Rozgraniczenie przemysłu fabrycznego i rzemieślniczego.

Monitor Polski

M.P.1949.A-86.1067

Akt utracił moc

Wersja od: 21 listopada 1949 r.

OKÓLNIK

PRZEWODNICZĄCEGO PAŃSTWOWEJ KOMISJI PLANOWANIA GOSPODARCZEGO

z dnia 7 listopada 1949 r.

w sprawie rozgraniczenia przemysłu fabrycznego i rzemieślniczego.

Celem ujednolicenia praktyki władz przemysłowych wojewódzkich, działających w trybie art. 143 prawa przemysłowego, w wypadkach wątpliwych czy dane przedsiębiorstwo uważać należy za przemysł rzemieślniczy czy fabryczny, ustala się w porozumieniu z Ministrem Administracji Publicznej, co następuje:

1) W postępowaniu wyjaśniającym należy mieć na uwadze całokształt ustalonych okoliczności faktycznych, w szczególności: warunki, rodzaj i sposób produkcji, wysokość obrotu i stosunek wartości materiałów i surowców zużytych przy produkcji do kosztów robocizny, stosunek zatrudnionych rzemieślników do ogólnej ilości pracowników i osobisty udział właściciela w pracy przedsiębiorstwa.

2) W młynarstwie za przedsiębiorstwa rzemieślnicze uważa się jedynie wiatraki bez względu na zdolność produkcyjną oraz na napęd, jakim są poruszane.

3) W dziewiarstwie za przedsiębiorstwa rzemieślnicze należy uważać te przedsiębiorstwa, które posługują się wyłącznie pracą ręczną, bez użycia maszyn.

4) W tkactwie za przedsiębiorstwa rzemieślnicze należy uważać te przedsiębiorstwa, które posiadają najwyżej 2 krosna ręczne.

5) W hafciarstwie przedsiębiorstwo uważa się za rzemieślnicze, gdy:

a) hafciarstwo jest wykonywane ręcznie,

b) " " " na maszynach hafciarskich pojedynczych, o jednej głowie.

6) W poligrafii za przedsiębiorstwa rzemieślnicze uważa się drukarnie posiadające 2 pedały bez samonakładaczy.

7) W przedsiębiorstwach sezonowych (budowlano-instalacyjnych) za przedsiębiorstwa rzemieślnicze uważa się te, w których przeciętna zatrudnienia w ciągu 12 poprzedzających miesięcy nie przekroczyła 15 pracowników, zatrudnionych przy pracach przygotowawczych i na budowie, nie wliczając w to uczniów (terminatorów).

8) W innych branżach za przedsiębiorstwa rzemieślnicze należy uważać te, które:

a) nie są w pełni bądź to zmechanizowane bądź też zautomatyzowane, albo

b) o ile przeciętna zdolność zatrudnienia przy produkcji nie przekracza 10 pracowników. Uczniów (terminatorów) nie wlicza się do liczby pracowników.

9) Za przedsiębiorstwa rzemieślnicze bez względu na inne kryteria uważa się:

a) kapelusznictwo damskie,

b) fotografowanie,

c) fryzjerstwo wszystkich specjalności,

d) krawiectwo miarowe damskie (ciężkie i lekkie),

e) " " męskie (cywilne i mundurowe),

f) tapicerstwo,

g) zegarmistrzowstwo,

h) jubilerstwo i szlifowanie drogich kamieni,

i) szewstwo (wyrób ręczny),

j) kowalstwo.

10) W postępowaniu wyjaśniającym winny być wysłuchane wszystkie władze i instytucje, wyliczone w art. 143 prawa przemysłowego.

11) Prawo odwołania posiadają również izby przemysłowo-handlowe względnie izby rzemieślnicze, jako zainteresowane kompetencyjnie.

12) Instancją odwoławczą jest minister właściwy ze względu na rodzaj przemysłu.

13) Odpisy orzeczeń ostatecznych należy doręczyć właściwej izbie przemysłowo-handlowej i izbie rzemieślniczej celem dokonania wpisu względnie skreślenia w odpowiednich rejestrach (art. 136 prawa przemysłowego).

14) Tracą moc obowiązującą okólniki Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 28.III. 1947 r. Nr 14, z dnia 13.III. 1948 r. Nr 1 i z dnia 21.I. 1949 r. Nr 1 - o rozgraniczeniu przemysłu fabrycznego i rzemieślniczego,