Rozdział 5 - Postępowanie dowódcy statku powietrznego. - Prowadzenie poszukiwań i ratownictwo statków powietrznych.

Monitor Polski

M.P.1983.11.59

Akt utracił moc

Wersja od: 26 marca 1983 r.

Rozdział  5

Postępowanie dowódcy statku powietrznego.

§  23.

1. Dowódca statku powietrznego, który zauważy inny statek powietrzny znajdujący się w niebezpieczeństwie, powinien utrzymywać swój statek w polu widzenia zagrożonego statku powietrznego tak długo, jak długo będzie to konieczne, oraz starać się określić pozycję zagrożonego statku, jeżeli nie jest ona dokładnie znana; ponadto powinien przekazać organowi kierowania lotami lub Ośrodkowi Koordynacji możliwie najwięcej informacji dotyczących zagrożonego statku, jego załogi i pasażerów. Informacje te powinny określać w szczególności:

1) typ statku, jego znak rozpoznawczy i stan,

2) pozycję statku wyrażoną współrzędnymi geograficznymi lub namiarem geograficznym od wyróżniającego się punktu orientacyjnego albo od urządzenia radionawigacyjnego,

3) czas obserwacji w godzinach i minutach,

4) liczbę spostrzeżonych osób,

5) spostrzeżenia dotyczące osób opuszczających statek,

6) jeżeli zagrożenie lub wypadek wydarzył się na wodzie - liczbę osób zauważonych na jej powierzchni,

7) widoczny stan fizyczny rozbitków.

2. Jeżeli pierwszy statek powietrzny znajdujący się w rejonie wypadku nie jest statkiem poszukiwawczo-ratowniczym, jego dowódca powinien do czasu przybycia pierwszego statku poszukiwawczo-ratowniczego objąć kierownictwo nad działaniami innych kolejno przybywających statków powietrznych w rejon wypadku, a w razie potrzeby skierować do tego rejonu jednostkę pływającą. W razie niemożności nawiązania łączności radiowej dowódca statku powietrznego powinien wykorzystać właściwy sygnał wzrokowy lub akustyczny.

3. W razie konieczności przekazania przez dowódcę statku powietrznego informacji rozbitkom lub ratowniczym jednostkom pływającym, w braku łączności radiowej należy - jeżeli to możliwe - zrzucić informację na piśmie.

4. Jeżeli na ziemi został wyłożony sygnał, dowódca statku powietrznego powinien poinformować w sposób podany w ust. 3, czy sygnał został zrozumiany, a jeżeli nie jest to możliwe - wykorzystać właściwy sygnał wzrokowy lub akustyczny.

§ 24. Dowódca statku powietrznego, który przyjmie sygnał niebezpieczeństwa i meldunek dotyczący niebezpieczeństwa lub tylko meldunek, powinien:

1) zapisać pozycję zagrożonego statku, jeżeli została ona podana,

2) określić kierunek na zagrożony statek powietrzny,

3) zawiadomić Ośrodek Koordynacji albo organ kierowania lotami o przyjętym sygnale (meldunku) dotyczącym niebezpieczeństwa, podając wszystkie posiadane informacje,

4) w razie potrzeby - lecieć w kierunku określonej pozycji zagrożonego statku.

§  25.

1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa statku powietrznego jego dowódca powinien nadać meldunek o niebezpieczeństwie na częstotliwości radiowej, na której utrzymuje w danej chwili łączność z organem kierowania lotami. Na początku meldunku należy stosować, w miarę możliwości, trzykrotnie sygnał niebezpieczeństwa: "JESTEM W NIEBEZPIECZEŃSTWIE" lub "MAYDAY" lub TIERPLJU BIEDSTWIJE" - w razie nadawania radiofonicznego albo "SOS" - w razie nadawania radiotelegraficznego. Dalsza część meldunku powinna zawierać:

1) nazwę organu, do którego meldunek jest adresowany - jeżeli pozwalają na to czas i okoliczności,

2) znak wywoławczy statku powietrznego (indeks pilota),

3) rodzaj niebezpieczeństwa,

4) zamiary dowódcy statku,

5) aktualną pozycję statku, poziom (wysokość) lotu oraz kurs.

2. Jeżeli lot odbywa się nad morzem, dowódca statku powietrznego powinien, w miarę możliwości, nadać sygnał niebezpieczeństwa na częstotliwości ratownictwa morskiego.

3. Polskie statki powietrzne powinny w miarę możliwości nadawać meldunek o niebezpieczeństwie na częstotliwości nawigacyjnego systemu radionamierzania, przeznaczonego dla lotnictwa wojskowego i cywilnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

4. Załogi statków powietrznych wyposażonych w pokładowe urządzenia rozpoznania i alarmowania powinny włączyć sygnalizację stanu zagrożenia. Sygnał niebezpieczeństwa za pomocą tych urządzeń należy nadawać do czasu ustąpienia zagrożenia, a po opuszczeniu statku po przymusowym lądowaniu pozostawić włączone nadawanie tego sygnału.

§  26.

1. W razie konieczności przymusowego lądowania lub przymusowego opuszczenia przez załogę statku powietrznego na spadochronach, dowódca statku obowiązany jest uprzedzić o tym wszystkich członków załogi i podać aktualne miejsce znajdowania się statku.

2. Przymusowe opuszczenie statku powietrznego na spadochronach należy wykonywać na komendę dowódcy statku. Jeżeli dowódca nie ma możliwości przekazania załodze polecenia opuszczenia statku, a dalsze przebywanie na pokładzie statku zagraża życiu załogi, członkowie załogi opuszczają statek na spadochronach według własnej decyzji.

3. Po przymusowym lądowaniu załoga statku powietrznego powinna:

1) starać się zapobiec powstaniu pożaru statku,

2) w razie pożaru lub prawdopodobieństwa jego powstania ewakuować rannych i pomóc pozostałym pasażerom opuścić pokład oraz zabrać z pokładu statku środki sygnalizacji, lekarstwa, żywność, odzież i inne niezbędne materiały,

3) udzielić rannym pierwszej pomocy,

4) włączyć radiostację awaryjną,

5) zabezpieczyć statek do czasu przybycia pomocy oraz starać się nawiązać łączność z właściwym organem kierowania lotami.

4. Po przymusowym lądowaniu należy dążyć do nawiązania łączności ze statkami powietrznymi w locie lub organami kierowania lotami, wykorzystując radiostację pokładową lub radiowe wyposażenie rozbitków.

§  27.

1. Przed przymusowym wodowaniem statku powietrznego członkowie załogi powinni przygotwać pływające środki ratownicze i sygnalizacji do szybkiego użycia, a pasażerów do szybkiego opuszczenia statku po przymusowym wodowaniu.

2. Wodujący statek powietrzny należy opuścić dopiero po wytraceniu przez niego całkowicie prędkości. Przy opuszczaniu statku na wodzie należy:

1) spuścić na wodę pływające środki ratownicze,

2) jeżeli są ranni - w pierwszej kolejności przetransportować ich na pływające środki ratownicze,

3) rozlokować na pływających środkach ratowniczych pozostałych członków załogi i pasażerów,

4) załadować na pływające środki ratownicze środki sygnalizacji, lekarstwa, żywność, odzież i inne niezbędne materiały,

5) odpłynąć od opuszczonego statku powietrznego na bezpieczną odległość, przed jego zatonięciem,

6) w miarę możliwości starać się podpłynąć do siebie i powiązać po kilka pływających środków ratowniczych razem,

7) włączyć radiolatarnię awaryjną.

§ 28. Jeżeli niebezpieczeństwo minęło, dowódca statku powietrznego, który nadał meldunek o niebezpieczeństwie, powinien wyłączyć sygnał niebezpieczeństwa przekazywany za pomocą pokładowych urządzeń rozpoznania i alarmowania oraz przekazać meldunek radiowy odwołujący stan niebezpieczeństwa. Meldunek taki powinien zawierać znak wywoławczy statku powietrznego (indeks pilota) oraz wyrazy: "WYMIANA KORESPONDENCJI O NIEBEZPIECZEŃSTWIE ZAKOŃCZONA" lub "DISTRESS TRAFFIC ENDED", lub "OBMIEN BIEDSTWIJA PREKRASZCZION".