Rozdział 4 - Postępowanie operacyjne w razie zagrożenia bezpieczeństwa statku powietrznego. - Prowadzenie poszukiwań i ratownictwo statków powietrznych.

Monitor Polski

M.P.1983.11.59

Akt utracił moc

Wersja od: 26 marca 1983 r.

Rozdział  4

Postępowanie operacyjne w razie zagrożenia bezpieczeństwa statku powietrznego.

§ 14. Za zagrożenie bezpieczeństwa statku powietrznego w locie uważa się sytuację, w której z okoliczności wynika, że statkowi powietrznemu i osobom znajdującym się na jego pokładzie może zagrażać lub zagraża niebezpieczeństwo.

§  15.

1. Stan zagrożenia określają fazy niepewności, alarmu i niebezpieczeństwa.

2. Faza niepewności jest to sytuacja, w której nie ma pewności co do bezpieczeństwa statku powietrznego i osób znajdujących się na jego pokładzie. Za fazę taką uważa się stan, gdy:

1) nie otrzymano żadnej wiadomości:

a) ze statku powietrznego, kierowanego przez wojskowe organy kierowania lotami, w ciągu 5 minut po czasie, w którym wiadomość powinna nadejść, albo po czasie, w którym po raz pierwszy usiłowano bezskutecznie nawiązać łączność z tym statkiem - zależnie od tego, który z tych czasów jest wcześniejszy,

b) ze statku powietrznego, kontrolowanego lub nadzorowanego przez cywilne organy służby ruchu lotniczego, w ciągu 30 minut po czasie, w którym wiadomość powinna nadejść, albo po czasie , w którym po raz pierwszy usiłowano bezskutecznie nawiązać łączność z tym statkiem - zależnie od tego, który z tych czasów jest wcześniejszy, lub

2) statek powietrzny nie przyleciał na zaplanowane lotnisko lądowania w przewidzianym przez załogę czasie przylotu, podanym ostatnio właściwym wojskowym organom kierowania lotami lub cywilnym organom służby ruchu lotniczego, bądź w czasie przylotu przewidywanym przez te organy, przy czym:

a) opóźnienie przekracza 10 minut dla wojskowego statku powietrznego odrzutowego lub 20 minut dla innego statku powietrznego w razie kierowania tymi statkami przez wojskowe organy kierowania lotami,

b) opóźnienie przekracza 30 minut dla statku powietrznego kontrolowanego lub nadzorowanego przez cywilne organy służby ruchu lotniczego.

3. Faza alarmu jest to sytuacja, w której istnieje obawa co do bezpieczeństwa statku powietrznego i osób na jego pokładzie. Za taką fazę uważa się stan, gdy:

1) po fazie niepewności kolejne próby nawiązania łączności ze statkiem powietrznym lub zapytania skierowane do innych odpowiednich źródeł nie przyczyniły się do uzyskania wiadomości o tym statku lub

2) statek powietrzny uzyskał zezwolenie na lądowanie i nie wylądował w ciągu 5 minut po przewidywanym czasie lądowania, a łączności ze statkiem powietrznym nie udało się ponownie nawiązać, lub

3) otrzymane informacje wskazują, że sprawność eksploatacyjna statku powietrznego zmniejszyła się, jednakże nie istnieje prawdopodobieństwo przymusowego lądowania lub opuszczenia statku przez załogę na spadochronach, lub

4) wiadomo albo przypuszcza się, że statek powietrzny został uprowadzony.

4. Faza niebezpieczeństwa jest to sytuacja, w której istnieje pewność, że statek powietrzny i osoby na jego pokładzie są zagrożone bezpośrednio poważnym niebezpieczeństwem lub potrzebują natychmiastowej pomocy. Za taką fazę uważa się stan, gdy:

1) po fazie alarmu dalsze nieudane próby nawiązania łączności ze statkiem powietrznym oraz dalsze daremne usiłowania uzyskania informacji wskazują na prawdopodobieństwo, że statek powietrzny znajduje się w niebezpieczeństwie, lub

2) na podstawie posiadanych informacji należy przyjąć, że zapas paliwa statku powietrznego wyczerpał się lub jest nie wystarczający do bezpiecznego zakończenia lotu, lub

3) otrzymana wiadomość wskazuje, iż sprawność eksploatacyjna statku powietrznego obniżyła się do tego stopnia, że przymusowe lądowanie jest prawdopodobne, lub

4) otrzymano wiadomość albo jest prawie pewne, że załoga statku powietrznego zamierza wykonać lub wykonała przymusowe lądowanie lub opuściła statek na spadochronach.

§  16.

1. Każdy organ kierowania lotami mający powód do przypuszczenia, że jakiś statek powietrzny znajduje się w stanie zagrożenia, powinien natychmiast podać wszelkie dostępne informacje Ośrodkowi Koordynacji, który ocenia otrzymane informacje i ustala zakres działania.

2. Jeżeli informacje pochodzą z innych źródeł niż od organów kierowania lotami, Ośrodek Koordynacji powinien zawiadomić o tym właściwy organ kierowania lotami, ustalić fazę zagrożenia oraz podjąć działania właściwe dla tej fazy.

§  17.

1. Podczas fazy niepewności Ośrodek Koordynacji powinien współdziałać w jak najszerszym zakresie z organami kierowania lotami oraz innymi odpowiednimi organami i służbami, aby wpływające do nich informacje mogły być bezzwłocznie przez Ośrodek ocenione.

2. W razie powstania fazy alarmu Ośrodek Koordynacji powinien niezwłocznie zaalarmować odpowiednie jednostki systemu ratownictwa oraz jednostki ratownicze i podjąć niezbędne dalsze działania.

3. W razie uzasadnionego przypuszczenia, że statek powietrzny znajduje się w fazie niebezpieczeństwa lub gdy taka faza powstała, Ośrodek Koordynacji powinien:

1) podjąć akcję zgodnie ze szczegółowym planem działania,

2) określić przypuszczalną pozycję statku powietrznego oraz obszar, który ma być przeszukany,

3) w miarę możliwości zawiadomić użytkownika statku powietrznego oraz informować go bieżąco o rozwoju sytuacji,

4) zawiadomić (bezpośrednio lub za pośrednictwem cywilnego Centrum Kontroli Obszaru Warszawa-Okęcie) sąsiadujące zagraniczne ośrodki koordynacji (§ 7 ust. 2 i § 8), których pomoc wydaje się konieczna lub które mogą być zainteresowane akcją,

5) w miarę potrzeby zwrócić się do załóg statków powietrznych, jednostek pływających, radiostacji brzegowych lub służb nie uwzględnionych w szczegółowym planie działania o:

a) prowadzenie nasłuchu transmisji ze statku powietrznego znajdującego się w niebezpieczeństwie, z wyposażenia radiowego rozbitków lub z radiolatarni awaryjnej sygnalizującej miejsce wypadku; dla radiolatarni awaryjnej oraz dla wyposażenia radiowego rozbitków przydzielona jest częstotliwość 121,5 MHz,

b) udzielenie pomocy statkowi powietrznemu znajdującemu się w niebezpieczeństwie,

c) informowanie Ośrodka Koordynacji o rozwoju sytuacji,

6) na podstawie posiadanych informacji zarządzić wszczęcie niezbędnych działań poszukiwawczo-ratowniczych,

7) przesłać informację o inicjowanych poszukiwaniach i akcji ratowniczej właściwemu organowi mającemu możność przekazania informacji zagrożonemu statkowi powietrznemu,

8) zawiadomić państwo rejestracji statku powietrznego, jeżeli statek nie jest statkem polskim,

9) zawiadomić właściwy organ badania wypadków lotniczych.

§  18.

1. W razie otrzymania zawiadomienia o stanie zagrożenia statku powietrznego, którego miejsce przebywania nie jest znane, a może ono znajdować się w polskim rejonie poszukiwań i ratownictwa statków powietrznych lub w przyległym rejonie zagranicznym, i gdy nie jest wiadomo, czy sąsiedni zagraniczny ośrodek koordynacji podjął odpowiednią akcję - Ośrodek Koordynacji wszczyna akcję zgodnie z przepisami § 16, a następnie uzgadnia z właściwym ośrodkiem zagranicznym koordynację poszukiwań i akcji ratowniczej.

2. Przy uzgadnianiu, o którym mowa w ust. 1, należy kierować się zasadą , że ośrodkiem koordynującym poszukiwania i akcję ratowniczą powinien być ten ośrodek, w którego rejonie znajdował się ostatnio statek powietrzny, a gdy ostatnia pozycja statku została podana na granicy dwóch rejonów poszukiwań i ratownictwa statków powietrznych - ośrodek, do którego rejonu statek leciał.

3. Po ogłoszeniu fazy niebezpieczeństwa Ośrodek Koordynacji - jeżeli prowadzi dalszą koordynację poszukiwań i ratownictwa statku powietrznego - powinien poinformować wszystkie zagraniczne ośrodki koordynacji poszukiwań i ratownictwa statków powietrznych, które mogą być włączone do działań, o wszelkich okolicznościach stanu zagrożenia i dalszym rozwoju akcji oraz przyjmować od wszystkich włączonych do działań ośrodków koordynacji informacje dotyczące zagrożonego statku powietrznego.

§ 19. Jednostki systemu ratownictwa, kierujące bezpośrednio działaniami poszukiwawczo-ratowniczymi w terenie, powinny zawiadamiać Ośrodek Koordynacji o wydanych dyspozycjach oraz informować bieżąco o rozwoju sytuacji.

§ 20. W razie ustania zagrożenia Ośrodek Koordynacji powinien ogłosić zakończenie działań i poinformować o tym każdy organ lub służbę, które zaalarmował lub zawiadomił.

§ 21. Jednostka ratownicza, wezwana przez podośrodek koordynacji do wzięcia udziału w akcji ratowniczej, powinna ściśle stosować się do wskazówek zawartych w wezwaniu oraz informować bieżąco podośrodek koordynacji o ilości i gotowości swego sprzętu do poszukiwań i ratownictwa oraz o swoich działaniach.

§ 22. Osoba kierująca działaniem ratowniczym na miejscu wypadku powinna spowodować:

1) zabezpieczenie statku powietrznego przed niebezpieczeństwem pożaru na skutek posługiwania się niewłaściwymi światłami lub sprzętem, w szczególności mogącymi dawać iskry elektryczne albo iskry spowodowane tarciem,

2) udzielenie pomocy rozbitkom i innym osobom poszkodowanym,

3) zabezpieczenie wraku statku powietrznego i śladów pozostawionych przez statek przy lądowaniu.