Podwyższenie najniższych rent.

Monitor Polski

M.P.1964.75.349

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 1966 r.

UCHWAŁA Nr 328

RADY MINISTRÓW

z dnia 20 października 1964 r.

w sprawie podwyższenia najniższych rent.

§  1.

1. Kwoty określające wysokość najniższych rent, ustalone w przepisach:

1) dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97),

2) dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 98 i Nr 36, poz. 164 z 1959 r. Nr 14, poz. 75 i z 1961 r. Nr 6, poz. 39),

3) 1 dekretu z dnia 19 stycznia 1957 r. O zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 55, poz. 273),

podwyższa się do wysokości:

640 zł dla rent starczych,

850 zł dla rent inwalidzkich I grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej,

700 zł dla rent inwalidzkich II grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej albo pozostającego w związku ze służbą wojskową,

470 zł dla rent rodzinnych po pracownikach zmarłych wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej albo po żołnierzach lub inwalidach zmarłych w związku ze służbą wojskową.

2. Kwoty, o których mowa w ust. 1 obejmują dodatki do rent określone w uchwale nr 105 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie przyznania dodatku do rent (Monitor Polski Nr 25, poz. 125), oraz kwoty podwyższające renty, określone w § 1 zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 18 września 1963 r. w sprawie podwyższenia rent i dodatków do rent (Monitor Polski Nr 73, poz. 367).

3. Jeżeli renta obliczona na podstawie dotychczasowych zasad jest niższa od kwoty określonej w ust. 1, z uwzględnieniem zaś przepisów, o których mowa w ust. 2, kwotę tę przekracza, wówczas rentę wypłaca się w dotychczasowej wysokości.

§ 2. Osobom zatrudnionym, pobierającym renty w wysokości ustalonej zgodnie z § 1, nie przysługuje dodatek do wynagrodzenia, o którym mowa w § 2 uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie podwyżki wynagrodzeń za pracę najniżej zarabiających pracowników przedsiębiorstw, instytucji i urzędów oraz obniżenia skali podatku od wynagrodzeń (Monitor Polski Nr 25, poz. 124).

§ 3. Przepisy uchwały stosuje się odpowiednio do rent starczych, za wysługę lat, inwalidzkich I i II grupy inwalidów oraz rodzinnych określonych w przepisach:

1) ustawy z dnia 28 maja 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 99); oraz

2) ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i nadterminowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1963 r. Nr 55, poz. 299),

których wysokość jest niższa od kwot określonych w § 1.

§ 4. Przepisy uchwały stosuje się odpowiednio również do wypłacanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a przyznawanych przez władze lub instytucje zagraniczne rent:

1) starczych, inwalidzkich, wdowich i sierocych, jeżeli pobierające je osoby odpowiadają określonym w polskich przepisach emerytalnych warunkom co do wieku lub inwalidztwa,

2) wypadkowych - przy niezdolności do zarobkowania określonej co najmniej na 80%, jeżeli osoby pobierające te renty zamieszkują w kraju i nie posiadają poza rentą dochodów z tytułu zatrudnienia lub innych źródeł, powodujących zawieszenie wypłaty całości lub części renty.

§  5.

1. Renty przyznane przed dniem wejścia w życie uchwały, których wysokość jest niższa od kwot określonych w § 1, podlegają podwyższeniu z urzędu.

2. Właściwi ministrowie oraz Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalą w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac zasady podwyższania rent przyznanych w drodze wyjątku.

§ 6. Jeżeli w wyniku zastosowania przepisów uchwały wysokość najniższej renty przekracza wysokość podstawy wymiaru renty, zasiłki pogrzebowe z tytułu śmierci członka rodziny rencisty wypłaca się w wysokości nie mniejszej niż wysokość tej renty, bez uwzględnienia dodatków dla żony, dzieci, wnuków i rodzeństwa.

§ 7. Wykonanie uchwały porucza się zainteresowanym ministrom oraz Prezesowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

§ 8. Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 października 1964 r.

¹ § 1 ust. 1 pkt 3 zmieniony przez § 1 ust. 1 uchwały nr 234 z dnia 30 lipca 1966 r. (M.P.66.40.203) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 sierpnia 1966 r.