Część 5 - POSTANOWIENIA KOŃCOWE. - ZSRR-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1958.01.21.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1958.32.145

Akt utracił moc

Wersja od: 8 maja 1958 r.

CZĘŚĆ  V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  31

Postanowienia części IV niniejszej Konwencji dotyczące funkcji konsulów stosuje się odpowiednio do kierownika wydziału konsularnego przedstawicielstwa dyplomatycznego każdej Umawiającej się Strony, jeżeli powierzenie mu tej funkcji zostanie zakomunikowane drugiej Umawiającej się Stronie. Wykonywanie przez powyższą osobę funkcji konsularnych nie narusza jej przywilejów i immunitetów dyplomatycznych.

Artykuł  32

Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc konwencja konsularna pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim, zawarta w dniu 18 lipca 1924 roku.

Artykuł  33

Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie 30 dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Moskwie.

Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieograniczony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron; w takim przypadku Konwencja traci moc obowiązującą po upływie 6 miesięcy od dnia otrzymania przez drugą Stronę notyfikacji o jej wypowiedzeniu.

Konwencję niniejszą sporządzono w Warszawie, dnia 21 stycznia 1958 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 18 lutego 1958 roku.