Art. 2. - Zmiana ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1995.87.435

Akt utracił moc

Wersja od: 28 lipca 1995 r.

Art.  2.

1. W okresie do dnia 31 grudnia 1997 r. osoba, o której mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, zwanej dalej w niniejszym artykule "ustawą", może wystąpić do dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy, określonego w art. 7 ust. 2 ustawy, z pisemnym wnioskiem o wypłatę świadczeń pracowniczych wskazanych w art. 6 ustawy, jeżeli nie zostały one zaspokojone przez niewypłacalnego pracodawcę.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać określenie niewypłacalnego pracodawcy oraz rodzaje i wysokość nie zaspokojonych świadczeń pracowniczych, zgodnie z art. 6 ustawy. Do wniosku należy dołączyć prawomocne orzeczenie sądowe zasądzające na rzecz uprawnionej osoby należność z tytułu świadczenia pracowniczego określonego w art. 6 ustawy i dokumenty potwierdzające przeprowadzenie bezskutecznego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania zasądzonej należności albo dokumenty potwierdzające niezaspokojenie świadczenia pracowniczego w postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym prowadzonym wobec niewypłacalnego pracodawcy.

3. Przepis ust. 1 ma zastosowanie do świadczeń pracowniczych wymienionych w art. 6 ustawy, jeżeli uprawnienie do danego świadczenia powstało w okresie od dnia 21 marca 1990 r. do dnia, w którym świadczenie to może być zaspokojone ze środków Funduszu na podstawie niniejszej ustawy, a nie mogło być zaspokojone zgodnie z przepisami ustawy lub rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 stycznia 1995 r. w sprawie rozszerzenia zakresu świadczeń pracowniczych podlegających zaspokojeniu ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (Dz. U. Nr 7, poz. 35).

4. Przy realizacji wniosku o wypłatę świadczeń pracowniczych w okolicznościach określonych w ust. 1 i 3 Fundusz wypłaca kwotę odpowiadającą kwocie należności głównej świadczenia pracowniczego, zwaloryzowaną w stosunku do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z kwartału poprzedzającego kwartał, w którym następuje wypłata tego świadczenia z Funduszu, ogłaszanego dla celów rewaloryzacji emerytur i rent przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Wskaźnik waloryzacji stanowi stosunek procentowy między kwotą należności głównej nie zaspokojonego świadczenia a kwotą przeciętnego wynagrodzenia w kwartale, w którym świadczenie było wymagalne.

5. Przy realizacji wniosku o wypłatę świadczeń pracowniczych w okolicznościach określonych w ust. 1 i 3 przepisy art. 6a, art. 7 ust. 3 i 4, art. 8 i 9 ustawy stosuje się odpowiednio; przepisy art. 10 ustawy stosuje się odpowiednio, jeżeli w dniu wypłaty z Funduszu świadczenie pracownicze nie było przedawnione.

6. Minister Pracy i Polityki Socjalnej określi w drodze rozporządzenia wzór wniosku, o którym mowa w ust. 2, oraz szczegółowy tryb postępowania związany z dokonywaniem wypłat świadczeń pracowniczych.