§ 7. - Zasady zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych, ustalanie opłat za zakwaterowanie oraz ramowe zasady ustalania kategorii hoteli pracowniczych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1988.30.211

Akt utracił moc

Wersja od: 29 marca 1990 r.

§  7.

1. 3 Wysokość opłat za zakwaterowanie, ponoszonych przez pracowników, ustala kierownik zakładu pracy po porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi. Wysokość opłat powinna być ustalona w zależności od kategorii hotelu i warunków zakwaterowania i nie może być wyższa od pełnych kosztów zakwaterowania.

2. Wysokość opłat za zakwaterowanie, ponoszonych przez pracowników jednostek i zakładów budżetowych, wynosi 1/3 pełnych kosztów miejsca hotelowego lub miejsca w kwaterze prywatnej.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do osób zakwaterowanych w hotelach pracowniczych w jednostkach i zakładach budżetowych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych oraz jednostkach organizacyjnych więziennictwa podległych Ministrowi Sprawiedliwości.

4. Kierownik zakładu stacjonarnej opieki zdrowotnej i opieki społecznej, położonego w miejscowości, w której występuje niedobór pielęgniarek, położnych oraz innych pracowników zaliczanych do średniego personelu medycznego w rozumieniu przepisów o uposażeniu pracowników zakładów służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów, może wystąpić za pośrednictwem terenowego organu administracji państwowej o właściwości szczególnej do spraw zdrowia i opieki społecznej stopnia wojewódzkiego do Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej o wyrażenie zgody na ustalenie niższych niż określone w ust. 2 opłat za korzystanie ze zbiorowego zakwaterowania przez tych pracowników. Wysokość opłat ponoszonych przez tych pracowników nie powinna być jednak niższa od 10% pełnych kosztów miejsca w hotelu pracowniczym.

³ § 7 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 16 sierpnia 1989 r. (Dz.U.89.49.281) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 29 sierpnia 1989 r.