§ 51. - Wykonanie ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o podatku od wynagrodzeń.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.15.98

Akt utracił moc

Wersja od: 16 stycznia 1965 r.

§  51.

1. Zniżkę lub zwyżkę rodzinną stosuje płatnik na podstawie złożonego przez podatnika pisemnego oświadczenia o stanie rodzinnym.

2. Oświadczenie powinno zawierać następujące dane:

1) imię i nazwisko podatnika,

2) datę i miejsce urodzenia,

3) miejsce zamieszkania lub pobytu,

4) stan cywilny,

5) datę zawarcia związku małżeńskiego,

6) imiona i nazwiska dzieci, będących na utrzymaniu podatnika, daty ich urodzenia, nazwę i adres zakładu, w którym jest pobierana nauka lub odbywana praktyka zawodowa, zaznaczenie, czy dzieci są podatnikami w podatku dochodowym lub w podatku od wynagrodzeń,

7) stwierdzenie, czy podatnik jest podatnikiem w podatku dochodowym,

8) w razie gdy składającym oświadczenie jest kobieta, czy mąż jest podatnikiem w podatku dochodowym oraz czy pobiera wynagrodzenie,

9) czy podatnik, nie mający na utrzymaniu dzieci, miał je poprzednio na utrzymaniu i przez jaki okres (art. 14 ust. 3),

10) w razie gdy podatnik otrzymuje wynagrodzenie od więcej niż jednego płatnika, imiona i nazwiska (firmy) innych płatników oraz ich adresy ze wskazaniem, u którego płatnika podatnik żąda zastosowania zniżki rodzinnej (art. 13 ust. 3 zdanie przedostatnie),

11) klauzulę stwierdzającą, że podatnik składa oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za złożenie oświadczenia niezgodnego z rzeczywistością.

3. W razie wątpliwości nasuwających się płatnikowi lub władzy kontrolującej, podatnik obowiązany jest na żądanie płatnika lub władzy kontrolującej przedstawić pisemne zaświadczenie urzędu stanu cywilnego, biura ewidencji ludności, biura meldunkowego albo komitetu blokowego lub domowego o stanie cywilnym lub rodzinnym, zaświadczenie zakładu, szkoły lub osoby, u której jest pobierana nauka bądź odbywana praktyka zawodowa, oraz zaświadczenie właściwego urzędu skarbowego co do faktu nieposiadania źródeł dochodu.

4. Oświadczenia i zaświadczenia, o których mowa ust. 2 i 3, płatnik obowiązany jest przechowywać przez 6 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wygasł obowiązek podatkowy.