Część 1 - POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE USTAWY. - Wykonanie ustawy z dnia 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr 79 poz. 523) o opłacie stemplowej od sprzedaży przedmiotów zbytku.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.89.590

Akt utracił moc

Wersja od: 14 listopada 1921 r.

CZĘŚĆ  I.

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE USTAWY.

1. Przedmiot opłaty.

(art. 2 i 3 ustawy, poz. 1 i 7 a) spisu załączonego do ustawy).

Sprzedaż podlegająca opłacie.

§ 1. Za sprzedaż w rozumieniu § 2 ustawy uważa się także:

1) pozbycie się przedmiotu w drodze zamiany, 2) odstąpienie przedmiotu w miejsce wypłaty, (np. z tytułu uiszczenia długu, wynagrodzenia za świadczenia usług lub t. p., 3.) odpłatne wykonanie przedmiotu zbytku na zamówienie z materjału, dostarczonego przez przedsiębiorcę, jeśli materiał ten stanowi istotną część składową przedmiotu, a nie małowartościowy tylko jego dodatek.

Uwolnienie od opłaty. Zaświadczenie.

§ 2. 1 Sprzedaż przedmiotów zbytku: a) przeznaczonych na przerobienie lub rozsprzedaż (art. 3) ustawy), b) będących narzędziami wytwórczemi (poz. 1 spisu zał. do ust), c) służących do celów naukowych (poz. 1 spisu), d) przeznaczonych do celów szkolnych (poz. 7 spisu), nie podlega opłacie, jeśli nabywca złoży sprzedawcy zaświadczenie na dowód, że, w wypadku pod a), trudni się zawodowo i samoistnie przerabianiem lub rozsprzedażą nabywanych przedmiotów; w wypadku pod b), jest wytwórcą przedmiotów, do których wyrobienia potrzebne jest nabywane narzędzie wytwórcze; w wypadku zaś pod c) i d), że przedmiot ma służyć do kształcenia się, nauczania, lub, że nabywa się go na rzecz zakładu naukowego lub szkolnego.

Zaświadczenie musi być złożone z reguły w oryginale.

Osoby wskazane w art. 3 ust. 1 ustawy mogą składać zaświadczenia także w odpisach, uwierzytelnionych urzędownie lub notarjalnie. Zaświadczenia, złożone u sprzedawców służą tym osobom jako dowód przewidziany w ustępie 2 art. 3 ustawy przy wszystkich wypadkach nabycia w czasie od złożenia aż do chwili wygaśnięcia jego ważności bądź z powodu upływu czasu, na jaki został wydany (§ 4 rozp. wyk.), bądź też z tego powodu, że osoba, która go złożyła, przestała już zajmować się przerabianiem lub rozsprzedażą przedmiotów zbytku w nim wymienionych. Osoba, powołująca się przy nabyciu na złożone już zaświadczenie, powinna podać sprzedawcy numer kolejny, miejsce i dzień wydania powołanego zaświadczenia.

W razie niezłoźenia powyższego zaświadczenia, sprzedaż wymienionych przedmiotów (ustęp 1) traktuje się jako podlegającą opłacie.

Treść zaświadczenia.

§ 3. Zaświadczenie ma zawierać, oprócz okoliczności wskazanych w § 2 ust. 1., numer kolejny zaświadczenia, miejsce i dzień wystawienia, imię i nazwisko (firmę) i miejsce zamieszkania (siedzibę) nabywcy, dokładne oznaczenie przedmiotu według pozycji spisu załączonego do ustawy, termin ważności, tudzież podpis i pieczęć władzy (zakładu) wydającej zaświadczenie.

Termin ważności zaświadczeń.

§ 4. 2 Termin ważności zaświadczeń należy wyznaczać w wypadkach wskazanych w § 2 pod Literą a) na jeden rok, pod literami b) c) i d) najdłużej na dni 14.

Wydawanie zaświadczeń.

§ 5. Do wydawania zaświadczeń powołanymi są: w wypadkach wskazanych w § 2 pod literami a) i b), władza przemysłowa I instancji, w której okręgu mieszka osoba, mająca zamiar nabyć przedmiot; w wypadkach zaś pod literami c) i d) zarząd zakładu naukowego względnie szkolnego, w którym nabywca przedmiotu się kształci, naucza, lub na rzecz którego przedmiot nabywa.

Zapisek wydanych zaświadczeń.

§ 6. Władza przemysłowa, względnie zakład naukowy lub szkolny, prowadzą zapisek wydanych zaświadczeń według wzoru 1 i wpisują do niego kolejno wydane w ciągu roku kalendarzowego zaświadczenia wraz z danemi wskazanemi w § 2.

Zapisek ten należy zamknąć z końcem roku kalendarzowego i przechowywać go do celów kontroli skarbowej przez lat pięć.

2. Obowiązek uiszczenia opłaty.

(art. 4 ustawy).

Obowiązek sprzedawcy.

§ 7. Sprzedawca (art. 2 ustawy § 1 rozp.) obowiązany jest do uiszczenia opłaty niezależnie od tego, czy w akcie sprzedaży uczestniczy osobiście, czy też przez upoważnioną do tego osobę.

Obowiązek zastępcy prawnego i prowadzącego licytację.

§ 8. Jeśli sprzedawca z powodu małoletności lub jakiejkolwiek innej przyczyny nie zarządza swoim majątkiem, obowiązek uiszczenia opłaty spoczywa na prawnym zastępcy sprzedawcy.

Od sprzedaży dokonanych w drodze licytacji przymusowej obowiązaną jest uiścić opłatę osoba, wykonująca akt licytacji (komornik, egzekutor i t. p.)

Odpowiedzialność solidarna.

§ 9. Jeśli obowiązek uiszczenia opłaty ciąży na dwóch lub więcej osobach, to odpowiadają one za nią solidarnie.

3. Podstawa wymiaru opłaty.

(art. 6 i 7 ustawy).

Co stanowi podstawą wymiaru.

§ 10. Podstawą wymiaru opłaty stanowi z reguły umówiona cena sprzedaży; w wypadkach zaś wskazanych: w § 1 ustąp 1, cena rynkowa przedmiotu w miejscu i czasie nabycia; w § 1 ustąp 2, kwota, w której miejsce sprzedawca wydaje nabywcy przedmiot; w § 1 ustąp 3, kwota wynagrodzenia za wykonanie przedmiotu.

Ustalenie podstawy wymiaru.

§ 11. Przy sprzedaży przedmiotów wymienionych w poz. 1, 2, 3, 4, 5, 7 a) 10 b) 12 i 14 spisu załączonego do ustawy, przyjmuje się za podstawą do oznaczenia opłaty ceną sprzedaży (§ 10 rozp.) każdego przedmiotu (sztuki) oddzielnie.

Ceną łączną sprzedaży dwóch lub więcej jednocześnie na rzecz tej samej osoby pozbywanych przedmiotów tego samego rodzaju przyjmuje się za podstawą wymiaru opłaty wówczas, gdy przedmioty te według ich przeznaczenia mają łącznie służyć do jednego i tego samego celu, lub gdy według zapatrywania kół przemysłowych względnie handlowych stanowią one pewnego rodzaju całość, lub wreszcie, gdy osoba pozbywająca przeznacza je jako całość na pozbycie.

W tych razach dwa (lub więcej) przedmioty uważa się za jedną sztuką

Przykłady:

Przy sprzedaży sznura pereł miarodajną jest cena sprzedaży za sznur pereł, a nie za pojedynczą perłą. Przy sprzedaży serwisu porcelanowego z malowidłami miarodajną jest cena za serwis, a nie za poszczególną sztuką serwisu. Przy sprzedaży jednej pary kolczyków miarodajną jest cena za parę, a nie za pojedynczy kolczyk.

Ustalenie podstawy wymiaru przez znawców.

§ 12. Jeśli władza skarbowa uzna, że cena, przyjęta przez sprzedawcą za podstawą wymiaru opłaty, nie odpowiada cenie rynkowej przedmiotu w miejscu i czasie pozbycia, może zarządzić ustalenie ceny przez znawców i tą ustaloną ceną wziąć za podstawą do oznaczenia opłaty.

Koszta ustalenia ceny ponosi sprzedawca w tym wypadku, gdy ustalona cena przewyższa o jedną trzecią część ceną pierwotną.

Zaokrąglenie ceny sprzedaży.

§ 13. Celem obliczenia opłaty, przypadającej niezależnie od wysokości ceny sprzedawanego przedmiotu (poz. 7b, 8, 9 i 13 spisu zał. do ust.) zaokrągla się ceną sprzedaży nieprzewyższającą 5 mk. do 5 mk., ceną wyższą niż 5 mk., a nie przywyższającą 50 mk. do najbliższej sumy podzielnej przez piąć.

Zaokrąglać należy ceną sprzedaży każdego przedmiotu oddzielnie.

4. Księga sprzedaży przedmiotów zbytku

(art. 9 ustawy).

Obowiązek sprzedawcy do prowadzenia księgi.

§ 14. Sprzedawca jest obowiązany prowadzić księgę sprzedaży przedmiotów zbytku niezależnie od tego, czy sprzedaż tych przedmiotów wchodzi w zakres jego zajęcia głównego, czy też należy do jego zajęć ubocznych, i bez wzglądu na to, czy jest on wytwórcą, czy też rozsprzedawcą przedmiotów zbytku.

Forma księgi.

§ 15. Księga sprzedaży ma być sporządzona według wzoru 2, musi być oprawiona, zaopatrzona w kolejną numerację stronic i zeszyta sznurkiem. Końce sznurka należy przytwierdzić do okładki za pomocą pieczęci* łąkowej lub nalepki, wskazującej imię i nazwisko (firmę) sprzedawcy.

Wpisy do księgi mają być dokonane w języku żyjącym, atramentem lub ołówkiem atramentowym.

Wycieranie gumą, skrobanie i t. p. czynności są wzbronione. W razie mylnego wpisu należy wpis ten tak przekreślić, aby słowa lub cyfry napisane mogły być odczytane.

Sposób dokonywania wpisów.

§ 16. 3 Do księgi sprzedaży przedmiotów zbytku należy wpisywać każdy poszczególny wypadek sprzedaży oddzielnie, wypełniając rubryki od 1 do 6. W rubryce 4 należy wpisać najpierw (powyżej) cenę umówioną, a następnie (poniżej w formie ułamka) zaokrągloną (art. 7 ustawy).

W razie przedłożenia przez nabywcę zaświadczenia (art. 3 ustawy, § 2 rozp.) należy rubrykę 6 wypełnić kreskami poziomemi, w rubryce 8 wpisać natomiast numer kolejny i dzień wydania zaświadczenia, oraz nazwę władzy (zarządu zakładu), która je wydała, a złożone zaświadczenie przechowywać jako załącznik księgi przez lat pięć. W powyższy sposób należy postąpić również w tym wypadku, gdy nabywca powołuje się przy nabyciu na złożone już poprzednio ważne zaświadczenia.

Rubryka 8 służy także do uwidocznienia zwrotu opłaty.

Po wypełnieniu strony pierwszej należy wyprowadzić sumę wpisanych opłat i przenieść ją na stronę drugą, sumę opłat wpisanych na stronie 1 i 2, na stronę 3 i t. d. Suma ostateczna ma obejmować wszystkie opłaty wpisane do księgi w ciągu roku kalendarzowego.

Zamknięcie księgi i przechowywanie.

§ 17. Księgę sprzedaży należy zamknąć z końcem roku kalendarzowego (ewentualnie wcześniej, w razie zaprzestania sprzedaży przedmiotów zbytku) i przechowywać ją dla celów kontroli skarbowej przez lat pięć, licząc od dnia zamknięcia.

5. Rachunek z księgi sprzedaży przedmiotów zbytku

(art. 9 ustawy).

Obowiązek sprzedawcy do wydania rachunku.

§ 18. Sprzedawca obowiązany jest wydać rachunek z księgi sprzedaży przedmiotów zbytku bez względu na to, czy nabywca przedmiotu żąda rachunku, czy nie.

Forma rachunku.

§ 19. Rachunek ma być sporządzony według wzoru 3. Numer kolejny i treść rachunku muszą być zgodne z wpisem w księdze sprzedaży. Podpis sprzedawcy może być położony w sposób mechaniczny.

6. Uiszczenie opłaty.

(art. 10 ustawy).

Sposób uiszczenia.

§ 20. 4 Opłaty stemplowe od sprzedaży przedmiotów zbytku uiszcza się gotówką naraz za każdy ubiegły miesiąc kalendarzowy.

Wyprowadzenie sumy opłat. Deklaracja.

§ 21. 5 Celem dokonania uiszczenia opłat należy wyprowadzić w rubryce 7 księgi sprzedaży przedmiotów zbytku sumę opłat, wpisanych w rubryce 6 tejże księgi w ubiegłym miesiącu kalendarzowym, sporządzić deklarację w dwóch egzemplarzach według wzoru 4, wypełnić ją wyprowadzoną sumą opłat i t. d. i złożyć w kasie skarbowej tej władzy skarbowej, która administruje opłatami stemplowemi od sprzedaży przedmiotów zbytku.

Pokwitowanie. II egzemplarz deklaracji.

§ 22. Kasa skarbowa zatrzymuje jeden egzemplarz deklaracji jako dowód przychodowy i wydaje płatnikowi pokwitowanie z uiszczenia sumy opłat.

Drugi egzemplarz deklaracji przesyła kasa skarbowa, po zaświadczeniu na nim zgodności z pierwszym egzemplarzem, władzy skarbowej I instancji, administrującej opłatami stemplowemi od sprzedaży przedmiotów zbytku.

Przechowywanie pokwitowań.

§ 23. Pokwitowania na uiszczone sumy opłat należy składać kolejno w osobnej okładce i przechowywać je jako załączniki księgi sprzedaży przez lat pięć, licząc od dnia zapłaty.

Termin uiszczenia.

§ 24. 6 Sumą opłat za ubiegły miesiąc kalendarzowy należy wnieść do kasy skarbowej najpóźniej czternastego dnia następnego miesiąca kalendarzowego. Nieuiszczenie sumy opłat w powyższym terminie pociąga za sobą skutki wskazane w art. 16 ustawy.

7. Zwrot opłaty.

(art. 13 ustawy).

Prawo do żądania zwrotu.

§ 25. Prawo do żądania zwrotu uiszczonej opłaty służy nabywcy przedmiotu, i tylko wówczas, gdy: 1) uiścił opłatę niewłaściwie z tego powodu, że sprzedaż nie podlegała wogóle opłacie, ponieważ przedmiot nabyty nie należy do przedmiotów objętych spisem załączonym do ustawy, 2) uiścił opłatę od sprzedaży przedmiotu wprawdzie podlegającej opłacie, jednak w Kwocie wyższej niż należało.

Miejsce wniesienia prośby o zwrot.

§ 26. Prośbę o zwrot opłaty należy wnieść do tej władzy skarbowej I instancji, administrującej opłatami stemplowemi, w której okręgu nabywca mieszka.

Do prośby musi być załączony rachunek, wydany nabywcy przez sprzedawcę z księgi sprzedaży przedmiotów zbytku (§ 18).

Załatwienie prośby.

§ 27. Władza skarbowa (§ 26 rozp.) załatwia prośbę w porozumieniu z władzą skarbową I instancji, w której okręgu mieszka lub ma siedzibę sprzedawca przedmiotu.

Zawiadomienie o zarządzeniu zwrotu.

§ 28. O zezwoleniu na zwrot opłaty zawiadamia władza skarbowa także sprzedawcę, który obowiązany jest uwidocznić przy odpowiedniej pozycji wpisu w rubryce 8 księgi sprzedaży przedmiotów zbytku zarządzony zwrot.

Zawiadomienia powyższe ma sprzedawca przechowywać jako załączniki księgi sprzedaży przedmiotów zbytku, przez lat pięć.

Odwołanie.

§ 29. Przeciw odmownemu załatwieniu prośby może nabywca wnieść w ciągu miesiąca od dnia doręczenia orzeczenia odwołanie do władzy skarbowej II instancji na ręce władzy skarbowej, która wydała orzeczenie.

8. Doniesienia sprzedawców.

(art. 14 ustawy).

Miejsce składania doniesień.

§ 30. Doniesienia, wskazane w art. 14 ustawy, jakoteż wszelkie inne doniesienia w przedmiocie opłaty stemplowej od sprzedaży przedmiotów zbytku, należy składać u tej władzy skarbowej I instancji, administrującej opłatami stemplowemi, w której okręgu znajduje się dane przedsiębiorstwo, niezależnie od tego, czy jest to zakład główny, czy filja.

Sprzedawca, posiadający kilka przedsiębiorstw (filji), obowiązany jest składać doniesienia co do każdego przedsiębiorstwa (filji) oddzielnie.

Forma doniesień.

§ 31. Doniesienia o zajmowaniu się sprzedażą przedmiotów zbytku-o rozciągnięciu sprzedaży na nowe rodzaje tych przedmiotów lub o zaprzestanie sprzedaży przedmiotów zbytku mają być sporządzone według wzoru 5.

W rubryce 3 doniesienia należy wpisać przedmioty zbytku w tym samym porządku kolejnym, w jakim wymieniono je w spisie załączonym do ustawy, i posługiwać się przytym nazwami tam użytemi.

Termin składania doniesień.

§ 32. 7 Pierwsze doniesienia, wskazane w ustępie 1 art. 14 ustawy, należy złożyć do dnia 4 grudnia b. r. włącznie; wszelkie zaś dalsze doniesienia, wskazane w powyższym artykule, w ciągu dni 3 po rozpoczęciu względnie po zaprzestaniu sprzedaży przedmiotów, podlegających opłacie.

9. Orzecznictwo w przedmiocie opłaty i grzywny.

(art. 18 ustawy).

§ 33. Orzecznictwo w przedmiotach wskazanych w powołanym artykule należy do tej władzy skarbowej I instancji, administrującej opłatami stemplowemi, w której okręgu mieszka osoba winna dopuszczenia się przekroczeń określonych w art. 16 i 17 ustawy.

(Władzami skarbowemi I instancji, administrującemi opłatami stemplowemi od sprzedaży przedmiotów zbytku są: na obszarze b. zaboru rosyjskiego urzędy skarbowe podatków i opłat skarbowych (w Warszawie 1-szy, w Łodzi II-gi urząd skarbowy podatków i opłat skarbowych), na obszarze b. zaboru austrjackiego, dyrekcję okręgów skarbowych (we Lwowie i Krakowie urzędy wymiaru należytości). Władzami skarbowemi II instancji są: na obszarze b. zaboru rosyjskiego, izby skarbowe, na obszarze b. zaboru austrjackiego dyrekcje skarbu we Lwowie i Cieszynie).

¹ § 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

² § 4 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

³ § 16 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

⁴ § 20 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

⁵ § 21 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

⁶ § 24 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 2 stycznia 1921 r. (Dz.U.21.10.57) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1921 r.

⁷ § 32 zmieniony przez § 4 rozporządzenia z dnia 28 października 1921 r. (Dz.U.21.92.682) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 14 listopada 1921 r.