Rozdział 3 - POSTANOWIENIA KARNE. - Wykonanie dekretu z dnia 5 lutego 1919, Dz. Pr. Nr 12 poz. 136, w przedmiocie wprowadzenia podatku od zysków wojennych.

Dziennik Ustaw

Dz. Praw P. Pol.1919.46.320

Akt utracił moc

Wersja od: 23 czerwca 1920 r.

III.

POSTANOWIENIA KARNE.

§ 68. Określone w art. 47, 48, 50, 51, 52 i 65 dekretu czyny karygodne dzielą się na takie, co do których orzecznictwo należy

a) do sądów,

b) do władz skarbowych.

§ 69. Czyny, których ściganie i karanie należy do sądów są:

a) świadomie nieprawdziwe oświadczenie rzeczoznawców, świadków lub informatorów (art. 50);

b) ujawnienia tajemnicy przez urzędników publicznych, funkcjonarjuszów, członków komisji, świadków, rzeczoznawców lub informatorów (art. 51).

Wszystkie inne czyny są ścigane i karane przez władze skarbowe.

§ 70. Ukrócenie podatku (art. 47).

Ukrócenia podatku przez złożenie nieprawdziwego lub niezupełnego, zatem rzeczywistemu stanowi rzeczy nie odpowiadającego zeznania dochodu, dopuszcza się ten, kto zeznanie takie złożył:

1) świadomie, zatem z wiedzą, że jest nieprawdziwe lub niezupełne;

2) z zamiarem, zatem z wolą uchylenia siebie lub osoby, którą zastępuje, od świadczenia podatku w myśl postanowień dekretu (podmiotowa istota czynu karygodnego);

3) w zeznaniu podał nieprawdziwe szczegóły lub zataił fakta, który to czyn zdolny był spowodować albo udaremnienie wymiaru podatku, albo wymierzenie podatku w niższej kwocie aniżeli tej, do opłacenia której na podstawie dekretu jest obowiązany (przedmiotowa istota czynu karygodnego).

Ukrócenia podatku dopuszcza się także ten, kto będąc uprawniony do zastępowania osoby prawnej, popełnia czyn wyżej określony w sposób tam podany.

Również dopuszcza się ukrócenia podatku członek zarządu, buchalter, odpowiedzialny ajent towarzystwa cudzoziemskiego, jeżeli w sprawozdaniach i bilansach przedsiębiorstw obowiązanych do składania sprawozdań publicznych lub zrównanych z niemi przedsiębiorstw, albo w zawiadomieniach dodatkowych lub wyjaśnieniach tych sprawozdań, umieszcza wiadomości świadomie fałszywe w celu zmniejszenia podatku lub zwolnienia od niego i wogóle osoby, które podpisały lub potwierdziły fałszywe sprawozdanie, bilans, zawiadomienie dodatkowe lub wyjaśnienie.

Czyny powyższe karane być mają według postanowień art. 47 ust. 1 dekretu.

Ten, kto działa świadomie, ale nie w zamiarze ukrócenia podatku, karany ma być według postanowień art. 47 ust. 2 dekretu.

§ 71. Zatajenie podatku (art. 48).

Winnym zatajenia podatku staje się ten, kto mimo wystosowanego do niego wezwania do złożenia zeznania w pewnym ściśle oznaczonym terminie, świadomie i z zamiarem zatajenia przedmiotu podatkowego, w terminie tym nie składa zeznania (podmiotowa i przedmiotowa istota czynu).

Czyn taki karany być ma według postanowień art. 48 ust. 1 i 2 dekretu. Ten, kto działa świadomie, ale bez zamiaru zatajenia podatku, karany być ma za zaniedbanie według postanowień art. 48 ust. 3 dekretu.

Przy wymiarze kar w granicach art. 47 i 48 dekretu należy mieć wzgląd na ważność przekroczenia, stopień ujawniającego się złego zamiaru, wysokość szkody zrządzonej lub zamierzonej i stosunki majątkowe winnego.

Ustanie karygodności.

§ 72. Warunkiem ustania karygodności czynów określonych w art. 47 i 48 dekretu jest, aby winny, zanim otrzyma albo wezwanie w celu przesłuchania go jako obwinionego, albo zawiadomienie, że przeciwko niemu złożono doniesienie o czynie karygodnym, o ile chodzi o ukrócenie podatku (art. 47), swoje zeznanie dochodu uzupełnił lub sprostował, a o ile chodzi o zatajenie podatku (art. 48) złożył swe zeznania dochodu. W obydwu tych wypadkach uczynić to winien u właściwej władzy skarbowej I instancji.

Władze skarbowe są obowiązane z urzędu do przestrzegania postanowień dekretu, odnoszących się do ustania karygodności czynów określone w art. 47 i 48 dekret (art. 49).