§ 3. - Wykonanie art. art. 33-43 i 45-48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.60.607

Akt utracił moc

Wersja od: 15 lipca 1924 r.

§ 3.

Podkomisje dla gospodarstw rolnych pracują bądź w siedzibie komisji szacunkowej, bądź w miejscowości będącej ośrodkiem wyznaczonego im rejonu, obejmującego kilka lub kilkanaście miejscowości. W miarę potrzeby kierownik podkomisji i dwóch członków, przedstawicieli większej i mniejszej własności rolnej wyjeżdżają do poszczególnych miejscowości.

Zadanie podkomisji dla gospodarstw rolnych polega przedewszystkiem na stwierdzeniu, które osoby w danej miejscowości podlegają podatkowi majątkowemu i na zebraniu co do tych osób, które zeznań nie złożyły, danych, potrzebnych do ustalenia wartości szacunkowej gospodarstw rolnych. Przystępując do sprawdzenia zeznań winna podkomisja porównać karty i wykazy A z materiałami katastru

gruntowego, z klasyfikacją instytucji długoterminowego kredytu i t. p. Dla spełnienia swoich zadań, podkomisje mają prawo przesłuchiwania płatników, znawców i świadków, przyczem wskazanem jest, aby w charakterze znawców powoływano do współpracy przedstawicieli Towarzystw kredytowych ziemskich, Związków rolniczych i wyróżniających się znajomością-miejscowych stosunków administratorów (zarządców) posiadłości ziemskich.

Przy ustalaniu wartości posiadłości gruntowej podkomisje winny stosować się ściśle do norm szacunkowych, zawartych w postanowieniach §§ 2-11. rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996).

O ile zachodzą wątpliwości co do zaliczenia poszczególnych części gruntów, wchodzących w skład każdej jednostki gospodarczej do właściwego rodzaju kultury i do odpowiednich klas dobroci gruntów, wówczas winna podkomisja drogą stosownych pytań zadawanych płatnikowi, znawcom i świadkom ustalić zgodnie z normami, o których mowa powyżej, do jakiego rodzaju kultury i do jakiej klasy dobroci dany obszar gruntów ma być zaliczony.

Przykład:

Płatnik posiada 320 ha gruntów, a w tem 180 ha roli, 130 ha łąk i 110 ha pastwisk.

Na podstawie zeznań przesłuchanych osób (płatnik, znawcy, świadkowie i t. p.) stwierdziła podkomisja:

że z pomienionych 180 ha roli, część o obszarze 150 ha daje dobre plony pszenicy lub buraków nawet w drugiem stanowisku po oborniku, uprawa szlachetniejszych warzyw opłaca się na tym gruncie tylko przy dobrem nawożeniu obornikiem, koniczyna czerwona udaje się dobrze, plony lucerny już po trzech latach są niepewne. Natomiast co do pozostałych 30 ha stwierdzono, że są to grunta żytnio-ziemniaczane, że uprawa pszenicy i buraków opłaca się tylko przy dobrem nawożeniu, podczas gdy koniczyna czerwona udaje się dobrze;

że z posiadanych 110 ha pastwisk, 70 ha posiada znamiona pierwszej, a 40 ha znamiona drugiej klasy pastwisk, w myśl działu C § 2 rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996). Na zasadzie powyższych danych podkomisja winna ustalić, że posiadany przez płatnika obszar gruntów obejmuje:

150 ha roli drugiej i 30 ha trzeciej klasy,

130 ha łąk drugiej klasy i

70 ha pastwisk należących do klasy pierwszej

oraz 40 ha klasy drugiej.

Podkomisja może celem uproszczenia postępowania zamiast zaliczania poszczególnych części gruntów do odpowiednich klas dobroci dla każdego płatnika odrębnie zaliczać do odpowiednich klas dobroci większe, ściśle określone części danej miejscowości np. niwę, część północną, południową, środkową, obszar od krzyża do drogi i t. p. Po dokonaniu tej czynności, będzie mogła podkomisja ograniczyć się do stwierdzenia, jakie obszary gruntów według poszczególnych rodzajów uprawy posiada każdy płatnik w tych ściśle określonych częściach danej miejscowości.

Takie uproszczone zaklasowanie gruntów danej miejscowości winna podkomisja szczegółowo uwidocznić w protokóle swoich czynności, przyczem dla oznaczenia zaklasowanych obszarów, może posługiwać się albo mapą, albo dokładnemi opisami położenia poszczególnych części tejże miejscowości.