Internetowa baza tekstów prawnych OpenLEX

§ 1.

Po ukończeniu czynności, określonych w rozporządzeniu VI Ministra Skarbu z dnia 9 kwietnia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 38 poz. 403), a w szczególności po obliczeniu pierwszej raty podatku majątkowego, rozpoczną komisje szacunkowe prace nad oszacowaniem majątków i uskutecznieniem wymiarów podatku majątkowego. Prace te poprowadzą komisje szacunkowe tak, aby najpóźniej do 31 grudnia 1924 r. oszacowanie majątków w każdym okręgu szacunkowym zostało ukończone.

Do art. 34.

§ 2.

Obowiązek sprawdzenia zeznań, spisów płatników i wykazów dostarczonych przez zarządy gminne oraz zebranie wszelkich danych faktycznych, niezbędnych do ustalenia wartości majątku, w myśl § 8 rozporządzenia V Ministra Skarbu z dnia 6 marca 1924 roku (Dz. U. R. P. № 24, poz. 253), ciąży przedewszystkiem na fachowych podkomisjach szacunkowych.

Czynności poszczególnych fachowych podkomisji określają §§ 3 do 15 niniejszego rozporządzenia.

O ile wyniki dochodzeń podkomisji fachowych są zgodne z zeznaniem płatnika, wówczas okoliczność tę należy stwierdzić na właściwych kartach A, B, C, C/1, D, E i F. W przeciwnym razie winny podkomisje zaprojektowane zmiany uwidocznić odmiennym atramentem na tychże kartach. Gdyby jednak wszystkich zmian nie można było uwidocznić należycie na właściwych kartach, wówczas wyniki dochodzeń wraz z obliczeniem wartości majątku, należy uwidocznić na odpowiednich kartach obliczenia, stanowiących załączniki arkusza wymiarowego wzór № 20.

§ 3.

Podkomisje dla gospodarstw rolnych pracują bądź w siedzibie komisji szacunkowej, bądź w miejscowości będącej ośrodkiem wyznaczonego im rejonu, obejmującego kilka lub kilkanaście miejscowości. W miarę potrzeby kierownik podkomisji i dwóch członków, przedstawicieli większej i mniejszej własności rolnej wyjeżdżają do poszczególnych miejscowości.

Zadanie podkomisji dla gospodarstw rolnych polega przedewszystkiem na stwierdzeniu, które osoby w danej miejscowości podlegają podatkowi majątkowemu i na zebraniu co do tych osób, które zeznań nie złożyły, danych, potrzebnych do ustalenia wartości szacunkowej gospodarstw rolnych. Przystępując do sprawdzenia zeznań winna podkomisja porównać karty i wykazy A z materiałami katastru

gruntowego, z klasyfikacją instytucji długoterminowego kredytu i t. p. Dla spełnienia swoich zadań, podkomisje mają prawo przesłuchiwania płatników, znawców i świadków, przyczem wskazanem jest, aby w charakterze znawców powoływano do współpracy przedstawicieli Towarzystw kredytowych ziemskich, Związków rolniczych i wyróżniających się znajomością-miejscowych stosunków administratorów (zarządców) posiadłości ziemskich.

Przy ustalaniu wartości posiadłości gruntowej podkomisje winny stosować się ściśle do norm szacunkowych, zawartych w postanowieniach §§ 2-11. rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996).

O ile zachodzą wątpliwości co do zaliczenia poszczególnych części gruntów, wchodzących w skład każdej jednostki gospodarczej do właściwego rodzaju kultury i do odpowiednich klas dobroci gruntów, wówczas winna podkomisja drogą stosownych pytań zadawanych płatnikowi, znawcom i świadkom ustalić zgodnie z normami, o których mowa powyżej, do jakiego rodzaju kultury i do jakiej klasy dobroci dany obszar gruntów ma być zaliczony.

Przykład:

Płatnik posiada 320 ha gruntów, a w tem 180 ha roli, 130 ha łąk i 110 ha pastwisk.

Na podstawie zeznań przesłuchanych osób (płatnik, znawcy, świadkowie i t. p.) stwierdziła podkomisja:

a)

że z pomienionych 180 ha roli, część o obszarze 150 ha daje dobre plony pszenicy lub buraków nawet w drugiem stanowisku po oborniku, uprawa szlachetniejszych warzyw opłaca się na tym gruncie tylko przy dobrem nawożeniu obornikiem, koniczyna czerwona udaje się dobrze, plony lucerny już po trzech latach są niepewne. Natomiast co do pozostałych 30 ha stwierdzono, że są to grunta żytnio-ziemniaczane, że uprawa pszenicy i buraków opłaca się tylko przy dobrem nawożeniu, podczas gdy koniczyna czerwona udaje się dobrze;

c)

że z posiadanych 110 ha pastwisk, 70 ha posiada znamiona pierwszej, a 40 ha znamiona drugiej klasy pastwisk, w myśl działu C § 2 rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996). Na zasadzie powyższych danych podkomisja winna ustalić, że posiadany przez płatnika obszar gruntów obejmuje:

150 ha roli drugiej i 30 ha trzeciej klasy,

130 ha łąk drugiej klasy i

70 ha pastwisk należących do klasy pierwszej

oraz 40 ha klasy drugiej.

Podkomisja może celem uproszczenia postępowania zamiast zaliczania poszczególnych części gruntów do odpowiednich klas dobroci dla każdego płatnika odrębnie zaliczać do odpowiednich klas dobroci większe, ściśle określone części danej miejscowości np. niwę, część północną, południową, środkową, obszar od krzyża do drogi i t. p. Po dokonaniu tej czynności, będzie mogła podkomisja ograniczyć się do stwierdzenia, jakie obszary gruntów według poszczególnych rodzajów uprawy posiada każdy płatnik w tych ściśle określonych częściach danej miejscowości.

Takie uproszczone zaklasowanie gruntów danej miejscowości winna podkomisja szczegółowo uwidocznić w protokóle swoich czynności, przyczem dla oznaczenia zaklasowanych obszarów, może posługiwać się albo mapą, albo dokładnemi opisami położenia poszczególnych części tejże miejscowości.

§ 4.

Po ustaleniu obszarów gruntów i zaliczeniu ich do poszczególnych klas dobroci, podkomisja obliczy wartość gruntów dla każdej jednostki gospodarczej odrębnie i postąpi w myśl części ostatniej § 2 niniejszego rozporządzenia.

Po ukończeniu czynności w jednej miejscowości, podkomisja prześle, ile możności bezzwłocznie, wszystkie akta wymiarowe wraz z protokółem czynności przewodniczącemu komisji szacunkowej.

§ 5.

Przewodniczący komisji szacunkowej czuwa nad równomiernością zaklasowania gruntów w całym okręgu szacunkowym, zwłaszcza podzielonym na kilka rejonów. W tym celu przed rozpoczęciem prac podkomisji szacunkowych, powołanych do oszacowania gospodarstw rolnych winien on na specjalnie zwołanem posiedzeniu pouczyć dokładnie wszystkich członków o sposobie wypełniania obowiązków na nich ciążących. Przedewszystkiem przewodniczący komisji zaznajomi członków z treścią §§ 1 do 11 rozp. II Ministra Skarbu, zawierających przepisy o ustalaniu wartości posiadłości gruntowych i omówi z niemi szczegółowo praktyczne sposoby wykonania tych przepisów według wskazówek zawartych w § 2-4 niniejszego rozporządzenia ze szczególnem uwzględnieniem ewentualnego podziału okręgu szacunkowego na rejony, zależnie od. jakości gleby i warunków gospodarczych.

Członkom podkomisji rolnych należy w szczególności zwrócić' uwagę, na wykorzystanie wszystkich materjałów pomocniczych zebranych przez nie od płatników lub dostarczonych przez przewodniczącego i t. p., a zawierających obszar i klasyfikację gruntów np. aktów wymiarowych podatku gruntowego, aktów szacunkowych instytucji długoterminowego kredytu i wszelkich innych podobnego rodzaju dokumentów posiadanych przez płatników.

Po rozpoczęciu prac przez podkomisje winien przewodniczący przy współudziale fachowych rolników przekonywać się w miejscu urzędowania podkomisji, czy wykonują one swe czynności jednolicie i zgodnie z udzielonemi im wskazówkami. W razie dostrzeżenia niedokładności, przewodniczący winien na to zwrócić uwagę podkomisji i wydać jej Stosowne zarządzenia.

§ 6.

Celem utrzymania równomierności zaklasowania gruntów w okręgu poszczególnych izb skarbowych oraz w obrębie całego Państwa, utworzone będą przez dyrektorów izb skarbowych, względnie przez Ministra Skarbu, organa kontrolne złożone z delegata izby skarbowej względnie delegata Ministerstwa Skarbu, z geometry i z przedstawiciela organizacji rolniczych.

Organa kontrolne obowiązane są spostrzeżone niedokładności komunikować właściwej komisji szacunkowej i w razie potrzeby odpowiednio ją pouczyć.

§ 7.

Podkomisja dla przedsiębiorstw przemysłowych, względnie handlowych winna co do przedsiębiorstw prowadzących prawidłowe księgi handlowe, stwierdzić przedewszystkiem, czy księgi te są 'prawidłowo prowadzone i czy dane zawarte w zeznaniu są zgodne z temi księgami.

Celem stwierdzenia rzetelności ksiąg i zeznań może podkomisja w razie potrzeby sprawdzić drogą oględzin na miejscu, czy płatnik podał wszystkie przedmioty Wchodzące w skład jego majątku w nieruchomościach, maszynach, urządzeniach technicznych, narzędziach i innych środkach produkcji, jako-też środkach komunikacyjnych i przewozowych oraz urządzeniach biurowych, a nadto czy podane ceny i czas nabycia powyżej wymienionych przedmiotów odpowiadają rzeczywistości. Podkomisja może również sprawdzić, czy płatnik zeznał należycie wartość obiegową przedmiotów majątkowych wchodzących w skład wykazanego remanentu surowców, towarów, półfabrykatów, środków pomocniczych i t. p. W tym celu może podkomisja wezwać płatnika do złożenia szczegółowego wykazu wspomnianych przedmiotów z oznaczeniem ilości i cen jednostkowych każdego gatunku. Oprócz tego może podkomisja w poszczególnych wypadkach żądać od płatnika wykazania początkowego i końcowego remanentu z roku operacyjnego dla porównania z remanentem podanym w zeznaniu.

Co do przedsiębiorstw przemysłowych i handlowych nieprowadzących prawidłowych ksiąg handlowych, jakoteż co do tych przedsiębiorstw, których księgi uznano za nieprawidłowe, winna podkomisja stosownie do postanowień § 15 rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996) przyjąć za podstawę oszacowania obrót ustalony przez komisję do spraw podatku przemysłowego. O ile jednak w poszczególnych wypadkach, zwłaszcza przy porównaniu z podanemi przedsiębiorstwami prowadzącemi prawidłowe księgi handlowe okaże się, że ustalony przez komisję do spraw podatku przemysłowego obrót nie odpowiada stosunkom rzeczywistym, podkomisja winna na podstawie zebranych danych i po wysłuchaniu opinji przynajmniej dwóch członków właściwej komisji do spraw podatku przemysłowego ustalić obrót zgodnie z rzeczywistością.

Dla zabezpieczenia jednolitości sposobu oszacowania oraz dla osiągnięcia równomierności opodatkowania w okręgach poszczególnych izb skarbowych oraz w obrębie całego Państwa, utworzone będą przez dyrektorów izb skarbowych, względnie przez Ministra Skarbu organa kontrolne złożone z delegata izby skarbowej, względnie z delegata Ministra Skarbu, z jednego przedstawiciela przemysłu i z jednego przedstawiciela handlu.

Organa te postępują w myśl wskazówek, zawartych w § 6 niniejszego rozporządzenia.

§ 8.

Podkomisje przeznaczone do szacowania wartości placów nie zabudowanych i budynków nie należących do gospodarstwa rolnego winny przedewszystkiem po wzajemnem porozumieniu się po zasięgnięciu opinji właściwych magistratów (urzędów gminnych) oraz ewentualnie także zarządów towarzystw kredytowych miejskich zaliczyć ulice w poszczególnych miejscowościach do właściwych kategorii określonych w §§ 12 i 13 rozporządzenia II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996).

Przewodniczący komisji winien czuwać nad tem, aby poszczególne podkomisje szacunkowe przy oznaczaniu stopnia wykończenia i stanu budynków kierowały się jednolitemi zasadami.

Sprawdzanie na miejscu, czy zeznane przez płatnika dane, dotyczące wartości budynków odpowiadają stosunkom rzeczywistym, winna podkomisja ograniczyć do wypadków budzących wątpliwości.

§ 9.

Podkomisja dla szacowania kapitałów i praw majątkowych oraz urządzenia domowego i innych przedmiotów, służących do osobistego użytku, winny przyjmować do podstaw wymiaru wartości wspomnianych przedmiotów tylko w tych wypadkach, gdy co do posiadania przez płatnika tego rodzaju majątków nie mają żadnej wątpliwości.

Celem ustalenia podlegających opodatkowaniu kapitałów, należy wykorzystać dane o wierzycielach, zawarte w kartach F. złożonych przez płatników, przyczem dane odnoszące się do wierzycieli zamieszkałych w innych okręgach podatkowych, winny być bezzwłocznie komunikowane właściwym organom wymiarowym.

§ 10.

Jeżeli podkomisje szacunkowe korzystają z przysługującego im prawa przesłuchiwania płatników, znawców i świadków (część pierwsza art. 34 ustawy), wówczas winny one sporządzić zwięzłe protokóły zeznań.

Znawcom powoływanym przez komisje (podkomisje) szacunkowe w sprawach podatku majątkowego, należy przyznawać djety i koszty podróży w wysokości jak funkcjonarjuszom państwowym zaliczonym do X kat. uposażenia służbowego. Wynagrodzenie to przyznaje komisja szacunkowy na żądanie znawców.

Innym przesłuchiwanym osobom nie należy się żadne wynagrodzenie.

W wypadkach odmowy udzielania wyjaśnień i informacji należy o tem sporządzić protokół.

Do art. 35.

§ 11.

Wszystkie wykazy A, B, C (§ 7 rozporządzenia III Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r.-Dz. U. R. P. № 123, poz. 997), dotyczące płatników, podlegających kompetencji innej komisji szacunkowej, względnie izby skarbowej, poddadzą podkomisje dokładnemu sprawdzeniu, nawet w wypadkach, gdy wartość przedmiotów majątkowych wykazami objętych nie przekracza kwoty 3.000 fr. zł.

Wyniki sprawdzenia kierownik podkomisji stwierdza na tych wykazach. Wykazy te należy przesłać właściwej władzy wymiarowej w miarę zbadania z tem, że czynności te winny być ukończone najpóźniej do 1 października 1924 r.

Do art. 37.

§ 12.

Zeznania, złożone przez płatników w ustawowym terminie winna komisja szacunkowa (podkomisja, przewodniczący) starannie zbadać i sprawdzić, zarówno co do dokładności, jak i co do ich prawdziwości.

Zeznania, które co do swej dokładności i prawdziwości nie nasuwają wątpliwości, należy przyjąć za podstawę obliczenia wartości majątku i wymiaru podatku; w przeciwnym wypadku należy przedstawić płatnikowi wątpliwości na formularzu wzór № 19 i zażądać od niego wyjaśnień oraz uzupełnień, ewent. dowodów pisemnych albo ustnych, lub także przedłożenia ksiąg handlowych i gospodarczych albo wiarogodnych wyciągów z tych ksiąg, wyznaczając mu w tym celu stosowny termin.

Przedstawienie wątpliwości należy zawsze ująć w formę, konkretnych zarzutów. Zarzuty te należy przedstawić pątnikowi zwięźle lecz wyczerpująco, a przy tem zwrócić mu uwagą na te dane jego zeznania, których dotyczą podniesiona wątpliwości i wskazać, w jakim kierunku te dane mają być wyjaśnione, uzupełnione lub udowodnione.

Przykłady:

10)

Nie zeznał Pan srebra stołowego i posiadanych przez siebie i rodzinę; kosztowności.

Konieczność przedstawienia wątpliwości zachodzi tylko wtedy, gdy zeznanie złożono w terminie, a przeciw dokładności, i prawdziwości zeznania podniesiono zarzuty," których doniosłość może mieć znaczny wpływ na wysokość podatku.

Od przedstawienia wątpliwości można odstąpić w tych wypadkach, gdy w zeznaniu dostrzeżono tylko omyłki rachunkowe lub nieznajomość przepisów ustawy i rozporządzeń wykonawczych Ministra Skarbu.

§ 13.

Wyjaśnień i uzupełnień należy żądać w formie oględnej, unikając zbędnej korespondencji. Jednem pismem należy w miarą możności objąć wszelkie zarzuty podniesiona przeciw dokładności i prawdziwości zeznania.

Pisma z przedstawieniem wątpliwości należy wystosowywać w takim czasie, aby odpowiedź nadeszła jeszcze przed rozpoczęciem obrad komisyjnych.

Odpowiedź płatnika winna być udzielona na piśmie lub ustnie do protokółu w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Pozwolenia na odroczenie terminu można udzielić na prośbę płatnika w wypadkach uzasadnionej przeszkody lub niemożności dotrzymania terminu.

Referaty, poświadczenia odbioru oraz odpowiedzi płatników należy przechowywać w arkuszach wymiarowych.

Do art. 39.

§ 14.

Na poparcie swych odpowiedzi i wyjaśnień może płatnik składać dowody pisemne, powoływać na własny koszt świadków i znawców w celu stwierdzenia ściśle określonych okoliczności oraz przedkładać do przejrzenia księgi handlowe lub gospodarcze.

Dowody, zaofiarowane przez płatnika w terminie wyznaczonym do odpowiedzi na przedstawione wątpliwości, muszą być sprawdzone. Od sprawdzenia dowodów można jednak odstąpić, gdy nie mają one. znaczenia di a wymiaru podatku. Wynik sprawdzenia dowodów powinien być zawsze uwidoczniony w akcie wymiarowym.

Jeżeli płatnik w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi, względnie wyjaśnień na przedstawione wątpliwości albo złożył je po upływie wyznaczonego mu terminu lub jeżeli udzielone przez niego wyjaśnienia nie usuną podniesionych wątpliwości, wówczas bez względu na złożone zeznanie komisja (podkomisja) kieruje się danemi, jakiem! rozporządza. Wyjaśnienia uznane w części za dostateczne winny być w tej części uwzględnione.

Zarówno zeznania jak i odpowiedzi na przedstawione wątpliwości, wniesione po terminie mają znaczenie środków pomocniczych przy wymiarze i mogą być przedmiotem korespondencji z płatnikiem, od którego jednak można żądać wyjaśnień i uzupełnień już nie na podstawie art. 37 lecz na zasadzie art. 38 ustawy.

§ 15.

Wszelkie uwagi i spostrzeżenia mające na celu sprostowanie zeznania winny być umieszczone bądź na marginesie zeznań i kart, bądź też na osobnych kartkach i przechowane w akcie wymiarowym.

§ 16.

Jeżeli komisja szacunkowa (przewodniczący) uzna, że uskutecznione przez podkomisje Sprawdzenia i uzupełnienie zeznania oraz zebranie potrzebnych do oszacowania danych jak również przedstawienie wątpliwości wymaga jeszcze dalszych Uzupełnień, wówczas przewodniczący zarządza dodatkowe odpowiednie uzupełnienie postępowania.

Do art. 43 i 41.

§ 17.

Po zebraniu wszystkich materjałów, potrzebnych do opodatkowania i po sprawdzeniu zeznań, należy wypełnić dla każdego płatnika osobny arkusz wymiarowy według wzoru № 20 i zamieścić w nim wnioski podkomisji.

Wypełnione arkusze wymiarowe wraz z odnośnemi materjałami układa przewodniczący w takim porządku, w jakim zamierza wnieść sprawy pod obrady komisji.

W analogiczny sposób postępują izby skarbowe przy wymiarach podatku dla osób prawnych obowiązanych do publicznego składania sprawozdań.

§ 18.

W miarę przygotowania i ułożenia należycie wypełnionych arkuszy wymiarowych, przewodniczący komisji zwołuje komisję szacunkową na sesję, z takiem obliczeniem czasu, aby wszystkie wymiary mogły być ukończone do dnia 31 grudnia 1924 r.

Zaproszenia na sesję sporządza się na formularzach według wzoru № 21.

Gdy pierwsze posiedzenie rozpoczętej sesji odbędzie się przy wymaganym ustawą komplecie lub gdy z powodu braku dostatecznej ilości obecnych członków odbędzie się drugie posiedzenie tej sesji pod warunkami określonemi w części 3 art. 18, ustawy, wówczas dalsze posiedzenia tej sesji nie wymagają specjalnych pisemnych zaproszeń, a uchwały zapadłe na tych posiedzeniach będą ważne bez względu na ilość obecnych członków.

Dla uzasadnienia wniosków podkomisji może przewodniczący zapraszać na poszczególne posiedzenia komisji także te osoby, które brały udział w przygotowaniu wniosków podkomisji, a których obecność okaże się potrzebną. Osoby te mają tylko głos doradczy.

Przewodniczący przedstawia komisji szacunkowej wszystkie materjały oraz wszystkie złożone zeznania i przedstawienia wątpliwości z odpowiedziami i wyjaśnieniami płatników, jak również wyniki przeprowadzenia dowodów.

Komisja szacunkowa rozpatruje cały przedstawiony jej materjał, zużytkowując przy tem także własne wiadomości członków komisji.

§ 19.

Po dokonaniu czynności, określonych w §§ 17 i 18 niniejszego rozporządzenia, przystępuje komisja szacunkowa do ustalenia ogólnej wartości majątku i wymierzenia przypadającego podatku, według skali z art. 9 ustawy.

Obowiązkiem komisji jest dbać o to, aby ustalona wartość majątku odpowiadała wymaganiom art. 7 ustawy i normom szacunkowym, zawartym w rozporządzeniu II Ministra Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123, poz. 996), oraz postanowieniom § 8 rozporządzenia IV Ministra Skarbu z dnia 1 stycznia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 4, poz. 32). Uchwała komisji powzięta przy obliczaniu pierwszej raty podatku majątkowego na zasadzie art. 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 kwietnia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 35, poz. 366), co do wysokości zniszczenia spowodowanego wojną, nie wyklucza odmiennego rozstrzygnięcia tej kwestji w postępowaniu wymiarowem.

§ 20.

Uchwały komisji dotyczące podstaw i wyników opodatkowania wpisuje się w odnośnych przedziałkach arkusza wymiarowego.

Na podstawie danych, zawartych w arkuszach wymiarowych, należy sporządzić rejestr szacunkowy podatku majątkowego na formularzu wzór № 22 w 2 egzemplarzach, a mianowicie:

§ 21.

Na podstawie danych, zawartych w rejestrach szacunkowych (§ 20 niniejszego rozporządzenia) urzędy skarbowe sporządzą dwa odrębne sumarjusza podatku majątkowego na formularzu wzór Na 24 według okręgów wymiarowych, gmin oraz kategorii majątków. Jeden sumarjusz winien obejmować płatników wymienionych w ustępie 1), drugi zaś płatników wymienionych w ustępie 2) § 20 niniejszego rozporządzenia. Sumarjusze te urzędy skarbowe przedłożą izbie skarbowej najpóźniej do dnia 20 stycznia 1925 r. Na podstawie tych sumarjuszy oraz na podstawie sumarjuszy, dotyczących własnych wymiarów, izby skarbowe sporządzą ogólne zestawienie z całego swojego okręgu i przedłożą je Ministerstwu Skarbu najpóźniej do dnia 31 stycznia 1925 roku.

Do art. 45.

§ 22.

Wszystkie odwołania, zarówno wniesione w terminie, jak i spóźnione, wpisuje się do dziennika podawczego odwołań.

Odwołanie, wniesione po terminie bez uzasadnienia opóźnienia, władza podatkowa odrzuca ostatecznie we własnym zakresie działania i zawiadamia o tem płatników na przepisanym formularzu.

O ile jednak płatnik w spóźnionem odwołaniu usprawiedliwia opóźnienie terminu, a opóźnienie to nie wynosi więcej niż 15 dni, wówczas odwołanie takie wraz z wnioskiem komisji szacunkowej władza podatkowa I instancji przedłoży komisji odwoławczej.

§ 23.

Na pisemne lub ustne żądanie płatnika, należy mu udzielić dla celu wniesienia odwołania podstaw wymiaru ustalonych przez komisję szacunkową względnie przez izbę skarbową, na przepisanym formularzu, przy dołączeniu odpisów odpowiednich kart obliczeniowych, stanowiących załączniki do arkusza wymiarowego wzór № 20.

Do art. 46.

§ 24.

Przewodniczący jest obowiązany do wniesienia sprzeciwu, gdy:

§ 25.

Władza podatkowa 1 Instancji bada treść odwołań w terminie wniesionych, tudzież tych odwołań spóźnionych, których opóźnienie usprawiedliwiono, nastąpcie sprawdza konkretne zarzuty i przedstawione dowody oraz przeprowadza w razie potrzeby uzupełniające dochodzenia, tudzież usuwa ewentualne wadliwości postępowania.

§ 26.

Postanowienia §§ 22, 23 i 25 stosować winny analogicznie izby skarbowe przy badaniu zeznań przedsiębiorstw obowiązanych do publicznego składania sprawozdań.

§ 27.

Władza podatkowa przedkłada komisji odwoławczej odwołania, zaopinjowane przez komisję szacunkową, dołączając spis odwołań (konsygnację) i wszystkie akta wymiarowe wraz z należycie wypełnionym arkuszem wymiarowym wzór № 20.

W podobny sposób należy przedłożyć komisji odwoławczej sprzeciwy przewodniczącego komisji z ewentualnemi odpowiedziami płatników. Zasięganie opinji komisji szacunkowej w tych wypadkach jest zbyteczne.

O ile oprócz sprzeciwu przewodniczącego, od tego samego wymiaru wniesione zostało również odwołanie płatnika, należy obie sprawy razem złączone przedłożyć równocześnie.

W sposób analogiczny przedkładają komisji odwoławczej izby skarbowe odwołania wniesione od wymiarów podatku dla przedsiębiorstw obowiązanych do publicznego składania sprawozdań.

Do art. 48.

§ 28.

Przewodniczący komisji odwoławczej winien przedewszystkiern przy sprawdzaniu konkretnych zarzutów odwołania stwierdzić, czy przewidziane w ustawie zasady prawa materjalnego były ściśle przestrzegane oraz, czy postępowanie wymiarowe odpowiada postanowieniom ustawy i normom szacunkowym. Jeżeli przewodniczący komisji odwoławczej stwierdzi pewne braki lub niedokładności w tym względzie, wówczas zarządza potrzebne uzupełnienie postępowania. W szczególności winien on zwrócić baczną uwagę, aby przeoczone w postępowaniu wymiarowem przedstawienie wątpliwości zostało dodatkowo uskutecznione oraz, aby zaproponowane przez płatnika w odpowiedzi dowody, nieprzyjęte w postępowaniu wymiarowem bez dostatecznego uzasadnienia, zostały dodatkowo przeprowadzone.

§ 29.

Po dokładnem rozpatrzeniu odwołań przewodniczący zwołuje posiedzenie komisji odwoławczej i przedstawia jej stan spraw wraz ze swojemi wnioskami.

Przy badaniu odwołań komisja odwoławcza korzysta w celu dokładnego ustalenia wartości majątku, z tych samych praw, jakie służą komisji szacunkowej lub jej przewodniczącemu.

Jeżeli komisja odwoławcza na podstawie jednostronnego odwołania płatnika nabierze przekonania, że wyznaczony przez komisję szacunkową podatek należy podwyższyć, wówczas orzeka odrzucenie odwołania i zwraca akta wymiarowe wraz z odwołaniem i odpowiedniemi wskazówkami właściwej komisji szacunkowej (izbie skarbowej) w celu ponownego ustalenia wartości majątku i wyznaczenia dodatkowego podatku. Komisja szacunkowa winna w takim wypadku ponowić ustalenie wartości majątku na podstawie obowiązujących norm szacunkowych przy równoczesnem stosowaniu się do wskazówek udzielonych jej przez komisję odwoławczą.

Od ponownej uchwały komisji szacunkowej służy płatnikowi prawo wniesienia odwołania, przewodniczącemu zaś tej komisji prawo zgłoszenia sprzeciwu w myśl art. 46 ustawy.

Komisja odwoławcza wpisuje swoje uchwały z krótkiem uzasadnieniem do arkuszy wymiarowych i notuje sposób załatwienia odwołań w protokóle posiedzenia.

§ 30.

Wzory formularzy wymienionych w § 22 i 27 niniejszego rozporządzenia, będą wydane przez Ministra Skarbu odrębnem rozporządzeniem.

§ 31.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Wzór № 19

do § 12

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

Wzór № 20.

do § § 17 i 27

ARKUSZ WYMIAROWY

Podatku majątkowego

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

Wykonanie art. art. 33-43 i 45-48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.

Dz.U.1924.60.607

ROZPORZĄDZENIE VII

MINISTRA SKARBU

z dnia 24 czerwca 1924 r.

w celu wykonania art. art. 33 - 43 i 45 - 48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.

Załącznik A

Załącznik B

Załącznik C

Załącznik D

Załącznik E

Załącznik F

Wykonanie art. art. 33-43 i 45-48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.

Dz.U.1924.60.607

ROZPORZĄDZENIE VII MINISTRA SKARBU z dnia 24 czerwca 1924 r. w celu wykonania art. art. 33 - 43 i 45 - 48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.

Załącznik A

Załącznik B

Załącznik C

Załącznik D

Załącznik E

Załącznik F

Dokumenty powiązane

Akty prawne liczba obiektów na liście: (1)

Podstawa prawna liczba obiektów na liście: (1)

ROZPORZĄDZENIE VII

MINISTRA SKARBU

z dnia 24 czerwca 1924 r.

w celu wykonania art. art. 33 - 43 i 45 - 48 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.