Art. 5. - Uwłaszczenie b. czynszowników, b. wolnych ludzi i długoletnich dzierżawców w województwach: nowogródzkiem, poleskiem, wołyńskiem, okręgu administracyjnym wileńskim, oraz w powiatach: grodzieńskim, wołkowyskim, bielskim, białostockim i sokólskim województwa białostockiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.24.254 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 4 maja 1933 r.

Art.  5.

Uprawnienia, wynikające z ustawy niniejszej, nie przysługują długoletnim dzierżawcom, którzy:

a) nie są obywatelami polskimi;

b) posiadają lub posiadali podwójne poddaństwo (obywatelstwo);

c) byli lub są karani za przestępstwa przeciwko Państwu Polskiemu, o ile orzeczono sądownie karę pozbawienia wolności nie mniejszą, niż 2 lata lub karani sądownie za przestępstwo dezercji z Wojska Polskiego;

d) posiadali dzierżawną ziemię z przerwami dłuższemi, niż rok; w przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, może komisja uwłaszczeniowa, mimo istnienia określonych wyżej przerw, przyznać petentowi prawo do uwłaszczenia, w każdym jednak razie musi przyznać to prawo, jeżeli przerwy nastąpiły niezależnie od woli dzierżawcy w okresie czasu od 1 sierpnia 1914 r. do 31 grudnia 1923 r.;

e) nie uiścili po dniu 21 lipca 1924 r. lub nie uiszczą z własnej winy lub na wezwanie rejentalne w przepisanym terminie tenuty dzierżawnej, należnej od 21 lipca 1924 r., ustalonej w umowie, lub nie opłacą rocznie z każdych 1,09 ha (z każdej dziesięciny) gruntów ornych i łąk kośnych sumy równającej się przeciętnej cenie rynkowej za 100 klg. żyta w sierpniu każdego roku, a za inne użytki 30% tej sumy.

W razie sporu co do ceny żyta oznacza ją starosta na żądanie jednej ze stron na podstawie ceny żyta, stosowanej do przeliczenia oznaczonej w życie tenuty dzierżawnej majątków państwowych;

f) korzystają z gruntów na zasadzie stosunku służbowego z właścicielem majątku; płacenie tenuty odrobkiem nie uważa się za istnienie stosunku służbowego;

g) dzierżawią grunty łącznie z zakładami przemysłowemi lub handlowemi, a należą do kategorii, wymienionej w art. 4 p. c);

h) posiadają własną ziemię i należą do kategorji, wymienionej w art. 4; dzierżawcy ci mogą nabyć na podstawie ustawy niniejszej taką ilość ziemi dzierżawionej, która łącznie z obszarem ziemi własnej nie przekracza normy, przewidzianej w cz. 1, 5 i 7 art. 50 ustawy z dnia 28 grudnia 1925 r. o wykonaniu reformy rolnej (Dz. U. R. P. z r. 1926 Nr. 1, poz. 1).