Rozdział 3 - Ubezpieczenie mienia ruchomego. - Ubezpieczenia ustawowe budynków oraz mienia w gospodarstwach rolnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1985.10.38

Akt utracił moc

Wersja od: 15 września 1989 r.

Rozdział  3

Ubezpieczenie mienia ruchomego.

§  20.

1. Ubezpieczeniem jest objęte mienie ruchome stanowiące własność osób fizycznych, zespołów, przedsiębiorstw i spółdzielni.

2. Ubezpieczeniem jest objęte również mienie ruchome rolnika, który przekazał gospodarstwo rolne za rentę lub emeryturę wraz z budynkiem mieszkalnym, do końca następnego roku kalendarzowego, pod warunkiem że do dnia powstania szkody mieszkał w tym budynku.

3. Za mienie ruchome uważa się:

1) ziemiopłody zebrane i złożone w budynkach, stertach, stogach, kopcach lub piwnicach oraz pasze dla zwierząt,

2) zwierzęta gospodarskie,

3) inwentarz martwy, w tym maszyny, urządzenia, narzędzia oraz materiały,

4) ruchomości domowe właściciela oraz osób mieszkających i prowadzących z właścicielem wspólne gospodarstwo domowe, a w przedsiębiorstwach i spółdzielniach - wyposażenie lokali biurowych, przedszkoli, świetlic, klubów i innych pomieszczeń o charakterze socjalno-kulturalnym.

§ 21. Nie są objęte ubezpieczeniem:

1) mienie ruchome związane z produkcją w szklarniach, inspektach, namiotach i tunelach foliowych oraz uzyskane z niej produkty,

2) mienie ruchome związane z produkcją przemysłową i działalnością usługową, rzemieślniczą i handlową, prowadzoną przez osobę fizyczną lub zespół, a w szczególności: maszyny, narzędzia, surowce, półfabrykaty i wyroby gotowe,

3) pasieki powyżej 5 pni wraz z ich wyposażeniem, drób w produkcji fermowej, ryby i urządzenia stawowe, zwierzęta futerkowe, z wyjątkiem królików, zwierzęta hodowane amatorsko i zwierzęta laboratoryjne oraz uzyskane od wymienionych zwierząt produkty, a także pasze i lekarstwa nabyte dla tych zwierząt,

4) materiały przeznaczone na budowę obiektów, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 2-4 i ust. 2 pkt 3 i 4,

5) pojazdy mechaniczne i części zapasowe do nich, z wyjątkiem ciągników rolniczych nie ubezpieczonych w zakresie autocasco i niezbędnych do ich eksploatacji części zapasowych do 5% wartości nowego ciągnika,

6) paliwa i smary,

7) pieniądze i inne środki płatnicze, papiery wartościowe, dzieła sztuki, biżuteria, wyroby z platyny, złota i srebra, zbiory filatelistyczne, numizmatyczne i inne, wszelkiego rodzaju dokumenty, a także napoje alkoholowe, z wyjątkiem alkoholu jako produktu wytworzonego, znajdującego się w przedsiębiorstwach i spółdzielniach,

8) plony roślin przemysłowych w czasie ich suszenia nad otwartym ogniem lub w suszarniach ogniowych bądź elektrycznych oraz len w czasie roszenia i konopie w czasie moczenia.

§  22.

1. Za szkodę w mieniu ruchomym uważa się utratę lub zmniejszenie wartości tego mienia, spowodowane jego zniszczeniem lub uszkodzeniem.

2. Za szkodę w mieniu ruchomym uważa się również porażenie zwierząt gospodarskich prądem elektrycznym, powodujące śmierć lub konieczność uboju zwierzęcia.

§  23.

1. Wartość mienia ruchomego na działce ustala się w wysokości 1/3 wartości znajdujących się na niej budynków podlegających ubezpieczeniu ustawowemu. Wartość tego mienia nie może być mniejsza niż równowartość pieniężna 120 q żyta, a jeżeli na działce znajduje się tylko budynek gospodarczy - nie mniejsza niż 20 q żyta.

2. Jeżeli wartość mienia ruchomego ustalona zgodnie z ust. 1 jest wyższa lub niższa co najmniej o 10% od faktycznej wartości, właściciel może żądać ustalenia tej wartości w drodze indywidualnego szczegółowego szacunku, najpóźniej przed powstaniem szkody.

§  24.

1. Wysokość szkody w ziemiopłodach ustala się przyjmując za podstawę:

1) powierzchnię, z której zostały zebrane,

2) kubaturę składowania,

3) przeciętną wydajność ziemiopłodu uzyskaną z 1 ha z 3 ostatnich lat w danej miejscowości, a w razie niemożności ustalenia takiej wydajności - przeciętną wydajność w gminie z 3 ostatnich lat, ustaloną przez terenowy organ administracji państwowej o właściwości szczególnej do spraw rolnictwa stopnia podstawowego na podstawie danych statystycznych; w przedsiębiorstwach i spółdzielniach przyjmuje się wydajność uzyskaną z 1 ha z 3 ostatnich lat w wysokości wynikającej z zapisów w ewidencji księgowej,

4) cenę jednostkową ziemiopłodu, z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 2 lub 3.

2. 12 W odniesieniu do ziemiopłodów przyjmuje się obowiązujące urzędowe minimalne ceny skupu. Dla ziemiopłodów, dla których nie ma urzędowych minimalnych cen skupu, z wyjątkiem określonych w ust. 3, przyjmuje się umowne średnie ceny stosowane w miejscu powstania szkody.

3. W odniesieniu do 1 q następujących ziemiopłodów przyjmuje się cenę w określonym procencie równowartości pieniężnej 1 q żyta:

1) ziemniaków - 35%,

2) buraków pastewnych lub innych okopowych pastewnych - 15%,

3) siana traw - 35%,

4) siana roślin motylkowych - 40%,

5) zielonek i kiszonek - 10%,

6) słomy surowej lnu - 110%,

7) słomy surowej konopi - 80%,

8) słomy zbóż, traw nasiennych i roślin motylkowych - 15%,

9) słomy w stertach oraz siana w stogach w kompleksach łąk, po 1 marca następnego roku po zbiorach - 5%,

nie większą jednak niż cena rynkowa ziemiopłodu stosowana na danym terenie.

§ 25. 13  

1. Wysokość szkody w zwierzętach gospodarskich stanowiących własność osób fizycznych i zespołów ustala się:

1) w odniesieniu do koni i bydła w wieku powyżej 6 miesięcy - według umownych średnich cen stosowanych w miejscu powstania szkody,

2) w odniesieniu do koni i bydła w wieku do 6 miesięcy oraz do pozostałych zwierząt gospodarskich - według wartości ustalonej na podstawie wagi zwierzęcia i urzędowych minimalnych cen skupu, a w razie braku takich cen - według umownych średnich cen stosowanych w miejscu powstania szkody,

3) w odniesieniu do zwierząt zarodowych - na podstawie udokumentowanej wartości tych zwierząt.

2. Wysokość szkody w zwierzętach gospodarskich stanowiących własność przedsiębiorstw i spółdzielni ustala się według wartości ewidencyjnej tych zwierząt, z wyjątkiem trzody chlewnej w tuczu, której wartość ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 2.

3. Wysokość szkody zmniejsza się o kwotę uzyskaną ze sprzedaży pozostałości podmiotom gospodarczym prowadzącym ich skup. W razie nieudokumentowania sprzedaży pozostałości potrąca się:

1) w odniesieniu do koni - 40%,

2) w odniesieniu do bydła - 60%,

3) w odniesieniu do trzody chlewnej i owiec - 80%

- wartości rzeźnej zwierzęcia.

§  26.

1. Wysokość szkody w inwentarzu martwym i ruchomościach domowych osób fizycznych i zespołów ustala się według cen detalicznych w handlu uspołecznionym, a w braku takich cen - według cen rynkowych, z uwzględnieniem przeciętnego stopnia zużycia w wysokości 20%.

2. Jeżeli jednak wartość przedmiotu, nadającego się w dniu powstania szkody do użytku, przekracza w stanie nowym równowartość pieniężną 30 q żyta, stopień zużycia przyjmuje się w zależności od okresu użytkowania przedmiotu, liczonego od daty jego produkcji - nie większy jednak niż 70%.

§ 27. Wysokość szkody w mieniu ruchomym na działkach ustala się według zasad określonych w § 24-26.

§ 28. W przedsiębiorstwach i spółdzielniach wysokość szkody w inwentarzu martwym i wyposażeniu, o którym mowa w § 20 ust. 3 pkt 4, ustala się w wysokości kosztów zakupu takich samych lub tego samego rodzaju, typu i mocy produkcyjnej składników mienia ruchomego albo kosztów ich naprawy, w granicach kosztów zakupu takiego samego przedmiotu.

§ 29. Wysokość szkody pomniejsza się o wartość pozostałości nadających się do użytku.

§ 30. Odszkodowanie ustala się w wysokości szkody, z tym że za mienie ruchome na działkach - w granicach wartości przyjętej do ubezpieczenia.

¹² § 24 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 22 sierpnia 1989 r. (Dz.U.89.50.289) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 września 1989 r.

¹³ § 25 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 22 sierpnia 1989 r. (Dz.U.89.50.289) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 września 1989 r.