Rozdział 1 - Tryb zgłaszania znaków towarowych za granicą. - Tryb zgłaszania znaków towarowych za granicą oraz opłaty związane z ochroną znaków towarowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1985.33.147

Akt utracił moc

Wersja od: 22 marca 1991 r.

Rozdział  1

Tryb zgłaszania znaków towarowych za granicą.

§ 1. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) przedsiębiorstwie - rozumie się przez to osobę fizyczną lub prawną uprawnioną do prowadzenia działalności gospodarczej w dziedzinie produkcji, handlu i usług,

2) towarach - rozumie się przez to także usługi,

3) znakach towarowych - rozumie się przez to także znaki usługowe,

4) jednostce handlu zagranicznego - rozumie się przez to przedsiębiorstwo państwowe, którego organem założycielskim jest Minister Handlu Zagranicznego, lub spółkę prawa handlowego, w której Skarb Państwa jest reprezentowany przez Ministra Handlu Zagranicznego.

§ 2. Znak towarowy w wypadkach gospodarczo uzasadnionych może być zgłoszony przez przedsiębiorstwo do rejestracji za granicą w celu uzyskania jego ochrony, zwłaszcza gdy istnieje możliwość sprzedaży za granicą towarów oznaczonych tym znakiem, udzielenia w kraju zgłoszenia licencji lub gdy istnieją inne uzasadnione powody.

§  3.

1. Przedsiębiorstwo, które zgłosiło w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej znak towarowy do rejestracji, powinno zbadać celowość zgłoszenia tego znaku za granicą w określonych państwach, zasięgając opinii właściwej przedmiotowo jednostki handlu zagranicznego.

2. Przedsiębiorstwo, które uzyskało ochronę znaku towarowego za granicą, może po zasięgnięciu opinii właściwej przedmiotowo jednostki handlu zagranicznego zaniechać utrzymywania tej ochrony, jeżeli dalsze jej utrzymywanie nie jest celowe.

3. Zasięganie opinii, o których mowa w ust. 1 i 2, nie jest wymagane, gdy zgłaszający za granicą posiada koncesję Ministra Handlu Zagranicznego na prowadzenie działalności w zakresie handlu zagranicznego.

4. Właściwa przedmiotowo jednostka handlu zagranicznego jest obowiązana wydać opinię, o której mowa w ust. 2 i 3, w ciągu 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

§ 4. Znak towarowy zgłaszany za granicą powinien spełniać wymogi przewidziane w przepisach danego państwa, a ponadto powinien być estetyczny, dostosowany wielkością i kompozycją do właściwości towarów oznaczonych tym znakiem, charakterystyczny i łatwy do rozpoznania oraz w miarę możliwości uwzględniać upodobania istniejące w państwach, do których mają być eksportowane towary.

§  5.

1. Zgłoszenie znaku towarowego za granicą może nastąpić za pośrednictwem właściwej przedmiotowo jednostki handlu zagranicznego lub Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego "Polservice", zwanej dalej "jednostką upoważnioną".

2. Wyboru jednostki upoważnionej dokonuje zgłaszający za granicą.

3. Pośrednictwo jednostki upoważnionej, o której mowa w ust. 1, nie jest wymagane, jeżeli zgłaszającym za granicą jest jednostka gospodarki uspołecznionej, posiadająca koncesję Ministra Handlu Zagranicznego na prowadzenie działalności w zakresie handlu zagranicznego.

§ 6. Jednostka upoważniona dokonuje zgłoszenia znaku towarowego za granicą na podstawie pisemnego zlecenia zgłaszającego, zawierającego niezbędną dokumentację, wynikającą z przepisów polskich i zagranicznych, według wskazówek jednostki upoważnionej.

§ 7. Zgłaszający za granicą jest obowiązany zawiadomić jednostkę upoważnioną, przez którą nastąpiło zgłoszenie znaku towarowego za granicą, o każdej zmianie nazwy przedsiębiorstwa, przeniesieniu prawa do znaku towarowego na rzecz innego przedsiębiorstwa lub o udzielonej licencji na znak towarowy. Wraz z zawiadomieniem należy dostarczyć dokumenty uzasadniające te zmiany, wykonane zgodnie z wymogami zagranicznych urzędów patentowych.

§  8.

1. Jednostka upoważniona jest obowiązana zapewnić prawidłowe i fachowe wykonanie zlecenia w sprawie zgłoszenia znaku towarowego za granicą.

2. Jednostka upoważniona może odmówić przyjęcia zlecenia, jeżeli zgłoszenie znaku towarowego za granicą jest sprzeczne z zasadami ochrony własności przemysłowej lub z innych uzasadnionych powodów.

§  9.

1. Jednostka upoważniona pobiera od zgłaszającego ze granicą z tytułu czynności związanych z ochroną znaku towarowego opłaty zgodnie z obowiązującą taryfą opłat.

2. Wydatki jednostki upoważnionej w walucie obcej związane ze zgłaszaniem i ochroną znaku towarowego za granicą pokrywa zgłaszający za granicą.

3. Jeżeli zgłaszający za granicą nie posiada własnych środków dewizowych, wydatki w walucie obcej związane ze zgłoszeniem i ochroną znaku towarowego za granicą pokrywa z funduszu akwizycyjnego jednostka upoważniona, pobierając od zgłaszającego za granicą równowartość w złotych według obowiązującego kursu. Wydatki dewizowe są zwracane jednostce upoważnionej z pierwszych wpływów należnych zgłaszającemu za granicą z tytułu eksportu towarów; należną kwotę dewiz jednostka upoważniona odkupuje od zgłaszającego za granicą według obowiązującego kursu.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do jednostek gospodarki nie uspołecznionej.