§ 1. - Taryfa, według której związki ubogich na obszarze województw: poznańskiego i pomorskiego mają zwracać koszty utrzymania ubogich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.95.881

Akt utracił moc

Wersja od: 1 października 1922 r.

§ 1. Wysokość kosztów, które właściwy związek ubogich na obszarze województw: poznańskiego i pomorskiego winien zwrócić innemu związkowi ubogich na tym obszarze za wspieranie ubogich niezdolnych do pracy lub ubogich chorych, ustanawia się bez względu na wiek ubogiego, jak następuje:

I. Za ubogich, umieszczonych w zakładach publicznych - np. w szpitalach, w zakładach dla ułomnych, w przytuliskach, w ochronkach, - dla których istnieją stawki za leczenie, zwraca się koszty według najniższych stawek, przewidzianych w odnośnym zakładzie:

Koszty te obejmują także wydatki za wyżywienie, pielęgnowanie, pomoc lekarską, lekarstwa.

II. Za ubogich, leczonych w domu, względnie w zakładach prywatnych zwraca się koszty konieczne za pomoc lekarską, operacje, lekarstwa; oprócz tego zwraca się koszty konieczne za wyżywienie stosownie do zasad wymienionych niżej w punkcie III. Koszty za pomoc lekarską, operację, lekarstwa, oraz koszty za wyżywienie nie mogą przewyższać kosztów, podanych pod liczbą I.

III. Za wspieranie ubogich, niepodpadających ani pod punkt I ani pod punkt II, zwraca się rzeczywiste koszty utrzymania, udowodnione stwierdzonemi rachunkami, przyczem związek ubogich nie może żądać od drugiego związku ubogich zwrotu większych kosztów aniżeli sam ponosi przy wspieraniu potrzebujących pomocy ubogich z własnej gminy.

Kwoty zwracane za utrzymanie nie mogą jednak przewyższać najwyższych stawek, podanych poniżej według następujących trzech klas:

1) Do pierwszej klasy należą miasta liczące ponad 25.000 mieszkańców najwyższa stawka wynosi 18.000 mk. miesięcznie czyli 600 mk. za każdą rozpoczętą dobę.

2) Do klasy drugiej należą miejscowości, liczące od 4.000 - 25.000 mieszkańców; najwyższa stawka wynosi 15.000 mk. miesięcznie czyli 500 mk. za każdą rozpoczętą dobę.

3) Do trzeciej klasy należą wszystkie inne miejscowości, niezaliczone do rodzaju miejscowości pod 1) i 2) wymienionych; najwyższa stawka wynosi 12.000 mk. miesięcznie czyli 400 mk. za dobę już rozpoczętą.

Przy stwierdzeniu liczby mieszkańców miarodajnym jest ostatni urzędowy spis ludności.

Kwoty wydatkowane na dostarczenie niezbędnej odzieży i bielizny winny być osobno zwrócone, o ile zostaną wykazane rachunkami.