Taryfa, według której związki ubogich na obszarze województw: poznańskiego i pomorskiego mają zwracać koszty utrzymania ubogich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.95.881

Akt utracił moc

Wersja od: 1 października 1922 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 18 października 1922 r.

w sprawie taryfy, według której związki ubogich na obszarze województw: poznańskiego i pomorskiego mają zwracać koszty utrzymania ubogich.

Na podstawie § 30 niemieckiej ustawy o miejscu zamieszkania pod względem wsparcia z dnia 6 czerwca 1870 r. (Dz. Ust. Związku Północno-Niemieckiego str. 360) i z dnia 30 maja 1908 r. (Dziennik Ustaw Rzeszy Niemieckiej str. 377), tudzież § 35 pruskiej ustawy wykonawczej z dnia 8 marca 1871 r. (Zbiór Ustaw pruskich str. 130), oraz art. 1 i 2 ustąp 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1922 r. w przedmiocie zniesienia Ministerstwa b. dzielnicy pruskiej (Dz. U. R. P. № 30, poz. 247) - zarządza się co następuje:

§ 1. Wysokość kosztów, które właściwy związek ubogich na obszarze województw: poznańskiego i pomorskiego winien zwrócić innemu związkowi ubogich na tym obszarze za wspieranie ubogich niezdolnych do pracy lub ubogich chorych, ustanawia się bez względu na wiek ubogiego, jak następuje:

I. Za ubogich, umieszczonych w zakładach publicznych - np. w szpitalach, w zakładach dla ułomnych, w przytuliskach, w ochronkach, - dla których istnieją stawki za leczenie, zwraca się koszty według najniższych stawek, przewidzianych w odnośnym zakładzie:

Koszty te obejmują także wydatki za wyżywienie, pielęgnowanie, pomoc lekarską, lekarstwa.

II. Za ubogich, leczonych w domu, względnie w zakładach prywatnych zwraca się koszty konieczne za pomoc lekarską, operacje, lekarstwa; oprócz tego zwraca się koszty konieczne za wyżywienie stosownie do zasad wymienionych niżej w punkcie III. Koszty za pomoc lekarską, operację, lekarstwa, oraz koszty za wyżywienie nie mogą przewyższać kosztów, podanych pod liczbą I.

III. Za wspieranie ubogich, niepodpadających ani pod punkt I ani pod punkt II, zwraca się rzeczywiste koszty utrzymania, udowodnione stwierdzonemi rachunkami, przyczem związek ubogich nie może żądać od drugiego związku ubogich zwrotu większych kosztów aniżeli sam ponosi przy wspieraniu potrzebujących pomocy ubogich z własnej gminy.

Kwoty zwracane za utrzymanie nie mogą jednak przewyższać najwyższych stawek, podanych poniżej według następujących trzech klas:

1) Do pierwszej klasy należą miasta liczące ponad 25.000 mieszkańców najwyższa stawka wynosi 18.000 mk. miesięcznie czyli 600 mk. za każdą rozpoczętą dobę.

2) Do klasy drugiej należą miejscowości, liczące od 4.000 - 25.000 mieszkańców; najwyższa stawka wynosi 15.000 mk. miesięcznie czyli 500 mk. za każdą rozpoczętą dobę.

3) Do trzeciej klasy należą wszystkie inne miejscowości, niezaliczone do rodzaju miejscowości pod 1) i 2) wymienionych; najwyższa stawka wynosi 12.000 mk. miesięcznie czyli 400 mk. za dobę już rozpoczętą.

Przy stwierdzeniu liczby mieszkańców miarodajnym jest ostatni urzędowy spis ludności.

Kwoty wydatkowane na dostarczenie niezbędnej odzieży i bielizny winny być osobno zwrócone, o ile zostaną wykazane rachunkami.

§ 2. Wysokość wsparcia na utrzymanie dla częściowo niezdolnych do pracy ubogich winna wynosić mniej niż stawki w § 1 wymienione, zależnie od stopnia niezdolności do pracy, stwierdzonej przez lekarza, a najwyżej ³/₄ odnośnych stawek, podanych w § 1 punkt III.

§ 3. Tytułem kosztów pogrzebu winien Związek ubogich zwrócić innemu związkowi ubogich rzeczywiste koszty jakie powstają przy najskromniejszym pogrzebie. Wysokość tych kosztów musi być stwierdzona rachunkami i nie może przenosić wysokości trzykrotnego najwyższego miesięcznego wsparcia, udzielanego ubogim, według zasad w punkcie III § 1 wymienionych.

W miarę wzrostu drożyzny najwyższe stawki za utrzymanie podane w § 1 punkt 111, będą ulegały zmianie w %%, którą ogłaszać będzie urząd wojewódzki w dzienniku urzędowym zgodnie z oznaczonym przez Główny Urząd Statystyczny wzrostem przeciętnych kosztów utrzymania.

§ 5. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą obowiązującą od dnia 1 października 1922 r. Z dniem tym traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 21 września 1921 r. (Dz. U. M. b. Dz. Pr. № 29 poz. 189).