Art. 1. - Tajlandia-Polska. Umowa o wzajemnej pomocy w sprawach karnych. Bangkok.2004.02.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2009.208.1607

Akt obowiązujący

Wersja od: 4 października 2009 r.

Artykuł  1

Obowiązek pomocy

1. Umawiające się Państwa zobowiązują się do udzielania sobie wzajemnie pomocy w sprawach karnych, zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy, w związku z dochodzeniem, postępowaniem karnym lub innymi postępowaniami.

2. Pomoc obejmuje w szczególności:

a) odbieranie zeznań lub wyjaśnień osób;

b) przekazywanie dokumentów, protokołów i dowodów;

c) doręczanie dokumentów;

d) wykonywanie wniosków o przeszukanie i odebranie;

e) przekazywanie osób pozbawionych wolności w celu przesłuchania;

f) ustalanie miejsca znajdowania się osób i przedmiotów;

g) wszczynanie postępowań karnych na wniosek, oraz

h) pomoc w postępowaniu związanym z zabezpieczeniem i przepadkiem mienia.

3. Pomocy udziela się niezależnie od tego, czy czyn będący przedmiotem dochodzenia, postępowania karnego lub innych postępowań prowadzonych w Państwie wzywającym, stanowiłby przestępstwo według prawa Państwa wezwanego i niezależnie od tego czy Państwo wezwane miałoby jurysdykcję do takiego czynu w podobnych okolicznościach.

4. Celem niniejszej Umowy jest wyłącznie udzielanie wzajemnej pomocy pomiędzy organami Umawiających się Państw i Umowa ta nie ma na celu udzielania takiej pomocy osobom prywatnym.

5. Osoba prywatna nie może powoływać się na żadne z postanowień niniejszej Umowy w celu czynienia przeszkód w wykonaniu wniosku, jak również w celu wyłączenia lub zatajenia dowodów uzyskanych na podstawie niniejszej Umowy.

6. Niniejsza Umowa nie ma zastosowania do wykonywania nakazów aresztowania oraz do przestępstw wojskowych. Dla celów niniejszej Umowy, przestępstwa wojskowe polegają na naruszeniu prawa wojskowego i nie stanowią przestępstw w świetle powszechnego prawa karnego.