Szpitalny oddział ratunkowy.
Dz.U.2018.979 t.j.
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE
MINISTRA ZDROWIA 1
z dnia 3 listopada 2011 r.
w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego
ZAŁĄCZNIK
WYMAGANIA DLA LĄDOWISK SZPITALNYCH ODDZIAŁÓW RATUNKOWYCH
WYMAGANIA DLA LĄDOWISK SZPITALNYCH ODDZIAŁÓW RATUNKOWYCH
1) kwadratu o wymiarach 2D x 2D śmigłowca, dla którego jest przeznaczone lądowisko, co najmniej 25 m x 25 m, gdzie "D" oznacza największy gabarytowy wymiar tego śmigłowca, albo
2) koła o średnicy równej 2D śmigłowca, dla którego jest przeznaczone lądowisko, co najmniej 25 m, gdzie "D" oznacza największy gabarytowy wymiar tego śmigłowca.
Strefa podejścia do lądowania i startu wyznaczona jest przez umieszczone wewnątrz jej krawędzi znaczniki narożne i boczne, w kolorze białym i utwardzone (beton, asfalt odporny na działanie wysokich temperatur lub kostka brukowa), o wymiarach: znaczniki narożne - 2 m x 2 m, znaczniki boczne - 2 m x 1 m, szerokość linii - 1 m.
2. W środku strefy podejścia do lądowania i startu znajduje się strefa przyziemienia. Jest to płaska, pozioma, niepyląca, utwardzona nawierzchnia (beton, asfalt odporny na działanie wysokich temperatur, kostka brukowa), wolna od przeszkód, w kształcie kwadratu o wymiarach co najmniej 15 m x 15 m lub koła o średnicy co najmniej 15 m.
3. W środku strefy lądowania namalowany jest krzyż równoramienny, koloru białego, o wymiarach: 9 m x 9 m, szerokości ramion 3 m.
4. W środku krzyża namalowana jest duża litera "H", koloru czerwonego, ustawiona zgodnie z kierunkiem osi lądowania i startu, o wymiarach: wysokość - 3 m, szerokość - 1,8 m, szerokość linii - 0,4 m.
5. Do miejsca lądowania śmigłowca prowadzi droga dojazdowa. W przypadku trawiastej strefy podejścia do lądowania i startu, droga dojazdowa umożliwia dojazd do strefy przyziemienia. Droga dojazdowa nie znajduje się w osi lądowania i startu i dochodzi z boku, prostopadle do miejsca lądowania śmigłowca.
6. Schemat lądowiska i jego oznaczeń określa rysunek 1.
Rysunek 1. Schemat oznaczenia lądowiska
7. Przeszkody usytuowane na osi lądowania i startu nie mogą być wyższe, niż wynika to z granicznej płaszczyzny o nachyleniu 1:6 w stosunku do poziomu lądowiska. Maksymalne wysokości tych przeszkód określa tabela 1.
Odległość przeszkody od strefy podejścia do lądowania i startu [m] | 2 | 6 | 12 | 50 | 100 | 200 | 400 | 600 |
Maksymalna wysokość przeszkody, ponad poziom lądowiska [m] | 0,33 | 1 | 2 | 8,33 | 16,67 | 33,33 | 66,67 | 100 |
Tabela 1. Przeszkody w osi lądowania i startu
Płaszczyzna ograniczająca przeszkody w osi lądowania i startu, rozszerza się pod kątem 30° w stosunku do krawędzi bocznych strefy podejścia do lądowania i startu. Należy unikać przeszkód punktowych (maszty, kominy, pojedyncze drzewa) w osi lądowania i startu. Schematy położenia płaszczyzn ograniczających przeszkody w osi lądowania i startu określają rysunki 2 i 3.
Rysunek 2. Powierzchnie ograniczające przeszkody w osi lądowania i startu
Rysunek 3. Powierzchnie ograniczające przeszkody w osi lądowania i startu
8. Przeszkody usytuowane po bokach od osi lądowania i startu nie mogą być wyższe niż wynika to z granicznej płaszczyzny o nachyleniu 1:2 w stosunku do poziomu lądowiska. Maksymalne wysokości tych przeszkód określa tabela 2.
Odległość przeszkody od strefy podejścia do lądowania i startu [m] | 2 | 5 | 10 | 15 | 25 | 50 | 100 | 160 |
Maksymalna wysokość przeszkody, ponad poziom lądowiska [m] | 1 | 2,5 | 5 | 7,5 | 12,5 | 25 | 50 | 80 |
Tabela 2. Przeszkody boczne w stosunku do osi lądowania i startu
Schemat położenia płaszczyzn ograniczających przeszkody usytuowane po bokach od osi lądowania i startu określa rysunek 4.
Rysunek 4. Powierzchnie ograniczające przeszkody z boku od osi lądowania i startu
9. Oś lądowania i startu lądowiska powinna być zgodna z przeważającymi kierunkami wiatru na danym terenie. Zaleca się, aby kierunki startów i lądowań leżały na jednej prostej. Dopuszcza się skręcenie kierunku startu w stosunku do kierunku lądowania o maksymalnie 30° w prawo lub w lewo, zgodnie z rysunkiem 5.
Rysunek 5. Powierzchnie ograniczające przeszkody w osi lądowania i startu
10. W odległości co najmniej 15 m od krawędzi strefy podejścia do lądowania umieszcza się oświetlony światłem białym wskaźnik kierunku wiatru. Wskaźnik jest zwężającym się rękawem o długości 2,4 m, o większej średnicy - 0,6 m, mniejszej - 0,3 m, osadzonym na maszcie o wysokości co najmniej 3 m. Wskaźnik jest wykonany w jednolitym kolorze białym, pomarańczowym lub czerwonym. Dopuszcza się wykonanie wskaźnika w dwóch kontrastowych kolorach (białym i pomarańczowym lub białym i czerwonym), w postaci pięciu poprzecznych pasów, przy czym skrajne pasy są wykonane w kolorze pomarańczowym lub czerwonym. Kształt, wymiary i kolorystykę wskaźnika określa rysunek 6.
Rysunek 6. Wskaźnik kierunku wiatru
Wskaźnik kierunku wiatru ustawia się w miejscu wolnym od przeszkód, które mogłyby wprowadzać błąd w jego wskazaniach (wskaźnik nie może być osłonięty od wiatru). Zaleca się montowanie drugiego wskaźnika na dachu najwyższego budynku położonego w pobliżu lądowiska.
11. Lądowisko oznacza się co najmniej dwiema tablicami informacyjnymi, o wymiarach 297 mm x 420 mm, zgodnymi z wzorem określonym na rysunku 7 - dla lądowiska położonego na terenie ogólnodostępnym oraz na rysunku 8 - dla lądowiska położonego na terenie zamkniętym. Kolor liter i tła jest dowolny, lecz kontrastujący ze sobą. Dopuszcza się umieszczanie na tablicach symboli graficznych, w szczególności śmigłowca lub logo szpitala.
Rysunek 7. Tablica informacyjna dla lądowiska na terenie ogólnodostępnym
Rysunek 8. Tablica informacyjna dla lądowiska na terenie zamkniętym
12. Lądowisko wyposaża się w integralny system oświetlenia, w skład którego wchodzą:
1) światła strefy przyziemienia - cztery lampy, świecące w kolorze białym, rozmieszczone w rogach strefy przyziemienia, zagłębione;
2) światła strefy podejścia do lądowania i startu - nie mniej niż po cztery lampy na każdym boku, świecące w kolorze białym, rozmieszczone w odstępach maksymalnie co 10 m, po zewnętrznej stronie strefy podejścia do lądowania i startu, w odległości 1 m od krawędzi tej strefy, zagłębione lub naziemne, wystające ponad poziom lądowiska nie więcej niż 25 cm;
3) światła podejścia - sześć lamp świecących w kolorze białym, rozmieszczonych co 5 m wzdłuż osi podejścia do lądowania i startu, ustawione na głównym kierunku podejścia do lądowania, zagłębione lub naziemne, wystające ponad poziom lądowiska nie więcej niż 25 cm;
4) oświetlony światłem białym wskaźnik kierunku wiatru;
5) światła przeszkodowe - lampy koloru czerwonego, umieszczone na obiektach mogących stanowić przeszkodę stałą, w tym na wskaźniku kierunku wiatru;
6) lampa identyfikacyjna lądowiska - dookólna lampa błyskowa, świecąca w kolorze białym, umieszczona w pobliżu strefy podejścia do lądowania i startu, w sposób uniemożliwiający oślepianie załogi śmigłowca; zaleca się instalację lampy na dachu najwyższego budynku stojącego w bezpośredniej bliskości lądowiska; światło lampy musi być widoczne z pokładu śmigłowca z odległości co najmniej 5000 m w warunkach lotu VFR;
7) świetlne systemy wspomagające określenie kierunku i kąta podejścia do lądowania, w przypadku lądowisk zlokalizowanych w miejscach wymagających precyzyjnego pozycjonowania śmigłowca podczas podejścia do lądowania.
Integralny system oświetlenia spełnia wymagania określone w załączniku nr 14 tom II do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (Dz. U. z 1959 r. poz. 212, z późn. zm.). Schemat integralnego systemu oświetlenia określa rysunek 9.
Rysunek 9. Schemat integralnego rozmieszczenia oświetlenia na lądowisku
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »