§ 20a. - Szczegółowe zasady obliczania podatku od ponadnormatywnych wypłat wynagrodzeń.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1986.7.43

Akt utracił moc

Wersja od: 31 marca 1987 r.

§ 20a. 65 Dla celów ustalania podstawy opodatkowania określonej w art. 30 ust. 2 pkt 1a ustawy przyjmuje się kwoty wynagrodzeń zaliczone do kosztów roku poprzedniego i roku podatkowego. W razie reorganizacji polegającej na przejęciu lub przekazaniu jednostek organizacyjnych (zakładów, działów itp.), kwota wynagrodzeń roku poprzedniego podlega odpowiedniej korekcie zgodnie z § 10 ust. 2, niezależnie od stosowanej przez jednostkę gospodarczą formuły ustalania kwot wolnych od podatku.

2. Z kwot wynagrodzeń ustalonych zgodnie z ust. 1 wyłącza się:

1) wynagrodzenia z tytułu umów o prace autorskie i realizatorskie (honoraria),

2) wynagrodzenia, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 7 i 8.

3. Z kwoty wynagrodzeń roku podatkowego wyłącza się również:

1) wypłaty z rezerwy na wynagrodzenia

2) dodatkowe kwoty wolne od podatku, ustalone w centralnym planie rocznym dla jednostek, w których relacje płac są niższe od relacji normatywnych, określonych na podstawie syntetycznej oceny płac,

3) wynagrodzenia pracowników nowych zakładów, o których mowa w § 8 ust. 1 uruchomionych w roku podatkowym oraz przyrost wynagrodzeń pracowników nowych zakładów, uruchomionych w roku poprzednim,

4) przyrost kwot wynagrodzeń ustalonych zgodnie z § 6 rozporządzenia.

4. Jednostki gospodarcze, dla których Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalił jako podstawę opodatkowania nadwyżkę przeciętnego wynagrodzenia ponad przeciętne wynagrodzenie wolne od podatku, obliczają przeciętne wynagrodzenie roku poprzedniego i roku podatkowego dla celów, o których mowa w ust. 1, dzieląc kwoty wynagrodzeń ustalone zgodnie z ust. 1-3 przez przeciętne zatrudnienie wykazywane w sprawozdawczości Głównego Urzędu Statystycznego, bez zatrudnionych za granicą, oraz w zakładach prowadzonych na zasadach zryczałtowanego rozrachunku, powiększone o przeciętne zatrudnienie osób wykonujących pracę nakładczą. Przeciętne zatrudnienie osób wykonujących pracę nakładczą ustala się jako iloraz kwoty ich wynagrodzeń i przeciętnego wynagrodzenia pracowników danej jednostki. Tak ustalona liczba zatrudnionych nie może być wyższa od liczby osób faktycznie zatrudnionych w systemie pracy nakładczej w danym roku. Podatkowi w tych jednostkach podlega łączna suma środków wydatkowanych na przyrost przeciętnych wynagrodzeń ponad wskaźnik wzrostu określony w centralnym planie rocznym.

5. Wpłat podatku z tytułu przekroczenia wskaźnika wzrostu wynagrodzeń, określonego w centralnym planie rocznym, jednostki gospodarcze dokonują jednorazowo po zakończeniu roku podatkowego w terminach określonych w § 20 ust. 4.

6. Jednostki gospodarcze, w których:

1) wzrost kwoty wynagrodzeń w okresie trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do kwoty stanowiącej 3/4 kwoty wynagrodzeń w roku poprzednim lub

2) wzrost przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w okresie 3 kwartałów roku podatkowego w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w roku poprzednim

jest wyższy od wskaźnika wzrostu określonego w centralnym planie rocznym o więcej niż 2 punkty, dokonują zaliczkowych wpłat podatku za okres trzech kwartałów - w terminie 25 dni roboczych po upływie III kwartału.

7. Jednostki gospodarcze nowo powstałe w roku podatkowym lub w ciągu roku poprzedniego nie naliczają podatku, o którym mowa w ust. 1-6.

⁶⁵ § 20a dodany przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 30 marca 1987 r. (Dz.U.87.10.68) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 marca 1987 r., jednakże ma zastosowanie do obliczania podatku za okres od dnia 1 stycznia 1987 r. - zob. § 3 powołanego rozporządzenia.