Rozdział 4 - Powoływanie do świadczeń. - Świadczenia na rzecz utrzymania dróg publicznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.17.93

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

Rozdział  4.

Powoływanie do świadczeń.

§  7.

1. Do wykonania świadczeń osobistych i rzeczowych wzywa określone osoby fizyczne lub posiadaczy pojazdów organ do spraw drogowych lub gospodarki komunalnej prezydium rady narodowej albo biuro gromadzkiej (osiedla) rady narodowej w wykonaniu uchwały podjętej w trybie przewidzianym w art. 42 oraz w oparciu o zgłoszone przez właściwy zarząd drogi ilościowe zapotrzebowanie na sprzęt i robociznę.

2. Wezwanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:

1) podstawę prawną powołania do świadczeń,

2) określenie osoby fizycznej lub przedsiębiorstwa, zakładu albo innej instytucji wzywanej z podaniem ich dokładnego adresu,

3) określenie miejsca, daty i godziny osobistego stawiennictwa lub dostarczenia pojazdu samochodowego lub zaprzęgowego i sprzętu oraz miejsca (obszaru) wykonywania świadczenia,

4) określenie rodzaju świadczenia,

5) przypuszczalny czas trwania świadczenia,

6) rodzaj pojazdu samochodowego lub zaprzęgowego, którym świadczenie ma być wykonane,

7) pouczenie o skutkach prawnych niedopełnienia obowiązku świadczenia.

3. Wzory uchwały oraz wezwań, o których mowa w ust. 1 i 2, ustalą Ministrowie Komunikacji i Gospodarki Komunalnej.

§  8.

1. Wezwanie skierowane do określonej osoby fizycznej lub posiadacza pojazdu doręcza się im na piśmie.

2. W miarę możliwości wezwania, o których mowa w ust. 1, powinny być doręczane w czasie umożliwiającym terminowe przygotowanie i dostarczenie pojazdu do miejsca wskazanego w wezwaniu.

3. W razie gdy zwłoka grozi niebezpieczeństwem lub godzi w interes publiczny wezwanie ogłasza się ustnie lub telefonicznie.

4. Wezwania ustne lub telefoniczne powinny być na żądanie zobowiązanego do świadczeń osobistych lub rzeczowych potwierdzone na piśmie.

§ 9. Do świadczeń osobistych i rzeczowych należy wzywać zobowiązanych z uwzględnieniem ich warunków gospodarczych i zawodowych oraz w sposób możliwie najmniej ograniczający normalny tok produkcji zakładu.

§ 10. Łączny okres trwania świadczeń osobistych i rzeczowych w stosunku do jednej osoby fizycznej w ciągu roku kalendarzowego nie może przekraczać 14 dni.