Świadczenia na rzecz utrzymania dróg publicznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.17.93

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 12 kwietnia 1963 r.

w sprawie świadczeń na rzecz utrzymania dróg publicznych.

Na podstawie art. 46 i art. 48 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz. 90) zarządza się, co następuje:

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

§ 1. Powołane w niniejszym rozporządzeniu artykuły bez bliższego określenia oznaczają artykuły ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz. 90).

§ 2. Ilekroć w niniejszym rozporządzeniu jest mowa:

1) o świadczeniach osobistych lub rzeczowych - należy przez to rozumieć świadczenia na cele określone w art. 42,

2) 1 o zarządzie drogi - należy przez to rozumieć określone w art. 15 organy właściwe w sprawach budowy, przebudowy, ochrony i utrzymania dróg publicznych oraz naczelników gmin,

3) o prezydium rady narodowej - należy przez to rozumieć prezydium miejskiej bądź gromadzkiej rady narodowej lub rady narodowej osiedla, właściwe do podjęcia określonej w art. 42 uchwały o wprowadzeniu obowiązku świadczeń osobistych i rzeczowych,

4) o posiadaczu pojazdu - należy przez to rozumieć posiadacza pojazdu samochodowego lub zaprzęgowego, mającego miejsce stałego postoju na terenie objętym uchwałą wymienioną w pkt 3.

Rozdział  2.

Świadczenia osobiste.

§ 3. Okres trwania obowiązku świadczenia osobistego w stosunku do jednej osoby fizycznej nie może jednorazowo przekraczać 3 dni, a w ciągu roku kalendarzowego łącznie 10 dni.

§ 4. Powołani do świadczeń osobistych mogą być zobowiązani do wykonania tych świadczeń w miarę możności własnymi narzędziami.

Rozdział  3.

Świadczenia rzeczowe.

§ 5. Świadczenia rzeczowe polegają na dostarczaniu:

1) pojazdów samochodowych i zaprzęgowych w sprawnym stanie technicznym wraz z kierowcami i materiałem pędnym względnie z woźnicami,

2) sprzętu potrzebnego do wykonania robót określonych w art. 42.

§ 6. Okres trwania obowiązku świadczeń rzeczowych w stosunku do jednego pojazdu nie może jednorazowo przekraczać 3 dni, a w ciągu roku kalendarzowego łącznie 14 dni.

Rozdział  4.

Powoływanie do świadczeń.

§  7.

1. Do wykonania świadczeń osobistych i rzeczowych wzywa określone osoby fizyczne lub posiadaczy pojazdów organ do spraw drogowych lub gospodarki komunalnej prezydium rady narodowej albo biuro gromadzkiej (osiedla) rady narodowej w wykonaniu uchwały podjętej w trybie przewidzianym w art. 42 oraz w oparciu o zgłoszone przez właściwy zarząd drogi ilościowe zapotrzebowanie na sprzęt i robociznę.

2. Wezwanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:

1) podstawę prawną powołania do świadczeń,

2) określenie osoby fizycznej lub przedsiębiorstwa, zakładu albo innej instytucji wzywanej z podaniem ich dokładnego adresu,

3) określenie miejsca, daty i godziny osobistego stawiennictwa lub dostarczenia pojazdu samochodowego lub zaprzęgowego i sprzętu oraz miejsca (obszaru) wykonywania świadczenia,

4) określenie rodzaju świadczenia,

5) przypuszczalny czas trwania świadczenia,

6) rodzaj pojazdu samochodowego lub zaprzęgowego, którym świadczenie ma być wykonane,

7) pouczenie o skutkach prawnych niedopełnienia obowiązku świadczenia.

3. Wzory uchwały oraz wezwań, o których mowa w ust. 1 i 2, ustalą Ministrowie Komunikacji i Gospodarki Komunalnej.

§  8.

1. Wezwanie skierowane do określonej osoby fizycznej lub posiadacza pojazdu doręcza się im na piśmie.

2. W miarę możliwości wezwania, o których mowa w ust. 1, powinny być doręczane w czasie umożliwiającym terminowe przygotowanie i dostarczenie pojazdu do miejsca wskazanego w wezwaniu.

3. W razie gdy zwłoka grozi niebezpieczeństwem lub godzi w interes publiczny wezwanie ogłasza się ustnie lub telefonicznie.

4. Wezwania ustne lub telefoniczne powinny być na żądanie zobowiązanego do świadczeń osobistych lub rzeczowych potwierdzone na piśmie.

§ 9. Do świadczeń osobistych i rzeczowych należy wzywać zobowiązanych z uwzględnieniem ich warunków gospodarczych i zawodowych oraz w sposób możliwie najmniej ograniczający normalny tok produkcji zakładu.

§ 10. Łączny okres trwania świadczeń osobistych i rzeczowych w stosunku do jednej osoby fizycznej w ciągu roku kalendarzowego nie może przekraczać 14 dni.

Rozdział  5.

Zwolnienie od obowiązku świadczeń.

§ 11. Prezydium rady narodowej, podejmując uchwałę o wprowadzeniu obowiązku świadczeń osobistych, może jednocześnie zwolnić od tego obowiązku inne osoby oprócz wymienionych w art. 44:

1) ze względu na interes publiczny bądź ze względu na wyjątkowo ważny interes danej osoby,

2) jeżeli miejsce zamieszkania tych osób oddalone jest od miejsca wykonywania świadczeń o ponad 4 kilometry, a osoby te nie są dowożone na miejsce robót pojazdami zarządu drogi.

§ 12. Prezydium rady narodowej, podejmując uchwałę o wprowadzeniu obowiązku świadczeń rzeczowych, może jednocześnie wyłączyć od tych obowiązków, oprócz wymienionych w art. 45 następujące pojazdy:

1) pojazdy samochodowe:

a) które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do innego celu niż przewóz pasażerów lub ładunków (pojazdy specjalne),

b) przeznaczone do przewozów wymagających odpowiednio dostosowanego taboru, jak chłodnie, cementowozy, cysterny itp.,

c) służące do przewozu ładunków pocztowych (kolportażu prasy) lub dla celów pogotowia technicznego sieci telekomunikacyjnej,

d) inne niż wymienione pod lit. a)-c), jeżeli stałe miejsce postoju pojazdu znajduje się w odległości większej niż 50 km od miejsca, do którego pojazd ma być dostarczony, a jeżeli pojazdem samochodowym jest ciągnik używany do transportu drogowego - w odległości większej niż 20 km,

2) pojazdy zaprzęgowe, jeżeli stałe miejsce postoju pojazdu znajduje się w odległości większej niż 10 kilometrów od miejsca, do którego pojazd ma być dostarczony.

Rozdział  6.

Zasady i tryb ustalania wysokości wynagrodzenia.

§  13.

1. Pracownicy powołani do świadczeń osobistych zachowują w zakładzie pracy, w którym są zatrudnieni, prawo do pełnego wynagrodzenia obliczonego jak za urlop wypoczynkowy przez cały czas wykonywania świadczeń.

2. Osobom innym niż wymienione w ust. 1, wykonującym usługi robotników kwalifikowanych lub niewykwalifikowanych, przysługuje z tytułu świadczeń osobistych wynagrodzenie według zasad obowiązujących w budownictwie drogowym.

3. Za używanie własnych narzędzi w czasie wykonywania świadczeń osobistych przysługuje wynagrodzenie według zasad obowiązujących w budownictwie drogowym.

4. Za usługi wykonane z tytułu świadczeń rzeczowych przysługuje posiadaczom pojazdów wynagrodzenie według stawek przewidzianych w przepisach o dostarczaniu środków przewozowych na rzecz wojska w czasie pokoju.

§ 14. Wynagrodzenie określone w § 13 ust. 2, 3 i 4 ustala i wypłaca właściwy zarząd drogi w terminie najpóźniej 7 dni od dnia zakończenia wykonywania świadczenia.

Rozdział  7.

Ustalenie i wypłata odszkodowania.

§ 15. Odszkodowanie wymienione w art. 47 ust. 3 wypłaca zarząd tej drogi, na której cele wykonane zostały świadczenia.

§  16.

1. Roszczenie o wypłatę odszkodowania (§ 15) powinno być zgłoszone przez zainteresowanego na piśmie do zarządu tej drogi, na której cele wykonane zostało świadczenie.

2. Zgłoszenie roszczenia, o którym mowa w ust. 1, powinno nastąpić w ciągu 14 dni od dnia powstania szkody lub od dnia, w którym zainteresowany dowiedział się o szkodzie.

3. Zarząd drogi, do którego zgłoszono roszczenie, wydaje zgłaszającemu potwierdzenie zgłoszenia na piśmie z podaniem daty przyjęcia zgłoszenia.

§ 17. Jeżeli zgłoszenie roszczenia nastąpiło po terminie określonym w § 16 ust. 2, a opóźnienie zgłoszenia uniemożliwi ustalenie okoliczności wypadku lub wysokości odszkodowania, zarząd drogi odmówi wypłaty odszkodowania.

§  18.

1. Wysokość odszkodowania (§ 15) ustala zarząd drogi w porozumieniu z osobami zainteresowanymi na podstawie opinii biegłego z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń.

2. Ustalenie wysokości odszkodowania powinno nastąpić w terminie jednego miesiąca od dnia zgłoszenia roszczenia i dostarczenia niezbędnych dokumentów, jego wypłata zaś - w terminie 2 tygodni od dnia ustalenia przez zarząd drogi wysokości odszkodowania.

§ 19. W razie odmowy przez zarząd drogi wypłaty odszkodowania lub gdy zainteresowany nie zgadza się na ustaloną przez zarząd drogi wysokość odszkodowania - może on wystąpić przeciwko zarządowi drogi z roszczeniem o odszkodowanie na drogę sądową lub do państwowego arbitrażu gospodarczego.

Rozdział  8.

Przepisy końcowe.

§ 20. Wykonanie rozporządzenia porucza się zainteresowanym ministrom i prezydiom rad narodowych.

§ 21. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ § 2 pkt 2 zmieniony przez § 10 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1972 r. w sprawie przekazania niektórych spraw do właściwości naczelników gmin oraz prezydiów rad narodowych miast nie stanowiących powiatów i ich organów (Dz.U.72.49.317) z dniem 1 stycznia 1973 r.