Rozdział 2 - Instalacje spalania paliw - Standardy emisyjne z instalacji.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2003.163.1584

Akt utracił moc

Wersja od: 28 lipca 2005 r.

Rozdział  2

Instalacje spalania paliw

§  5.

1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 2-4, do stacjonarnych urządzeń technicznych, w których następuje proces spalania paliw w celu wytworzenia energii, zwanych dalej "źródłami".

2. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do źródeł, w których produkty spalania są wykorzystywane bezpośrednio w procesach wytwórczych, w tym w szczególności do:

1) źródeł, w których produkty spalania są wykorzystywane do ogrzewania, suszenia lub innej obróbki przedmiotów lub materiałów;

2) źródeł wtórnego spalania przeznaczonych do oczyszczania gazów odlotowych poprzez spalanie, nieeksploatowanych jako niezależne źródła spalania paliw;

3) źródeł do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym;

4) źródeł do konwersji siarkowodoru w siarkę;

5) reaktorów używanych w przemyśle chemicznym;

6) źródeł do opalania baterii koksowniczych;

7) nagrzewnic Cowpera.

3. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się także do instalacji napędzanych silnikami Diesla, silnikami benzynowymi lub gazowymi, włącznie z turbinami gazowymi, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do turbin gazowych, dla których decyzje o pozwoleniu na budowę wydano po dniu 30 czerwca 2002 r. lub które zostaną oddane do użytku po dniu 27 listopada 2003 r., a do wszystkich turbin gazowych w zakresie, o którym mowa w § 13 i 14, z tym że przepisów tego rozdziału nie stosuje się do turbin gazowych na platformach wiertniczych.

5. Przepisy niniejszego rozdziału, dotyczące odprowadzania gazów odlotowych ze źródeł wspólnym emitorem, stosuje się odpowiednio do emitorów wieloprzewodowych.

6. Z zastrzeżeniem ust. 7, paliwem w rozumieniu niniejszego rozdziału jest dowolna palna substancja stała, ciekła lub gazowa, z wyjątkiem odpadów.

7. Paliwem jest również biomasa rozumiana jako produkty składające się w całości lub w części z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa używane w celu odzyskania zawartej w nich energii oraz następujące odpady:

1) roślinne z rolnictwa i leśnictwa;

2) roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną;

3) włókniste, roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu produkcji, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana;

4) korek;

5) drewno, z wyjątkiem drewna zanieczyszczonego impregnatami i powłokami ochronnymi, które mogą zawierać związki chlorowcoorganiczne lub metale ciężkie, oraz drewna pochodzącego z odpadów budowlanych lub z rozbiórki.

§  6.

1. Standardy emisyjne dwutlenku siarki, tlenków azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu i pyłu, zwane dalej w niniejszym rozdziale "standardami emisyjnymi", ze źródeł, dla których pierwsze pozwolenie na budowę lub odpowiednik tego pozwolenia wydano przed dniem 1 lipca 1987 r., zwanych dalej "źródłami istniejącymi", określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8-10.

2. Standardy emisyjne ze źródeł, dla których pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., zwanych dalej "źródłami nowymi", w przypadku gdy wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono przed dniem 27 listopada 2002 r., a źródła zostaną oddane do użytku nie później niż do dnia 27 listopada 2003 r., określa załącznik nr 2 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7, 8 i 10.

3. Standardy emisyjne ze źródeł nowych, dla których wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono po dniu 26 listopada 2002 r. lub które zostaną oddane do użytku po dniu 27 listopada 2003 r., z turbin gazowych oraz źródeł istotnie zmienionych w rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska po dniu 27 listopada 2003 r. określa załącznik nr 3 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7, 8 i 10.

§ 7. Standardy emisyjne ze źródeł nowych o łącznej nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, z których gazy odlotowe odprowadzane są do powietrza wspólnym emitorem, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 2 i 3, odpowiadające łącznej nominalnej mocy cieplnej tych źródeł.

§ 8. Standardy emisyjne ze źródła powstałego w wyniku rozbudowy o nominalną moc cieplną nie mniejszą niż 50 MW, dla którego pozwolenie na rozbudowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 2 i 3, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła po rozbudowie, z wyłączeniem źródeł wielopaliwowych, o których mowa w § 10 ust. 2-4.

§  9.

1. Standardy emisyjne ze źródeł istniejących, które oddano do użytku przed dniem 29 marca 1990 r., dla których prowadzący takie źródła zobowiąże się w pisemnej deklaracji złożonej właściwemu organowi ochrony środowiska nie później niż do dnia 30 czerwca 2004 r., że źródło będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r., a czas jego użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20.000 godzin, określa dla tego okresu załącznik nr 4 do rozporządzenia.

2. Prowadzący źródło, o którym mowa w ust. 1, przedkłada co roku właściwemu organowi ochrony środowiska dane dotyczące przepracowanej liczby godzin.

3. O każdym przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 2, dotyczącym źródła o mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, właściwy organ ochrony środowiska niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw środowiska.

4. Do czasu pracy źródła, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się okresów rozruchu i zatrzymywania źródła.

§  10.

1. Z zastrzeżeniem ust. 2-4, standardy emisyjne ze źródeł wielopaliwowych, w których spalane są w tym samym czasie dwa lub więcej paliwa, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6, ze spalania poszczególnych paliw, ważona względem mocy cieplnej ze spalania tych paliw.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, standardy emisyjne z wielopaliwowego źródła, w którym razem z innymi paliwami spalane są pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, dla potrzeb zakładu, w którym prowadzony jest ten proces, stanowi wartość ustalona w sposób następujący:

1) od dwukrotnej najwyższej wartości standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6, ze spalania jednego z tych paliw odejmuje się wartość najniższą, następnie różnicę tę mnoży się przez moc cieplną ze spalania paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, a w przypadku gdy spalane są dwa paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, różnicę tę mnoży się przez wyższą moc cieplną ze spalania tych dwóch paliw;

2) standard emisyjny, o którym mowa w § 6, ze spalania paliw, poza paliwem z najwyższym standardem emisyjnym ze źródła, mnoży się przez moc cieplną z ich spalania;

3) sumę wartości z pkt 1 i 2 dzieli się przez moc cieplną ze spalania wszystkich paliw.

3. Standard emisyjny z wielopaliwowego źródła, w którym razem z innymi paliwami spalane są pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, dla potrzeb zakładu, w którym prowadzony jest ten proces, jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa z najwyższym standardem wynosi co najmniej 50 % mocy cieplnej ze spalania wszystkich paliw, stanowi standard emisyjny, o którym mowa w § 6, odpowiadający temu paliwu.

4. W przypadku dwutlenku siarki, pod warunkiem że nie spowoduje to wzrostu wielkości emisji ze źródeł istniejących, mogą być stosowane następujące standardy emisyjne:

1) 1.000 mg/m³_u, uśrednione dla wszystkich wielopaliwowych źródeł, w których razem z innymi paliwami spalane są pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, dla potrzeb zakładu, w którym prowadzony jest ten proces - w odniesieniu do źródeł, dla których standardy emisyjne określone są w § 6 ust. 1 i 2;

2) 600 mg/m³_u, uśrednione dla wszystkich wielopaliwowych źródeł, w których razem z innymi paliwami spalane są pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, dla potrzeb zakładu, w którym prowadzony jest ten proces, z wyłączeniem turbin gazowych - w odniesieniu do źródeł, dla których standardy emisyjne określone są w § 6 ust. 3.

§  11.

1. W przypadku wystąpienia ograniczeń w dostawach paliwa o małej zawartości siarki dopuszcza się odstępstwo od standardu emisyjnego dwutlenku siarki ze źródła w granicach do 150 % tego standardu, nie dłużej niż 30 dni w roku kalendarzowym.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do źródeł:

1) o których mowa w § 9 i 12 ust. 6;

2) istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 400 MW, w których spalane jest paliwo stałe i które w ciągu roku kalendarzowego (średnia krocząca z pięciu lat) pracują nie dłużej niż:

a) 2.200 godzin - do dnia 31 grudnia 2007 r.,

b) 2.000 godzin - od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

c) 1.500 godzin - od dnia 1 stycznia 2016 r.;

3) nowych, dla których standardy emisyjne określone są w § 6 ust. 2, o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 400 MW, w których spalane jest paliwo stałe i które w ciągu roku kalendarzowego (średnia krocząca z pięciu lat) pracują nie dłużej niż:

a) 2.200 godzin - przed dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej,

b) 2.000 godzin - od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2015 r.,

c) 1.500 godzin - od dnia 1 stycznia 2016 r.

3. W przypadku wystąpienia nagłej przerwy w dostawie paliwa gazowego do źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania spalane jest wyłącznie paliwo gazowe, w razie nadrzędnej konieczności utrzymania dostaw energii, dopuszcza się spalanie innych paliw i odstępstwo od standardów emisyjnych ze źródła, określonych dla tych paliw, w granicach do 200% tych standardów, nie dłużej niż 10 dni w roku kalendarzowym.

4. O każdym przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 3, prowadzący źródło informuje w ciągu 24 godzin właściwy organ ochrony środowiska.

5. O każdym przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 3, dotyczącym źródła o mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, właściwy organ ochrony środowiska niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw środowiska.

§  12.

1. Uznaje się standardy emisyjne ze źródeł za dotrzymane, jeżeli:

1) średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych ze źródeł do powietrza wspólnym emitorem, ważone względem natężenia przepływu objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6, ze źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł;

2) do dnia 31 grudnia 2007 r. średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych do powietrza ze źródeł oddanych do użytku przed dniem 29 marca 1990 r., zlokalizowanych na terenie jednego zakładu, ważone względem natężenia przepływu objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2, ze źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł, a od dnia 1 stycznia 2008 r. warunek ten dotyczy tylko dwutlenku siarki i tylko podmiotów prowadzących źródła wymienione ze względu na dwutlenek siarki w pkt IV.1 i 4 załącznika nr 1 do rozporządzenia i terminów tam określonych;

3) dla źródeł, w których gazach odlotowych prowadzone są ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, są spełnione jednocześnie, z zastrzeżeniem pkt 4, następujące warunki:

a) średnie stężenie substancji dla faktycznych godzin pracy źródła odniesione do miesiąca kalendarzowego nie przekroczy standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 2,

b) 97 % średnich wartości stężeń dwutlenku siarki, 97 % średnich wartości stężeń pyłu oraz 95 % średnich wartości stężeń tlenków azotu obliczonych dla faktycznych godzin pracy źródła każdego dnia kalendarzowego dla poprzednich dwóch dni kalendarzowych, licząc od początku roku, w ciągu roku kalendarzowego nie przekroczy 110 % standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2;

4) dla źródeł, dla których standardy emisyjne określone są w § 6 ust. 3, w których gazach odlotowych prowadzone są ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, są spełnione jednocześnie następujące warunki:

a) średnie dobowe wartości stężeń substancji dla faktycznych godzin pracy źródła nie przekroczą standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3,

b) 95 % średnich jednogodzinnych wartości stężeń substancji w ciągu roku kalendarzowego, licząc od początku roku, nie przekroczy 200 % standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3.

2. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji przy jednoczesnej pracy źródeł, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się standard emisyjny za dotrzymany, jeżeli spełnione są warunki określone:

1) w ust. 1 pkt 3, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2, ważona względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł oraz 110 % takiej średniej;

2) w ust. 1 pkt 4, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3, ważona względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł oraz 200 % takiej średniej.

3. Przed dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku zastąpienia źródła istniejącego źródłem nowym.

4. Średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 1 pkt 3, oblicza się z jednogodzinnych średnich wartości stężeń substancji, z tym że dla nowych źródeł, dla których standardy emisyjne określone są w § 6 ust. 2 - przed dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, a dla źródeł istniejących - przed dniem 1 stycznia 2008 r., w obliczeniach nie uwzględnia się okresów:

1) pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych, o których mowa w § 13 ust. 3-5;

2) osiągania obciążenia źródła określonego jako minimum techniczne;

3) prób rozruchowych źródła lub urządzenia ochronnego; dotyczy to także sytuacji, gdy do jednego emitora włączonych jest kilka źródeł i jedno z nich jest uruchamiane przy normalnej pracy pozostałych;

4) dochodzenia do pełnej zdolności produkcyjnej w okresie rozruchu;

5) wzorcowania i kalibracji urządzeń pomiarowych.

5. Średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a, a od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej również te, o których mowa w ust. 1 pkt 3, oblicza się z jednogodzinnych średnich wartości stężeń substancji, z tym że w obliczeniach nie uwzględnia się okresów rozruchu i zatrzymywania źródła oraz okresów pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych, o których mowa w § 13 ust. 3-5.

6. W przypadku gdy zawartość siarki w węglu brunatnym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 2, ze źródeł oddanych do użytku przed dniem 29 marca 1990 r., powiązanych technologicznie z kopalniami węgla brunatnego, uznaje się standard emisyjny dwutlenku siarki z tych źródeł za dotrzymany w okresie:

1) przed dniem 1 stycznia 2008 r. - dla źródeł istniejących,

2) przed dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej - dla źródeł nowych,

jeżeli przekroczenia tego standardu nie występują dłużej niż 2.200 godzin w roku kalendarzowym i wartość stężenia dwutlenku siarki nie przekracza w tym okresie 3.000 mg/m³_u, przy zawartości 6 % tlenu w gazach odlotowych.

7. W przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 2, uznaje się standard emisyjny tej substancji za dotrzymany, jeżeli stopień odsiarczania, rozumiany jako wyrażony w procentach stosunek różnicy między masą siarki zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła w określonym czasie a masą siarki zawartej w gazach odlotowych odprowadzonych do powietrza w tym czasie, do masy siarki zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła w tym czasie, wynosi co najmniej:

1) w okresie do dnia 31 grudnia 2007 r.:

a) 40 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 100 MW i nie większej niż 167 MW,

b) 40 % - 90 % przy liniowym wzroście - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej 167 MW - 500 MW,

c) 90 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW;

2) w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r.:

a) 60 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 100 MW,

b) 70 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 100 MW i nie większej niż 300 MW,

c) 90 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW i nie większej niż 500 MW,

d) 92 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, jeżeli montaż urządzeń ochronnych odsiarczających rozpoczęto przed dniem 1 stycznia 2001 r.,

e) 94 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, innych niż wymienione w lit. d.

8. W przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 3, uznaje się standard emisyjny tej substancji za dotrzymany, jeżeli:

1) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 300 mg/m³_u, przy zawartości 6 % tlenu w gazach odlotowych, lub stopień odsiarczania wynosi co najmniej 92 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 300 MW;

2) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 400 mg/m³_u, przy zawartości 6 % tlenu w gazach odlotowych, i stopień odsiarczania wynosi co najmniej 95 % - dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW.

9. W przypadkach prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji substancji, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli wartości średnie uzyskane w wyniku pomiaru nie przekraczają tych standardów. Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

10. Wymagany stopień odsiarczania dla źródeł opalanych paliwem stałym uznaje się za dotrzymany, jeżeli średni stopień odsiarczania odniesiony do miesiąca kalendarzowego nie przekracza wartości określonej w ust. 7. Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

11. Dla pojedynczego wyniku pomiaru wielkości emisji substancji wartości 95 % przedziału ufności nie powinny przekraczać następujących wartości, wyrażonych w procentach standardu emisyjnego:

1) 20 % - w przypadku dwutlenku siarki;

2) 20 % - w przypadku tlenków azotu;

3) 30 % - w przypadku pyłu całkowitego.

12. Wartości średnie jednogodzinne i średnie dobowe stężeń substancji określa się na podstawie zmierzonych ważnych wartości średnich jednogodzinnych po odjęciu wartości przedziału ufności, określonego w ust. 11.

13. Wyniki pomiarów z każdej doby, w której więcej niż trzy średnie jednogodzinne wartości stężeń substancji są nieważne z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do pomiarów ciągłych, są unieważniane. Jeżeli w ciągu roku z tych powodów unieważnione zostaną wyniki pomiarów dla więcej niż dziesięciu dni, prowadzący instalację podejmuje działania w celu zwiększenia niezawodności systemu ciągłego pomiaru emisji i informuje wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjętych działaniach.

§  13.

1. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza, powodujących, że średnia dobowa wielkość emisji substancji przekracza standard emisyjny o więcej niż 30 %, oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania źródła w ciągu 24 godzin, prowadzący źródło ogranicza lub wstrzymuje jego pracę oraz możliwie jak najszybciej, lecz nie później niż w ciągu 48 godzin, informuje o zakłóceniach wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz właściwy organ ochrony środowiska, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza z turbin gazowych, dla których decyzję o pozwoleniu na budowę wydano przed dniem 30 czerwca 2002 r., jeżeli zostaną oddane do użytku nie później niż do dnia 27 listopada 2003 r., oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania turbiny w ciągu 24 godzin, prowadzący turbinę ogranicza lub wstrzymuje jej pracę oraz możliwie jak najszybciej, lecz nie później niż w ciągu 48 godzin, informuje o zakłóceniach wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz właściwy organ ochrony środowiska.

3. Łączny czas pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych odsiarczających nie może przekroczyć 240 godzin w ciągu każdego okresu dwunastomiesięcznego - dla nowych źródeł przed dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, a dla istniejących źródeł przed dniem 1 stycznia 2008 r.

4. Łączny czas pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu każdego okresu dwunastomiesięcznego - dla nowych źródeł od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, a dla istniejących źródeł od dnia 1 stycznia 2008 r.

5. Dopuszcza się zwiększenie limitów 24, 120 i 240 godzin, o których mowa w ust. 1-4, ale nie więcej niż odpowiednio do 72, 200 i 300 godzin, w przypadkach uzasadnionych nadrzędną koniecznością utrzymania dostaw energii lub koniecznością zastąpienia źródła, w którym nastąpiło zakłócenie w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza, przez inne źródło, którego użytkowanie spowodowałoby ogólny wzrost wielkości emisji substancji.

§ 14. Poinformowania, o którym mowa w § 11 ust. 4 i 5 oraz § 13 ust. 1 i 2, dokonuje się za pośrednictwem publicznych sieci telekomunikacyjnych oraz w formie pisemnej, podając co najmniej rodzaj i lokalizację instalacji oraz prowadzącego instalację, rodzaj substancji, której standard emisyjny został przekroczony, czas wystąpienia zdarzenia i przewidywany okres jego trwania.

§ 15. W przypadku gdy nie są dotrzymane standardy emisyjne, o których mowa w § 6, stosuje się urządzenia ochronne ograniczające wprowadzanie substancji do powietrza.