Art. 17. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ Polsko-Niemiecki w sprawie kas oszczędności. Berlin.1928.12.14.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.19.108

Akt utracił moc

Wersja od: 7 marca 1931 r.

Artykuł  17.

(1) Od niespłaconej jeszcze w dniu przecięcia granicą kwoty, która przypada na hipoteki, zapisane na gruntach położonych w Rzeszy Niemieckiej, należy w wysokości nominalnej odliczyć raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym, które uiszczone zostały w czasie do dnia 14 czerwca 1922 r., oraz te kwoty, które według wyraźnego oświadczenia dłużnika uczczone zostały na nadzwyczajną spłatę długu. Przy tem obliczeniu liczy się markę polską jako równą marce niemieckiej.

(2) Obliczoną w ten sposób resztę kwoty, która przypada na hipoteki, należy oznaczyć w markach złotych według przepisów §§ 2 i 3 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej.

(3) Od kwoty, przypadającej w markach złotych na hipoteki, należy obliczyć 25 od sta jako podstawową kwotę przerachowania.

(4) Jeżeli poi dniu 14 czerwca 1922 r. wpłacone zostały w markach polskich lub niemieckich raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym lub kwoty, przeznaczone według wyraźnego oświadczenia dłużnika na nadzwyczajną spłatę długu, natenczas należy wpłaty te zaliczyć na podstawową kwotę przerachowania w wysokości kwoty, obliczonej według załącznika do § 2 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej w markach złotych na dzień, w którym kasa oszczędności, wymieniona w artykułu 6 jako następcza kasa oszczędności, wpłatę otrzymała; rat amortyzacyjnych, przewidzianych w planie amortyzacyjnym, które wpłynęły po dniu 31 grudnia 1922 r., nie uwzględnia się. Jeżeli wpłaty te uiszczano w czasie do dnia 14 lipca 1925 r. w markach rentowych lub w markach Rzeszy Niemieckiej, uważa się ich kwotę nominalną za wyrażoną w markach złotych.

(5) Jeżeli raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym, lub wpłaty, przeznaczone według wyraźnego oświadczenia dłużnika na nadzwyczajna, spłatę długu, uiszczono w innej walucie w czasie do dnia 14 lipca 1925 r. postanowienia powyższe nie wykluczają zaliczenia ich jako świadczeń rzeczowych w rozumieniu niemieckich przepisów o waloryzacji.

(6) Obliczoną w myśl ustępów 3 do 5 resztę podstawowej kwoty przerachowania należy uznać za kwotę wynikającą z przerachowania i począwszy od dnia 1 stycznia 1925 r. oprocentować według przepisów § 28 ust. 1 zdanie 2 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej.