Art. 2. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ polsko-niemiecki w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości. Poznań.1920.09.20.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1920.120.795
Akt utracił moc Wersja od: 31 grudnia 1920 r.
Artykuł 2.
Sprawy karne.
§ 1.
Postępowania karne, zawisłe w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości w obwodach Sądów Krajowych, które z chwilą wejścia w życie traktatu pokojowego całkowicie lub częściowo przypadły Polsce, a przed wejściem w życie niniejszego układu prawomocnie nieukończone, prowadzić będzie dalej Sąd, w którym one zawisły, albo w razie gdy Sąd ten uległ zwinięciu, przejmie je ten równorzędny polski lub niemiecki Sąd, w którego obwodzie leży siedziba urzędowa Sądu, prowadzącego dotychczas postępowanie.§ 2.
(1)
Jeżeliby w myśl § 1 Sąd polski miał przejąć postępowanie karne przeciwko obywatelowi niemieckiemu, który w chwili wejścia w życie niniejszego układu ma w obrębie państwa niemieckiego swe zamieszkanie albo w braku jego swe zwykłe miejsce pobytu, wówczas na żądanie oskarżonego postępowanie przechodzi na Sąd niemiecki, o ile czyn będący przedmiotem oskarżenia może być ścigany wedle niemieckich ustaw karnych.(2)
Jeżeliby w myśl § 1, Sąd niemiecki miał prowadzić dalej postępowanie karne przeciwko obywatelowi polskiemu, który w chwili wejścia w życie niniejszego układu ma w obrębie państwa polskiego swe zamieszkanie, albo w braku jego, swe zwykłe miejsce pobytu, wówczas na żądanie oskarżonego postępowanie przechodzi na Sąd polski, o ile czyn będący przedmiotem oskarżenia może być ścigany wedle polskich ustaw karnych.(3)
Gdy postępowanie karne skierowane jest tak przeciwko obywatelom polskim jak i obywatelom niemieckim, należy je pod powyższemi warunkami w odpowiedni sposób rozdzielić.(4)
Oskarżony musi wnieść powyższe żądanie przed rozpoczęciem pierwszej rozprawy głównej; należy go o tem jak najwcześniej pouczyć. Polski lub pruski zarząd wymiaru sprawiedliwości oznaczy Sąd, na który postępowanie przechodzi.§ 3.
(1)
O ile postępowania karne z obwodów Sądów Krajowych, wymienionych w § 1, w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości z powodu założenia rewizji zawisły w Sądzie Apelacyjnym - Sądzie Wyższym Krajowym lub w Sądzie Najwyższym - Sądzie Rzeszy - i w chwili wejścia w życie niniejszego układu nie były jeszcze prawomocnie ukończone, stosuje się odpowiednio postanowienia § 1. To samo odnosi się do załatwienia zażaleń.(2)
Postępowania karne przekazuje się do ponownego rozpoznania temu Sądowi, który będzie właściwy w myśl postanowień § 1-2. W wypadku § 2 żądanie przekazania postępowania musi być wniesione przed rozpoczęciem pierwszej rozprawy głównej w Sądzie, któremu sprawę przekazano; pouczenia w tym kierunku ma udzielić już Sąd rewizyjny, tak, iżby w danym razie można było sprawy przekazać bezpośrednio Sądom drugiego państwa.§ 4.
(1)
Jeżeli w postępowaniach karnych, określonych w § 1, wyroki zapadłe przed dniem wejścia w życie niniejszego układu, dopiero po tym dniu zostaną wzruszone za pomocą środka prawnego, natenczas rozstrzyga ten Sąd, który po wejściu w życie niniejszego układu jest instancją wyższą dla Sądu, którego wyrok uległ wzruszeniu, albo dla tego Sądu, który zajął jego miejsce stosownie do § 1. Postanowienia § 2 stosuje się w odpowiedni sposób.(2)
Gdy po wejściu w życie niniejszego układu podany zostanie wniosek o wznowienie postępowania, które było zawisłe w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości i w którem ostatni wyrok zapadł przed wejściem w życie niniejszego układu, należy stosować odpowiednio postanowienia §§ 1 i 2.§ 5.
Dochodzenia, które w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości w obwodach Sądów Krajowych, wymienionych w § 1, były w toku i w chwili wejścia w życie niniejszego układu są jeszcze w toku, mają być przekazane przez Prokuturę, u której zawisły,. Prokuraturze drugiego państwa, skóro się okaże, iż do osądzenia są właściwe jedynie Sądy drugiego państwa. To samo stosuje się do sądowych śledztw wstępnych tego samego rodzaju, skoro się okaże, że do osądzenia byłyby właściwe jedynie Sądy drugiego państwa, gdyby skargę publiczną wniesiono dopiero po wejściu w życie niniejszego układu.§ 6.
Jeżeli podpadającego pod niniejszy układ postępowania karnego władze właściwego państwa nie mogą przeprowadzić dlatego, iż posądzony przebywa w drugiem państwie i jest obywatelem tego państwa, wówczas na żądanie właściwego państwa to drugie winno przejąć ściganie karne, o ile przestępstwo może być ścigane wedle jego ustawodawstwa karnego. Polski lub Pruski Zarząd wymiaru sprawiedliwości oznaczy Prokuraturę lub Sąd.§ 7.
O ile wyroki karne (mandaty karne) z obwodów Sądów Krajowych oznaczonych w § 1 w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości były już wykonalne, albo, o ile wyroki karne w wypadkach § 3 ustępu 1 po przejściu wymiaru sprawiedliwości z powodu odrzucenia rewizji uzyskały wykonalność, to wykonanie kary wdroży lub będzie je dalej prowadzić władza wykonawcza Sądu, którego wyrok ma być wykonany, albo też w razie, gdy Sąd ten uległ zwinięciu, wykonanie kary przejmie władza wykonawcza tego polskiego lub niemieckiego Sądu, w którego obwodzie leży siedziba urzędowa Sądu, którego wyrok ma być wykonany.§ 8.
(1)
Skazani, przeciw którym postępowania karne zawisły już w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości i do których analogicznie odnoszą się wskazane w § 2 ustępie 1 albo 2 warunki przejęcia ścigania karnego, mogą żądać, aby wykonanie kary było przekazane władzom wykonawczym tego państwa, którego są obywatelami, gdy chodzi o kary na wolności, które w chwili żądania mają być wykonane jeszcze przez okres conajmniej sześciotygodniowy i gdy przestępstwo, za które skazano, może być ścigane także według ustawy karnej państwa przejmującego wykonanie kary.(2)
Żądanie powyższe musi być wniesione przez skazanego przed rozpoczęciem wykonania kary, a gdy wykonanie to już się zaczęło, w przeciągu dwóch tygodni po pouczeniu skazanego, iż przysługuje mu to prawo; w obu wypadkach pouczenie winno być jak najwcześniej udzielone.(3)
Co do skazanych w ustępie 1 oznaczonych, może także państwo właściwe według § 7 do wykonania kary, żądać przejęcia wykonania, jeśli chodzi o kary na wolności, które w chwili żądania mają być wykonane jeszcze przez okres conajmniej sześciu miesięcy i gdy co do przestępstwa zachodzą warunki przewidziane w ustępie 1. Z żądaniem musi się w tych wypadkach wystąpić przed upływem dwóch miesięcy po wejściu w życie niniejszego układu.(4)
Polski lub Pruski Zarząd wymiaru sprawiedliwości oznaczy władzę, której wykonanie ma być przekazane.§ 9.
Kary łączne, których kary pierwiastkowe wyznaczyły Sądy położone na obszarze Polsce przyznanym, oraz Sądy pozostałe przy Rzeszy Niemieckiej, mają być wykonywane przez to państwo, które po zliczeniu wyrzeczonych przez jego sądy kar pierwiastkowych najbardziej do wysokości kary łącznej się przyczyniło, albo też które przy równej wysokości wymierzanych kar pierwsze przystąpi do wykonania kary albo wykonanie już rozpoczęło. § 8 ma być odpowiednio stosowany.§ 10.
Jeżeli wyrok, podpadający pod niniejszy układ, w państwie dla wykonania właściwem nie może być wykonany z powodu, iż skazany przebywa w drugiem państwie i jest jego obywatelem, albo że majątek skazanego na grzywną znajduje się w drugiem państwie, wówczas na żądanie właściwego państwa, państwo drugie winno przejąć wykonanie kary, o ile przestępstwo, za które nastąpiło skazanie, może być ścigane także według ustawy karnej tegoż państwa. Polski lub Pruski Zarząd wymiaru sprawiedliwości oznaczy władzę wykonawczą. Grzywna ściągnięta przypada państwu, które ją ściągnęło.§ 11.
(1)
We wszystkich wypadkach przechodzi wraz z wykonaniem kary prawo ułaskawienia na państwo wykonywające.(2)
W żadnym wypadku nie będą zwracane koszta wykonania kary.(3)
Przy transporcie więźniów śledczych i karnych ponosi aż do miejsca oddania koszta, łącznie z kosztami podróży urzędnika oddającego, strona wydająca, zaś koszta podróży urzędnika odbierającego i dalszego transportu odebranych więźniów, strona odbierająca.§ 12.
(1)
Polskie i niemieckie Prokuratury oraz Sądy winny sobie udzielać wzajemnie pomocy prawnej we wszystkich sprawach, z niniejszego układu wynikających.(2)
Obywatele jednego państwa nie będą atoli wydawani drugiemu państwu w celu ich ścigania i karania. Podobnież nie będzie miało miejsca przymusowe sprowadzanie świadków oraz biegłych przed władze obcego państwa.§ 13.
(1)
Rejestry kar, prowadzone w obwodach Sądów Krajowych, w § 1 wymienionych, prowadzić będą nadal dotychczasowe władze rejestrowe, albo w razie gdy uległy zwinięciu, te polskie lub niemieckie władze rejestrowe, w których obwodzie leży siedziba urzędowa dotychczasowej władzy rejestrowej.(2)
Sądom oraz innym publicznym władzom obu państw należy na ich żądanie udzielać bezpłatnie wiadomości o treści rejestrów.(3)
Wykazy karne, których dalszego zachowywania w rejestrach nie wymaga interes danego państwa, będą na mocy bliższego porozumienia między zarządami wymiaru sprawiedliwości Polski i Rzeszy Niemieckiej stopniowo wyłączane i oddawane do rozporządzenia drugiemu państwu.