Rzesza Niemiecka-Polska. Układ polsko-niemiecki w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości. Poznań.1920.09.20.
Dz.U.1920.120.795
Akt utracił mocUKŁAD POLSKO-NIEMIECKI
z dnia 20 września 1920 r.
w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości.
PAŃSTWA POLSKIEGO
wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czyni:
W myśl ustawy Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 listopada 1920 r., zaznajomiwszy się z postanowieniami niniejszego układu i aneksu dotyczącego artykułu 3 § 3 tego układu, o następującem brzmieniu dosłownem:
UKŁAD POLSKO-NIEMIECKI
w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości.
Rząd Polski i Rząd Niemiecki, powodowane życzeniem, aby możliwie ułatwić dalsze prowadzenie spraw sądowych, na które miało wpływ odstąpienie obszarów Polsce, w duchu interesów obopólnej ludności, zgodziły się na to, by zawrzeć w tym przedmiocie umowę i mianowały w tym celu swymi pełnomocnikami:
Rząd Polski:
Podsekretarza Stanu P. Dr. Zygmunta Seydę, Szefa Departamentu P. Dr. Witolda Prądzyńskiego;
Rząd Niemiecki:
Tajnego Nadradcę Sprawiedliwości i Radcę Ministerialnego P. Dr. Georg Crusen.
Pełnomocnicy, po wzajemnem przedłożeniu sobie pełnomocnictw i po uznaniu ich za wystarczające i należyte co do formy, ugodzili się co do następujących postanowień:
Cywilne sprawy sporne.
Do skarg o wzruszenie, zawisłych po wejściu w życie niniejszego układu, stosuje się w odpowiedni sposób przepisy §§ 7, 8.
Sprawy karne.
Sprawy niesporne.
Termin przekazania należy podać do publicznej wiadomości.
Postanowienia końcowe.
Układ niniejszy ma być ratyfikowany, a dokumenty ratyfikacyjne wymienione jak najrychlej w Berlinie.
Umowa wchodzi w życie z upływem miesiąca następującego po miesiącu, w którym wymieniono dokumenty ratyfikacyjne.
W dowód powyższego pełnomocnicy podpisali ten układ i zaopatrzyli go swemi pieczęciami.
Wygotowano w dwóch egzemplarzach w Poznaniu, dnia 20 września 1920 r.
ZAŁĄCZNIK
Razem z księgą gruntową należy przygotować do przekazania akta gruntowe, jak również osobno przechowywane dokumenty (ordynacja dla sekretarjatów sądowych przy sądach powiatowych § 46), a w razie, gdy cały obszar księgą gruntową objęty leży w obrębie drugiego państwa, także odnoszące się do tego obszaru dokumenty katastralne i pisma, jak również spis właścicieli (ordynacja dla sekretarjatów sądowych przy sądach powiatowych § 45 ust. 6, § 47). To samo dotyczy przy nieruchomościach, nie mających karty gruntowej, wszelkich pism do nich się odnoszących. Akta gruntowe winny być przejrzane, celem stwierdzenia, czy nie zawierają jakich zezwoleń na wpis, zarządzeń, lub innych dokumentów, odnoszących się do nieruchomości, położonych w obrębie własnego państwa. W tym ostatnim wypadku należy sporządzić uwierzytelnione odpisy dla aktów gruntowych dotyczących tych nieruchomości.
W księdze zdawczej można zamieścić karty rozmaitych obwodów hipotecznych. O ile liczba kart tego wymaga, winno się założyć więcej ksiąg zdawczych, w których liczby kart mają biedź nieprzerwanie.
Jeżeli zachodzi obawa, że przez wydzielenie księga gruntowa zanadto ucierpi, albo jeżeli wydzielenie z innych przyczyn okazuje się niewskazane, w szczególności z powodu, że tylko kilka kart należy wydzielić, albo, że wpisy dotyczące tej samej karty z powodu braku miejsca uskuteczniano w innych miejscach tej samej lub innej księgi, natenczas można także karty, które miały być wydzielone, zamknąć. Treść ich winno się wówczas przenieść na nową kartę księgi zdawczej.
Do ksiąg zdawczych należy stosować odpowiednio przepisy § 2.
Jeżeli wydanie całej księgi okazuje się bardziej celowem, ponieważ przeważna część jej kart odnosi się do nieruchomości położonych w obrębie drugiego państwa, natenczas winno się zamknąć karty odnoszące się do nieruchomości własnego państwa. Treść ich winno się następnie przenieść na nową kartę jednej z ksiąg, pozostających w dotychczasowym urzędzie hipotecznym. Jeżeli zachodzą powyższe warunki, polski zarząd wymiaru sprawiedliwości może domagać się zwrotu zabranych ksiąg gruntowych.
Jeżeli tylko część nieruchomości leży w obrębie drugiego państwa, winno się z urzędu tę część odpisać na nową kartę księgi zdawczej. Odpis może nastąpić także wówczas, jeżeli tylko co do położonej we własnem państwie części nieruchomości znajduje się uwierzytelniony wyciąg z księgi podatkowej i wyciąg uwierzytelniony przez urzędnika katastralnego.
W wypadkach przewidzianych w ustępach 1 i 2 należy przy przenoszeniu wpisów w drugim i trzecim oddziale uwidocznić odpowiedzialność łączną zarówno w nowej jak i starej karcie. O odpisaniu ma się powiadomić wszystkie osoby widoczne z księgi gruntowej, na rzecz których wpis nastąpił. Powiadomienia tego można się zrzec. Dla nowej karty winno się założyć nowe akta gruntowe. Pierwotne akta gruntowe mają pozostać w urzędzie hipotecznym. Postanowienia § 2 ustępu 3 stosuje się odpowiednio.
Jeżeli okazuje się bardziej celowem przekazać całą kartę, gdyż wpisy dotyczą przeważnie nieruchomości lub części nieruchomości, położonych w obrębie drugiego państwa, natenczas winno się nieruchomości lub części nieruchomości położonych we własnem państwie odpisać na nową kartę księgi gruntowej, pozostającej w urzędzie hipotecznym. Postanowienia ust. 2, zdania 2, jak i ustępu 3, stosuje się odpowiednio.
układ ten za słuszny uznaliśmy i uznajemy, oświadczamy, że został on wraz z aneksem przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowany.
Na dowód czego wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie, dnia 27 listopada roku tysiąc dziewięćset dwudziestego
(podpisano)
Przekład.
PROTOKUŁ
Niżej podpisani:
p. Zygmunt Seyda, podsekretarz Stanu, doktor prawa, jako przedstawiciel Rządu Polskiego
oraz
p. Gustaw Behrendt, dyrektor departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, i
p. Georg Crusen, tajny nadradca sprawiedliwości, jako przedstawiciele Rządu Niemieckiego
w dniu dzisiejszym zebrali się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, celem dokonania wymiany dokumentów ratyfikacyjnych układu polsko-niemieckiego w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości, zawartego w Poznaniu w dniu 20 września 1920 roku.
Podpisani stwierdzili przy tej sposobności wyraźnie, że treść not, wymienionych między przedstawicielami obu Rządów, a nie objętych polskim dokumentem ratyfikacyjnym, stanowi - jako autentyczna interpretacja niektórych postanowień układu - część integralną tego układu. Podpisany przedstawiciel Rządu Polskiego oświadcza w imieniu Rządu Polskiego, że wzmiankowane noty zostaną ogłoszone w polskim Dzienniku Ustaw i zyskają przez to moc. prawa.
Po uznaniu, że dokumenty ratyfikacyjne mają zresztą dobrą i należytą formę, została dokonana ich wymiana.
Na dowód czego niżej podpisani sporządzili i podpisali protokuł niniejszy w dwóch egzemplarzach.
Berlin, dnia 30 listopada 1920 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »