Rumunia-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1962.10.05.
Dz.U.1963.37.212
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A RUMUŃSKĄ REPUBLIKĄ LUDOWĄ
podpisana w Bukareszcie dnia 5 października 1962 r.
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 5 października 1962 r. podpisana została w Bukareszcie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Rumuńską Republiką Ludową o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A RUMUŃSKĄ REPUBLIKĄ LUDOWĄ
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rada Państwa Rumuńskiej Republiki Ludowej, pragnąc uregulować i rozwijać w duchu przyjaźni i braterskiej współpracy stosunki konsularne między obu Państwami, postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Janusza Zambrowicza, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Rumuńskiej Republice Ludowej,
Rada Państwa Rumuńskiej Republiki Ludowej - Aurela Mălnăşana, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Tworzenie konsulatów i ustanawianie konsulów.
Tworzenie konsulatów i ustanawianie konsulów.
Konsulem i pracownikami konsulatu pełniącymi odpowiedzialne funkcje konsularne mogą być jedynie obywatele państwa wysyłającego. Oprócz pracy w konsulacie osoby te nie mogą wykonywać na terytorium państwa przyjmującego innej działalności zawodowej.
W konsulacie może być zatrudniona niezbędna ilość pracowników. Personalia i funkcje tych osób zostaną zakomunikowane na piśmie organom państwa przyjmującego.
Przywileje i immunitety.
Przywileje i immunitety.
Konsul i pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci nie podlegają, jeżeli posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego, przepisom państwa przyjmującego o pobycie, rejestracji i kontroli cudzoziemców.
Funkcje konsula.
Funkcje konsula.
Konsul przyczynia się w swej działalności do rozwijania politycznych, gospodarczych i kulturalnych stosunków między Umawiającymi się Stronami.
Przy wykonywaniu swych funkcji konsul może zwracać się bezpośrednio do organów państwa przyjmującego w swym okręgu.
Konsul może wykonywać następujące czynności, jeżeli nie naruszają prawa państwa przyjmującego:
Dokumenty wymienione w artykule 18 mają w państwie przyjmującym taką samą moc prawną i dowodową, jak dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez organy tego państwa.
Za czynności urzędowe konsul może pobierać opłaty przewidziane przez prawo państwa wysyłającego.
Postanowienia końcowe.
Postanowienia końcowe.
Postanowienia rozdziału III niniejszej Konwencji dotyczące funkcji konsulów stosuje się odpowiednio do dyplomatycznych pracowników przedstawicielstwa dyplomatycznego pełniących funkcje konsularne, jeżeli powierzenie im tych funkcji zostanie zakomunikowane organom państwa przyjmującego. Nie narusza to przywilejów i immunitetów dyplomatycznych tych osób.
W rozumieniu niniejszej Konwencji:
Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.
Konwencja niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat, licząc od dnia jej wejścia w życie. Ulega ona przedłużaniu na dalsze pięcioletnie okresy, o ile jedna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na sześć miesięcy przed upływem odpowiedniego okresu.
Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską a Rumunią, podpisana w Bukareszcie dnia 17 grudnia 1929 r.
Konwencję niniejszą sporządzono w Bukareszcie dnia 5 października 1962 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rumuńskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 27 kwietnia 1963 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »