Rozdział 1 - Wydawanie przestępców. - Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych. Bukareszt.1930.03.26.
Dz.U.1934.73.695
Akt utracił mocRozdział pierwszy.
Wydawanie przestępców.
Wydawanie przestępców.
Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, osoby znajdujące się na obszarze jednej z Nich, ścigane lub skazane przez sądy drugiej Strony za czyny, które według ustaw zarówno jednego jak drugiego Państwa, obowiązujących chociażby w jednej tylko ich dzielnicy, zagrożone są karą pozbawienia wolności na przeciąg dwóch lat lub karą cięższą.
Wysokie Układające się Strony nie wydają obywateli własnych, a Rzeczpospolita Polska nie wydaje ponadto obywateli W. M. Gdańska.
Jeżeli przed otrzymaniem przez Państwo wezwane wniosku ekstradycyjnego osoba, której wydania zażądano, wniosła do władz Państwa wezwanego prośbę o nadanie jej obywatelstwa, natenczas Państwo to może rozstrzygnięcie wniosku ekstradycyjnego odłożyć aż do rozstrzygnięcia prośby o nadanie obywatelstwa.
Jednakże jeżeli prośbie o wydanie odmówiono z powodu, że osoba ścigana jest lub stała się obywatelem Państwa wezwanego, Wysokie Układające się Strony zobowiązują się ścigać i sądzić według swego ustawodawstwa odnośnych swych obywateli w ten sam sposób, jak gdyby czyn został popełniony na ich własnem terytorjum.
Państwo wezwane odmówi wydania:
Za przestępstwo polityczne ani za czyn pozostający w związku z takiem przestępstwem nie będzie uważany zamach na życie naczelnika jakiegokolwiek państwa lub członka jego rodziny, jeśli zamach ten będzie stanowił zabójstwo (morderstwo) lub usiłowanie bądź uczestnictwo w tym czynie.
Nie będą również uważane za przestępstwa polityczne czyny polegające na podrabianiu lub przerabianiu pieniędzy i na puszczaniu w obieg pieniędzy fałszywych, ani czyny podstępne polegające na wytwarzaniu, przyjmowaniu lub nabywaniu narzędzi lub innych przedmiotów przeznaczonych z swej istoty do wytwarzania fałszywych pieniędzy lub przerabiania pieniędzy. Dotyczy to również usiłowania tych przestępstw i uczestniczenia w czynach wyżej wymienionych.
Tylko Państwo wezwane rozstrzyga o tem, czy przestępstwo popełnione jest lub nie jest przestępstwem politycznem;
Jednakże uniewinnienie lub umorzenie postępowania nie stanowi przeszkody do wydania, jeżeli nastąpiło z tego tylko powodu, że przestępstwo zostało popełnione zagranicą.
Wydania można odmówić, jeżeli przeciw osobie, której wydania zażądano, toczy się na obszarze Państwa wezwanego postępowanie karne z powodu tego samego przestępstwa.
Wydanie osoby ściganej lub skazanej za przestępstwa, za które według ustaw Państwa wzywającego grozi kara śmierci lub ogólnej konfiskaty majątku, będzie uzależnione od formalnego zapewnienia udzielonego zgóry drogą dyplomatyczną Państwu wezwanemu, że kary powyższe nie zostaną zastosowane.
Jeżeli osoba, której wydania zażądano, w Państwie wezwanem jest ścigana lub została skazana za inne przestępstwo aniżeli to, z powodu którego zażądano wydania, wówczas można odroczyć wykonanie ekstradycji aż do ukończenia postępowania karnego lub, w wypadku skazania, aż do wykonania kary. Odroczenie to nie będzie stanowiło przeszkody do powzięcia bezzwłocznie samej decyzji w sprawie wydania.
Gdyby jednak odroczenie wydania, o którem mowa w ust. 1, mogło pociągnąć za sobą według ustaw Państwa wzywającego przedawnienie lub inne ważne przeszkody, szkodliwe dla ścigania, wówczas można zezwolić na wydanie tymczasowe osoby ściganej, chyba że sprzeciwiałyby się temu względy szczególne, i pod warunkiem, że osoba wydana zostanie odesłana natychmiast, gdy tylko ukończone zostaną w Państwie wzywającem czynności śledcze, dla których uskutecznienia żądano wydania tymczasowego.
Jeżeli jedna z Wysokich Układających się Stron żąda wydania osoby, o której wydanie z powodu tego samego czynu zgłosiły żądania również inne Państwa, osoba ta zostanie wydana Państwu, na którego terytorjum czyn został popełniony. Jeśli to Państwo nie żąda wydania lub jeśli dany czyn został popełniony na terytorjum kilku Państw, lub jeśli zachodzą wątpliwości co do miejsca jego popełnienia, należy osobę ściganą wydać Państwu, którego jest obywatelem. Jeśli i to Państwo nie żąda wydania, osobę ściganą należy wydać Państwu, które zażądało pierwsze wydania.
Jeśli kilka Państw żąda wydania tej samej osoby z powodu różnych czynów, osoba ta zostanie wydana Państwu, którego jest obywatelem. Jeśli to Państwo wydania nie żąda, osoba ta zostanie wydana Państwu, które żąda wydania z powodu czynu, zagrożonego karą najcięższą. Gdyby wszystkie czyny były zagrożone karami równemi, zezwolenie na wydanie otrzyma Państwo, które pierwsze przedstawiło odnośne żądanie.
Postanowienia tego artykułu nie naruszają ewentualnych zobowiązań zaciągniętych przez którąkolwiek z Wysokich Układających się Stron wobec innych Państw.
Osobę wydaną wolno ścigać lub wolno na niej wykonać karę z powodu przestępstwa popełnionego przed wydaniem, które nie było objęte zezwoleniem na wydanie, tylko w następujących przypadkach:
Osobę wydaną wolno wydać dalej Państwu trzeciemu tylko pod warunkiem, że Państwo, z którego ją sprowadzono, uprzednio się na to zgodziło, albo jeśli zachodzą warunki, wymienione w art. 8 p. 1 do 3.
Wniosek o wydanie winien być przesłany w drodze dyplomatycznej. We wniosku tym winno być podane obywatelstwo osoby, której wydania się żąda.
Do wniosku o wydanie należy dołączyć: nakaz aresztowania wydany przez właściwy sąd, albo prawomocny wyrok skazujący, albo jakikolwiek inny akt sądowy posiadający tę samą moc. W dokumentach powyższych, dołączonych do wniosku ekstradycyjnego, winno być określone przestępstwo, do którego odnosi się żądanie ekstradycyjne, z krótkiem przedstawieniem stanu faktycznego i z przytoczeniem tekstu przepisów karnych, mających zastosowanie. Przy przestępstwach przeciw własności należy też, o ile można, podać wysokość szkody wyrządzonej lub zamierzonej.
Pożądane jest zamieszczenie bądź we wniosku ekstradycyjnym, bądź w którymkolwiek z dołączonych do niego dokumentów - rysopisu osoby, której wydania się żąda, oraz dołączenia jej fotografji i przytoczenie wszelkich innych okoliczności, mogących służyć do stwierdzenia tożsamości osoby. Powyższe dokumenty winny być przedstawione w oryginałach lub w wierzytelnych odpisach.
Do wniosku o wydanie i do jego załączników winny być dołączone należycie uwierzytelnione tłumaczenia na język Państwa wezwanego, o ile dokumenty te nie są sporządzone w tym języku.
O ile wydanie odrazu nie wydaje się niedopuszczalnem, Państwo wezwane przedsięweźmie bezzwłocznie wszelkie środki potrzebne do zatrzymania osoby ściganej i zapobieżenia jej ucieczce. Gdyby zachodziły wątpliwości co do tego, czy można zgodzić się na wydanie, można zażądać od Państwa wzywającego wyjaśnień.
Gdyby Państwo to w ciągu 4 tygodni, licząc od wysłania odnośnego pisma, nie nadesłało wystarczających wyjaśnień, można środki zabezpieczające uchylić. Termin ten może być, na uzasadnione żądanie, przedłużony.
W wypadkach nagłych należy nawet przed otrzymaniem wniosku ekstradycyjnego osobę ściganą tymczasowo zaaresztować, jeśli wydanie nie wydaje się odrazu niedopuszczalnem, a to na podstawie pisma powołującego się wyraźnie na istnienie jednego z dokumentów, wyszczególnionych w art. 10 ust. 2, i wymieniającego rodzaj czynu karygodnego.
Pisma takie mogą być przesyłane przez sądy, urzędy prokuratorskie i władze bezpieczeństwa (policyjne) Państwa wzywającego bezpośrednio do właściwych władz Państwa wezwanego, pocztą lub telegraficznie.
Nawet w braku jakiegokolwiek wniosku należy zarządzić tymczasowe zaaresztowanie osoby, która została na terytorjum jednego z obu Państw wyśledzona wskutek ogłoszenia, zamieszczonego w dzienniku policyjnym tegoż Państwa na żądanie Państwa wzywającego.
O dniu i miejscu tymczasowego zaaresztowania w wypadkach nagłych należy bezzwłocznie i bezpośrednio zawiadomić władzę wzywającą i ścigającą tudzież Ministerstwo Sprawiedliwości Państwa wezwanego.
Osobę tymczasowo zaaresztowaną należy wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu 30 dni od dnia zaaresztowania władza, która dokonała aresztowania, nie otrzyma jednego z dokumentów, wyszczególnionych w art. 10 ust. 2. Na żądanie uzasadnione areszt ten można jednak przedłużyć o dni 14.
W wypadkach wspomnianych w poprzednim ustępie przesłanie dokumentów może nastąpić w drodze bezpośredniej.
Osobę tymczasowo zaaresztowaną można wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu sześciu tygodni od dnia jej zaaresztowania Ministerstwo Spraw Zagranicznych Państwa wezwanego nie otrzyma wniosku o wydanie.
Osoba zaaresztowana w myśl postanowień art. 11, 12, 13 nie może być zwolniona za kaucją ani za poręczeniem.
Wszelkie przedmioty pochodzące z przestępstwa lub mogące służyć do udowodnienia przestępstwa, które w chwili schwytania osoby ściganej znajdowały się w jej posiadaniu, lub później zostały wykryte, - należy zająć i wydać Państwu wzywającemu równocześnie z oskarżonym.
Wydanie przedmiotów, określonych w ust. 1 nastąpi także i wówczas, gdy wydanie przestępcy byłoby wprawdzie dopuszczalne, ale z powodu jego śmierci lub ucieczki nie może nastąpić.
Państwo wezwane o wydanie przedmiotów, określonych w ust. 1 może je tymczasowo zatrzymać, jeżeli potrzebuje ich samo do przeprowadzenia przewodu karnego.
Zezwalając na wydanie przedmiotów wspomnianych w niniejszym artykule, Państwo wezwane będzie mogło poczynić wszelkie zastrzeżenia, jakie będzie uważało za wskazane dla zachowania praw osób trzecich.
Każde Państwo ponosi samo, bez regresu do drugiej Strony Umawiającej się, wszelkie koszty i opłaty, które spowodowane zostały w obrębie jego terytorjum postępowaniem w sprawie wydania przestępcy lub przedmiotów, wymienionych w art. 15, a między innemi, koszty zaaresztowania, utrzymania i przewozu osoby ściganej oraz przechowywania i przewozu wspomnianych przedmiotów.
Państwo wydające winno jednak zawiadomić Państwo wzywające o wysokości powyższych kosztów, aby to ostatnie Państwo mogło je ściągnąć od osoby zobowiązanej do ich zwrotu. Sumy ściągnięte zostaną zwrócone Państwu wezwanemu.
Jeżeli trzecie Państwo wydaje przestępcę jednej z Wysokich Układających się Stron, wówczas druga Strona zezwoli, na żądanie, na przewóz ekstradenta przez swoje terytorjum.
Warunki, określone w art. 1, 2, 3, 5 i 10 stosują się również do przewiezienia.
Wszelkie koszty, związane z przewozem oskarżonego a powstałe na obszarze Państwa wezwanego, winno zwrócić Państwo wzywające.