Rozdział 1 - Ochrona prawna. - Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca pomocy i ochrony sądowej w sprawach cywilnych. Bukareszt.1929.12.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.45.427

Akt utracił moc

Wersja od: 27 maja 1932 r.

Rozdział  I.

Ochrona prawna.

Artykuł  pierwszy.

Obywatele każdej z Wysokich Umawiających się Stron będą traktowani narówni z krajowcami we wszystkich sprawach, dotyczących ochrony ustawowej i sądowej osoby i mienia.

Wobec powyższego, będą oni mieli wolny i łatwy dostęp do sądów wszystkich instancyj drugiej Strony; będą mogli występować przed sądem i będą korzystali z dobrodziejstwa prawa ubogich na tych samych warunkach i w tej samej formie co krajowcy. Mianowicie na obywateli Wysokich Umawiających się Stron nie będzie można nakładać obowiązku złożenia żadnego zabezpieczenia ani deponowania pod jakąkolwiek bądź nazwą, czy to z tego powodu, że są cudzoziemcami, czy to z powodu braku zamieszkania lub pobytu w kraju, w którym wniesiono sprawę sądową.

Będą oni mogli również korzystać z pomocy adwokatów, upoważnionych przez ustawy kraju i będą korzystali pod tym względem z tych samych praw i przywilejów, jak te, które są lub byłyby przyznane krajowcom.

Artykuł  2.

Jeżeli w jednem z Państw Umawiających się zasądzono na zapłacenie kosztów i wydatków procesowych powoda lub interwenienta zwolnionych od zabezpieczenia, deponowania lub złożenia zaliczki na zasadzie bądź artykułu 1-go niniejszej konwencji, bądź na zasadzie ustawy Państwa, w którem wniesiono skargę, - to orzeczenia o kosztach i wydatkach procesowych będą, na żądanie strony interesowanej, uznane bez opłat za wykonalne na obszarze drugiego Państwa, zgodnie z jego ustawami. Ta sama zasada stosuje się do decyzyj sądowych, któremi później ustalono koszta procesu, jak również do uchwał, ustalających koszta, wydawanych przez pisarzy (sekretarzy) sądowych w granicach ich właściwości i na zasadzie prawomocnej decyzji sądowej.

Artykuł  3.

Decyzje dotyczące kosztów i wydatków będą uznane za wykonalne bez wysłuchania stron, lecz strona skazana na zapłatę będzie miała prawo późniejszego zaskarżenia, zgodnie z ustawodawstwem Państwa, w którem żąda się wykonania.

Władza właściwa dla rozstrzygnięcia wniosku o uznanie wykonalności ogranicza się do zbadania:

1) czy według ustaw Państwa, w którem decyzję wydano, wypis tej decyzji czyni zadość koniecznym wymogom autentyczności;

2) czy według tychże ustaw pomieniona decyzja jest prawomocna.

Dla wykazania warunków, wymienionych w ustępie 2, liczba 1 i 2, wystarczy oświadczenie właściwej władzy Państwa, w którem decyzję wydano, stwierdzające, że decyzja uprawomocniła się.

Do wniosku należy dołączyć uwierzytelniony przekład na język Państwa wezwanego sentencji decyzji, oraz oświadczenia stwierdzającego, że decyzja uprawomocniła się.

Przekład powinien być uwierzytelniony przez agenta dyplomatycznego lub konsularnego Państwa, w którem decyzję wydano, albo przez tłumacza przysięgłego tego Państwa lub Państwa, w którem decyzja ma być wykonana.

Artykuł  4.

Świadectwo ubóstwa musi być wystawione przez władze miejsca zwykłego pobytu proszącego, a w braku takiego miejsca przez władze miejsca jego chwilowego pobytu.

Jeśli proszący nie przebywa na obszarze Państw Umawiających się, wystarczy świadectwo ubóstwa, wystawione przez dyplomatycznego lub konsularnego agenta jego Państwa ojczystego, który w danym wypadku będzie właściwy z uwagi na miejsce pobytu proszącego.

Artykuł  5.

Władza powołana do wydania świadectwa ubóstwa będzie mogła u władz drugiego Umawiającego się Państwa zasięgać wyjaśnień o stosunkach majątkowych proszącego.

Władza, która ma rozstrzygać o wniosku w sprawie przyznania prawa ubogich, zachowuje, w granicach swych atrybucyj, prawo badania przedstawionych jej świadectw i wyjaśnień.