Rozdział 4 - Leczenie. - Rozporządzenie wykonawcze do ustawy z dnia 18 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin, oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych, których śmierć znajduje się w związku przyczynowym ze służbą wojskową, tudzież do ustawy z dnia 4 sierpnia 1922 r., zmieniającej niektóre postanowienia ustawy z dnia 18 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin, oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych, których śmierć znajduje się w związku przyczynowym ze służbą wojskową.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.20.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1930 r.

Rozdział  IV.

Leczenie.

§ 38. 17 Inwalida wojenny ma prawo do korzystania na koszt Państwa z wyznaczonych w tym celu przez Ministra Pracy i Opieki Społecznej: pomocy lekarskiej, środków i zakładów leczniczych, o ile stwierdzone zostanie, że choroba jego znajduje się w związku przyczynowym z odbytą służbą wojskową.

§ 39. Leczenie w myśl § 38 niniejszego rozporządzenia ma być tylko wtedy stosowane, jeżeli przez nie można usunąć chorobę lub zmniejszyć uszkodzenie zdrowia, zapobiec pogorszeniu się stanu zdrowia, lub zwiększyć zdolność zarobkową inwalidy.

§ 40. 18 Ambulatoryjne i szpitalne leczenie inwalidy wojennego na koszt Państwa w Zakładach Sanitarnych (izby chorych, przychodnie) lub szpitalne leczenie w poszczególnych Zakładach leczniczych (szpitale, zdrojowiska, sanatorja) odbywa się na podstawie wniosku lekarzy powołanych do leczenia inwalidów; przyjęcie zaś inwalidy wojennego na leczenie do prywatnego zakładu leczniczego może nastąpić tylko po uprzedniem zezwoleniu właściwego wojewody, względnie Komisarza Rządu m. st. Warszawy.

§ 41. inwalidzi wojenni byli oficerowie, oraz inwalidzi, którym został przyznany dodatek kwalifikacyjny w wysokości 50%, korzystają z praw oficerskich w szpitalach wojskowych, w cywilnych zaś, przy istnieniu dwóch lub więcej klas, korzystają z klasy przedostatniej.

Pozostali inwalidzi korzystają z praw szeregowych w wojskowych zakładach leczniczych, oraz z klasy ostatniej w cywilnych zakładach leczniczych.

§ 42. 19 (skreślony).

§ 43. 20 Przyjęcie inwalidy wojennego na leczenie na koszt Państwa do wojskowego lub powszechnego zakładu leczniczego bez uprzedniej zgody uprawnionego do tego lekarza, może nastąpić tylko wtedy, gdy zachodzi nagła konieczność natychmiastowego rozpoczęcia leczenia.

W tych wypadkach zakład leczniczy winien najpóźniej do 7 dni zawiadomić o przyjęciu inwalidy właściwą powiatową władzę administracji ogólnej, podając przyczynę przyjęcia. Powiatowa władza administracji ogólnej orzeka wtedy, czy inwalida ma prawo do leczenia na koszt Państwa. Od tego orzeczenia służy zakładowi i inwalidzie odwołanie się do właściwego wojewody, względnie Komisarza Rządu m. st. Warszawy, w ciągu dni 14, licząc od dnia doręczenia orzeczenia I instancji. Orzeczenie wojewody (Komisarza Rządu m. st. Warszawy) jest ostateczne.

§ 44. 21 Leczenie inwalidy wojennego w zagranicznych zakładach leczniczych (szpitalach, zdrojowiskach i uzdrowiskach) jest dopuszczalne, za zezwoleniem Ministra Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu, jedynie w tych razach, gdy specjalna komisja, złożona z 2 lekarzy, wyznaczonych przez właściwą wojewódzką władzę administracji ogólnej (Komisarza Rządu m. st. Warszawy), oraz przedstawiciela właściwej izby skarbowej, stwierdzi, że przywrócenie zdrowia, uchronienie przed kalectwem, względnie wyleczenie z kalectwa lub uratowanie zagrożonego życia, jest możliwe tylko przez wysłanie inwalidy do leczenia poza granicami Państwa.

§ 45. Inwalidzie wojennemu nie przysługuje prawo wyboru lekarza oraz zakładu sanitarnego.

§ 46. 22 Powszechnym i innym zakładom sanitarnym, które, przyjąwszy inwalidę wojennego na leczenie w sposób, wyszczególniony w ustępie pierwszym § 43 niniejszego rozporządzenia, nie zawiadomiły p tem odnośnej powiatowej władzy administracji ogólnej w terminie, ustanowionym w ustępie drugim § 43, Skarb Państwa nie zwraca kosztów leczenia za cały czas aż do chwili zawiadomienia. Skarb nie zwraca również kosztów leczenia, jeżeli uprawniony do tego lekarz, nie stwierdził prawa inwalidy do leczenia na koszt Państwa.

§ 47. 23 Koszty leczenia i wyżywienia inwalidy Wojennego w cywilnym zakładzie sanitarnym, nie mającym charakteru powszechnego zakładu sanitarnego, mogą być pokryte tylko w wysokości cennika, jaki w tym czasie obowiązuje w powszechnych zakładach sanitarnych, na pokrycie zaś nadwyżki, przekraczającej obowiązujący w zakładach powszechnych cennik, musi być każdorazowo uzyskane specjalne zezwolenie Ministra Pracy i Opieki Społecznej.

§ 48. 24 Inwalida, który z pominięciem postanowień, zawartych w § 40, względnie § 44 niniejszego rozporządzenia, poddaje się leczeniu w zakładzie sanitarnym lub zagranicznym, nie ma prawa do zwrotu kosztów na to leczenie nawet wtedy, gdy w myśl niniejszego rozporządzenia istniały warunki do przeprowadzenia takiego leczenia na koszt Państwa.

Zakłady, które, poza wypadkiem, przewidzianym w § 43 niniejszego rozporządzenia, przyjęły do leczenia inwalidę wojennego t pominięciem warunków, zawartych w § 40, względnie § 44 niniejszego rozporządzenia, nie mają prawa do zwrotu kosztów leczenia od Skarbu Państwa.

§ 49. 25 Inwalida wojenny, skierowany na leczenie do zakładu sanitarnego z zachowaniem postanowień, zawartych w § 40 i § 43, względnie § 44 niniejszego rozporządzenia, ma prawo odbyć podróż od miejsca swego zamieszkania do zakładu sanitarnego, tam i z powrotem, na koszt Państwa.

Inwalidzi wojenni, oprócz niepoczytalnych oraz takich, których życie znajduje się w niebezpieczeństwie, mogą być wydaleni z zakładów sanitarnych za niestosowanie się do regulaminów w tychże zakładach obowiązujących.

§ 50. Po ukończeniu leczenia, o ile wskutek tegoż nastąpiła zmiana zdolności zarobkowej, inwalida wojenny ma być niezwłocznie poddany oględzinom komisji wojskowo-lekarskiej, celem ponownego ustalenia stopnia utraty zdolności zarobkowej.

§ 51. Inwalida, który przez niewypełnienie zleceń lekarskich lub zaniedbywanie leczenia uniemożliwia takowe, lub, mimo potrzeby leczenia, stwierdzonej przez uprawnionego do tego lekarza, leczeniu się nie poddaje, nie ma prawa do wyższej renty, do którejby go uprawniało pogorszenie stanu zdrowia, o ile to pogorszenie zostało spowodowane przez zaniedbanie leczenia.

Wszelkie podwyższenie renty takiemu inwalidzie może nastąpić w przyszłości dopiero po uprzedniem stwierdzeniu przez komisję wojskowo-lekarską stopnia pogorszenia się zdrowia, spowodowanego zawinionem przez inwalidą zaniedbaniem leczenia i odliczeniu go od stopnia ogólnej utraty zdolności zarobkowej. Stopień ten nie może być jednak nigdy uwzględniony przy wymierzaniu wyższej renty.

¹⁷ § 38 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

¹⁸ § 40 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

¹⁹ § 42 skreślony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²⁰ § 43:

- zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 22 czerwca 1928 r. (Dz.U.28.72.654) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 lipca 1928 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²¹ § 44 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²² § 46 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²³ § 47 zmieniony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²⁴ § 48 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

²⁵ § 49 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 22 czerwca 1928 r. (Dz.U.28.72.654) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 lipca 1928 r.