Rozdział 1 - Prawo do zaopatrzenia. - Rozporządzenie wykonawcze do ustawy z dnia 18 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin, oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych, których śmierć znajduje się w związku przyczynowym ze służbą wojskową, tudzież do ustawy z dnia 4 sierpnia 1922 r., zmieniającej niektóre postanowienia ustawy z dnia 18 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin, oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych, których śmierć znajduje się w związku przyczynowym ze służbą wojskową.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.20.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1930 r.

Rozdział  I.

Prawo do zaopatrzenia.

§ 1. Za służbę w wojsku można uważać tylko tą służbę, w czasie której dana osoba podlega takim obowiązkom, jakie ciążą na osobach, w czynnej służbie pozostających.

Ochotnicy, pełniący służbę w wojsku, mogą być uznani za inwalidów wojennych, jeżeli zachodzą wszystkie inne, ustawą wymagane warunki.

§ 2. Za wojskowe formacje polskie przy armjach obcych (art. 2 lit. b ustawy z dnia 18 marca 1921 r.) uważa się te formacje, które zostały uznane jako takie przez Państwo Polskie w drodze ustawodawczej.

§ 3. Za inwalidów wojennych mogą być uznawani jedynie obywatele Rzeczypospolitej Polskiej. Tylko odnośnie osób, wymienionych w art. 2 lit. d) ustawy z dnia 18 marca 1921 r., warunek posiadania obywatelstwa polskiego nie jest wymagany.

Dowodem obywatelstwa polskiego osób, które służyły w Wojsku Polskiem, jest okoliczność przyjęcia ich do służby w Wojsku Polskiem.

Osoby, które służyły w Wojsku Polskiem, lub formacjach polskich, nie posiadając obywatelstwa polskiego, podpadają pod lit d) art. 2 ustawy z dnia 18 marca 1921 r.

§ 3a. 1 Obywatele polscy, którzy do dnia 25 marca 1925 r. korzystali z prawa do zaopatrzenia na podstawie § 88, obowiązującej do tego czasu na obszarze górnośląskiej części województwa śląskiego ustawy Rzeszy Niemieckiej z dn. 12 maja 1920 r. o zaopatrzeniu osób wojskowych, uszkodzonych na zdrowiu w związku ze służbą oraz osób po nich pozostałych (Dziennik Ustaw Rzeszy Niemieckiej, str. 989), uważani są za inwalidów wojennych jeżeli:

a) uszkodzenie ich zdrowia (okaleczenie) miało miejsce przed dniem 25 stycznia 1920 r. i w związku z wykonywaniem czynności (służbowych), wynikających z jednego z pośród stosunków do niemieckiej siły zbrojnej, określonych w wyżej powołanym § 88.

b) oraz nabyły obywatelstwo polskie przed 26 marca 1925 r. zgodnie z polsko-niemiecką konwencją górnośląską, zawartą w Genewie dn. 15-go maja 1922 roku.

§ 3b. 2 Za inwalidów wojennych uważa się również osoby, które doznały uszkodzenia zdrowia lub okaleczenia wskutek udziału w formacjach jeddnego z 3-ch powstań górnośląskich po stronie polskiej

§ 4. 3 Podstawą do przyznania zaopatrzenia jest orzeczenie komisji wojskowo-lekarskiej przy powiatowej władzy administracji ogólnej, wydane na wniosek lekarza referatu spraw inwalidów wojennych właściwej powiatowej władzy administracji ogólnej, a określające procent utraty zdolności zarobkowej, spowodowanej kalectwem (chorobą), pozostającem w związku przyczynowym ze służbą wojskową.

Przy ustaleniu związku przyczynowego pomiędzy kalectwem (chorobą) a służbą wojskową, mogą być uwzględniane: świadectwa wojskowo - lekarskie, orzeczenia szpitali, zaświadczenia szpitali o przebywaniu w stanie chorych, zapiski szpitalne o przebiegu choroby i urzędowe zaświadczenia o dokonaniu badania (roentgenogramy, badanie krwi, plwociny, moczu i t. p.), urzędowe lub lekarskie zaświadczenia o dokonanem zabiegu chirurgicznym lub opatrunkowym, książki i legitymacje inwalidzkie, książki i zaświadczenia protezowe, zaświadczenia o udzielonych urlopach zdrowotnych i t. p.

W braku dokumentów, stwierdzających związek przyczynowy kalectwa (choroby) ze służbą wojskową, można brać pod uwagę zeznanie wiarogodnych osób, złożone przed sądem pod przysięgą, że były naocznymi świadkami faktu, który spowodował inwalidztwo, względnie zaświadczenia władz administracji ogólnej.

Przy ustalaniu związku przyczynowego między kalectwem (chorobą) a służbą wojskową odnośnie do osób wojskowych służby czynnej, obowiązują orzeczenia komisyj rewizyjnych, działających na zasadzie wojskowych przepisów rewizyjnych.

§ 5. 4 Komisja wojskowo - lekarska składa się z przewodniczącego i dwóch lekarzy, wyznaczonych przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Pracy i Opieki Społecznej.

Terytorjalny zakres działania, siedziby i sposób postępowania komisyj wojskowo - lekarskich określą osobne przepisy, wydane przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Pracy i Opieki Społecznej.

¹ § 3a dodany przez § 1 pkt 1 rozporządzenia nr I z dnia 4 grudnia 1925 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 3 marca 1925 r. o rozciągnięciu na część górnośląską województwa śląskiego mocy obowiązującej ustaw o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych lub zaginionych bez własnej winy, których śmierć, względnie zaginięcie, znajduje się w związku ze służbą wojskową. (Dz.U.26.10.69) z dniem 1 lutego 1926 r.

² § 3b dodany przez § 1 pkt 1 rozporządzenia nr I z dnia 4 grudnia 1925 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 3 marca 1925 r. o rozciągnięciu na część górnośląską województwa śląskiego mocy obowiązującej ustaw o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin oraz o zaopatrzeniu rodzin po poległych i zmarłych lub zaginionych bez własnej winy, których śmierć, względnie zaginięcie, znajduje się w związku ze służbą wojskową. (Dz.U.26.10.69) z dniem 1 lutego 1926 r.

³ § 4:

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 22 czerwca 1928 r. (Dz.U.28.72.654) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 lipca 1928 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.

⁴ § 5 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 6 lipca 1929 r. (Dz.U.29.53.429) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 lipca 1929 r.