§ 2. - Rejonizacja hodowli koni poszczególnych ras i typów.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.24.168

Akt utracił moc

Wersja od: 28 kwietnia 1949 r.

§ 2. Dla poszczególnych, wymienionych w § 1, okręgów hodowli koni uznaje się konie niżej określonych ras i typów za odpowiednie do hodowli:

1) dla okręgu południowo-wschodniego - lekkiego konia szlachetnego: konie czystej i półkrwi arabskiej, pełnej i półkrwi angielskiej, czystej i półkrwi anglo-arabskiej, konie ras węgierskich półkrwi i ich pochodne (z wyjątkiem noniusów), konie rasy lippizańskiej, gorącokrwiste konie pospolite krajowe, koniki, mierzyny i hucuły, przy czym do najodpowiedniejszych do hodowli należą: konie półkrwi arabskiej i anglo-arabskiej, szlachetne konie ras węgierskich i ich pochodne, a w szczególności Shagya i Furioso;

2) dla okręgu centralnego - szlachetnego konia poznańskiego: konie czystej i półkrwi arabskiej, pełnej i półkrwi angielskiej oraz czystej i półkrwi anglo-arabskiej, konie ras: trakeńskiej, wschodnio-pruskiej i beberbeckiej oraz konie poznańskie i gorącokrwiste typów pospolitych, przy czym do najodpowiedniejszych do hodowli należą konie: poznańskie, trakeńskie i wschodnio-pruskie;

3) dla okręgów dwukierunkowego konia szlachetnego i zimnokrwistego - konie ras i typów:

a) dla kierunku konia szlachetnego: konie wymienione w pkt 2, przy czym dla województwa olsztyńskiego za najodpowiedniejsze do hodowli uznaje się konie trakeńskie i wschodnio-pruskie, a dla województwa śląskiego i wrocławskiego konie oldenburskie;

b) dla kierunku konia zimnokrwistego: konie ras ciężkich pociągowych; francuskich, niemieckich, brabansońskiej pinzgauerskiej (noryckiej) - wszystkie wagi do 750 kg, döle i północno-szwedzkiej (gudbrandsdalskiej) oraz ich pochodne, przy czym dla województw białostockiego i olsztyńskiego za najodpowiedniejsze do hodowli uznaje się konie rasy döle i północno-szwedzkiej (gudbrandsdalskiej).