Rozdział 1 - Kupno i sprzedaż walut zagranicznych oraz przekazywanie ich zagranicą. - Regulowanie obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.29.290

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1924 r.

I.

Kupno i sprzedaż walut zagranicznych oraz przekazywanie ich zagranicą.

§ 1. Zakup, sprzedaż oraz jakiekolwiek inne nabywanie i pozbywanie walut zagranicznych i dewiz w granicach Rzeczypospolitej Polskiej jest dozwolone.

Zawodowo zajmować się temi czynnościami mogą osoby fizyczne i prawne, uprawnione do tego bądź na mocy specjalnych koncesji, wydanych na zasadzie ustawy z dn. 23 marca 1920 r. o nadzorze nad przedsiębiorstwami bankowemi i kantorami wymiany (Dz. U. R. P. № 50 poz. 175), bądź też na podstawie swoich statutów.

§ 2. 1 Przekazywanie walut zagranicznych zagranicę; dozwolone jest jedynie za pośrednictwem Banku Polskiego oraz przedsiębiorstw i instytucji bankowych, względnie finansowych, którym Minister Skarbu udzieli specjalnego na dokonywanie tej czynności zezwolenia.

Przez pojęcie przekazywania zagranicą rozumieć należy pomiędzy innem: także składanie walut zagranicznych i dewiz do depozytu osób fizycznych i prawnych, zamieszkałych względnie mających siedzibę, zagranicą, zapisywanie walut zagranicznych na dobro tychże osób oraz wszelkie dysponowanie walutami zagranicznemi i dewizami na rzecz wymienionych osób.

Przedsiębiorstwa i instytucje te otrzymują nazwą banków dewizowych.

Prawa banku dewizowego, nadane danej instytucji, przysługują w równej mierze zarówno centrali (oddziałowi głównemu) jak i wszystkim pozostałym oddziałom, względnie filjom, tejże instytucji, o ile dekret o nadaniu tych praw nie zawiera żadnych w tym względzie zastrzeżeń.

§ 3. Minister Skarbu może w poszczególnych wypadkach zezwalać osobom fizycznym i prawnym, nie posiadającym praw banku dewizowego, na dokonywania walutami zagranicznemi operacji, zastrzeżonych wyłącznie bankom dewizowym (§ .2).

§ 4. Bankom dewizowym wolno przekazywać waluty zagraniczne zagranicą (§ 2, ustąp 1) wyłącznie w wypadkach, kiedy przekaz ma na celu:

1) zapłatę zobowiązań zagranicznych, wynikających z przywozu towarów z zagranicy;

2) zapłatę zaliczek za sprowadzane z zagranicy towary;

3) pokrycie-kosztów ekspedycji i transportu towarów, sprowadzanych z zagranicy, oraz cła, uiszczanego w walutach zagranicznych;

4) spłatą długów zagranicznych, powstałych z przyczyn gospodarczo uzasadnionych, łącznie z wypłatą odsetek od tych długów;

5) wypłata dywidend od akcji, których posiadacze zamieszkują zagranicą, jako też tantjem, przypadających na rzecz osób zamieszkałych zagranicą;

6) zapłatę premji asekuracyjnych i reasekuracyjnych zagranicą;

7) pokrycie kosztów utrzymania zagranicą, o ile pobyt tem jest stwierdzony, do równowartości 1.000 złotych miesięcznie na rodzinę;

8) wszelkie inne płatności gospodarcze uzasadnione, o ile suma nie przewyższa równowartości 1.000 złotych.

We wszystkich innych wypadkach, wyżej nieprzewidzianych, zlecenie może być wykonane tylko za każdorazowem zezwoleniem władzy skarbowej, wskazanej w § 30 niniejszego rozporządzenia.

§ 5. W wypadkach przekazywania zagranicę walut zagranicznych (§ 2, ust. 1) z tytułu zapłaty zobowiązań, wynikłych z przywozu towarów z zagranicy (§ 4, p. 1), bank dewizowy obowiązany jest odebrać od zleceniodawcy fakturą, wystawioną przez zagranicznego sprzedawcę towaru, oraz kwit urzędu celnego, stwierdzający dokonanie odprawy celnej. Jeżeli towar przywożony jest z obszaru Wolnego Miasta Gdańska, winien być przedstawiony jako dowód wtórnik lisu przewozowego, stwierdzający towaru z powyższego obszaru.

Wszystkie powyższe dowody muszą być w banku dwizowym złożone w oryginale. W razie potrzeby oryginalne dowody mogą być przez bank z powrotem wydane, pod warunkiem zaopatrzenia wszystkich oryginałów w adnotacje, wskazujące sumę waluty przekazanej, względnie zdeponowanej lub zapisanej na dobro, oraz pod warunkiem zachowania przez bank odpisów tych dokumentów (łącznie z poczynionemi na oryginałach adnotacjami), poświadczonych przez bank. Adnotacje na dokumentach i poświadczenia banku muszą nosić prawidłowy podpis firmowy banku.

W razie niemożności przedstawienia przez zleceniodawcą w danej chwili poza fakturą dalszych dokumentów przewidzianych w ust. 1 niniejszego paragrafu - bank może zlecenie wykonać tylko za złożenie przez zleceniodawcę piśmiennego zobowiązania, iż dowody te przedstawi bankowi najpóźniej do 6 tygodni. O ile w przeciągu tego czasu dowody nie będą przedstawione, wówczas bank obowiązany jest donieść o tem w przeciągu 1 tygodnia władzy skarbowej, wymienionej w § 30.

§ 6. W razie przekazywania zagranicą wału zagranicznych (§ 2 ust. 1) z tytułu zapłaty zaliczek za towary, które mają być sprowadzone z zagranicy, bank obowiązany jest odebrać od zleceniodawcy dowody, stwierdzające konieczność zapłacenia zaliczki (ofertą zagranicznego sprzedawcy towaru, fakturą t. zw. "pro forma", korespondencją i t. p.). Ponadto obowiązany jest bank odebrać od zleceniodawcy piśmienne zobowiązanie przedstawienia najpóźniej do 6 miesięcy dowodów, podanych w §5 ust. 1, stwierdzających nadejście towarów do kraju (kwit celny, względnie wtórnik listu przewozowego).

Pozatem obowiązują w wypadku niniejszym wszystkie inne postanowienia § 5.

§ 7. Wskazane w § 5 ust. 2 postępowanie co do żądania dokumentów, udowadniających cel zlecenia, sporządzania odpisów i ich przechowywania w banku, należy stosować analogicznie również i w tych wypadkach przekazywania walut zagranicznych zagranicę (§ 2 ust. 1), do których odnosi się postanowienie § 4, p. 3-8.

Jako dowody służyć mogą np. udokumentowane rachunki ekspedytorów, wyroki sądowe, polisy asekuracyjne, zaświadczenia konsulatów polskich, stwierdzające fakt oraz czas trwania pobytu zagranicą i t. p.

§ 8. Na zlecenie przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, które prowadzą przepisane Kodeksem Handlowym księgi handlowe, a należą do kategorji przedsiębiorstw wymienionych w art. 55 ust 1 i 4 ustawy z dn. 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. № 58, poz. 412)-banki dewizowe mogą przekazywać waluty zagraniczne zagranicę (§ 2 ust 1) na cela przewidziane W § 4 bez obowiązku wymagania przedłożenia dowodów j dokumentów, wskazanych w §§ b 5 - 7, a jedynie za złożeniem przez, zleceniodawcą deklaracji w dwuch egzemplarzach, według załączonego wzoru. Banki dewizowe, wykonywające zlecenia, zachowują u siebie jeden egzemplarz tej deklaracji, drugi zaś egzemplarz przesyłają do dnia 7 każdego miesiąca za miesiąc ubiegły władzy podatkowej ii instancji, właściwej dla zleceniodawcy pod względem podatkowym (Izby Skarbowe, w Województwie Śląskiem - Wydział Skarbowy Urzędu Wojewódzkiego).

Na obszarze górnośląskiej części Województwa Śląskiego, aż do chwili, kiedy na obszar Len będzie rozciągnięta ustawa z d. 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. № 58, poz. 412), przekazywanie walut zagranicznych zagranice może być dokonywana na warunkach, w ustępie poprzednim wyszczególnionych, na zlecenie firm handlowych, które otrzymają od władz skarbowych i instancji zaświadczenia, że prowadzą prawidłowo przewidziane Kodeksem Handlowym księgi handlowa:.

§ 9. Wszystkie dowody i dokumenty, na zasadzie których butik dewizowy wykonał zlecenie przekazania waluty zagranicznej zagranicę, winien zleceniodawca przedstawić do .kontroli władzy skarbowej, wymienionej w § 30, na każde jej żądanie.

§ 10. Przekazywanie waluty zagranicznej zagranice. (§ 2 ust. 1) przez banki dewizowe na własny rachunek lub na zlecenie i na rachunek innych banków dewizowych jest dozwolone bez ograniczeń, przewidzianych w §§ 4 - 8.

¹ § 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.