Regulowanie obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.29.290

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1924 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU W POROZUMIENIU Z MINISTREM SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 28 marca 1924 r.

w przedmiocie regulowania obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą.

Na zasadzie art. 9 ustawy z dn. 2 marca 1923 r. w przedmiocie udzielenia Ministrowi Skarbu upoważnienia do regulowania w drodze rozporządzeń obrotu pieniężnego z krajami zagranicznemi oraz obrotu obcemi walutami (Dz. U. R. P. № 2:3 poz. 154) oraz art. 1 i 2 ustawy z dn. 20 marca 1924 r., zmieniającej niektóre przepisy ustawy z dn. 2 marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 29 poz. 285), zarządza się co następuje:

I.

Kupno i sprzedaż walut zagranicznych oraz przekazywanie ich zagranicą.

§ 1. Zakup, sprzedaż oraz jakiekolwiek inne nabywanie i pozbywanie walut zagranicznych i dewiz w granicach Rzeczypospolitej Polskiej jest dozwolone.

Zawodowo zajmować się temi czynnościami mogą osoby fizyczne i prawne, uprawnione do tego bądź na mocy specjalnych koncesji, wydanych na zasadzie ustawy z dn. 23 marca 1920 r. o nadzorze nad przedsiębiorstwami bankowemi i kantorami wymiany (Dz. U. R. P. № 50 poz. 175), bądź też na podstawie swoich statutów.

§ 2. 1 Przekazywanie walut zagranicznych zagranicę; dozwolone jest jedynie za pośrednictwem Banku Polskiego oraz przedsiębiorstw i instytucji bankowych, względnie finansowych, którym Minister Skarbu udzieli specjalnego na dokonywanie tej czynności zezwolenia.

Przez pojęcie przekazywania zagranicą rozumieć należy pomiędzy innem: także składanie walut zagranicznych i dewiz do depozytu osób fizycznych i prawnych, zamieszkałych względnie mających siedzibę, zagranicą, zapisywanie walut zagranicznych na dobro tychże osób oraz wszelkie dysponowanie walutami zagranicznemi i dewizami na rzecz wymienionych osób.

Przedsiębiorstwa i instytucje te otrzymują nazwą banków dewizowych.

Prawa banku dewizowego, nadane danej instytucji, przysługują w równej mierze zarówno centrali (oddziałowi głównemu) jak i wszystkim pozostałym oddziałom, względnie filjom, tejże instytucji, o ile dekret o nadaniu tych praw nie zawiera żadnych w tym względzie zastrzeżeń.

§ 3. Minister Skarbu może w poszczególnych wypadkach zezwalać osobom fizycznym i prawnym, nie posiadającym praw banku dewizowego, na dokonywania walutami zagranicznemi operacji, zastrzeżonych wyłącznie bankom dewizowym (§ .2).

§ 4. Bankom dewizowym wolno przekazywać waluty zagraniczne zagranicą (§ 2, ustąp 1) wyłącznie w wypadkach, kiedy przekaz ma na celu:

1) zapłatę zobowiązań zagranicznych, wynikających z przywozu towarów z zagranicy;

2) zapłatę zaliczek za sprowadzane z zagranicy towary;

3) pokrycie-kosztów ekspedycji i transportu towarów, sprowadzanych z zagranicy, oraz cła, uiszczanego w walutach zagranicznych;

4) spłatą długów zagranicznych, powstałych z przyczyn gospodarczo uzasadnionych, łącznie z wypłatą odsetek od tych długów;

5) wypłata dywidend od akcji, których posiadacze zamieszkują zagranicą, jako też tantjem, przypadających na rzecz osób zamieszkałych zagranicą;

6) zapłatę premji asekuracyjnych i reasekuracyjnych zagranicą;

7) pokrycie kosztów utrzymania zagranicą, o ile pobyt tem jest stwierdzony, do równowartości 1.000 złotych miesięcznie na rodzinę;

8) wszelkie inne płatności gospodarcze uzasadnione, o ile suma nie przewyższa równowartości 1.000 złotych.

We wszystkich innych wypadkach, wyżej nieprzewidzianych, zlecenie może być wykonane tylko za każdorazowem zezwoleniem władzy skarbowej, wskazanej w § 30 niniejszego rozporządzenia.

§ 5. W wypadkach przekazywania zagranicę walut zagranicznych (§ 2, ust. 1) z tytułu zapłaty zobowiązań, wynikłych z przywozu towarów z zagranicy (§ 4, p. 1), bank dewizowy obowiązany jest odebrać od zleceniodawcy fakturą, wystawioną przez zagranicznego sprzedawcę towaru, oraz kwit urzędu celnego, stwierdzający dokonanie odprawy celnej. Jeżeli towar przywożony jest z obszaru Wolnego Miasta Gdańska, winien być przedstawiony jako dowód wtórnik lisu przewozowego, stwierdzający towaru z powyższego obszaru.

Wszystkie powyższe dowody muszą być w banku dwizowym złożone w oryginale. W razie potrzeby oryginalne dowody mogą być przez bank z powrotem wydane, pod warunkiem zaopatrzenia wszystkich oryginałów w adnotacje, wskazujące sumę waluty przekazanej, względnie zdeponowanej lub zapisanej na dobro, oraz pod warunkiem zachowania przez bank odpisów tych dokumentów (łącznie z poczynionemi na oryginałach adnotacjami), poświadczonych przez bank. Adnotacje na dokumentach i poświadczenia banku muszą nosić prawidłowy podpis firmowy banku.

W razie niemożności przedstawienia przez zleceniodawcą w danej chwili poza fakturą dalszych dokumentów przewidzianych w ust. 1 niniejszego paragrafu - bank może zlecenie wykonać tylko za złożenie przez zleceniodawcę piśmiennego zobowiązania, iż dowody te przedstawi bankowi najpóźniej do 6 tygodni. O ile w przeciągu tego czasu dowody nie będą przedstawione, wówczas bank obowiązany jest donieść o tem w przeciągu 1 tygodnia władzy skarbowej, wymienionej w § 30.

§ 6. W razie przekazywania zagranicą wału zagranicznych (§ 2 ust. 1) z tytułu zapłaty zaliczek za towary, które mają być sprowadzone z zagranicy, bank obowiązany jest odebrać od zleceniodawcy dowody, stwierdzające konieczność zapłacenia zaliczki (ofertą zagranicznego sprzedawcy towaru, fakturą t. zw. "pro forma", korespondencją i t. p.). Ponadto obowiązany jest bank odebrać od zleceniodawcy piśmienne zobowiązanie przedstawienia najpóźniej do 6 miesięcy dowodów, podanych w §5 ust. 1, stwierdzających nadejście towarów do kraju (kwit celny, względnie wtórnik listu przewozowego).

Pozatem obowiązują w wypadku niniejszym wszystkie inne postanowienia § 5.

§ 7. Wskazane w § 5 ust. 2 postępowanie co do żądania dokumentów, udowadniających cel zlecenia, sporządzania odpisów i ich przechowywania w banku, należy stosować analogicznie również i w tych wypadkach przekazywania walut zagranicznych zagranicę (§ 2 ust. 1), do których odnosi się postanowienie § 4, p. 3-8.

Jako dowody służyć mogą np. udokumentowane rachunki ekspedytorów, wyroki sądowe, polisy asekuracyjne, zaświadczenia konsulatów polskich, stwierdzające fakt oraz czas trwania pobytu zagranicą i t. p.

§ 8. Na zlecenie przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, które prowadzą przepisane Kodeksem Handlowym księgi handlowe, a należą do kategorji przedsiębiorstw wymienionych w art. 55 ust 1 i 4 ustawy z dn. 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. № 58, poz. 412)-banki dewizowe mogą przekazywać waluty zagraniczne zagranicę (§ 2 ust 1) na cela przewidziane W § 4 bez obowiązku wymagania przedłożenia dowodów j dokumentów, wskazanych w §§ b 5 - 7, a jedynie za złożeniem przez, zleceniodawcą deklaracji w dwuch egzemplarzach, według załączonego wzoru. Banki dewizowe, wykonywające zlecenia, zachowują u siebie jeden egzemplarz tej deklaracji, drugi zaś egzemplarz przesyłają do dnia 7 każdego miesiąca za miesiąc ubiegły władzy podatkowej ii instancji, właściwej dla zleceniodawcy pod względem podatkowym (Izby Skarbowe, w Województwie Śląskiem - Wydział Skarbowy Urzędu Wojewódzkiego).

Na obszarze górnośląskiej części Województwa Śląskiego, aż do chwili, kiedy na obszar Len będzie rozciągnięta ustawa z d. 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. № 58, poz. 412), przekazywanie walut zagranicznych zagranice może być dokonywana na warunkach, w ustępie poprzednim wyszczególnionych, na zlecenie firm handlowych, które otrzymają od władz skarbowych i instancji zaświadczenia, że prowadzą prawidłowo przewidziane Kodeksem Handlowym księgi handlowa:.

§ 9. Wszystkie dowody i dokumenty, na zasadzie których butik dewizowy wykonał zlecenie przekazania waluty zagranicznej zagranicę, winien zleceniodawca przedstawić do .kontroli władzy skarbowej, wymienionej w § 30, na każde jej żądanie.

§ 10. Przekazywanie waluty zagranicznej zagranice. (§ 2 ust. 1) przez banki dewizowe na własny rachunek lub na zlecenie i na rachunek innych banków dewizowych jest dozwolone bez ograniczeń, przewidzianych w §§ 4 - 8.

II.

Wywóz pieniędzy i walorów zagranicą.

§ 11. 2 Wywóz zagranice, walut zagranicznych i dewiz oraz marek polskich dozwolony jest bez uzyskania specjalnego zezwolenia do wysokości równowartości 1.000 złotych.

Jeśli osoba wyjeżdżająca zagranicę posiada w paszporcie wizą uprawniającą ją do wielokrotnego przejścia granicy, wówczas nie może wywieźć w ciągu jednego miesiąca kalendarzowego więcej ponad równowartość 1.000 złotych.

Osoby wyjeżdżające na obszar W. M. Gdańska, o ile legitymują sic zwyczajnym dowodem osobistym, mają prawo wywieźć bez zezwolenia sumę., stanowiącą równowartość 250 złotych.

Osoby przekraczające granicą na podstawie przepustek granicznych, kart cyrkulacyjnych i t. p. maja prawo do przeniesienia zagranicę sumy, odpowiadającej równowartości 100 złotych jednorazowo i 500 złotych miesięcznie.

Do wywozu sum wyższych, niż wymieniane w ust. 1 - 4 niniejszego paragrafu, wymagane jest zezwolenie Banku Polskiego lub jednego z jej oddziałów, o ile suma nie przekracza równowartości 5.000 złotych. Do wywozu sum wyższych wymagana jest zezwolenie władzy skarbowej, wymienionej w § 20.

§ 12. Przepis § 11 odnośnie do wywozu marek polskich ma zastosowanie zarówno przy wywozie gotowizny, jako też przy wywozie czeków i przekazów oraz wszelkich zobowiązań pieniężnych opiewających na marki polskie.

§ 13. Wywóz zagranice, papierów procentowych i dywidendowych oraz sprzedaż ich i zastaw osobom fizycznym i prawnym, mającym miejsce zamieszkania względnie siedzibą zagranicą, wymaga zezwolenia władzy skarbowej, wymienionej w § 30. Zezwolenie takie może być udzielone przez Ministra Skarbu również generalnie odnośnie do pewnego gatunku walorów względnie pewnej instytucji.

III.

Lokaty pieniężne zagranicą.

§ 14. Dokonywanie zagranicą lokat pieniężnych z kwot uzyskanych z operacji o charakterze gospodarczym, dokonanych całkowicie lub częściowo w kraju, jest zabronione bez zgody władzy skarbowej, wymienionej w § 30, o ile terminy tych lokat przekraczają 30 dni; lokaty bezterminowe winny być likwidowane w terminie nie przekraczającym 30 dni.

IV.

Inkasowanie należności zagranicznych za wywożenie towary.

§ 15. 3 Inkasowanie całkowitych należności za towary wywożone z Polski w celu sprzedaży, dozwolone jest tylko za pośrednictwem Banku Polskiego lub banków dewizowych. Obowiązkowi temu nie podlegają jedynie towary, wychodzące z kraju w małym ruchu granicznym.

§ 16. 4 Wywożący towar otrzymuje od Banku Polskiego lub banku dewizowego, po udzieleniu zlecenia zainkasowania należności, odpowiednie "zaświadczenie walutowe", które-winno być przy przejściu towaru przez granicę przedstawione urzędowi celnemu, względnie przy przejściu przez granicę polsko-gdańską - organom kontroli skarbowej.

§ 16a. 5 Odnośnie do następujących artykułów: węgiel kamienny, koks i brykiety, surowiec żelaza, żelazo i stal oraz wyroby z żelaza i stali, cynk i wyroby cynkowe, ołów i wyroby ołowiane, kwas siarczany i chemiczne wytwory poboczne koksowni, stosują się w miejsce postanowień §§ 15 i 16 postanowienia paragrafu niniejszego oraz paragrafów 16-b, 16-c i 16-d, o ile dane artykuły są wywożone z Polski masowo przez przedsiębiorstwa, podpadające pod postanowienia § 8. Przez wywóz masowy rozumie się taki wywóz, który odnośnie do wymienionych w niniejszym paragrafie artykułów przedstawia w sumie łącznej miesięcznie przeciętną wartość 50.000 złotych, co zostanie stwierdzonem przez władzę skarbową, przeprowadzającą nadzór nad obrotem dewizami, płynącemi z eksportu. Przedsiębiorstwa, podpadające pod przepis niniejszy, są zobowiązane do przelewu do Banku Polskiego całkowitych sum w walutach obcych, uzyskanych przez zainkasowanie należności zagranicznych za wywożone z Polski wymienione wyżej towary, z zachowaniem terminu przewidzianego w § 14.

§ 16b. 6 Firma eksportująca, podpadająca pod postanowienia poprzedniego paragrafu, otrzymuje po złożeniu odpowiedniej deklaracji w Banku Polskim formularze specjalnych zaświadczeń walutowych celem okazania ich władzom celnym, względnie organom kontroli skarbowej, przy przejściu towaru przez granicę.

Wystawienie powyższych formularzy zaświadczeń, uzależnione jest od zobowiązania się firmy eksportującej wobec Banku Polskiego do odsprzedaży uzyskanej z eksportu waluty obcej w ilości, ustalonej procentowo przez Ministra Skarbu dla każdego z artykułów wymienionych w § 16-a i to w terminie dni 14 od chwili dokonania przelewu odnośnych sum do Banku Polskiego.

Władza skarbowa w porozumieniu z Bankiem Polskim władną będzie w uwzględnieniu słusznych powodów natury gospodarczej zmniejszać w poszczególnych wypadkach wysokość sumy walut obcych, które mają być odstąpione Bankowi Polskiemu.

§ 16c. 7 Firma eksportująca będzie uprawniona celem wypełnienia swych zagranicznych zobowiązań z tytułu operacyj kredytowych, dokonanych zagranicą, zmniejszyć wysokość sumy walut obcych, które winny być odstąpione Bankowi Polskiemu na zasadzie § 16-b, o kwotę równą sumie walut obcych, odsprzedanych uprzednio Bankowi Polskiemu, a przechodzących ponad normę, przewidzianą w § 16-b, i pochodzących z danych operacyj kredytowych.

§ 16d. 8 Sumy w walutach obcych, niepodlegające odsprzedaży w myśl paragrafów poprzednich, pozostają na kontach w Banku Polskim do dyspozycji firmy eksportującej. Dysponowanie niemi odbywać się winno z zastosowaniem postanowień §§ 4 i 8. Dyspozycje, mające na celu przeniesienie danych sum celem lokaty za granicę, lub do innych banków krajowych nie są dopuszczalne

§ 17. 9 Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, względnie banki dewizowe, będą przyjmowały sumy w walutach zagranicznych, uzyskane, z inkasa, należności za wywiezione towary, na specjalne rachunki prowadzone w tychże walutach. Dysponowanie temi sumami może się odbywać na zasadach wskazanych w § 21 niniejszego rozporządzenia. Powyższe nie dotyczy kwot w walutach zagranicznych, które mają być sprzedane Bankowi Polskiemu na -zasadzie przepisów dla towarów zakazanych do wywozu, albo na zasadzie specjalnej urnowy między eksporterami a instytucjami rządowemi.

§ 18. Waluta eksportowa winna wpłynąć w terminie najwyżej 3-miesięcznym od daty wystawienia zaświadczenia walutowego. Powyższy termin może być sprolongowany za zezwoleniem władzy skarbowej, wskazanej w § 30.

§ 19. W razie zawarcia przez eksporterów z Ministerstwem Skarbu lub Polską Krajową Kasą Pożyczkową zbiorowych umów w przedmiocie sum, wpływających z eksportu, Minister Skarbu może indywidualnie zmodyfikować odnośnie do wykonania tych umów przepisy niniejszego rozporządzenia.

§ 19a. 10 Inkasowanie całkowitych należności za wywożone z Polski w celu sprzedaży następujące artykuły: drzewo nieobrobione wszelkie, jaja, żyto, pszenicę, owies, jęczmień i trzodę chlewną dozwolone jest tylko za pośrednictwem Banku Polskiego i jego oddziałów.

§ 19b. 11 Wywożący artukuły, wymienione w § 19-a niniejszego rozporządzenia, otrzymuje od Banku Polskiego po udzieleniu zlecenia zainkasowania należności "zaświadczenie walutowe" odmiennego, specjalnie dla wymieniony: w § 19a niniejszego rozporządzenia artykułów ustalonego wzoru.

§ 19c. 12 Wystawienie zaświadczenia walutowego, o którem mowa w § 19-b niniejszego rozporządzenia, uzależnionem jest od zobowiązania sic; eksportera wobec Banku Polskiego do sprzedaży uzyskanej z eksportu waluty w ilości, ustalonej periodycznie przez Ministra Skarbu dla jednostki miary lub wagi każdego z wymienionych w § 19-a niniejszego rozporządzenia artykułów.

V.

Rachunki w walutach zagranicznych, udzielanie kredytów w walutach zagranicznych oraz wypłaty przekazów w tychże walutach.

§ 20. Prowadzenie rachunków i przyjmowanie wszelkiego rodzaju wkładów w Salutach zagranicznych, oprocentowanie ich w tychże walutach oraz dokonywanie wypłat z tych rachunków względnie zwrotu wkładów w efektywnych walutach zagranicznych jest dozwolone bez ograniczeń instytucjom, uprawnionym do prowadzenia interesów bankierskich, bądź na mocy ustawy z dnia 23 marca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 30, poz. 175), bądź na podstawie własnych statutów.

§ 21. 13 Wszelkie dyspozycje sumami z rachunków w walutach zagranicznych na rzecz osób fizycznych i prawnych, mających miejsce zamieszkania względnie siedzibę w kraju, nie podlegają żadnym ograniczeniom; natomiast dyspozycje na rzecz osób fizycznych lub prawnych, mających miejsce zamieszkania, względnie siedzibę zagranicą, mogą być wykonywane tylko w trybie §§ 4-10 niniejszego rozporządzenia.

W wypadku, gdy sumy złożone na rachunku w walucie zagranicznej wpłynęły na ten rachunek bezpośrednio z zagranicy, dysponowanie temi sumami nie podlega żadnym ograniczeniom. Przepis ten nie dotyczy jednak specjalnych rachunków w walutach zagranicznych, o których mowa w § 17.

§ 22. Udzielanie kredytów w walutach zagranicznych we wszelkich formach z zastrzeżeniem spłaty tych kredytów w efektywnych walutach zagranicznych jest dozwolone.

§ 23. Przekazy wystawiane z zagranicy na Polską, opiewające na waluty zagraniczne, mogą być wypłacane w efektywnej walucie zagranicznej.

VI.

Obrót markami polskiemu z zagranicą.

§ 24. 14 Udzielanie kredytów w walutach polskich we wszelkich formach osobom fizycznym i prawnym, mającem miejsce zamieszkania względnie siedzibę zagranicą wymaga zezwolenia władzy skarbowej, wskazanej w § 30. Za udzielanie tego rodzaju kredytu uważa się między innemi dokonywanie wypłat (gotówkowych i bezgotówkowych) w walutach polskich na polecenie i na rachunek wyżej wskazanych osób, bez posiadania przez nie pokrycia w walutach polskich w chwili wykonania zlecenia.

§ 25. 15 Rachunki w walutach polskich, prowadzone przez osoby fizyczne i prawne, mające miejsce zamieszkania względnie siedzibę zagranicą, noszą nazwę rachunków zagranicznych. Rachunki powyższe mogą być otwierane tylko w Banku Polskim lub w bankach dewizowych.

§ 26. Obroty na rachunkach zagranicznych, wymienionych w poprzednim paragrafie, winny odbywać się zgodnie z następującemi przepisami:

a) wpłaty osób fizycznych i prawnych, zamieszkałych względnie mających siedzibę w kraju, mogą być przyjmowane tylko w wypadkach przewidzianych w §§ 4 - 10;

b) wpłaty osób fizycznych i prawnych, zamieszkałych względnie mających siedzibę zagranicą, oraz wszelkie przelewy z innych rachunków zagranicznych dozwolone są bez ograniczeń;

c) wypłaty w granicach pokrycia, znajdującego siej na rachunku, dozwolona są bez ograniczeń,

§ 27. Uznanie rachunku zagranicznego (§ 25) i wogóle oddanie zagranicę wypłaty na Polskę w każdej Formie wzamian za postawienie do dyspozycji bankowi dewizowemu waluty zagranicznej (sprzedaż marki polskiej zagranicę) jest dozwolone.

Minister Skarbu może zawiesić powyższe uprawnienia czasowo, względnie do odwołania, odnośnie do poszczególnych lub wszystkich banków dewizowych, lub też uzależnić je od zachowywania pewnych form i warunków.

§ 28. Narówni z osobami fizycznemi i prawnemi, mającemi miejsce zamieszkania względnie siedzibę zagranicą, traktować należy:

a) osoby zamieszkała wprawdzie w kraju, lecz prowadzące zagranicą przedsiębiorstwo przemysłowe, handlowe, finansowa lub inne, względnie zajmujące się zagranicą tego rodzaju interesami, o ile w danym wypadku działają w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa lub tych interesów;

b) znajdujące się zagranicą zarządy przedsiębiorstw, należących do osób fizycznych lub prawnych, mających miejsce zamieszkania względnie siedzibę w kraju;

c) oddziały krajowych firm, znajdujące się zagranicą.

§ 29. Narówni z osobami, mającemi miejsce zamieszkania względnie siedzibą w kraju, traktować należy:

a) oddziały krajowe przedsiębiorstw zagranicznych;

b) samodzielne zarządy zakładów przemysłowych, handlowych i t. p., położonych w kraju, chociaż zakłady te stanowią własność osób fizycznych lub prawnych, mających miejsce zamieszkania względnie siedzibę zagranicą.

VII.

Wykonanie rozporządzenia i kontrola nad wykonaniem.

§ 30. Kontrolę nad wykonaniem postanowień niniejszego rozporządzenia sprawują izby skarbowe, względnie wydział skarbowy śląskiego urzędu wojewódzkiego, w następujących miejscowościach:

1) w Warszawie - dla województw: warszawskiego, lubelskiego i białostockiego:

2) w Łucku - dla województw: wołyńskiego i poleskiego;

3) w Wilnie - dla ziemi wileńskiej i województwa nowogródzkiego;

4) w Łodzi - dla województwa łódzkiego;

5) w Poznaniu - dla województwa poznańskiego;

6) w Grudziądzu - dla województwa pomorskiego;

7),we Lwowie'- dla województw: lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego;

8) w Krakowie - dla województwa krakowskiego;

9) w Katowicach (wydział skarbowy śląskiego urzędu wojewódzkiego) - dla województw: śląskiego i kieleckiego,

§ 31. Wymienione w § 30 izby skarbowe, względnie wydział skarbowy śląskiego urzędu wojewódzkiego, wykonują w zakresie spraw, dotyczących obrotu walutami zagranicznemi i dewizami. oraz obrotu pieniężnego z zagranicą, nadzór nad wszystkie-mi instytucjami finansowemi i przedsiębiorstwami bankowemi, położonemi w przydzielonych im okręgach. Nadzór ten poruczony im zostaje zarówno na podstawie art. 2 ustawy z dnia 2 marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 25, poz. 154), jako też i art. 3 i 9 ustawy z dnia 23 marca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 30, poz. 175).

§ 32. W wykonaniu nadzoru wymienionego w paragrafie poprzednim uprawnione są władze skarbowe, wskazane w § 30, w szczególności do przeprowadzania rewizji instytucji i przedsiębiorstw poddanych nadzorowi, żądania od ich kierowników i personelu wszelkich wyjaśnień, oraz badania wszelkich aktów, ksiąg i korespondencji rewidowanego przedsiębiorstwa.

§ 33. Instytucje finansowe i przedsiębiorstwa bankowe obowiązane są ściśle stosować się do instrukcji wydawanych w ramach niniejszego rozporządzenia przez Ministra Skarbu lub władze skarbowe, wymienione w § 30, jak również prowadzić rejestry dokonanych transakcji walutami zagranicznemi i dewizami, tudzież obrotów na rachunkach zagranicznych, według wzorów ustalonych przez Ministra Skarbu. instytucje te i przedsiębiorstwa obowiązane są na każde żądanie Ministra Skarbu, względnie władzy skarbowej wymienionej w § 30, dostarczać wszelkich danych, wyjaśnień i wykazów, odnoszących się do tranzakcji walutowych oraz obrotu pieniężnego z zagranicą.

§ 34. Postanowienia, paragrafów poprzednich (30-33) odnoszą się również do przedsiębiorstw nie będących bankami, o ile prowadzą one w ramach niniejszego rozporządzenia tranzakcje walutowe oraz tranzakcje, z których wynika obrót pieniężny z zagranicą.

§ 35. Od postanowień izb skarbowych, względnie wydziału skarbowego śląskiego urzędu wojewódzkiego, w sprawach, objętych niniejszem rozporządzeniem, przysługuje prawo odwołania się do decyzji Ministerstwa Skarbu.

VIII.

Przepisy przejściowe.

§ 36. Dekrety względnie zaświadczenia na prawa banku dewizowego, wydane przez Ministerstwo Skarbu na zasadzie rozporządzień uchylonych przez niniejsze rozporządzenie, uprawniają do wykonywania czynności banku dewizowego w myśl niniejszego rozporządzenia w ciągu 4 tygodni po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. Po upływie powyższego 4-tygodniowego terminu dekrety te, względnie zaświadczenia, tracą moc obowiązującą.

§ 37. Aż do chwili przekazania izbom skarbowym (względnie wydziałowi skarbowemu śląskiego urzędu wojewódzkiego) spraw, wchodzących dotychczas w .zakres kompetencji komisarzy Ministerstwa Skarbu dla spraw dewizowych, komisarze ci pełnią nadal swoje funkcje.

IX.

Postanowienia końcowe.

§ 38. Prawa banku dewizowego mogą być decyzją Ministra Skarbu w każdej chwili zawieszone, całkowicie cofnięte, względnie ograniczone.

§ 39. Przekroczenie przepisów niniejszego rozporządzenia pociąga za sobą, niezależnie od skutków wymienionych w § 38, kary przewidziane w ustawie z dmą 2 marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 25, poz. 154) za zmianami przewidzianemi w ustawie z dnia 23 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 62, poz. 459).

§ 40. [Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z d. 1 kwietnia 1924 r. z dniem tym trąca moc obowiązującą rozporządzenia Ministra Skarby w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości: z dnia 27 lipca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 74, poz. 582); z dnia 30 stycznia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 12. poz. 109 z dnia 21 lutego 1924 r. (Dz. U. R. P. № 19, poz. 196).

ZAŁĄCZNIK  ¹⁶

DEKLARACJA

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

¹ § 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

² § 11 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

³ § 15 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

⁴ § 16 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

⁵ § 16(a) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 października 1924 r. w sprawie uzupełnienia niektórych postanowień rozporządzenia z dnia 28 marca 1924 r. w przedmiocie regulowania obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą, w brzmieniu, nadanem mu rozporządzeniami z dnia 23 kwietnia 1924 r. i z dnia 22 września 1924 r. (Dz.U.24.94.880) z dniem 1 listopada 1924 r.

⁶ § 16(b) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 października 1924 r. w sprawie uzupełnienia niektórych postanowień rozporządzenia z dnia 28 marca 1924 r. w przedmiocie regulowania obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą, w brzmieniu, nadanem mu rozporządzeniami z dnia 23 kwietnia 1924 r. i z dnia 22 września 1924 r. (Dz.U.24.94.880) z dniem 1 listopada 1924 r.

⁷ § 16(c) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 października 1924 r. w sprawie uzupełnienia niektórych postanowień rozporządzenia z dnia 28 marca 1924 r. w przedmiocie regulowania obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą, w brzmieniu, nadanem mu rozporządzeniami z dnia 23 kwietnia 1924 r. i z dnia 22 września 1924 r. (Dz.U.24.94.880) z dniem 1 listopada 1924 r.

⁸ § 16(d) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 października 1924 r. w sprawie uzupełnienia niektórych postanowień rozporządzenia z dnia 28 marca 1924 r. w przedmiocie regulowania obrotu dewizami i walutami zagranicznemi oraz obrotu pieniężnego z zagranicą, w brzmieniu, nadanem mu rozporządzeniami z dnia 23 kwietnia 1924 r. i z dnia 22 września 1924 r. (Dz.U.24.94.880) z dniem 1 listopada 1924 r.

⁹ § 17 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

¹⁰ § 19(a) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 22 września 1924 r. w sprawie odstępowania Bankowi Polskiemu waluty obcej, uzyskiwanej z eksportu niektórych artykułów. (Dz.U.24.84.809) z dniem 29 października 1924 r.

¹¹ § 19(b) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 22 września 1924 r. w sprawie odstępowania Bankowi Polskiemu waluty obcej, uzyskiwanej z eksportu niektórych artykułów. (Dz.U.24.84.809) z dniem 29 października 1924 r.

¹² § 19(c) dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 22 września 1924 r. w sprawie odstępowania Bankowi Polskiemu waluty obcej, uzyskiwanej z eksportu niektórych artykułów. (Dz.U.24.84.809) z dniem 29 października 1924 r.

¹³ § 21 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

¹⁴ § 24 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

¹⁵ § 25 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r.

¹⁶ Załącznik zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz.U.24.42.445) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 21 maja 1924 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.