Rozdział 3 - Eskortowanie i transport więźniów. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  III.

Eskortowanie i transport więźniów.

§ 78. O ile więźniowie nie są eskortowani przez policję, do ich eskortowania poza obręb więzienia wyznacza się odpowiednią liczbę uzbrojonych w broń palną dozorców, z których jeden jest komendantem eskorty.

Do eskortowania więźniów należy wyznaczać odpowiednią liczbę dozorców, biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo ucieczki i rodzaj więźniów; w każdym zaś razie do eskortowania grupy więźniów złożonej choćby z 2 osób, należy wyznaczać 2 dozorców. Ta sama ilość dozorców (2) może eskortować i większa grupę, jednak nie przekraczającą 20 więźniów. W ten sposób w większych grupach na jednego dozorcę przypadnie do eskortowania od 8 do 10 więźniów.

Przy podziale więźniów na grupy w czasie pracy poza obrębem więzienia, dla każdej grupy wyznacza się osobną wartę.

§ 79. Przenoszenie więźniów, skazanych prawomocnemi wyrokami, zarządza Minister Sprawiedliwości.

Przenoszenie więźniów, tymczasowo aresztowanych w okresie dochodzenia lub śledztwa, w obrębie danego okręgu, zarządza, prokurator apelacyjny. Na przenoszenie więźniów tej kategorji w obrębie różnych okręgów apelacyjnych zezwala Minister Sprawiedliwości na wniosek prokuratora apelacyjnego.

Na przenoszenie więźniów, skazanych nieprawomocnemi wyrokami oraz więźniów, skazanych prawomocnemi wyrokami, lecz pozostających pod zarzutem popełnienia innych przestępstw, w których toczy się dochodzenie lub śledztwo i jest wydany nakaz aresztowania, zezwala Minister Sprawiedliwości na wniosek naczelnika więzienia, złożony za zgodą właściwych władz sądowych lub prokuratorskich.

§ 80. Do czasu utworzenia specjalnej straży konwojowej, transportów więźniów dokonywa Policja Państwowa, za zwrotem ponoszonych kosztów. W piśmie do Policji Państwowej naczelnik więzienia ma wskazać rodzaj przestępstwa, o jakie więzień jest oskarżony lub za które został skazany, a pozatem w wypadkach, gdy uważa więźnia za niebezpiecznego, winien to zaznaczyć.

O wysłaniu każdego transportu naczelnik więzienia zawiadamia Ministerstwo Sprawiedliwości.

§ 81. Naczelnik więzienia wręcza komendantowi, transportu za pokwitowaniem: akta osobowe więźniów, wykaz więźniów, książki robocze, depozyty oraz odpowiednie pismo.

Depozyty pieniężne więźniów, wynagrodzenie za pracę i przedmioty wartościowe przyjmuje komendant transportu; pieniądze te mogą być jednak również przesłane do właściwego więzienia przekazem pocztowym, najpóźniej w ciągu dnia następnego po wysłaniu transportu.

O ile ogólna suma pieniężna przekracza 200 zł, nadwyżkę przesyła się przekazem pocztowym; koszty przesyłki wlicza się w koszty transportu.

Rzeczy własne więźniowie zabierają ze sobą.

Za zezwoleniem naczelnika więzienia, rzeczy te mogą być wysłane pocztą lub koleją, na koszt właściciela, lub oddane osobom trzecim, z wyjątkiem jednego kompletu ubrania, bielizny i obuwia. Opakowywanie rzeczy własnych więźnia, wysyłanych pocztą lub koleją, odbywa się w obecności więźnia; rzeczy te wysyła się po pokwitowaniu przez więźnia.

Wydane transportowanym więźniom rzeczy, stanowiące własność Skarbu Państwa, wypisać należy z księgi inwentarzowej, dopiero po otrzymaniu pokwitowania więzienia, do którego więźniowie zostali przesłani.

§ 82. Więźniów, wyznaczonych do transportu, bada lekarz więzienny; przed opuszczeniem więzienia winni być poddani rewizji.

§ 83. Koszty przewozu i konwojowania więźniów w czasie transportu, zarządzonego przez władze więzienne i prokuratorskie z jednego więzienia do innego, obciążają budżet więzienia, z którego więźniowie zostali przesłani.

Więźniowie, przesyłani na koszt własny do innego więzienia, pokrywają tylko koszty przewozu i konwojowania.

Koszty żywienia więźniów w każdym przypadku transportowania obciążają budżet więzienia, z którego więźniowie zostali przesłani.

§ 84. Więzienie, wysyłające transport, wydaje więźniowi na każdy dzień transportu żywność wartości dziennego kosztu żywienia więźnia, otrzymywanego przez niego w danem więzieniu.

Podczas transportu więzień może zużytkować ze swego depozytu kwotę do 3-ch złotych dziennie na zakup dodatkowego pożywienia.

Więźniom chorym, nieletnim oraz matkom karmiącym, stosownie do opinji lekarza więziennego, naczelnik więzienia może wydać na czas transportu porcję żywnościową o podwójnej wartości kosztu wyżywienia dziennego.

§ 85. W razie transportowania więźniów chorych, naczelnik więzienia, na skutek opinji lekarza więziennego, może do transportu przydzielić sanitarjusza.

§ 86. Naczelnik więzienia uprzedza więźniów przed transportem o obowiązujących postanowieniach co do użycia broni przez eskortę oraz o skutkach ucieczki.

§ 87. Więźniowie transportowani, w razie prowadzenia przez miasto, nie mogą korzystać z tramwajów ani autobusów. W miejscowościach, w których niema karetek do przewożenia więźniów, prowadzić ich należy środkiem ulicy w ten sposób, aby eskortujący miał zawsze więźnia przed sobą.

§ 88. Funkcjonarjuszom więziennym nie wolno uprzedzać więźniów o zamierzonem wysłaniu ich z więzienia.

§ 89. Więźniowie, skazani na karę twierdzy, kobiety, nieletni i duchowni, winni być transportowani oddzielnie od innych kategoryj więźniów.