Rozdział 2 - Zwalnianie więźniów. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  II.

Zwalnianie więźniów.

§ 70. Zwalnianie więźniów następuje:

a) po odbyciu przez nich kary;

b) na mocy nakazu właściwych władz prokuratorskich lub sądowych;

c) na skutek przerwy w odbywaniu kary;

d) na skutek zwolnienia przedterminowego;

e) na skutek ułaskawienia lub amnestji.

Zwalnianie więźniów, z wyjątkiem przypadku upływu terminu kary, następuje jedynie na mocy pisemnego polecenia właściwych władz. W razie wątpliwości co do prawdziwości dokumentu, zawierającego nakaz zwolnienia więźnia, naczelnik więzienia musi uprzednio sprawdzić autentyczność dokumentu.

Ustne lub telefoniczne zarządzenie zwolnienia nie ulega wykonaniu. Telegraficzne zarządzenie ulega wykonaniu, o ile podpis władz, które nadały depeszę, został poświadczony przez odnośny urząd pocztowy.

O zwolnieniu więźnia, odbywającego karę pozbawienia wolności lub aresztowanego tymczasowo, naczelnik więzienia zawiadamia natychmiast właściwe władze.

Przy zwalnianiu więźnia naczelnik więzienia musi ustalić, czy nie ulega on zatrzymaniu w więzieniu w innej sprawie, bądź tytułem aresztu śledczego, bądź też dla odbycia innej kary.

W celu ustalenia terminu zwolnienia więźniów, skazanych prawomocnemi wyrokami, należy zawczasu dokonać niezbędnego obliczenia; termin zwolnienia odnotować należy w kalendarzu terminowym zwolnień. O dokonanem obliczeniu naczelnik więzienia zawiadamia władzę, wykonywującą wyrok.

§ 71. O ile naczelnik więzienia otrzymał nakaz wykonania wyroku, skazującego na karę pozbawienia wolności przebywającego w powierzonem mu więzieniu więźnia śledczego, osadzonego za inne przestępstwo, niż wymienione w wyroku, - wyrok ten winien wykonać, z zachowaniem wszakże w stosunku do takiego więźnia ograniczeń, obowiązujących więźniów śledczych.

W razie otrzymania nakazu wykonania wyroku, skazującego więźnia, który już odbywa w danem więzieniu karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo, - naczelnik więzienia występuje do właściwych władz sądowych lub prokuratorskich o ustalenie łącznej kary za wszystkie dotychczas osądzone prawomocnie przestępstwa.

§ 72. Zwalnianym z więzienia zwraca się za pokwitowaniem pieniądze, kosztowności, odzież i inne przedmioty, stanowiące ich własność oraz wypłaca się im wynagrodzenie za pracę.

Zwalniany z więzienia ma być ubrany z uwzględnieniem stanu zdrowia i pory roku. O ile nie posiada on odpowiedniego ubrania, lecz ma pieniądze, naczelnik więzienia może mu zezwolić na nabycie ubrania lub na uszycie go w pracowni więziennej na jego koszt.

Jeżeli zwolniony z więzienia nie posiada ani ubrania, ani odpowiednich środków, naczelnik więzienia musi zwrócić się zawczasu do urzędu opieki społecznej lub Towarzystwa Patronatu Więziennego, o wydanie więźniowi odpowiedniej odzieży.

O ile odpowiednia odzież nie zostanie dostarczona, naczelnik więzienia wydaje zwalnianemu niezbędne ubranie z zasobów więziennych, stwierdzając to protokólarnie.

§ 73. Więźniów zwalnia naczelnik więzienia i wydaje świadectwo zwolnienia, z adnotacją o wysokości wypłaconych więźniowi funduszów.

Przy podpisywaniu świadectwa zwolnienia naczelnik więzienia sprawdza osobiście podstawy prawne i prawidłowość zwolnienia, zwracając się w razie potrzeby do właściwej władzy prokuratorskiej o wyjaśnienie wszelkich wątpliwości.

§ 74. Obliczanie terminów kary odbywa się według przepisów ustawy karnej, na której podstawie nastąpiło skazanie.

Jeżeli termin kary upływa między godziną 18-tą i godziną 24-tą, zwolnienie odbywa się o godzinie 18-ej.

Jeżeli termin kary upływa między godziną 24-tą i 8-mą, zwalnia się więźnia o godzinie 8-ej.

Czas, spędzony przez więźnia w szpitalu, nawet poza więzieniem, wlicza się do czasu trwania kary.

§ 75. Naczelnik więzienia zawiadamia władze policyjne, na 14 dni przed terminem upłynięcia kary, o mającem nastąpić zwolnieniu więźniów:

a) skazanych przez sądy za przestępstwa przeciwko własności, za działalność przeciwpaństwową lub przestępców zawodowych;

b) ulegających po odbyciu kary ograniczeniom wolności osobistej, na podstawie obowiązujących przepisów prawnych;

c) obywateli obcych państw.

§ 76. Przy zwalnianiu więźniów śledczych, podlegających dozorowi, w myśl art. 187 k. p. k., naczelnik więzienia, natychmiast po otrzymaniu nakazu zwolnienia zawiadamia najbliższe władze policyjne.

O zwalnianiu nieletnich naczelnik więzienia zawiadamia uprzednio Tow. Patronatu Więziennego, a jeżeli w danej miejscowości niema takiego Towarzystwa - urząd opieki społecznej.

§ 77. W razie choroby zwalniany więzień ma być skierowany do właściwego zakładu leczniczego. Pozostawienie go w więzieniu do wyleczenia może nastąpić jedynie w przypadkach wyjątkowych na prośbę zwalnianego, za zezwoleniem właściwych władz prokuratorskich; koszt pobytu w więzieniu przez dany okres czasu oraz leczenia ponosi zwalniany.

Psychicznie chorzy, niebezpieczni dla otoczenia, w chwili zwolnienia winni być przekazani władzom policyjnym, które naczelnik więzienia zawczasu o tem uprzedza.