Rozdział 1 - Przyjmowanie więźniów. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  I.

Przyjmowanie więźniów.

§ 60. Przyjęcie do więzienia może nastąpić jedynie na mocy właściwego pisemnego nakazu, wydanego przez władze prokuratorskie, sądowe, policyjne, administracyjne lub wojskowe, stosownie do obowiązujących przepisów.

Przyjmowanie do więzienia odbywa się codziennie w godzinach od 8-ej do 18-ej. Więźniów, transportowanych z innych więzień lub przysyłanych do więzienia na skutek zarządzenia władz prokuratorskich i sądowych o innej porze, przyjmuje się w ciągu całej doby.

§ 61. Do więzienia nie mogą być przyjmowane osoby:

a) dotknięte ostremi chorobami zakaźnemi;

b) których choroba lub uszkodzenie cielesne wymagają natychmiastowego zabiegu chirurgicznego, z wyjątkiem przypadków, w których okazanie odpowiedniej pomocy lekarskiej w więzieniu nie natrafia na przeszkody.

O nieprzyjęciu do więzienia osób, należących do wymienionych kategoryj, naczelnik więzienia zawiadamia władze, które wydały nakaz przyjęcia.

Wyjątki od postanowień ust. 1-go mogą następować jedynie na wyraźne żądanie władz sądowych lub prokuratorskich.

§ 62. Przyjmowanie do więzienia dzieci więźniów nie jest dopuszczalne, z wyjątkiem niemowląt w wieku do osiemnastu miesięcy.

Przyjęte do więzienia niemowlęta mogą przebywać w więzieniu najwyżej do ukończenia dwóch lat, poczem winny być zabrane przez władze policyjne, urzędy opieki społecznej lub Tow. Patronatu Więziennego, które naczelnik więzienia uprzedza na trzy miesiące przed tym terminem.

Przyjęcie do więzienia, wraz z ojcem lub matką, dziecka po ukończeniu przez nie osiemnastu miesięcy lub pozostawienie go w więzieniu po ukończeniu dwóch lat może nastąpić w drodze wyjątku tylko za specjalnem zezwoleniem Ministerstwa Sprawiedliwości.

§ 63. Sprowadzone do więzienia osoby oraz ich rzeczy winny być poddane przed przyjęciem szczegółowej rewizji.

Rewizji osobistej kobiet dokonywa dozorczyni, a w jej braku - inna godna zaufania, kobieta. Obecność mężczyzn przy rewizji osobistej kobiet jest wzbroniona.

Rewizji osobistej dokonywa się w więzieniu w specjalnem pomieszczeniu, a w jego braku, w jednem z pomieszczeń więziennych.

§ 64. Złożone przez więźniów lub odebrane im rzeczy (ubranie, obuwie, bielizna, laska, parasol, kapelusz i t. p.) zapisywać należy do księgi własnych rzeczy więźniów. Pieniądze, kosztowności i papiery wartościowe zapisywać należy do księgi kontowej depozytów, wyszczególniając i opisując je dokładnie, oraz do księgi kontroli obrotu sum, złożonych przez więźniów do depozytu.

Dowody osobiste więźniów: paszporty, metryki, świadectwa wojskowe i inne oraz wszelkie dokumenty więźniów, po wpisaniu ich do księgi rzeczy własnych, winny być umieszczone w zapieczętowanej kopercie, którą, z wyszczególnieniem na niej zawartości, dołącza się do akt osobistych więźnia.

§ 65. Z odbioru pieniędzy, kosztowności i papierów wartościowych otrzymuje więzień pokwitowanie z kwitarjusza depozytowego.

Zgodność ze stanem rzeczywistym zapisów w księdze depozytów pieniężnych i kosztowności, w kwitarjuszu oraz w księdze własnych rzeczy więźniów, winna być stwierdzona własnoręcznym podpisem funkcjonarjusza, który dokonał zapisu, oraz podpisem danego więźnia. Więzień niepiśmienny, zamiast podpisu, składa odcisk dużego palca lewej ręki.

§ 66. Bieliznę i odzież, odebrane więźniowi przy przyjęciu do więzienia, należy oddać do dezynfekcji i, o ile nie są zwrócone więźniowi do użytku, winny być przechowane w specjalnej składnicy, w osobnym worku do rzeczy każdego więźnia. Przy każdym worku zawiesza się tabliczkę z oznaczeniem imienia i nazwiska więźnia oraz numeru konta księgi rzeczy własnych więźnia. Worki z rzeczami więźniów winny być porozwieszane w składnicy na hakach lub poukładane na półkach.

Przynajmniej dwa razy do roku, rzeczy więźniów mają być wyjmowane z worków, przewietrzane i czyszczone.

§ 67. Przyjęty więzień zostaje niezwłocznie zapisany do księgi więźniów przybywających i ubywających, do skorowidza alfabetycznego i do księgi głównej; najdalej w ciągu doby od chwili przyjęcia więźnia winny być założone jego akta osobiste.

Więźniów, skazanych prawomocnie, zapisuje się również do kalendarza terminowego zwolnień.

§ 68. W więzieniu winny być prowadzone dwie główne księgi więźniów, jedna dla więźniów śledczych i druga dla więźniów karnych.

Akta osobiste więźnia winny zawierać:

a) nakaz władz, które zarządziły osadzenie w więzieniu, a nadto dla więźniów skazanych odpis sentencji wyroku sądowego, lub orzeczenie właściwych władz;

b) dokładny opis osoby więźnia i odciski daktyloskopijne;

c) dane o czasie rozpoczęcia i ukończenia kary;

d) wynik oględzin lekarskich;

e) całkowitą korespondencję urzędową, dotyczącą więźnia;

f) zatrzymaną korespondencję prywatną więźnia;

g) wykaz udzielonych więźniowi ulg i nagród oraz wymierzonych mu kar dyscyplinarnych;

h) wydane przez władze sądowe lub prokuratorskie zezwolenia na odwiedziny więźnia oraz adnotacje o terminach odwiedzin i korespondencji, wyznaczonych przez naczelnika więzienia;

i) dane o sprawowaniu się więźnia wraz z jego charakterystyką moralną;

k) wykaz próśb i zażaleń więźnia.

§ 69. O przyjęciu więźnia naczelnik więzienia zawiadamia władze, które zarządziły osadzenie go w więzieniu, jak również władze, do których dyspozycji więzień pozostaje.

Przyjęty więzień winien być najdalej w ciągu 24 godzin po przybyciu do więzienia wykąpany, zważony i poddany badaniu lekarskiemu.

Przyjętych więźniów, o ile miejscowe warunki nie stoją temu na przeszkodzie, należy umieszczać na przeciąg dwóch tygodni w osobnych celach obserwacyjnych. Okres ten, na skutek opinji lekarza, może być przedłużony lub skrócony. Więźnia chorego niezwłocznie umieszcza się w szpitalu więziennym lub w izbie chorych.

Przyjętego więźnia należy obznajmić z obowiązującemi przepisami więziennemi, zasadami obchodzenia się z urządzeniami w celi i z rodzajem ulg, które może uzyskać oraz kar, które mogą być nałożone na niego przez naczelnika więzienia w drodze dyscyplinarnej.

Przepisy porządkowe, dotyczące więźniów bezpośrednio, mają być wywieszane w każdem pomieszczeniu, w którem więźniowie przebywają stale lub czasowo.