Rozdział 5 - Obowiązek uiszczenia podatku. - Przepisy wykonawcze dla obszaru województw: pomorskiego i poznańskiego w przedmiocie opodatkowania spadków i darowizn.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.101.796

Akt utracił moc

Wersja od: 10 października 1923 r.

V.

Obowiązek uiszczenia podatku.

(§§ 31 i 32 niem. ust. o op. sp.).

§ 22. Jeżeli majątek przechodzi na dwie lub więcej osób, to należy - poza przypadkami, wymienionemi w §§ 23 do 25-do każdej z nich wystosować oddzielnie nakaz płatniczy.

Jeżeli jeden nakaz płatniczy odnosi się do dwu lub więcej podatników (§ 23 do 25), to należy mimo to podać w nim wszystkie istotne dane oddzielnie co do każdego z tych podatników.

§ 23. Jeden nakaz płatniczy ma obejmować podatki spadkowe, wymierzone dwu lub więcej podatnikom:

1) jeżeli oni ustanowili wspólnego pełnomocnika do zastępowania ich przed władzą skarbową w sprawie podatku spadkowego,

2) jeżeli mają wspólnego zastępcą ustawowego, W szczególności:

a) o ile kilku podatników małoletnich pozostaje pod władzą tej samej osoby jako ich ojca lub matki, a nie ma zastosowania § 1638 K. C. niem.,

b) jeżeli kilku podatników małoletnich lub bez-własnowolnych pozostaje pod władzą tego samego opiekuna,

c) jeżeli dla kilku podatników ustanowiono tą samą osobę kuratorem (§§ 1909-1911 K. C. niem.).

3) jeżeli jest ustanowiony wykonawca testamentu. Gdy jest kilku wykonawców, można wystosować nakaz płatniczy do któregokolwiek.

4) jeżeli jeden z podatników oświadczył wobec urzędu, powołanego do wymiaru podatku spadkowego, że chce zapłacić podatek za wszystkich.

§ 24. Nadto może władza wystosować jeden nakaz płatniczy do dwu lub więcej osób, jeżeli w myśl § 31 niem. ust. o op. sp. osoby te są solidarnie obowiązane do uiszczenia podatku (§ 25). Nakaz płatniczy doręcza się wówczas podatnikowi, który jest w nim najpierw wymieniony. Nie można jednak od jednego z podatników tytułem podatku, przypadającego na niego i na innych współnabywców żądać więcej, niż wynosi czysta wartość części spadku, która przypada na tego podatnika.

§ 25. Postępowanie, określone w § 24 jest dopuszczalne, gdy ten sam majątek przypadł dwu lub więcej osobom jako spadkobiercom (§ 1922 - 2063, 2087-2146 i 2274-2302 K. C. niem.).

Nadto można wezwać spadkobiercę do uiszczenia nie tylko tego podatku, który należy się od części spadku jemu przypadłej, lecz także do uiszczenia podatku od zapisów, od majątków, określonych: w § 1 ustępie drugim, w § 3, punkcie 3 niem. ust. o op. sp. oraz w § 1511, ustępie drugim K. C. niem. (§ 4, ustęp drugi, punkt 1 niem. ust. o op. sp.), jak również od majątku, danego tytułem odprawy za wyrzeczenie się spadku lub zapisu (§ 2 punki 2 niem. ust. o op. sp.).

VI.

Władze powołane do wymierzenia podatku spadkowego.

(Art. 18 i 24 ust. o op. sp.).

§ 26. Wymierzenie podatku spadkowego należy do urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, jeżeli w dniu, wymienionym w § 7, cały majątek spadkowy znajdował się na obszarze b. dzielnicy pruskiej (t. j. województw: wielkopolskiego i pomorskiego) lub zagranicą, jak również gdy w dniu tym majątek spadkowy znajdował się częściowo w b. dzielnicy pruskiej, a częściowo zagranicą.

Gdy majątek spadkowy znajduje się częściowo na obszarze b. dzielnicy pruskiej, częściowo w innej dzielnicy, to urząd skarbowy przeprowadza postępowanie przygotowawcze (§§ 33 do 51) co do części majątku spadkowego, znajdującej się w dzielnicy pruskiej; wymierzenie zaś podatku, o ile ma nastąpić w b. dzielnicy pruskiej, należy do izby skarbowej, w której okręgu ma siedzibę urząd skarbowy, przeprowadzający postępowanie przygotowawcze.

§ 27. Do wymierzenia podatku (§ 26 ustąp pierwszy) lub do przeprowadzenia postępowania przygotowawczego (§ 26 ustęp trzeci) właściwym jest ten urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, w których okręgu znajduje się majątek, podlegający podatkowi spadkowemu, a o ileby się znajdował w okręgach kilku urzędów skarbowych, to ten urząd, w okręgu którego spadkodawca ostatnio zamieszkiwał (§§ 7-11 K. C. niem.). Jeżeli miał zamieszkanie w kilku powiatach administracyjnych (§ 7 ustęp drugi K. C. niem.) lub poza obszarem tych powiatów administracyjnych, w których znajduje się majątek, to właściwość ustali izba skarbowa, w której okręgu mają swe siedziby interesowane urzędy skarbowe; jeżeliby znajdowały się w okręgach kilku izb, rozstrzygnie Ministerstwo Skarbu.

§ 28. Jeżeli spadkodawca miał zamieszkanie na obszarze b. dzielnicy pruskiej, a majątek podlegający podatkowi spadkowemu, znajduje się częściowo w tej dzielnicy, częściowo zaś w innej, a nadto zagranicą, to urząd skarbowy, mający siedzibę na obszarze b. dzielnicy pruskiej (§ 27), przeprowadza postępowanie przygotowawcze co do części majątku spadkowego, znajdujących się w b. dzielnicy pruskie] oraz zagranicą.

Jeżeli zaś przy takiem rozmieszczeniu majątku spadkodawca miał zamieszkanie poza b. dzielnicą pruską, to wspomniany urząd skarbowy przeprowadza. w każdym razie postępowanie przygotowawcze co do części majątku, znajdującej się w b. dzielnicy pruskiej; co do zagranicznego odbywa się postępowanie przygotowawcze w tej dzielnicy, w której spadkodawca ostatnio zamieszkiwał; jeżeli zaś mieszkał zagranicą, to rozstrzygnie Ministerstwo Skarbu (art. 18 ust. o op. sp.).

§ 29. Gdy cały majątek znajduje się zagranicą, to postępowanie przygotowawcze przeprowadza ten urząd skarbowy, w którego okręgu spadkodawca zamieszkiwał.

O ile chodzi o znajdujący się zagranicą majątek po obywatelu Rzeczypospolitej Polskiej, który miał zamieszkanie zagranicą, urząd skarbowy zaraz po otrzymaniu wiadomości o takim spadku przedstawia akta za pośrednictwem izby skarbowej Ministerstwu Skarbu celem ustalenia właściwości.

§ 30. Postanowienia §§ 27 do 29, o ile we-dług nich ustala się właściwość stosownie do miejsca zamieszkania spadkodawcy, stosują się odpowiednio w przypadkach przewidzianych w § 2 punkcie 1 niem. ust. o op. sp. w § 4, ustąpię drugim, punkcie 2, oraz w zdaniu ostatniem paragrafu 4 tejże ustawy jak również w razie zrzeczenia się dziedziczenia (§§ 2346 i 2352 K. C. niem. i § 2 punkt 2 niem. ust. o op. sp.) - a to w ten sposób, że zamiast miejsca zamieszkania spadkodawcy rozstrzyga miejsce zdziałania odnośnej czynności prawnej.

§ 31. Izba skarbowa lub Ministerstwo Skarbu może w przypadku poszczególnym na wniosek podatnika lub z urzędu poruczyć wymierzenie podatku lub przeprowadzenie postępowania przygotowawczego innemu urzędowi skarbowemu podatków bezpośrednich i opłat skarbowych niż określone w §§ 27 do 30.

§ 32. Każdy urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych obowiązany jest na żądanie właściwego urzędu skarbowego (§§ 27 do 31) przedsięwziąć dochodzenia, potrzebne do uzyskania danych celem wymiaru podatku.

VII.

Postępowanie przygotowawcze

a) Współdziałanie urzędów stanu cywilnego.

(Art. 24 ust. o op. sp. i § 40 niem. ust. o op. sp.).

§ 33. Urzędy stanu cywilnego mają zawiadomić urzędy skarbowe podatków bezpośrednich i opłat skarbowych o stwierdzonych przez siebie wypadkach śmierci. Zawiadomienie następuje za pomocą osobnych list zmarłych, obejmujących okres jednomiesięczny. Listy te mają być wnoszone do urzędu skarbowego w pierwszych dziesięciu dniach po upływie danego miesiąca. Jeżeli w danym miesiącu nie było żadnego wypadku śmierci, to należy o tem donieść urzędowi skarbowemu w tymże terminie.

Do list zmarłych należy również zapisywać wypadki śmierci obywateli Rzeczypospolitej Polskiej zaszłe zagranicą, a także wypadki śmierci tych cudzoziemców, którzy na obszarze Rzeczypospolitej mieli bądź miejsce zamieszkania, bądź majątek nieruchomy lub ruchomy, o ile wypadki te w sposób wiarogodny doszły do wiadomości urzędu stanu cywilnego.

Urzędy skarbowe mają czuwać nad punktualnym wpływem list zmarłych. W razie niedotrzymania terminu należy urząd stanu cywilnego upomnieć, wyznaczając mu krótki termin. Po bezskutecznym upływie nowego terminu należy podać zażalenie do przełożonej władzy nadzorczej.

Władze administracyjne pierwszej instancji winny zawiadamiać urzędy skarbowe podatków bezpośrednich i opłat skarbowych o każdej zmianie co do liczby, siedziby i okręgu urzędów stanu cywilnego.

Do ułożenia list zmarłych służy załączony wzór 2; należy przytem stosować się do wskazówek umieszczonych na tym wzorze. Urzędnicy stanu cywilnego są ^obowiązani odpowiedzieć także na te pytania, zawarte w formularzu listy zmarłych, co do których rejestr zmarłych nie zawiera dostatecznych danych, o ile mogą to uczynić na podstawie własnej wiedzy, albo przez wypytanie zgłaszającego wypadek śmierci. Do wdrożenia dalszych dochodzeń nie są obowiązani.

b) Współdziałanie sądów i notarjuszów.

(Art. 8 i 24 ust. o op. sp. oraz §§ 40 i 41 niem. ust. o op. sp.).

§ 34. Sądy mają o każdym wypadku śmiercią co do którego przedsiębiorą czynność urzędową w myśl przepisów prawa spadkowego, zawiadomić, urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, w którego okręgu dany sąd ma siedzibę. Mogą to uczynić bądź co do każdego wypadku z osobna bądź w formie wykazu, obejmującego wypadki, które doszły do wiadomości sądu w ciągu pewnego okresu; okres ten nie może być jednak dłuższy niż miesiąc.

Sąd ma w zawiadomieniu wymienić czynność urzędową, która spowodowała zawiadomienie, jak również wszelkie okoliczności faktyczne, które mają znaczenie dla wymiaru podatku spadkowego (§ 35), o ile są znane sądowi.

W każdej sprawie spadkowej należy wystosować zawiadomienie tylko raz jeden: przy pierwszej czynności urzędowej.

Niezależnie od zawiadomień jednorazowych wyżej określonych, mają sądy przesyłać urzędowi skarbowemu wierzytelne odpisy:

1) wyroków, zawierających uznanie za zmarłego; przytem nie należy wyczekiwać czasokresu, oznaczonego w § 976 procedury cywilnej,

2) poświadczeń dziedziczenia (§ 2353 K. C. niem.),

3) rozporządzeń na wypadek śmierci (§ 35),

4) oświadczeń, dotyczących wyrzeczenia się spadku (§ 1945 K. C. niem.).

§ 35. Sądy mają otwierane przez się rozporządzenia na wypadek śmierci i zaraz po otwarciu przesłać w uwierzytelnionym odpisie urzędowi skarbowemu, w którego okręgu dany sąd ma siedzibę. Jeżeli jednak sąd odesłał takie rozporządzenie do sądu ^ spadkowego, to ten ostatni obowiązany jest przesłać urzędowi skarbowemu wierzytelny odpis, a to zaraz po nadejściu takiego rozporządzenia.

W razie otwarcia testamentu wspólnego albo umowy dziedziczenia należy przesiać tylko odpis tej części, którą ogłoszono.

Sądy mają równocześnie podać do wiadomości urzędu skarbowego dane, mające znaczenie przy wymiarze podatku spadkowego, o których dowiedziały się przy sposobności otwarcia rozporządzenia, w szczególności:

1) dzień śmierci spadkodawcy, jako zawód i zamieszkanie w dniu śmierci,

2) urząd stanu cywilnego, w którym zarejestrowano śmierć spadkodawcy oraz pozycję rejestru zmarłych,

3) zmiany w osobach spadkobierców lub zapisobierców, jakoteż wykonawców testamentu, w szczególności z powodu śmierci tych osób, zmiany nazwiska, zatrudnienia lub miejsca zamieszkania,

4) zamieszkanie osób wymienionych pod 3,

5) dane co do kwoty spadku; o ile opłatę sądową oblicza się według wartości spadku, to wystarcza podanie wartości, na podstawie której obliczono opłatą sądową.

O ile takie daty są zawarte w protokule otwarcia, to zawiadomienie może nastąpić przez przesłanie wyciągu z tego protokułu. O ile protokuł zawiera dane, które mają znaczenie dla oceny ważności testamentu własnoręcznego, to należy również te dane przesiać w wyciągu. Nie potrzeba uwiadamiać o okolicznościach, które doszły do wiadomości sądu dopiero po udzieleniu danych wyżej wymienionych.

§ 36. Sąd lub notarjusz, spisując akt umowy, podlegający podatkowi spadkowemu (§ 1 ustęp drugi, punkt 1 niem. ust. o op. sp. w związku z § 2301 K. C. niem.; § 2; § 3 punkt 4; § 4 ustęp drugi, punkt 2; § 4 zdanie ostatnie niem. ust. o op. sp.), winien zapytać strony umawiające się czy już przedtem - bądź w kraju, bądź zagranicą - zawarły między sobą umowy podlegające podatkowi spadkowemu lub podatkowi od darowizn. Chodzi przytem również o umowy zawarte przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. № 49, poz. 299), które podlegałyby opodatkowaniu według tej ustawy, gdyby ona obowiązywała w dniu zawarcia umowy.

W razie odpowiedzi twierdzącej ma notarjusz wezwać strony, aby wymieniły: miejscowości i daty zdziałania owych umów, ich przedmiot oraz władze skarbowe lub notarjuszów, którzy obliczyli podatek ("opłatę", "należytość") od tych poprzednich umów.

Notarjusz zwróci uwagę stron, że udzielenie niezgodnych z prawdą odpowiedzi na powyższe pytania stanowi występek, przewidziany w art. 21 ust. o op. sp.

Odpowiedź stron należy podać w akcie, choćby była ujemna. Sądy i notarjusze mają przesyłać urzędowi skarbowemu uwierzytelnione odpisy powyższych aktów.

c) Współdziałanie innych władz.

(Art. 24 ust. o op. sp.).

§ 37. Jeżeli nabycie majątku na skutek śmierci zależy od zatwierdzenia przez władzą, a władza uzależniła to zatwierdzenie od wykonania jakiegoś zarządzenia (§ 1 ustęp drugi, punkt 2 niem. ust. o op. sp.), to ma po zatwierdzeniu zawiadomić urząd skarbowy o treści owego zarządzenia.

d) Zeznanie majątku spadkowego.

(§§ 37 i 38 niem. ust. o op. sp.).

§ 38. Spadkobiercy, zapisobiercy, osoby, które na skutek śmierci spadkodawcy nabywają użytkowanie majątku spadkowego i wogóle każdy, komu przypadł majątek, podlegający podatkowi spadkowemu w myśl §§ 1 do 4 niem. ust. o op. sp., mają na wezwanie urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych złożyć zeznanie majątku spadkowego, ułożone według załączonego wzoru 3 (załącznik 3). Mają przytem zastosować się do instrukcji, o sposobie zeznania majątku spadkowego" (załącznik 4).

Jeżeli obowiązany do złożenia zeznania jest małoletni albo bezwłasnowolny, to obowiązku tego winien dopełnić zastępca ustawowy.

Obowiązek powyższy ciąży również na wykonawcy testamentu tudzież na kuratorze spadku.

Urząd skarbowy wyznaczy w swojem wezwaniu termin, do którego zeznanie należy przedłożyć. Ten termin ma wynosić przynajmniej miesiąc od doręczenia wezwania i nie może upłynąć przed końcem okresu, oznaczonego w § 1944 K. C. niem.

Jeżeli zeznanie ma być złożone nie z powodu śmierci spadkodawcy, lecz z powodu uznania za zmarłego, to urząd skarbowy ma w wezwaniu zaznaczyć, że ilekroć w "instrukcji" jest mowa o "dniu śmierci spadkodawcy", należy odnośne dane podać według dnia wydania wyroku, który zawiera uznanie za zmarłego.

§ 39. Spadkobierca, kurator spadku, oraz wykonawca testamentu, którego prawo zarządu jest nieograniczone, obowiązani są złożyć zeznanie, obejmujące cały spadek. Zapisobierca może złożyć zeznanie dotyczące tylko jego zapisu. Użytkownik może ograniczyć się do zeznania, obejmującego przedmioty, poddane użytkowaniu.

Jeżeli władza skarbowa zażądała zeznania od dwu lub więcej osób, wymienionych w' § 38, to one mogą złożyć jedno zeznanie wspólne, zaopatrzone w podpisy wszystkich zeznających.

e) Domniemanie prawne co do właściciela przedmiotów oddanych na skład.

(Art. 10 ust. o op. sp.).

§ 40. Jeżeli podatnik jest zdania, że spadkodawca nie był właścicielem przedmiotów, co do których w myśl art. 10 ust. o op. sp. zachodzi domniemanie prawne, że należały do spadkodawcy, to ma mimo to przedmioty te wymienić w dziale 1 zeznania. Zarazem ma w dziale V lub w osobnym wywodzie przytoczyć okoliczności faktyczne, z których zdaniem jego wynika, iż owe przedmioty nie należą!/ do majątku spadkodawcy. Okoliczności te ma udowodnić dokumentami lub świadkami. Świadków przesłuchuje władza skarbowa.

Władza skarbowa orzeka według swego uznania, czy dowód jest wystarczający.

Jeżeli komuś na podstawie otrzymanego pełnomocnictwa służy prawo podnoszenia odsetek z majątku oddanego na skład lub rozporządzania temi odsetkami, to praw tych nie uważa się za prawo rozporządzania majątkiem na skład oddanym, w rozumieniu art. 10 ust. o op. sp.

f) Ustalenie wartości majątku spadkowego.

(Art. 6- ustawy z dn. 31 marca 1922 r. Dz. U. R. P. № 33 poz. 263).

§ 41. W przypadkach, przewidzianych w zdaniu trzeciem art. 6 ustawy z dnia 31 marca 1922 r. (Dz. U. R. P. N° 33, poz. 253), władza skarbowa ustala wartość sprzedażną na podstawie opinji stałych. znawców, ustanowionych i zaprzysiężonych, przez sad.

Władze skarbowe korzystają z pomocy znawców, stale ustanowionych dla celów postępowania sądowego. Jeśli tacy znawcy dla pewnego zakresu wiadomości ustanowieni nie są, lub gdy liczba ich nie jest wystarczająca, to sąd ustanowi ich na żądanie władzy skarbowej i odbierze od nich przysięgą.

Znawców ustanawiają sądy powiatowe na żądanie urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych. Urząd skarbowy wystosowuje swe żądanie w formie odezwy.

§ 42. Znawcami mogą być tylko osoby własnowolne, zasługujące na pełne zaufanie i posiadające potrzebne wiadomości zawodowe, oraz znajomość stosunków miejscowych.

§ 43. Władza skarbowa ma do żądania swego załączyć wykaz osób, które uważa za odpowiednie do pełnienia funkcji znawcy, podając co do każdej z nich: a) wiek, b) zawód, c) adres oraz d) zakres wiadomości, co- do którego ma udzielać opinji.

Celem sporządzenia tego wykazu ma władza skarbowa, o ileby nie posiadała dostatecznych wiadomości o osobach, nadających się do powyższej funkcji (§ 42) zasięgnąć opinji odpowiednich organizacji zawodowych (instytucji kredytowych, ubezpieczeniowych zrzeszeń rolniczych i t. p.) lub urzędów gminnych (miejskich i wiejskich).

Przed ostatecznem sporządzeniem wykazu ma władza skarbowa upewnić się czy osoby przez nią wybrane, skłonne są podjąć się obowiązków znawcy.

§ 44. Sąd, o ile nie ma zarzutów przeciw proponowanym osobom, ustanawia je znawcami i wzywa je celem odebrania od nich przysięgi.

Przed odebraniem przysięgi sędzia winien wyjaśnić znawcy cel i znaczenie czynności, do których go powołano oraz świętość aktu przysięgi.

Przysięga winna być odebrana według przepisów postępowania sądowego, przyczem rota przysięgi ma zawierać oświadczenie, że przysięgający będzie pełnił obowiązki znawcy sumiennie według najlepszego swego rozumienia i znajomości rzeczy.

Z aktu odebrania przysięgi będzie sporządzony protokuł.

Sąd zawiadomi o osobach znawców, przez siebie zamianowanych i zaprzysiężonych, tę władzę skarbową, na której wniosek nastąpiło ich ustanowienie.

Jeśli sąd niektórych osób, wymienionych w wykazie, sporządzonym przez władzę skarbową, nie ustanowił znawcami, to ma o tem zawiadomić władzę skarbową, przytaczając powody.

Sąd winien na wniosek władzy skarbowej lub z urzędu skreślić ze spisu znawców, ustanowionych na żądanie władzy skarbowej, osoby, co do których stwierdzono, że nie odpowiadają warunkom, wymienionym w § 42 lub które na skutek choroby albo podeszłego wieku nie mogą spełniać czynności znawcy.

§ 45. Znawca, który na skutek wezwania ze strony władzy skarbowej wydał opinję o wartości przedmiotu majątkowego celem opodatkowania spadku lub darowizny, może żądać zwrotu wydatków oraz wynagrodzenia za pracę według zasad, podanych w §§ 46 i 47.

§ 46. Znawca może żądać zwrotu kosztów przejazdu, jeśli - ze względu na znaczną odległość lub trudności komunikacji pieszej - użycie środka przewozowego było niezbędne lub stosowne.

Należność tę oblicza się zasadniczo według, kosztów użycia środka przewozowego najtańszego. Władza skarbowa może jednak przyznać zwrot wydatków, poniesionych w kwocie wyższej, o ile okazało się niezbędnem lub stosownem użycie środka przewozowego droższego.

§ 47. Znawca może żądać wynagrodzenia za pracę. Należność tę ustala się według długości czasu użytego na pracę, potrzebną do wydania opinji, oraz według stopnia poniesionego trudu, ewentualnie też z uwzględnieni wydatków, które znawca ponieść musiał poza kosztami przejazdu (§ 46).

§ 48. Jeśli znawca, wezwany przez władzę skarbową, stawił się w miejscu, przez nią wyznaczonem, ale czynności, do której go wezwano, nie wykonał, na skutek oznajmienia urzędnika, kierującego ustaleniem wartości, że udział znawcy nie jest potrzebny, lub na skutek innych przyczyn, od znawcy niezależnych, to może żądać zwrotu wydatków, które ponieść musiał (§§ 46 i 47).

§ 49. Żądanie wypłacenia należności, przewidzianych w §§ 46 i 47, winien znawca zgłosić zaraz po wydaniu opinji, należności zaś, określonej w § 48 zaraz po stwierdzeniu, że wydanie opinji nie nastąpi.

g) Postanowienia karne.

(Art. 21 do 23 ust. o op. sp.; art. 18 i 22 ustawy z dnia 24 marca 1923 r., Dz. U. R. P. Na 44, poz. 296).

§ 50. Wniosek o ściganie występku, przewidzianego w art. 21 ust. o op. sp. ma urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych skierować do urzędu prokuratorskiego, w którego okręgu urząd skarbowy ma siedzibę.

Ponieważ w sprawach o występki, pociągające za sobą karę więzienia, rozprawa główna może nastąpić bez śledztwa wstępnego (§ 176 niem. ustawy o postępowaniu karnem), przeto urząd skarbowy ma przeprowadzić dochodzenia w sposób tak wyczerpujący, aby prokurator mógł złożyć sądowi akt oskarżenia już na podstawie danych i dowodów, dostarczonych mu przez urząd skarbowy.

§ 51. Niedopełnienie obowiązków, przewidzianych w § 42 niem. ust. o op. sp., oraz w §§ 11, 38 i 39 niniejszego rozporządzenia, podlega grzywnie, przewidzianej w art. 22 ust. o op. sp. (w brzmieniu, ustalonem § 3 rozporządzenia z dnia 14 czerwca 1923 r. Dz. U. R. P. № 61, poz. 453, względnie w dalszem rozporządzeniu wydanem na podstawie art. 19 ustawy) z dnia 24 marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 44, poz. 296).

Grzywnę tę wymierza urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych.

Jeśli obowiązku nie dopełniono do dnia w którym następuje wymierzenie grzywny, to urząd skarbowy ma w orzeczeniu o grzywnie wyznaczyć termin nowy. W razie bezskuteczności tego wezwania urząd skarbowy wymierza grzywnę ponownie.

VIII.

Wymiar podatku.

(§ 45 niem. ust. o op. sp.).

§ 52. Urząd skarbowy podatków bezpośrednich i opłat skarbowych zawiadamia podatnika o wymiarze podatku spadkowego przez nakaz płatniczy. Jeżeli wymierzyła izba skarbowa, zaznacza to urząd skarbowy w nakazie płatniczym.

§ 53. Urząd skarbowy ma na żądanie podatnika wydać zaświadczenie, że podatek spadkowy został wymierzony (ewentualnie też, że go w zupełności zapłacono), oraz że pewne oznaczone przedmioty, pozostałe w spadku (np. pewną nieruchomość, pewną wierzytelność), wciągnięto do podstawy wymiaru.

Można też wydać podatnikowi na jego żądanie zupełny spis przedmiotów, wciągniętych do podstawy wymiaru.

Zaświadczenia powyższe podlegają opłacie stemplowej w myśl pozycji 20 załączonej do rozporządzenia z dnia 14 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 61, poz. 452) względnie do rozporządzenia, które będzie wydane na podstawie art. 10 ustawy z dnia 24 marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 44, poz. 296).

IX.

Uiszczenie podatku i grzywien.

(Art. 20 ust. o op. sp. oraz §§ 45 i 46, ustąp ostatni niem. ust. o op. sp.)

§ 54. Podatek spadkowy (§ 52) jak również grzywnę (§ 51) należy uiścić w terminie, oznaczonym w nakazie płatniczym, względnie w orzeczeniu, którem nałożono grzywnę.

Zażalenie przeciw nakazowi płatniczemu samo przez się nie odracza płatności podatku.

Przymusowe ściągnięcie grzywny może nastąpić dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia, którem grzywnę nałożono.

§ 55. Podanie o odroczenie płatności albo o zezwolenie na uiszczenie ratami należy unieść do urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, od którego pochodzi nakaz płatniczy. Decyzję wydaje izba skarbowa.

Zezwolenia na odroczenie płatności podatku lub jego części, albo na uiszczenie ratami należy zasadniczo udzielać tylko w razie dostatecznego zabezpieczenia podatku.

Od płatnika, któremu zezwolono na odroczenie płatności lub na spłatę ratami (art. 20 ust. o op. sp.), będą pobierane odsetki w wysokości ¹/₂ proc. miesięcznie płatna zdołu (odsetki za odroczenie); przytem miesiąc rozpoczęty liczy się za cały. W razie niedotrzymania terminu pobrana będzie od całej sumy nieuiszczonej w terminie kara za zwlokę, przewidziana w ustawie z dnia 9" marca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 31 poz. 189).

X.

Zabezpieczenie podatku spadkowego.

§ 56. O ile w myśl §§ 21 do 23 i 26 niem. ust. o op. sp. ma być dane zabezpieczenie, urząd skarbowy oblicza kwotę, która ma być zabezpieczona i wzywa zobowiązanych do oświadczenia się, w jaki sposób chcą zabezpieczenia dostarczyć. Urząd skarbowy stwierdza, czy proponowane zabezpieczenie może być przyjęte i zawiadamia zobowiązanych o wyniku. Zażądane zabezpieczenie ma być złożone w przeciągu wyznaczonego terminu; w przeciwnym razie następuje ściągnięcie zabezpieczenia w drodze przymusowej.

XI.

Wpływ podatku spadkowego na prawo rozporządzenia majątkiem spadkowym.

(Art. 24 ust. o op. sp. oraz § 32 niem. ust. o op. sp.).

§ 57. Czynności następujące:

1) zatwierdzenie fundacji, powołanej do życia rozporządzeniem na wypadek śmierci (§§ 80 i 83 K. C. niem.), jak również zatwierdzenie rozporządzenia na wypadek śmierci, o ile z niego wynikają korzyści majątkowe dla osoby prawnej już istniejącej;

2) umorzenie długu przez dłużnika spadkodawcy;

3) wydania przedmiotów spadkowych, przechowywanych przez osoby trzecie - w szczególności też wymienionych w § 40;

4) wypłata sum ubezpieczonych, płatnych na skutek śmierci spadkodawcy - nastąpić mogą zasadniczo tylko za uprzedniem zezwoleniem właściwego rządu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych lub za okazaniem zaświadczenia, przewidzianego w § 53, o ile z takiego zaświadczenia wynika, iż przedmiot, o który chodzi, został wciągnięty do podstawy wymiaru, i że wymierzony podatek uiszczono w zupełności.

Urząd skarbowy udzieli zezwolenia na przedsiębranie czynności wyżej wymienionych, jeżeli podatek spadkowy, należący się od osoby, która żąda wykonania danej czynności, został wymierzony i w całości zapłacony, a przedmiot o który chodzi, wciągnięto do podstawy wymiaru. Jeżeli podatku wymierzonego nie uiszczono lub jeżeli nie nastąpił jeszcze wymiar podatku, udzieli urząd skarbowy zezwolenia zasadniczo tylko w razie dostatecznego zabezpieczenia podatku; co do podatku jeszcze nie wymierzonego, zabezpieczenie polegać może w szczególności na zadatkowem uiszczeniu kwoty, która prawdopodobnie będzie, wymierzona.

W przypadkach wymienionych wyżej pod 2 do 4, może być udzielone zezwolenie bez zabezpieczenia, jeżeli i reszta majątku spadkowego, nie objęta czynnością, na którą zezwolono, niewątpliwie zapewnia ściągnięcie całego podatku.

XII.

Środki prawne.

(§ 46 niem. ust. o op. sp.).

§ 58. Przeciw nakazowi płatniczemu (§ 52) można wnieść Zażalenie w ciągu dwu miesięcy od doręczenia.

Zażalenie można wnieść bądź do urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, od którego pochodzi nakaz płatniczy, bądź do przełożonej izby skarbowej. Wniesienie do urzędu skarbowego jest dopuszczalne także wówczas, gdy podatek wymierzyła izba skarbowa.

§ 59. Urząd skarbowy przesyła zażalenie izbie skarbowej, uzupełniwszy akta danemi, które są potrzebne do rozstrzygnięcia. Gdy podatek wymierzył sam urząd skarbowy, to ma, przesyłając akta, przedstawić swój umotywowany wniosek.

Jeżeli podatek wymierzył sam urząd skarbowy, a z danych, które zebrał, wynika niewątpliwie, że zażalenie jest w całości uzasadnione, to nie przesyła akt izbie, lecz wydaje sam orzeczenie.

§ 60. Izba skarbowa orzeka w drugiej i w ostatniej instancji na skutek zażaleń przeciw wymiarom dokonanym przez urząd skarbowy, o ile zażalenia te nie zostały załatwione w myśl § 59 ustępu drugiego (§ 8 ust. Rzeszy niem. z dn. 26 lipca 1918 r. str. 959 Dz. Ust. Rz. niem.).

Zażalenie przeciw własnym wymiarom przedkłada izba skarbowa z umotywowanym wnioskiem Ministerstwu Skarbu. Załatwia je zaś sama, gdy jest niewątpliwe, że odwołanie jest w całości uzasadnione.

§ 61. Przeciw orzeczeniu, którem nałożono grzywnę (§ 51), można wnieść zażalenie w ciągu dwu miesięcy od doręczenia.

Zażalenie wnosi się do urzędu skarbowego podatków bezpośrednich i opłat skarbowych, które wydał zaskarżone orzeczenie. Rozstrzyga izba skarbowa.