Rozdział 1 - Postępowanie w ogólności - Prawo upadłościowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1991.118.512 t.j.

Akt utracił moc
Wersja od: 3 grudnia 2007 r.

Rozdział  I

Postępowanie w ogólności

Po ogłoszeniu upadłości dalsze postępowanie toczy się w tym sądzie, który upadłość ogłosił.

§  1.
Jeżeli postępowanie zostało wszczęte w kilku sądach właściwych, sprawa należy do sądu, który pierwszy wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości.
§  2.
Jeżeli w toku postępowania okaże się, że właściwy jest inny sąd, sprawa będzie przekazana temu sądowi. Na postanowienie co do przekazania nie ma zażalenia. Postanowienie to ma moc wiążącą dla sądu, któremu sprawa została przekazana. Czynności, dokonane w sądzie niewłaściwym, pozostają w mocy.

Sądem właściwości ogólnej w sprawach przeciwko masie upadłości jest sąd rzeczowo właściwy w siedzibie sądu, w którym toczy się postępowanie upadłościowe.

§  1.
Po ogłoszeniu upadłości czynności postępowania upadłościowego pełni sędzia-komisarz, z wyjątkiem czynności, które należą do sądu.
§  2.
Sąd może pełnienie czynności sędziego-komisarza zlecić sądowi rejonowemu mającemu siedzibę w innej miejscowości, jeżeli jest to potrzebne z uwagi na miejsce, w którym znajduje się przedsiębiorstwo upadłego, jego zamieszkanie lub siedziba albo jego majątek.
§  3.
Sąd orzeka w składzie trzech sędziów.
§  4.
W skład sądu orzekającego nie wchodzi sędzia-komisarz, gdy sąd rozstrzyga zażalenie na postanowienie sędziego-komisarza.

W postępowaniu upadłościowym, nie wyłączając postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego ze zmianami i uzupełnieniami, zawartymi w niniejszym prawie.

Sąd orzeka na posiedzeniu niejawnym, jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi.

Odpisy pism procesowych, dotyczących upadłości, doręcza się także syndykowi.

W postępowaniu upadłościowym nie ma zawieszenia.

§  1.
W razie śmierci upadłego jego spadkobierca ma prawo brania udziału w postępowaniu. Jeżeli spadkobierca nie objął spadku albo nie jest znany, sąd na wniosek syndyka ustanowi kuratora.
§  2.
Nie ma środków przymusu przeciwko spadkobiercy ani przeciwko kuratorowi.
§  3.
Udział w postępowaniu upadłościowym nie oznacza przyjęcia spadku.

W przypadkach gdy zachodzi potrzeba wysłuchania upadłego, syndyka, wierzyciela lub członka rady wierzycieli, nastąpi to, stosownie do okoliczności, bądź przez spisanie protokołu w obecności lub nieobecności innych osób zainteresowanych, bądź przez oświadczenie na piśmie.

Jeżeli syndyk przy wykonywaniu swoich obowiązków uważa za konieczne ustalenie pewnych okoliczności w drodze postępowania dowodowego, składa sędziemu-komisarzowi wniosek o przeprowadzenie dowodu. W razie uwzględnienia wniosku sędzia-komisarz przeprowadzi postępowanie dowodowe według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Sędzia-komisarz, w razie potrzeby, może zażądać od wierzyciela, na którego wniosek ogłoszona została upadłość, złożenia zaliczki na koszty dalszego postępowania.

§  1.
Postanowienia sędziego-komisarza, jeżeli nie były ogłoszone, doręcza się syndykowi i osobom, których dotyczą.
§  2.
Postanowienia sądu winny być zawsze doręczane, chyba że były wydane na podstawie rozprawy.
§  3.
Postanowień dotyczących ogółu wierzycieli, nie doręcza się poszczególnym wierzycielom.
§  4.
Jeżeli postępowanie dotyczy upadłości przedsiębiorstwa państwowego, postanowienie doręcza się również organowi założycielskiemu i organowi uprawnionemu do reprezentowania Skarbu Państwa.
§  5.
Postanowienie, od którego służy środek odwoławczy, powinno być jednocześnie z wydaniem uzasadnione na piśmie.

Jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi, na postanowienie sędziego-komisarza służy w terminie tygodniowym zażalenie do sądu rejonowego prowadzącego postępowanie, który rozstrzyga po wysłuchaniu, w razie potrzeby, syndyka, członków rady wierzycieli, upadłego oraz zainteresowanego wierzyciela.

Jeżeli prawo niniejsze nie stanowi inaczej, na postanowienie sądu pierwszej instancji służy zażalenie.

Termin do wniesienia środka odwoławczego biegnie od ogłoszenia lub doręczenia postanowienia. Dla wierzycieli, którym postanowienie nie zostało ogłoszone, termin ten biegnie od daty obwieszczenia sentencji postanowienia, a jeżeli prawo niniejsze obwieszczenia nie wymaga - od dnia wyłożenia postanowienia w sekretariacie sądu.

Skargi na czynności komornika i notariusza w toku postępowania wnosi się w terminie tygodniowym od daty zakończenia czynności.

§  1. 39
Obwieszczenia, przewidziane w prawie niniejszym, wywieszane będą w budynku sądowym oraz umieszczona co najmniej w jednym dzienniku poczytnym, chyba że prawo niniejsze stanowi inaczej.
§  2.
Na wniosek syndyka sędzia-komisarz może zarządzić umieszczenie obwieszczenia także w innych dziennikach krajowych i zagranicznych.
§  3.
Na żądanie upadłego lub wierzyciela obwieszczenie umieszczone będzie na ich koszt w dziennikach, przez nich wskazanych.
§  1.
Zabezpieczenie w przypadkach, gdy prawo niniejsze je przewiduje, polegać będzie na złożeniu do depozytu sądowego odpowiedniej sumy w gotowiźnie, w papierach wartościowych lub w książeczkach wkładkowych instytucji, w których według obowiązujących przepisów wolno umieszczać fundusze osób małoletnich.
§  2.
O wydaniu sumy złożonej tytułem zabezpieczenia rozstrzyga sędzia-komisarz po wysłuchaniu syndyka i osób zainteresowanych.
§  3.
Przepisów paragrafów poprzedzających nie stosuje się do zabezpieczeń wykonania układu.

Sumy pieniężne należące do masy upadłości, jeżeli nie mają być niezwłocznie wydane, winny być, za zgodą sędziego-komisarza, złożone na oprocentowany rachunek bankowy albo do depozytu sądowego.

Akta sądowe będą dostępne dla uczestniczących w postępowaniu oraz dla każdego, kto potrzebę ich przejrzenia dostatecznie w sekretariacie sądu usprawiedliwi. Osoby te mogą sporządzać i otrzymywać z akt odpisy i wyciągi.

 

§  1.
Przepisy o prawach i obowiązkach upadłego stosuje się odpowiednio do wspólników, odpowiadających za zobowiązania spółki bez ograniczenia, do reprezentantów osoby prawnej i do likwidatorów spółki lub osoby prawnej. Do osób tych stosuje się także przepisy o środkach przymusu wobec upadłego; środki te mogą być zastosowane do wszystkich lub do niektórych z tych osób.
§  2.
Jeżeli upadły będący osobą prawną nie może występować w postępowaniu z powodu braku reprezentanta lub likwidatora, organ właściwy do ich odwołania, zamiast powoływania nowych reprezentantów, może ustanowić na czas trwania postępowania upadłościowego przedstawiciela upadłego. O ustanowieniu przedstawiciela zawiadamia się sędziego-komisarza i syndyka.
§  3.
Reprezentantowi upadłego, o którym mowa w § 2, likwidatorowi i przedstawicielowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości ustalonej przez sędziego-komisarza na wniosek organu właściwego do powoływania reprezentanta lub przedstawiciela. Wynagrodzenie wypłaca się z funduszów masy upadłości i zalicza się do kosztów postępowania upadłościowego.
§  4.
Jeżeli odwołanie reprezentanta lub likwidatora nastąpiło po ogłoszeniu upadłości i nie ustanowiono nowego reprezentanta ani przedstawiciela, pisma i zawiadomienia kierowane do upadłego składa się do akt sądowych, chyba że sędzia-komisarz uzna za niezbędne ustanowienie kuratora do prowadzenia spraw upadłego. Kuratora wyznaczy sąd prowadzący postępowanie upadłościowe w sprawie na wniosek sędziego-komisarza.
§  1.
Wierzycielowi nie służy prawo do zwrotu kosztów czynności podjętych przez niego w postępowaniu upadłościowym. Będzie mu jednak, gdy fundusze masy wystarczają, zwrócona zaliczka na koszty postępowania, którą złożył na żądanie sądu lub sędziego-komisarza.
§  2.
Masa również nie może żądać od wierzyciela zwrotu kosztów poniesionych z powodu czynności podjętych przez wierzyciela w postępowaniu upadłościowym.
38 Art. 78 zmieniony przez art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.96.43.189) z dniem 1 lipca 1996 r.
39 Art. 81 § 1 zmieniony przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 grudnia 1995 r. o zmianie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej - Kodeks handlowy i niektórych innych ustaw (Dz.U.96.6.43) z dniem 24 kwietnia 1996 r.
40 Art. 83 zmieniony przez art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 31 lipca 1997 r. (Dz.U.97.117.751) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 3 stycznia 1998 r.
41 Art. 85 zmieniony przez art. 1 pkt 22 ustawy z dnia 31 lipca 1997 r. (Dz.U.97.117.751) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 3 stycznia 1998 r.