Rozdział 1 - Zasady dziedziczenia. - Prawo spadkowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1946.60.328

Akt utracił moc

Wersja od: 1 października 1950 r.

Rozdział I.

Zasady dziedziczenia.

Art.  4.

Dziedziczenie polega na przejściu spadku jako całości na jedną lub więcej osób (spadkobierców).

Art.  5.

§ 1. Spadkobiercą może być tylko ten, kto żyje w chwili otwarcia spadku.

§ 2. Dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte, lecz jeszcze nieurodzone, może być spadkobiercą, jeżeli przyjdzie na świat żywe. W tym przypadku uważa się, że staje się ono spadkobiercą tak, jak gdyby było już urodzone w chwili otwarcia spadku.

Art.  6.

Osoba prawna może być spadkobiercą, jeżeli istnieje w chwili otwarcia spadku. Jednakże fundacja, powołana przez spadkodawcę w testamencie, może być spadkobiercą, jeżeli zostanie utworzona w ciągu roku od zawiadomienia władzy, właściwej do zatwierdzenia fundacji, o powołaniu fundacji do spadku. W tym przypadku uważa się, że staje się ona spadkobiercą tak, jak gdyby istniała już w chwili otwarcia spadku.

Art.  7.

Niegodnym dziedziczenia jest ten, kto:

1) dopuścił się zbrodni przeciwko spadkodawcy lub jednej z najbliższych mu osób;

2) podstępem lub groźbą skłonił spadkodawcę do sporządzenia, zmiany lub uchylenia testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu tych czynności;

3) świadomie ukrył, zniszczył, podrobił lub przerobił testament spadkodawcy albo świadomie skorzystał z testamentu przez kogokolwiek podrobionego lub przerobionego.

Art.  8.

§ 1. Niegodny wyłączony jest od dziedziczenia tak, jak gdyby nie żył w chwili otwarcia spadku.

§ 2. Niegodność dziedziczenia ocenia się według stanu rzeczy w chwili otwarcia spadku. Jednakże okoliczności, przewidziane w pkt 3 artykułu poprzedzającego, powodują niegodność dziedziczenia, chociażby nastąpiły po otwarciu spadku.

Art.  9.

Niegodny może dziedziczyć, jeżeli mu spadkodawca przebaczył. Przebaczenie może być wyraźne lub dorozumiane. W szczególności uważa się, że spadkodawca przebaczył niegodnemu, jeżeli znając przyczynę niegodności powołuje go do spadku.

Art.  10.

§ 1. Można w drodze umowy zawartej ze spadkodawcą zrzec się prawa do dziedziczenia. Umowa powinna być pod rygorem nieważności zawarta w formie aktu notarialnego.

§ 2. Zrzeczenie to może być ograniczone do zrzeczenia się tylko prawa do zachowku.

Art.  11.

§ 1. Zrzekający się prawa do dziedziczenia nie dziedziczy, chyba że został powołany do spadku na podstawie testamentu, sporządzonego dopiero po zrzeczeniu się.

§ 2. Zrzeczenie się dziedziczenia z oznaczonego w umowie tytułu nie wyłącza dziedziczenia z innego tytułu.

Art.  12.

§ 1. Zrzeczenie się prawa do dziedziczenia ustawowego odnosi się również do zstępnych zrzekającego się, chyba że w umowie postanowiono inaczej.

§ 2. Zrzekającego się oraz tych zstępnych, do których zrzeczenie się odnosi, uważa się tak, jak gdyby nie żyli w chwili otwarcia spadku.

Art.  13.

Zrzeczenie się prawa do dziedziczenia na korzyść innej osoby uważa się w razie wątpliwości za zrzeczenie się pod warunkiem, że osoba ta będzie dziedziczyć.

Art.  14.

Zrzeczenie się prawa do dziedziczenia może być uchylone w drodze umowy zawartej między spadkodawcą a tym, kto zrzekł się prawa do dziedziczenia. Umowa powinna być pod rygorem nieważności zawarta w formie aktu notarialnego.

Art.  15.

§ 1. Dziedziczenie może być ustawowe albo testamentowe.

§ 2. Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku zachodzi wówczas, gdy spadkodawca nie zostawił testamentu, w którym ustanowił spadkobiercę, albo gdy wszyscy spadkobiercy, powołani do spadku w testamencie, nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.

§ 3. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, dziedziczenie ustawowe co do części spadku zachodzi wówczas, gdy spadkodawca nie ustanowił dla tej części spadkobiercy albo gdy tylko jeden lub niektórzy ze spadkobierców, powołanych do spadku w testamencie, nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.