Rozdział 8 - Badanie oskarżonego, świadków i biegłych. - Prawo karne skarbowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1936.84.581

Akt utracił moc
Wersja od: 18 sierpnia 1945 r.

Rozdział  ósmy.

Badanie oskarżonego, świadków i biegłych.

§  1.
Jeżeli w toku dochodzenia zachodzi konieczność zbadania oskarżonego, należy go wezwać z zaznaczeniem, iż stawiennictwo jego jest obowiązkowe.
§  2.
W razie nieusprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego władza skarbowa może zarządzić przymusowe jego sprowadzenie przez organa skarbowe lub policyjne.
§  1.
Przed końcowym rozstrzygnięciem sprawy należy dać oskarżonemu możność złożenia wyjaśnień w związku z treścią zebranych dowodów.
§  2.
Oskarżonego należy w wezwaniu uprzedzić, że w razie jego niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia zaocznego.
§  1.
Wezwania (art. 262) wolno zaniechać, gdy z oskarżonym spisano protokół karny, a sprawa toczy się:
a)
o wykroczenie skarbowe;
b)
o występek skarbowy, jeżeli grożąca za dany czyn kara nie może przekroczyć 1.000 złotych.
§  2.
Orzeczenia w sprawach powyższych nie uważa się za zaoczne.

Przepisy art. 261 - 263 stosuje się odpowiednio do osób odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, a przepis art. 262 do interwenienta.

Oskarżony, odpowiedzialny posiłkowo lub zastępczo oraz interwenient mają prawo korzystać w toku postępowania przed władzami skarbowymi z pomocy obrońcy lub pełnomocnika o kwalifikacjach określonych w art. 86 kodeksu postępowania karnego.

§  1.
Każda osoba wezwana przez władzę skarbową w charakterze świadka lub biegłego powinna stawić się i złożyć do protokołu zeznanie.
§  2.
Jeżeli biegły złoży opinię na piśmie, nie jest konieczne sporządzenie protokołu.
§  3.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa wezwanej osoby stosuje się odpowiednio art. 261 § 2.

Świadka lub biegłego należy uprzedzić o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie.

§  1.
Jeżeli zachodzi konieczność przesłuchania świadka pod przysięgą, należy zwrócić się z odpowiednim wnioskiem do sądu grodzkiego, w którego okręgu świadek zamieszkuje.
§  2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli świadek stawiwszy się odmawia zeznań bez prawnej podstawy.

Poza tym do badania świadków i biegłych oraz wynagrodzenia ich za stawiennictwo stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.