Część 2 - POSTĘPOWANIE KARNE SKARBOWE. - Prawo karne skarbowe.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1936.84.581
Akt utracił moc Wersja od: 18 sierpnia 1945 r.
CZĘŚĆ II.
POSTĘPOWANIE KARNE SKARBOWE.
POSTĘPOWANIE KARNE SKARBOWE.
PRZEPISY OGÓLNE.
PRZEPISY OGÓLNE.
§ 1.
Postępowanie w sprawach o przestępstwa podlegające prawu niniejszemu odbywa się według poniższych przepisów.§ 2.
Przepisy te stosuje się również do osób podlegających lub poddanych sądownictwu wojskowemu.§ 1.
Orzecznictwo sprawują:a)
sądy powszechne - w sprawach o występki skarbowe, zagrożone zasadniczą karą pozbawienia wolności;b)
władze skarbowe - w sprawach o pozostałe przestępstwa skarbowe.§ 2.
W razie zbiegu przestępstwa podlegającego właściwości sądu z przestępstwem podlegającym właściwości władz skarbowych, każda z tych władz orzeka w zakresie swej właściwości.Sprawy, określone w art. 209 § 1 lit. b) należą jednak do wyłącznej właściwości sądów:
1)
jeżeli przez jeden i ten sam czyn naruszono, prócz przepisów uzasadniających właściwość władz skarbowych, również inne przepisy, których naruszenie podlega ściganiu sądowemu (zbieg ustaw); 2)
jeżeli oskarżony w sprawie jest nieletni; 3)
jeżeli zachodzą wątpliwości co do poczytalności oskarżonego; 4)
jeżeli sąd zastosował środek zapobiegawczy wobec oskarżonego; 5)
jeżeli władza skarbowa II instancji za zezwoleniem Ministra Skarbu przekaże sprawę do postępowania sądowego.Sąd właściwy na podstawie przepisów art. 209 i 210 dla jednego z oskarżonych staje się właściwy dla współoskarżonych, choćby wobec nich nie zachodziły okoliczności uzasadniające właściwość sądową.
Sąd nie przestaje być właściwym, choćby w toku postępowania sądowego odpadły przyczyny uzasadniające początkowo tę właściwość.
§ 1.
Orzeczenie wydane przez władzę skarbową względem osoby, która w danej sprawie podlega orzecznictwu sądów, jest z mocy prawa nieważne.§ 2.
Nieważność stwierdza postanowieniem sąd z własnej inicjatywy lub na wniosek stron.§ 1.
Władza skarbowa jest właściwa do prowadzenia dochodzeń także w sprawach, których rozpoznanie należy do właściwości sądów.§ 2.
W sprawach należących do właściwości sądu, o wszczęciu dochodzeń zawiadamia się właściwego prokuratora, który może objąć dochodzenie i prowadzić je bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem policji, władz skarbowych lub ich organów wykonawczych.§ 3.
Jeżeli sąd zastosował środek zapobiegawczy, prokurator z mocy prawa obejmuje dochodzenie.§ 4.
Objęcie dochodzenia przez prokuratora wyłącza właściwość władzy skarbowej.Osoba odpowiedzialna posiłkowo (art. 30) lub zastępczo (art. 34) korzysta w toku całego postępowania z uprawnień służących oskarżonemu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 1.
Osoba trzecia może dochodzić swych roszczeń do przedmiotów, podlegających zajęciu lub przepadkowi w drodze postępowania, określonego prawem niniejszym (interwencja).§ 2.
Niezgłoszenie interwencji powoduje wygaśnięcie praw osoby trzeciej do powyższych przedmiotów, chyba że osoba ta w procesie cywilnym przeciw Skarbowi Państwa wykaże, iż bez własnej winy nie mogła zgłosić interwencji we właściwym czasie. W tym przypadku odpowiedzialność Skarbu Państwa ocenia się według przepisów kodeksu zobowiązań o niesłusznym zbogaceniu.§ 3.
Powództwo, przewidziane w § 2, musi być wytoczone w ciągu trzech miesięcy licząc od dnia, w którym powód dowiedział się o prawomocnym orzeczeniu o przepadku, nie później jednak jak przed upływem lat dwóch od prawomocności tego orzeczenia.§ 1.
Na rachunek budżetu Ministerstwa Skarbu wpływają kwoty:a)
z kar nakładanych przez władze skarbowe;b)
ze sprzedaży przedmiotów, niezależnie od tego czy ich przepadek orzekł sąd lub władza skarbowa.§ 2.
Na rachunek budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości wpływają kwoty z grzywien i kar pieniężnych nakładanych przez sądy.
POSTĘPOWANIE PRZED WŁADZAMI SKARBOWYMI.
POSTĘPOWANIE PRZED WŁADZAMI SKARBOWYMI.
Właściwość.
Właściwość.
§ 1.
Władza skarbowa I instancji rozpoznaje sprawy:a)
o wykroczenia skarbowe;b)
o występki skarbowe, jeżeli najwyższa zasadnicza kara grzywny grożąca za dany czyn nie przekracza 3.000 złotych.§ 2.
Minister Skarbu może w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości w drodze rozporządzeń zmieniać powyższą granicę dla całego Państwa lub dla jego części.Władze skarbowe II instancji rozpoznają:
a)
sprawy o występki skarbowe, nie należące do właściwości władz skarbowych I instancji;b)
sprawy, w których dochodzenie prowadziły władze skarbowe II instancji;c)
środki odwoławcze od orzeczeń i postanowień władz skarbowych I instancji.Minister Skarbu określa w drodze rozporządzeń, które z władz skarbowych I i II instancji uprawnione są do orzecznictwa.
Minister Skarbu rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i postanowień władz skarbowych II instancji oraz orzeka w innych przypadkach wskazanych w prawie niniejszym.
§ 1.
Właściwą miejscowo jest przede wszystkim władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwo popełniono.§ 2.
Przestępstwo uważa się za popełnione w tym miejscu, gdzie wykonano działanie przestępne, albo gdzie skutek przestępny nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.§ 3.
Jeżeli przestępstwo popełniono w okręgu kilku władz skarbowych, właściwą jest ta z nich, która najpierw wszczęła postępowanie.§ 1.
Jeżeli w chwili wszczęcia postępowania nie można ustalić miejsca popełnienia przestępstwa, właściwą jest władza skarbowa okręgu, w którym oskarżony mieszka.§ 2.
Gdy miejsce zamieszkania oskarżonego na obszarze Państwa Polskiego nie jest znane, właściwą jest władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwo wykryto.§ 1.
Jeżeli w chwili wszczęcia sprawy nie można ustalić właściwości władz skarbowych na podstawie art. 222 i 223, albo jeżeli ważne względy za tym przemawiają, Minister Skarbu wyznacza władzę skarbową, która ma sprawę rozpoznać.§ 2.
Powyższe uprawnienie może Minister Skarbu przelewać na władzę skarbową II instancji.Władza skarbowa miejscowo właściwa dla sprawców przestępstwa jest również właściwa dla podżegaczy, pomocników oraz innych osób, których działanie przestępne pozostaje w ścisłym związku z działaniem sprawcy, jeżeli postępowanie przeciw nim toczy się jednocześnie.
§ 1.
Jeżeli tę samą osobę oskarżono o kilka przestępstw skarbowych, a sprawy należą do właściwości różnych władz skarbowych tego samego rodzaju i tego samego rzędu, właściwą jest władza, która najpierw wszczęła postępowanie.§ 2.
Jeżeli sprawy należą do właściwości władz skarbowych różnego rodzaju lub różnego rzędu, każda z władz orzeka odrębnie w zakresie swej właściwości.§ 1.
Władza skarbowa właściwa według art. 225 i 226 może wyłączyć sprawę co do danego oskarżonego lub danego przestępstwa, jeśli uzna, że odrębne jej rozpoznanie przyczyni się do uproszczenia lub przyśpieszenia postępowania.§ 2.
Wyłączona sprawa przechodzi do władzy właściwej według zasad ogólnych.§ 1.
Orzeczenie wydane przez władzę skarbową niższego rzędu lub innego rodzaju z obrazą przepisów o właściwości rzeczowej jest z mocy prawa nieważne.§ 2.
Orzeczenie władzy skarbowej wyższego rzędu, wydane w zakresie działania władzy skarbowej tego samego rodzaju, lecz niższego rzędu, nie jest z tego powodu nieważne.§ 1.
Do prowadzenia dochodzenia właściwe są władze skarbowe I instancji oraz organa wykonawcze władz skarbowych wedle zasad, które ustalą rozporządzenia Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.§ 2.
W sprawach wyjątkowego znaczenia prowadzenie dochodzeń może objąć władza skarbowa II instancji.
Wyłączenie urzędnika.
Wyłączenie urzędnika.
§ 1.
Urzędnik powinien się wyłączyć od jakiegokolwiek udziału w prowadzeniu sprawy: 1)
jeżeli sprawa dotyczy go bezpośrednio; 2)
jeżeli jest małżonkiem oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo, interwenienta, albo ich pełnomocnika lub obrońcy; 3)
jeżeli jest krewnym lub powinowatym w linii prostej bez ograniczenia, a w linii bocznej aż do stopnia między dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2), albo jeżeli jest związany z jedną z tych osób z tytułu przysposobienia lub kurateli; 4)
jeżeli brał udział w sprawie jako pełnomocnik lub obrońca oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo albo interwenienta; 5)
jeżeli w niższej instancji brał udział w wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.§ 2.
Powody wyłączenia trwają nawet po ustaniu uzasadniającego je małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.§ 3.
Urzędnik powinien się wyłączyć od przeprowadzenia czynności, określonych w rozdziale VIII oraz od udziału w rozstrzyganiu sprawy, jeżeli w tej samej sprawie był przesłuchany jako świadek lub biegły, albo jeżeli był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy.Niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 230, bezpośredni przełożony wyłącza urzędnika na jego własne żądanie lub na wniosek strony, jeżeli pomiędzy nim a stroną zachodzi stosunek osobisty tego rodzaju, że mógłby wywołać wątpliwość co do jego bezstronności.
Rozstrzygnięcia, doręczenia, terminy.
Rozstrzygnięcia, doręczenia, terminy.
§ 1.
Władza skarbowa wydaje rozstrzygnięcia w postaci orzeczeń i postanowień.§ 2.
Orzeczeniem jest rozstrzygnięcie władzy skarbowej, stanowiące o winie, karze albo środku zabezpieczającym.§ 3.
Wszelkie inne rozstrzygnięcia są postanowieniami.§ 4.
W kwestiach nie wymagających rozstrzygnięcia władzy skarbowej - kierownik tej władzy lub przełożony organu wykonawczego władz skarbowych wydaje zarządzenia.§ 1.
Każde rozstrzygnięcie powinno zawierać nazwę władzy, wymienienie osoby, do której jest skierowane, datę, osnowę, powołanie się na podstawę prawną, podpis i pieczęć władzy oraz wskazanie terminu i trybu zaskarżenia.§ 2.
Władza skarbowa oznajmia swoje rozstrzygnięcia stronom przez doręczenie odpisu.Przeciw orzeczeniom władzy skarbowej służą środki obrony przewidziane w art. 276, 295 i 296.
§ 1.
Na postanowienia władzy skarbowej służy zażalenie do jednej bezpośrednio wyższej instancji skarbowej, jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi. Termin do zażalenia wynosi siedem dni i jest zawity.§ 2.
Zażalenie nie wstrzymuje wykonania postanowienia, lecz władza, która wydała postanowienie lub władza odwoławcza może wstrzymać wykonanie.§ 3.
Poza tym do zakładania i rozstrzygania zażaleń stosuje się odpowiednio przepis art. 239 §§ 2 i 3.Rozstrzygnięcia odwoławcze władzy skarbowej oraz rozstrzygnięcia Ministra Skarbu wydane w wykonaniu nadzoru służbowego są ostateczne i nie ulegają zaskarżeniu do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.
§ 1.
Oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe w rozstrzygnięciu można zawsze sprostować.§ 2.
Postanowienie sprostowania podpisuje się w ten sam sposób jak akt ulegający sprostowaniu.§ 1.
Jeżeli strona ustanowi pełnomocnika lub obrońcę, który złoży pełnomocnictwo pisemne, odpisy rozstrzygnięć należy jemu doręczać.§ 2.
Jeżeli strona pozostaje pod opieką lub kuratelą, doręczenia powinny nastąpić do rąk prawnego zastępcy strony.§ 3.
Jeżeli miejsce zamieszkania strony jest nieznane a dochodzenie w celu ustalenia tego miejsca nie dało wyniku - można zarządzić publiczne doręczenie sposobem, który ustali rozporządzenie Ministra Skarbu.§ 4.
Poza tym do doręczeń mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu postępowania karnego.§ 1.
Jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi, do biegu i sposobu obliczania terminu stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.§ 2.
Wniosek o przywrócenie terminu do założenia środka odwoławczego składa się władzy, która wydała zaskarżone rozstrzygnięcie.§ 3.
Jeżeli władza ta uważa wniosek za zasadny, to sama się do niego przychyla, w przeciwnym razie przesyła go władzy właściwej do rozpoznania środka, która o wniosku rozstrzyga ostatecznie.
Dochodzenie. Przepisy ogólne.
Dochodzenie. Przepisy ogólne.
§ 1.
Dochodzenie prowadzi władza skarbowa oraz jej organa wykonawcze według zasad i w granicach uprawnień ustalanych w rozporządzeniach Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.§ 2.
Do wydawania postanowień w toku dochodzenia uprawnione są jedynie właściwe władze skarbowe.§ 1.
Na żądanie władzy skarbowej właściwej miejscowo do przeprowadzenia dochodzenia obowiązane są władze skarbowe innych okręgów dokonywać poszczególnych czynności.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do organów wykonawczych władz skarbowych.§ 1.
Policja państwowa działa w zakresie ścigania przestępstw skarbowych w zastępstwie nieobecnych organów skarbowych, zawiadamiając bezzwłocznie o wykryciu przestępstwa i przedsięwziętych czynnościach właściwą władzę skarbową, a w sprawach, należących do właściwości sądowej, nadto właściwego prokuratora.§ 2.
W dochodzeniach prowadzonych przeciw żołnierzom w służbie czynnej obowiązki określone w § 1 ciążą przede wszystkim na żandarmerii wojskowej.§ 1.
Władze państwowe cywilne i wojskowa jako też władze samorządowe są obowiązane do pomocy władzom skarbowym.§ 2.
Władze te, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa skarbowego, mają obowiązek donieść o nim władzy skarbowej i poczynić w miarę możności i potrzeby kroki, aby zabezpieczyć dowody i przedmioty przestępstwa oraz uniemożliwić ucieczkę przestępcy.§ 1.
W sprawach, należących do właściwości sądowej, władze skarbowe lub ich organa wykonawcze, zawiadamiają o wszczęciu dochodzenia właściwego prokuratora, nie przerywając swoich czynności.§ 2.
Jeżeli prokurator obejmie dochodzenie (art. 214 §§ 2 i 3), należy przekazać mu akta sprawy i wykonać zlecone czynności.§ 3.
W przypadku przewidzianym w § 2 - do prowadzenia dochodzenia mają wyłączne zastosowanie przepisy kodeksu postępowania karnego, przy czym władzom skarbowym oraz ich organom wykonawczym służą wtedy uprawnienia policji państwowej.§ 1.
Jeżeli prokurator nie obejmie dochodzenia, należy dochodzenie ukończyć, po czym przekazać mu akta sprawy za pośrednictwem właściwej władzy skarbowej.§ 2.
Przekazanie sprawy nie zwalnia władz skarbowych i jej organów wykonawczych od obowiązku udzielenia władzom sądowym żądanych wyjaśnień i przeprowadzenia na zlecenie prokuratora uzupełniającego dochodzenia.
Rewizja i zatrzymanie rzeczy.
Rewizja i zatrzymanie rzeczy.
§ 1.
Władze skarbowe oraz ich organa wykonawcze uprawnione do przeprowadzania dochodzeń są upoważnione do dokonywania rewizji domowych i osobistych oraz do zatrzymywania rzeczy.§ 2.
Do czynności tych stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego ze zmianami przewidzianymi w poniższych przepisach.§ 1.
Rewizji dokonywa się na podstawie pisemnego polecenia władz skarbowych uprawnionych do orzecznictwa.§ 2.
Inne władze skarbowe oraz funkcjonariusze organów wykonawczych władz skarbowych mogą wydawać polecenia rewizji tylko w przypadkach nie cierpiących zwłoki oraz w obrębia pasa granicznego.§ 3.
Władze oraz kategorie funkcjonariuszów, uprawnione do wydawania poleceń rewizji w granicach § 2, określą rozporządzenia Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.W razie ujęcia przestępcy na gorącym uczynku lub w bezpośrednim pościgu wolno dokonać rewizji bez pisemnego polecenia pod warunkiem doniesienia o niej przełożonej władzy.
§ 1.
Na przedmioty odebrane w trybie art. 152 i 153 kodeksu postępowania karnego wydaje się pokwitowanie.§ 2.
Do zatwierdzenia odebrania przedmiotów (art. 153 § 2 k. p. k.) uprawniona jest właściwa władza skarbowa, a w obrębie pasa granicznego także władze uprawnione do wydawania poleceń rewizji (art. 247 § 3).§ 3.
Sankcje wymienione w art. 154 kodeksu postępowania karnego stosuje sąd grodzki na wniosek władzy, prowadzącej dochodzenie.§ 1.
Jeżeli oskarżony mieszka za granicą lub nie ma stałego miejsca zamieszkania można na zabezpieczenie grożącej mu grzywny i innych świadczeń pieniężnych zająć wszelkie przedmioty, będące jego własnością.§ 2.
Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej, z wyjątkiem środków przewodowych, oraz przedmioty niezbędnego użytku nie podlegają zajęciu na zabezpieczenie kary.§ 3.
Jeżeli zajęcie nastąpiło nie na podstawie postanowienia władzy skarbowej - stosuje się odpowiednio przepis art. 249 § 2.§ 1.
O zajęciu przedmiotów należy zawiadomić osoby mogące rościć sobie do nich prawa ze wskazaniem, że mogą zgłosić interwencję w terminie 14-dniowym od doręczenia im zawiadomienia.§ 2.
Władza skarbowa może przyjąć interwencję wniesioną po upływie powyższego terminu, lecz przed wydaniem orzeczenia I instancji, jeżeli nie powoduje to zwłoki w postępowaniu karnym.§ 3.
Niewniesienie interwencji w postępowaniu przed władzami skarbowymi nie wyłącza prawa wystąpienia z interwencją w postępowaniu karnym sądowym, jeżeli oskarżony lub odpowiedzialny zażądał skierowania sprawy na tę drogę.§ 1.
Zajęte przedmioty oddaje się na przechowanie najbliższemu urzędowi skarbowemu akcyz i monopolów państwowych lub najbliższemu urzędowi celnemu albo zabezpiecza się w inny sposób.§ 2.
Zajęte przedmioty można oddać na przechowanie zarządowi gminnemu, jeżeli dostarczenie ich do urzędów, wymienionych w § 1, byłoby zbyt kosztowne lub trudne.§ 1.
Zajęte przedmioty można sprzedać przed prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy, jeżeli nie są niezbędne do celów postępowania karnego, a przechowanie ich może spowodować nadmierne trudności lub koszty, albo grozi zniszczeniem przedmiotów lub znacznym obniżeniem ich wartości.§ 2.
Sprzedaży dokonywa się przez przetarg publiczny. Przepis ten nie dotyczy przedmiotów monopolowych.§ 3.
O terminie sprzedaży należy zawiadomić w miarę możności zarówno oskarżonego, jak interwenienta.§ 1.
Zamiast sprzedaży właściwa władza skarbowa może postanowić zwrot zajętych przedmiotów, jeżeli nie są niezbędne do celów postępowania karnego i nie są wyłączone z obrotu.§ 2.
Zwrot przedmiotów następuje po złożeniu lub zabezpieczeniu ich wartości szacunkowej, która nie może być niższa od ciążących na nich należności skarbowych.§ 1.
Niezależnie od uprawnienia przewidzianego w art. 250, właściwa władza skarbowa może postanowić zabezpieczenie grożącej grzywny i innych świadczeń pieniężnych na majątku oskarżonego albo odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo.§ 2.
Na podstawie postanowienia władzy skarbowej sąd cywilny wyda zarządzenie tymczasowe w celu zabezpieczenia.§ 1.
Na podstawie postanowienia władz skarbowych urzędy kolejowe i pocztowe są obowiązane wydać tym władzom lub ich organom wykonawczym przesyłki, co do których istnieje podejrzenie, że zawierają przedmioty przestępstwa skarbowego.§ 2.
W wypadkach nie cierpiących zwłoki władze skarbowe uprawnione tylko do prowadzenia dochodzeń oraz ich organa wykonawcze, mogą żądać wstrzymania wskazanych w § 1 przesyłek aż do czasu uzyskania postanowienia władz skarbowych uprawnionych do orzekania, nie dłużej jednak niż na siedem dni.
Zatrzymanie oskarżonego.
Zatrzymanie oskarżonego.
§ 1.
Organom uprawnionym do prowadzenia dochodzeń służy prawo zatrzymania oskarżonego, gdy zachodzą warunki do wydania postanowienia o aresztowaniu, a zwłoka mogłaby spowodować ucieczkę oskarżonego lub zatarcie śladów przestępstwa.§ 2.
Żołnierze w czynnej służbie wojskowej mogą być zatrzymani pod warunkami ustalonymi w rozporządzeniu Ministrów Sprawiedliwości, Skarbu i Spraw Wojskowych.§ 3.
W sprawach należących do właściwości władz skarbowych od zatrzymania oskarżonego można odstąpić, jeżeli oskarżony w najbliższym urzędzie celnym lub urzędzie skarbowym akcyz i monopolów państwowych złoży na zabezpieczenie kary uszczuploną należność skarbową w dwukrotnej wysokości, albo równowartość towaru, jeżeli występek nie polegał na uszczupleniu należności skarbowej.§ 1.
Zatrzymanego należy w ciągu 24 godzin odstawić do najbliższego sędziego śledczego lub sądu grodzkiego.§ 2.
Przy odstawieniu oskarżonego przesyła się sądowi akta dochodzenia. W razie zastosowania środka zapobiegawczego sąd odstępuje akta prokuratorowi - w przeciwnym razie zwraca je władzy skarbowej.
Protokół karny.
Protokół karny.
§ 1.
O ujawnieniu przestępstwa sporządza się protokół karny.§ 2.
Jeżeli oskarżony jest nieobecny lub nieznany, spisuje się doniesienie karne.§ 1.
Protokół karny powinien zawierać opis czynu przestępnego oraz wyjaśnienia oskarżonego, stwierdzone jego podpisem.§ 2.
Oskarżony nie umiejący pisać zamieszcza zamiast podpisu znak odręczny potwierdzony przez dwóch świadków.§ 3.
W razie odmowy podpisu należy stwierdzić w protokole powód odmowy.
Badanie oskarżonego, świadków i biegłych.
Badanie oskarżonego, świadków i biegłych.
§ 1.
Jeżeli w toku dochodzenia zachodzi konieczność zbadania oskarżonego, należy go wezwać z zaznaczeniem, iż stawiennictwo jego jest obowiązkowe.§ 2.
W razie nieusprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego władza skarbowa może zarządzić przymusowe jego sprowadzenie przez organa skarbowe lub policyjne.§ 1.
Przed końcowym rozstrzygnięciem sprawy należy dać oskarżonemu możność złożenia wyjaśnień w związku z treścią zebranych dowodów.§ 2.
Oskarżonego należy w wezwaniu uprzedzić, że w razie jego niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia zaocznego.§ 1.
Wezwania (art. 262) wolno zaniechać, gdy z oskarżonym spisano protokół karny, a sprawa toczy się:a)
o wykroczenie skarbowe;b)
o występek skarbowy, jeżeli grożąca za dany czyn kara nie może przekroczyć 1.000 złotych.§ 2.
Orzeczenia w sprawach powyższych nie uważa się za zaoczne.Przepisy art. 261 - 263 stosuje się odpowiednio do osób odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, a przepis art. 262 do interwenienta.
Oskarżony, odpowiedzialny posiłkowo lub zastępczo oraz interwenient mają prawo korzystać w toku postępowania przed władzami skarbowymi z pomocy obrońcy lub pełnomocnika o kwalifikacjach określonych w art. 86 kodeksu postępowania karnego.
§ 1.
Każda osoba wezwana przez władzę skarbową w charakterze świadka lub biegłego powinna stawić się i złożyć do protokołu zeznanie.§ 2.
Jeżeli biegły złoży opinię na piśmie, nie jest konieczne sporządzenie protokołu.§ 3.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa wezwanej osoby stosuje się odpowiednio art. 261 § 2.§ 1.
Jeżeli zachodzi konieczność przesłuchania świadka pod przysięgą, należy zwrócić się z odpowiednim wnioskiem do sądu grodzkiego, w którego okręgu świadek zamieszkuje.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli świadek stawiwszy się odmawia zeznań bez prawnej podstawy.Poza tym do badania świadków i biegłych oraz wynagrodzenia ich za stawiennictwo stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.
Umorzenie postępowania.
Umorzenie postępowania.
§ 1.
Dochodzenie umarza się:a)
jeżeli jego wyniki nie dają podstaw do dalszego dochodzenia lub do wydania skazującego orzeczenia,b)
jeżeli istnieje okoliczność wyłączająca ściganie (np. śmierć oskarżonego, przedawnienie).§ 2.
Dochodzenie może być umorzone, jeżeli przestępstwo jest małej wagi.Postanowienie o umorzeniu dochodzenia wydaje władza skarbowa właściwa do rozstrzygnięcia sprawy.
§ 1.
W sprawach, należących do właściwości sądowej, dochodzenie umarza władza skarbowa II instancji, z wyjątkiem przypadków, gdy prokurator objął dochodzenie.§ 2.
O umorzeniu należy zawiadomić właściwego prokuratora, który może zażądać akt sprawy i wszcząć postępowanie sądowe.§ 3.
O wszczęciu postępowania prokurator zawiadamia władzę skarbową, która umorzyła dochodzenie.Dochodzenie umorzone przez władzę skarbową może być wznowione w razie ujawnienia nowych okoliczności.
W postępowaniu toczącym się na skutek odwołania od orzeczenia instancja skarbowa odwoławcza wydaje orzeczenie umarzające postępowanie tylko w przypadkach wskazanych w art. 270 § 1 lit. b) i § 2.
§ 1.
Umorzenie postępowania z tego powodu, że przestępstwo jest małej wagi, wymaga zezwolenia Ministra Skarbu.§ 2.
Powyższe uprawnienie Minister Skarbu może przelewać na władze skarbowe I i II instancji.§ 1.
Umarzając postępowanie władza skarbowa wydaje orzeczenie co do zajętych dowodów rzeczowych lub przedmiotów występku.§ 2.
Od orzeczenia o przepadku rzeczy wymienionych w § 1 służy tak oskarżonemu jak interwenientowi, albo odwołanie do wyższej instancji skarbowej, albo żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.§ 1.
Przedmioty zajęte w toku postępowania, których nie uznano za przepadłe, zwraca się osobie, u której dokonano zajęcia, lub innej osobie uprawnionej.§ 2.
Jeżeli wyniknie spór o prawo własności do rzeczy ulegających wydaniu, władza skarbowa odsyła strony na drogę procesu cywilnego.§ 3.
Jeżeli strona nie odbierze zwolnionych spod zajęcia przedmiotów w ciągu trzech miesięcy od daty doręczenia wezwania, a w przypadku określonym w § 2, strony nie wytoczą w tym terminie procesu, przedmioty te przepadają na rzecz Skarbu Państwa.§ 4.
Jeżeli stronie nie można doręczyć wezwania, zwolnione od zajęcia przedmioty przepadają na rzecz Skarbu Państwa po upływie sześciu miesięcy od wystosowania publicznego wezwania.§ 5.
Rozstrzygnięcia wymienione w §§ 1-4 zapadają w formie postanowienia.W razie sprzedaży przedmiotów występku skarbowego (art. 253) w miejsce ich wstępuje uzyskana ze sprzedaży kwota pieniężna.
§ 1.
W razie choroby psychicznej oskarżonego, postępowanie zawiesza się na czas trwania przeszkody.§ 2.
Przepis art. 272 stosuje się tu odpowiednio.§ 1.
Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od chwili zawieszenia postępowania nie można podjąć go na nowo, można orzec przepadek przedmiotów występku skarbowego, o ile nie są niezbędne do celów postępowania karnego.§ 2.
Przepisy art. 276 - 278 stosuje się tu odpowiednio.
Dobrowolne poddanie się karze.
Dobrowolne poddanie się karze.
§ 1.
Władza skarbowa właściwa do rozstrzygania sprawy może zezwolić oskarżonemu na dobrowolne poddanie się karze, jeżeli w sprawie nie zgłoszono interwencji, a oskarżony:a)
zrzeka się wydania formalnego orzeczenia karnego,b)
składa oznaczoną w § 2 kwotę pieniężną, a w przypadku gdy przestępstwo zagrożone jest karą przepadku przedmiotów występku skarbowego - poddaje się nadto tej karze bądź karze przepadku równowartości.§ 2.
Karę pieniężną lub grzywnę składa oskarżony w wysokości:a)
najniższego wymiaru kary przy występkach zagrożonych karami ustanowionymi w wielokrotnościach;b)
podwójnego najniższego wymiaru kary przy występkach zagrożonych karami w określonych kwotach;c)
dwudziestu złotych przy wykroczeniach.§ 1.
W sprawach należących do właściwości sądu na mocy art. 210 pkt 4 i 5 władza skarbowa II instancji może za zgodą prokuratora zezwolić oskarżonemu na dobrowolne poddanie się karze do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego przed sądem pierwszej instancji.§ 2.
W innych sprawach należących do właściwości sądu dobrowolne poddanie się karze jest niedopuszczalne.§ 1.
Prośbę o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze wnosi się na piśmie albo zgłasza ustnie do protokołu.§ 2.
Do prośby załącza się kwit na wpłaconą w myśl art. 281 kwotę pieniężną.§ 3.
Prośba złożona przez pełnomocnika wystarcza, jeżeli pełnomocnictwo wyraźnie stwierdza uprawnienie do dobrowolnego poddania się karze.§ 4.
Jeżeli oskarżony pozostaje pod opieką lub kuratelą, dobrowolne poddanie się karze wymaga zgody jego prawnego zastępcy.§ 1.
Władza skarbowa rozstrzyga według uznania, czy uwzględnić prośbę o dobrowolne poddanie się karze.§ 2.
Przed rozstrzygnięciem prośby władza skarbowa może przeprowadzić dochodzenie w celu dokładnego wyświetlenia sprawy oraz zażądać od oskarżonego podwyższenia złożonej kwoty i wpłacenia jej w oznaczonym terminie.§ 1.
W prośbie (art. 283) może oskarżony wnosić o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.§ 2.
Władza skarbowa może uwzględnić ten wniosek tylko za zezwoleniem władzy bezpośrednio wyższej instancji.§ 3.
W razie uwzględnienia wniosku zwraca się oskarżonemu nadpłaconą kwotę, a ewentualnie także podlegający przepadkowi przedmiot w całości lub w części.§ 4.
Jeżeli wniosek ma widoki powodzenia, można z góry przyjąć od oskarżonego kwotę odpowiednio niższą niż wynika z art. 281.§ 1.
Postanowienie o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się karze powiano zawierać określenie zarzuconego oskarżonemu czynu oraz wskazanie zastosowanego przepisu prawa materialnego.§ 2.
Dobrowolne poddanie się karze rodzi to same skutki co prawomocne orzeczenie karne od chwili doręczenia oskarżonemu odpisu postanowienia, a w razie nieuiszczenia całkowitej należnej od niego kwoty - od chwili dopłacenia różnicy.§ 3.
Jeżeli nie można doręczyć postanowienia oskarżonemu, który uiścił całą wyznaczoną mu kwotę, dobrowolne poddanie się karze uzyskuje prawomocność w ciągu miesiąca od daty wydania postanowienia.Postanowienie o odmowie zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze, nie ulega zaskarżeniu.
Oskarżony może cofnąć prośbę o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dnia złożenia prośby władza skarbowa nie doręczy mu odpisu postanowienia przewidzianego w art. 286.
§ 1.
Władza zarządza zwrot złożonej przez oskarżonego kwoty w przypadku:a)
odmowy zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze;b)
nieuiszczenia w wyznaczonym terminie dopłaty (art. 286 § 2);c)
cofnięcia prośby (art. 288).§ 2.
W powyższych przypadkach dobrowolne poddanie się karze uważa się za niebyłe.
Doraźne nakazy karne.
Doraźne nakazy karne.
§ 1.
Minister Skarbu może w drodze rozporządzeń upoważniać władze skarbowe i ich organa wykonawcze do nakładania w drodze doraźnych nakazów karnych kar do 20 złotych za podlegające właściwości władz skarbowych przestępstwa, określone w tych rozporządzeniach.§ 2.
Nakładanie kar w drodze doraźnych nakazów karnych jest dopuszczalne, jeżeli winny oświadcza gotowość bezzwłocznego uiszczenia grzywny lub kary pieniężnej.§ 3.
W razie bezzwłocznego uiszczenia grzywny lub kary pieniężnej do rąk funkcjonariusza, który ją nałożył, nakaz staje się prawomocny, w przeciwnym razie uważa się go za niebyły.
Orzeczenia karne.
Orzeczenia karne.
§ 1.
Podstawę orzeczenia stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu karnym.§ 2.
Okoliczności te ocenia władza skarbowa według swego uznania, Minister Skarbu może jednak w drodze rozporządzeń określać zakres stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.§ 3.
Nie wolno przeciw oskarżonemu uwzględniać dowodów, których treści mu nie przedstawiono.§ 4.
Ograniczenie zawarte w § 3 odpada, jeżeli oskarżony wezwany nie stawił się lub jeżeli przesłuchanie jego nie jest nakazane (art. 263).§ 1.
Prócz danych wskazanych w art. 233 § 1, każde orzeczenie karne powinno zawierać:a)
dokładne określenie zarzuconego oskarżonemu czynu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia,b)
orzeczenie o winie, uniewinnieniu lub umorzeniu postępowania,c)
uzasadnienie orzeczenia przez dokładne ustalenie jego podstawy faktycznej oraz przytoczenie okoliczności, mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.§ 2.
Orzeczenie skazujące określa nadto karę zasadniczą i zastępczą, na którą oskarżonego skazano, a jeżeli kara wymierzona jest w wielokrotności - charakter i wysokość jej podstawy.§ 1.
Orzeczenie karne zawiera również w miarę potrzeby orzeczenie co do przedmiotów przestępstwa, przedmiotów zajętych na zabezpieczenie kary, dowodów rzeczowych, kosztów postępowania, odpowiedzialności posiłkowej lub zastępczej, roszczeń interwenientów i innych kwestii, rozstrzygniętych przez władzę skarbową.§ 2.
Gdyby rozstrzygnięcia wymienione w § 1 nie zostały objęte głównym orzeczeniem, wydaje się uzupełniające orzeczenie, w miarę potrzeby po przeprowadzeniu dodatkowego dochodzenia.Władza skarbowa nie stosuje środków zabezpieczających przewidzianych w art. 79 - 84 kodeksu karnego, lecz w razie potrzeby ich zastosowania - przesyła sprawę z odpowiednim wnioskiem do sądu.
§ 1.
Oskarżony oraz interwenient mogą w zawitym terminie siedmiodniowym od dnia doręczenia orzeczenia złożyć bądź odwołanie do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej, bądź żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.§ 2.
Jeżeli stroną jest nieletni lub bezwłasnowolny, odwołanie lub żądanie, określone w § 1, może w terminie biegnącym dla tej strony złożyć także ojciec, matka, małżonek, opiekun lub kurator.§ 3.
Wybór jednego ze środków obrony (§ 1) powoduje utratę drugiego, choćby strona wniesiony środek cofnęła.§ 4.
W razie założenia obu środków ważne jest żądanie skierowania sprawy na drogę sądową.§ 5.
Żądanie skierowania sprawy na drogę sądową, zgłoszone przez jedną z uprawnionych osób, powoduje skierowanie sprawy do sądu także co do osób, które złożyły odwołanie.§ 1.
W razie wydania orzeczenia zaocznego oskarżony może wnieść w zawitym terminie siedmiodniowym bądź jeden ze środków obrony (art. 295 § 1), bądź sprzeciw z usprawiedliwieniem swego niestawiennictwa.§ 2.
Ze sprzeciwem oskarżony może na wypadek jego odrzucenia połączyć jeden ze środków obrony.§ 1.
Sprzeciw rozpatruje władza skarbowa, która wydała orzeczenie zaoczne i jeżeli uzna niestawiennictwo oskarżonego za usprawiedliwione, zarządza ponowne jego wezwanie w celu przesłuchania.§ 2.
Orzeczenie zaoczne traci moc, gdy oskarżony w terminie ponownym się stawi.§ 3.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego w terminie ponownym, orzeczenie zaoczne pozostaje w mocy.§ 1.
Odwołanie wnosi się na piśmie do władzy, która wydała orzeczenie. Władza ta odmawia przyjęcia odwołania wniesionego po terminie lub przez osobę nieuprawnioną.§ 2.
Odwołanie wniesione w przepisanym terminie przesyła się władzy odwoławczej wraz z aktami.Przed rozpoznaniem odwołania władza odwoławcza może zarządzić przeprowadzenie dodatkowego dochodzenia.
Po rozpoznaniu odwołania władza odwoławcza wydaje orzeczenie, mocą którego bądź
a)
zatwierdza zaskarżone orzeczenie, bądźb)
uchyla je w całości lub w części, wydając nowe orzeczenie albo przekazując sprawę komu należy.Władza odwoławcza nie może:
a)
zwiększyć oskarżonemu kary wymierzonej przez I instancję,b)
przekroczyć granic odwołania z wyjątkiem wypadków wskazanych w art. 302.§ 1.
Władza odwoławcza z urzędu, niezależnie od granic odwołania:a)
uniewinnia oskarżonego, jeżeli w czynie mu przypisanym nie ma znamion przestępstwa,b)
poprawia przyjętą w orzeczeniu I instancji błędną kwalifikację czynu,c)
uchyla orzeczenie na korzyść współoskarżonych, odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, choćby nie odwołali się, jeżeli uchyliła je na korzyść jednej ze stron, która założyła odwołanie, a te same względy przemawiają za uchyleniem orzeczenia na rzecz tamtych,d)
umarza postępowanie w przypadkach, przewidzianych w art. 270 § 1 lit. b).§ 2.
Władza odwoławcza uznaje zaskarżone orzeczenie za nieważne w całości lub w części:a)
jeżeli zapadło ono z naruszeniem właściwości rzeczowej lub względem osoby, która w danej sprawie nie podlega orzecznictwu władz skarbowych;b)
jeżeli sprawa była już prawomocnie rozstrzygnięta lub jeżeli w tej samej sprawie toczy się ważne postępowanie wcześniej wszczęte;c)
jeżeli w rozstrzygnięciu sprawy brał udział urzędnik wyłączony z mocy ustawy;d)
jeżeli strona była całkowicie pozbawiona możności obrony swych praw;e)
jeżeli oskarżonego skazano na karę w ogóle nic przewidzianą za dane przestępstwo.Uchylając orzeczenie z powodu istotnych wadliwości postępowania innych niż wskazane w art. 302, władza odwoławcza może albo przekazać sprawę władzy I instancji do ponownego rozpatrzenia albo rozstrzygnąć ją sama po usunięciu uchybień.
Postępowanie wykonawcze.
Postępowanie wykonawcze.
§ 1.
Orzeczenie karne ulega wykonaniu po upływie dni czternastu od jego uprawomocnienia się.§ 2.
Wykonanie orzeczeń karnych zarządza władza skarbowa I instancji.Ściąganie grzywien, kar pieniężnych, kosztów postępowania i innych orzeczonych świadczeń pieniężnych, nie wpłaconych przez skazanego do kasy skarbowej, następuje według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym władz skarbowych.
§ 1.
Na prośbę skazanego władza skarbowa może odroczyć ściągnięcie grzywien, kar pieniężnych i kosztów postępowania, albo rozłożyć je na raty na czas, nie przekraczający dwóch lat, jeżeli natychmiastowe ściągnięcie pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny skutki zbyt ciężkie.§ 2.
Okres wymieniony w § 1 może przedłużyć Minister Skarbu do lat 5.§ 3.
Odroczenie ściągnięcia lub rozłożenia na raty należności wymienionych w § 1 można uzależnić od zabezpieczenia ich na majątku oskarżonego, odpowiedzialnego lub poręczyciela.§ 1.
Sprzedaż uznanych za przepadłe przedmiotów należy do właściwości władz skarbowych także wtedy, jeżeli przepadek orzeczono w postępowaniu sądowym.§ 2.
Jeżeli przepadek przedmiotu orzekła również inna władza na zasadzie przepisów innej ustawy, władza skarbowa wyda w porozumieniu z tą władzą zarządzenia w sprawie sprzedaży.§ 3.
Jeżeli przepadku nie orzeczono - stosuje się odpowiednio przepisy art. 277 i 278.§ 4.
Do pozasądowego uznania roszczeń, zgłoszonych przez osobę trzecią na podstawie przepisu art. 216 § 2, upoważniony jest Minister Skarbu.§ 1.
W razie niemożności ściągnięcia w całości lub w części grzywny lub kary pieniężnej z majątku skazanego lub odpowiedzialnego posiłkowo, władza skarbowa postanawia wykonanie kary aresztu zastępczego.§ 2.
Skazanych zamieszkałych za granicą zatrzymuje się, jeżeli przekroczą granicę Państwa Polskiego, i w razie niezłożenia przez nich grzywny lub kary pieniężnej - zarządza się wykonanie kary zastępczej.§ 1.
O wykonanie kary aresztu zastępczego zwraca się władza skarbowa:a)
do wojskowego prokuratora okręgowego w sprawach przeciwko żołnierzom w czynnej służbie wojskowej,b)
do sądu grodzkiego - w innych sprawach.§ 2.
Właściwość wojskowego prokuratora okręgowego określa się według miejsca pełnienia służby skazanego, właściwość zaś sądu grodzkiego według miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu skazanego.Odroczenia i przerwy kary zastępczej udziela władza skarbowa, stosując odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Przewidziane w tych przepisach uprawnienia prokuratora okręgowego wykonywa władza skarbowa I instancji, prokuratora apelacyjnego - władza skarbowa II instancji, Ministra Sprawiedliwości - Minister Skarbu.
Do postępowania w sprawach o ułaskawienie stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Przewidziane w tych przepisach uprawnienia sądu służą władzy skarbowej, która orzekała w sprawie, uprawnienia zaś Ministra Sprawiedliwości - Ministrowi Skarbu.
Koszty postępowania karnego.
Koszty postępowania karnego.
§ 1.
Od skazanego władza skarbowa zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania karnego.§ 2.
Do kosztów tych należą:a)
wydatki związane z przejazdem urzędników i innych osób z powodu czynności śledczych;b)
koszty sprowadzenia, przewozu i konwojowania oskarżonego, odpowiedzialnego, świadków i biegłych;c)
należności świadków, biegłych i tłumaczów;d)
koszty ogłoszeń w pismach;e)
koszty spowodowane przechowaniem, utrzymaniem i sprzedażą dowodów rzeczowych i zajętych przedmiotów, z wyjątkiem kosztów przechowania w urzędowym magazynie;f)
koszty wykonania orzeczenia.§ 3.
Ściągnięte koszty wykonania aresztu zastępczego przelewa się na rachunek Ministerstwa Sprawiedliwości.§ 4.
Jeżeli od oskarżonego ściągnięto koszty poniesione przez zarząd gminny w wysokości ponad 5 złotych - przelewa się je na rachunek tego zarządu.Jeżeli za koszty postępowania odpowiada kilku skazanych, ponoszą oni tę odpowiedzialność solidarnie. Koszty wykonania orzeczenia ponosi jednak każdy ze skazanych z osobna.
Wznowienie postępowania.
Wznowienie postępowania.
§ 1.
Wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem władzy skarbowej dopuszczalne jest w przypadkach, przewidzianych w kodeksie postępowania karnego.§ 2.
Wznowienie postępowania może nastąpić także na korzyść odpowiedzialnego zastępczo oraz posiłkowo z powodu niesłusznego nałożenia odpowiedzialności.Wznowienie postępowania może nastąpić także z powodu niedostatecznego ukarania, jeżeli skazanie dotyczyło pewnych wyraźnie określonych co do rodzaju lub liczby przedmiotów, zostało zaś ujawnione, że były jeszcze inne rodzajowo przedmioty, albo że ilość tych samych przedmiotów była znacznie większa.
O wznowieniu postępowania orzeka Minister Skarbu z własnej inicjatywy albo na wniosek strony zainteresowanej.
§ 1.
Przez wznowienie postępowania sprawa wraca do stanu dochodzenia.§ 2.
Wznowienie postępowania nie wstrzymuje ściągnięcia grzywny i kary pieniężnej, ustaje jednak wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności.§ 3.
Minister Skarbu może zarządzić wstrzymanie wykonania kary grzywny i kary pieniężnej.§ 1.
Postępowanie wznowione toczy się według zasad ogólnych.§ 2.
Jeżeli jednak postępowanie wznowiono na korzyść oskarżonego lub odpowiedzialnego, nie może nastąpić pogorszenie położenia tych osób.
Nadzór służbowy.
Nadzór służbowy.
§ 1.
Minister Skarbu może w wykonaniu nadzoru uchylić lub uznać za nieważne z własnej inicjatywy lub na wniosek strony:a)
prawomocne orzeczenie w przypadkach określonych w art. 302 § 1 punkt a) i d) oraz w § 2,b)
prawomocne postanowienie sprzeczne w sposób jaskrawy z wyraźnym przepisem prawa.§ 2.
W przypadkach wyżej wskazanych Minister Skarbu wydaje orzeczenie uniewinniające lub umarzające postępowanie albo przekazuje sprawę komu należy.
POSTĘPOWANIE PRZED SĄDEM.
POSTĘPOWANIE PRZED SĄDEM.
Przepis ogólny.
Przepis ogólny.
Postępowanie przed sądem odbywa się według przepisów kodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy dalsze nie stanowią inaczej.
Właściwość rzeczowa.
Właściwość rzeczowa.
Sąd grodzki rozpoznaje:
a)
sprawy rozstrzygnięte przez władze skarbowe I instancji, w których złożono żądanie przekazania sprawy na drogę sądową,b)
sprawy należące do właściwości sądu, o ile za dany czyn grozi tylko zasadnicza kara nie przekraczająca 3.000 złotych.§ 1.
Sąd okręgowy rozpoznaje:a)
wszystkie sprawy nie należące do właściwości sądu grodzkiego,b)
środki odwoławcze od orzeczeń sądu grodzkiego.§ 2.
Sąd okręgowy orzeka jednoosobowo. Sędzia może bądź z własnej inicjatywy, bądź na wniosek prokuratora lub władzy skarbowej przekazać sprawę pod rozpoznanie sądu w składzie trzech sędziów, jeżeli uzna to za celowe ze względu na zawiłe okoliczności sprawy. Wniosek taki, zgłoszony przez prokuratora lub władzę skarbową w akcie oskarżenia lub przy skierowaniu sprawy na drogę postępowania sądowego, jest jednak dla sądu wiążący.§ 1.
Do orzekania w sprawach, wymienionych w art. 322, tworzy się w każdym sądzie okręgowym wydział karny skarbowy. Wydział taki można utworzyć także w siedzibie wydziału zamiejscowego sądu okręgowego.§ 2.
Przewodniczący wydziału wyznacza do orzekania w sprawie, sędziów spośród członków wydziału, a przewodniczy w komplecie orzekającym bądź sam, bądź też wyznacza przewodniczącego. Członkowie tego wydziału mogą zarazem pełnić inne czynności w tym sądzie.§ 3.
Jednego członka składu orzekającego może zastąpić na podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego, powziętego na wniosek przewodniczącego wydziału karnego skarbowego, inny sędzia okręgowy lub grodzki albo asesor sądowy, upoważniony do pełnienia czynności sędziowskich.
Zbieg przestępstw i przepisów ustawy.
Zbieg przestępstw i przepisów ustawy.
§ 1.
W razie zbiegu przestępstwa podlegającego niniejszemu prawu z przestępstwem podlegającym osądzeniu według innego postępowania sądowego, każde z tych przestępstw ulega rozpoznaniu niezależnie od drugiego.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się, gdy czyn jest zagrożony karą w prawie niniejszym i w innych przepisach.§ 1.
W razie zbiegu przestępstw pozostających ze sobą w związku, lub w razie zbiegu przepisów ustawy, sąd może zarządzić łączne rozpoznanie spraw. Jeżeli sprawy należą do właściwości sądów różnego rzędu, do połączenia i rozpoznania spraw właściwy jest sąd wyższego rzędu.§ 2.
W przypadku określonym w § 1 stosuje się do obu rodzajów przestępstw przepisy kodeksu postępowania karnego z odpowiednim zastosowaniem do przestępstwa, ulegającego ukaraniu według niniejszego prawa, jego postanowień.§ 3.
Protokoły wymienione w art. 346 mają moc protokołów czynności sądowych także co do przestępstwa, nie podlegającego niniejszemu prawu.
Uprawnienia władzy skarbowej.
Uprawnienia władzy skarbowej.
§ 1.
Władza skarbowa korzysta w całym postępowaniu z uprawnień prokuratora co do popierania oskarżenia łącznie z prawem zakładania środków odwoławczych.§ 2.
Do powyższych czynności władza skarbowa deleguje swego pełnomocnika.§ 1.
Jeżeli w sprawie należącej do właściwości sądu prokurator nie znajduje podstaw do ścigania, przesyła akta władzy skarbowej, która może sądowi złożyć akt oskarżenia.§ 2.
Jeżeli władza skarbowa oskarżenia zaniecha, zawiadamia o tym prokuratora zwracając mu akta.§ 1.
Prokurator i pełnomocnik władzy skarbowej władni są działać niezależnie od siebie. Popieranie oskarżenia przez jednego z nich wystarcza.§ 2.
Jeżeli prokurator i władza skarbowa zgodnie odstąpią od oskarżenia, odstąpienie takie wiąże sąd orzekający, który umarza postępowanie.§ 1.
Obecność pełnomocnika władzy skarbowej na rozprawie jest konieczna, jeżeli władza ta złożyła akt oskarżenia lub apelację.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się także wtedy, gdy akt oskarżenia lub apelację złożył uprawniony organ wykonawczy władzy skarbowej.§ 3.
Obecność pełnomocnika władzy skarbowej nie zwalnia prokuratora od obowiązku udziału w rozprawie.§ 1.
W postępowaniu przed sądem grodzkim władze skarbowe mają prawo złożyć akt oskarżenia i popierać oskarżenie zamiast lub obok policji państwowej.§ 2.
Ministrowie Sprawiedliwości i Skarbu mogą w drodze rozporządzeń upoważniać organa wykonawcze władz skarbowych do wnoszenia i popierania oskarżenia w sądach grodzkich, określając zakres ich uprawnień.
Odpowiedzialni i interwenienci.
Odpowiedzialni i interwenienci.
§ 1.
Odpowiedzialny posiłkowo lub zastępczo jest obowiązany stawić się na wezwanie sądu i złożyć wyjaśnienia oraz zawiadomić sąd o zmianie miejsca zamieszkania.§ 2.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa odpowiedzialnego sąd może go sprowadzić przymusowo.§ 3.
Odpowiedzialny nie może być przesłuchany w charakterze świadka.§ 1.
Odpowiedzialny może stanąć na rozprawie osobiście lub upoważnić do zastępstwa pełnomocnika. Przepis art. 86 k. p. k. stosuje się odpowiednio.§ 2.
Niestawiennictwo odpowiedzialnego lub jego pełnomocnika nie jest przeszkodą do przeprowadzenia rozprawy i wydania wyroku. Wyroku tego nie uważa się za zaoczny.§ 3.
Treść przepisów §§ 1 i 2 należy odpowiedzialnemu wskazać w zawiadomieniu o rozprawie.Odpowiedzialny może zaskarżyć wyrok z powodu nałożenia nań odpowiedzialności, natomiast z powodu skazania oskarżonego - tylko wtedy, jeżeli ono jest podstawą tej odpowiedzialności.
§ 1.
Prawa interwenienta nabywa się przez zgłoszenie roszczenia do zajętych przedmiotów nie później niż przy rozpoczęciu rozprawy głównej.§ 2.
Interwencję zgłasza się bądź na piśmie, bądź ustnie do protokołu. Jeżeli interwenient w zgłoszeniu nie podał miejsca swego zamieszkania lub podał fałszywe - zgłoszenie uważa się za niebyłe.§ 3.
Jeżeli interwenient po zgłoszeniu interwencji zmienił miejsce zamieszkania i nie zawiadomił o tym sądu, to wezwania i inne pisma sądowe wysłane jemu pod ostatnim znanym adresem uważa się za doręczone.§ 1.
Interwenientowi służą prawa strony w granicach interwencji.§ 2.
Przepis art. 333 stosuje się odpowiednio do interwenienta.
Postępowanie przeciw nieobecnym.
Postępowanie przeciw nieobecnym.
Jeżeli oskarżony uchyla się od sądu, a zarządzenia zmierzające do wykrycia jego miejsca pobytu lub sprowadzenia go, pozostały bez skutku, sąd zarządza postępowanie przeciw nieobecnemu.
§ 1.
Termin rozprawy głównej sąd ogłasza w gminie ostatniego miejsca zamieszkania lub pobytu oskarżonego albo w ostatniej siedzibie jego przedsiębiorstwa, a jeżeli żadnej z tych okoliczności nie da się ustalić - w miejscu ujawnienia przestępstwa.§ 2.
Między ogłoszeniem a terminem rozprawy głównej powinien upłynąć okres dwóch miesięcy.§ 3.
Zachowanie przepisu § 1 jest zbędne, jeżeli oskarżony ukrył się po otrzymaniu odpisu aktu oskarżenia lub po zawiadomieniu go o rozprawie głównej.§ 4.
Zbędne jest powtarzanie czynności, wymienionych w § 1, w przypadku odroczenia rozprawy lub uchylenia wyroku przez wyższą instancję, jak również wówczas, gdy w toku postępowania ustalono miejsce zamieszkania oskarżonego, który następnie uchyla się ponownie od sądu.§ 5.
W sprawie przeciw żołnierzowi w czynnej służbie wojskowej o terminie rozprawy głównej zawiadamia się jego wojskową władzę przełożoną.§ 1.
Prawomocny wyrok należy ogłosić sposobem określonym, w art. 339 § 1.§ 2.
Wykonanie wyroku może nastąpić dopiero po upływie 14 dni od daty ogłoszenia.§ 3.
Przepisów §§ 1 i 2 nie stosuje się w przypadku określonym w art. 339 § 3.Przepisy rozdziału niniejszego stosuje się odpowiednio do osób odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo.
Inne przepisy szczególne.
Inne przepisy szczególne.
W przypadku określonym w art. 165 lit. b) k. p. k. tymczasowe aresztowanie może nastąpić także wtedy, gdy postępowanie toczy się o występek skarbowy większej wagi, choćby groziła zań tylko kara grzywny.
Przepis art. 60 kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio do zabezpieczenia na mieniu osób odpowiedzialnych zastępczo.
§ 1.
Protokoły czynności dokonanych w dochodzeniu lub śledztwie przez uprawnione władze skarbowe oraz ich organa wykonawcze, albo w ich zastępstwie przez policję państwową lub żandarmerię wojskową mają moc protokołów czynności sądowych.§ 2.
Protokoły tych czynności podlegają odczytaniu na rozprawie w warunkach określonych przez art. 339 § 1 kodeksu postępowania karnego.§ 3.
Niezależnie od tych warunków sąd dopuści odczytanie protokołów badania świadków i biegłych, jeżeli wniosek o ich odczytanie zgłoszono w akcie oskarżenia, a oskarżony nie żądał w terminie określonym w art. 296 kodeksu postępowania karnego wezwania tych osób.§ 1.
W postępowaniu toczącym się na skutek żądania skierowania sprawy na drogę sądową (art. 295) stosuje się odpowiednio przepisy art. 640 - 641 i 643 - 648 kodeksu postępowania karnego. Sąd okręgowy jako odwoławczy stosuje w tym postępowaniu odpowiednio przepisy art. 646 §§ 1 i 2 i 647 kodeksu postępowania karnego.§ 2.
Jeżeli żądanie skierowania sprawy na drogę sądową złożono tylko co do orzeczenia o przepadku przedmiotów przestępstwa (art. 276 i 280) - sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie sądu służy zażalenie.§ 1.
Wniosek władzy skarbowej o zastosowanie środka zabezpieczającego rozpoznaje sąd okręgowy na posiedzeniu niejawnym. Przed powzięciem postanowienia należy wysłuchać oskarżonego lub jego obrońcę.§ 2.
Na postanowienie wymienione w § 1 służy zażalenie.§ 1.
Od wyroku sądu okręgowego orzekającego w I instancji służy wyłącznie kasacja.§ 2.
Od wyroku sądu grodzkiego służy apelacja. Wyrok sądu okręgowego jako sądu odwoławczego jest prawomocny.§ 3. 11
Przepisów §§ 1 i 2 nie stosuje się w przypadku wymienionym w art. 325.§ 1.
Jeżeli postępowanie umorzono wskutek cofnięcia żądania skierowania sprawy na drogę sądową - koszty sądowe ponosi strona, która cofnęła żądanie.§ 2. 12
Jeżeli postępowanie umorzono wskutek dobrowolnego poddania się karze (art. 282) - koszty sądowe ponosi oskarżony.§ 3.
Koszty wynikłe z nie uwzględnionej interwencji - ponosi interwenient.§ 4.
Do odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo stosuje się odpowiednio przepisy o kosztach sądowych dotyczące oskarżonego.Wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem może nastąpić także w warunkach określonych przepisem art. 314 § 2 i art. 315.
10 Art. 326 skreślony przez art. 1 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o zniesieniu instytucji sądów przysięgłych i sędziów pokoju (Dz.U.38.24.213) z dniem 1 maja 1938 r.
11 Art. 349 § 3 według numeracji ustalonej przez obwieszczenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 sierpnia 1937 r. o sprostowaniu błędów w dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 listopada 1936 r., zawierającym prawo karne skarbowe (Dz.U.37.67.513).
12 Art. 350 § 2 zmieniony przez obwieszczenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 sierpnia 1937 r. o sprostowaniu błędów w dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 listopada 1936 r., zawierającym prawo karne skarbowe (Dz.U.37.67.513).