Rozdział 12 - Orzeczenia karne. - Prawo karne skarbowe.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1936.84.581
Akt utracił moc Wersja od: 18 sierpnia 1945 r.
Rozdział dwunasty.
Orzeczenia karne.
Orzeczenia karne.
§ 1.
Podstawę orzeczenia stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu karnym.§ 2.
Okoliczności te ocenia władza skarbowa według swego uznania, Minister Skarbu może jednak w drodze rozporządzeń określać zakres stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.§ 3.
Nie wolno przeciw oskarżonemu uwzględniać dowodów, których treści mu nie przedstawiono.§ 4.
Ograniczenie zawarte w § 3 odpada, jeżeli oskarżony wezwany nie stawił się lub jeżeli przesłuchanie jego nie jest nakazane (art. 263).§ 1.
Prócz danych wskazanych w art. 233 § 1, każde orzeczenie karne powinno zawierać:a)
dokładne określenie zarzuconego oskarżonemu czynu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia,b)
orzeczenie o winie, uniewinnieniu lub umorzeniu postępowania,c)
uzasadnienie orzeczenia przez dokładne ustalenie jego podstawy faktycznej oraz przytoczenie okoliczności, mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.§ 2.
Orzeczenie skazujące określa nadto karę zasadniczą i zastępczą, na którą oskarżonego skazano, a jeżeli kara wymierzona jest w wielokrotności - charakter i wysokość jej podstawy.§ 1.
Orzeczenie karne zawiera również w miarę potrzeby orzeczenie co do przedmiotów przestępstwa, przedmiotów zajętych na zabezpieczenie kary, dowodów rzeczowych, kosztów postępowania, odpowiedzialności posiłkowej lub zastępczej, roszczeń interwenientów i innych kwestii, rozstrzygniętych przez władzę skarbową.§ 2.
Gdyby rozstrzygnięcia wymienione w § 1 nie zostały objęte głównym orzeczeniem, wydaje się uzupełniające orzeczenie, w miarę potrzeby po przeprowadzeniu dodatkowego dochodzenia.Władza skarbowa nie stosuje środków zabezpieczających przewidzianych w art. 79 - 84 kodeksu karnego, lecz w razie potrzeby ich zastosowania - przesyła sprawę z odpowiednim wnioskiem do sądu.
§ 1.
Oskarżony oraz interwenient mogą w zawitym terminie siedmiodniowym od dnia doręczenia orzeczenia złożyć bądź odwołanie do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej, bądź żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.§ 2.
Jeżeli stroną jest nieletni lub bezwłasnowolny, odwołanie lub żądanie, określone w § 1, może w terminie biegnącym dla tej strony złożyć także ojciec, matka, małżonek, opiekun lub kurator.§ 3.
Wybór jednego ze środków obrony (§ 1) powoduje utratę drugiego, choćby strona wniesiony środek cofnęła.§ 4.
W razie założenia obu środków ważne jest żądanie skierowania sprawy na drogę sądową.§ 5.
Żądanie skierowania sprawy na drogę sądową, zgłoszone przez jedną z uprawnionych osób, powoduje skierowanie sprawy do sądu także co do osób, które złożyły odwołanie.§ 1.
W razie wydania orzeczenia zaocznego oskarżony może wnieść w zawitym terminie siedmiodniowym bądź jeden ze środków obrony (art. 295 § 1), bądź sprzeciw z usprawiedliwieniem swego niestawiennictwa.§ 2.
Ze sprzeciwem oskarżony może na wypadek jego odrzucenia połączyć jeden ze środków obrony.§ 1.
Sprzeciw rozpatruje władza skarbowa, która wydała orzeczenie zaoczne i jeżeli uzna niestawiennictwo oskarżonego za usprawiedliwione, zarządza ponowne jego wezwanie w celu przesłuchania.§ 2.
Orzeczenie zaoczne traci moc, gdy oskarżony w terminie ponownym się stawi.§ 3.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego w terminie ponownym, orzeczenie zaoczne pozostaje w mocy.§ 1.
Odwołanie wnosi się na piśmie do władzy, która wydała orzeczenie. Władza ta odmawia przyjęcia odwołania wniesionego po terminie lub przez osobę nieuprawnioną.§ 2.
Odwołanie wniesione w przepisanym terminie przesyła się władzy odwoławczej wraz z aktami.Przed rozpoznaniem odwołania władza odwoławcza może zarządzić przeprowadzenie dodatkowego dochodzenia.
Po rozpoznaniu odwołania władza odwoławcza wydaje orzeczenie, mocą którego bądź
a)
zatwierdza zaskarżone orzeczenie, bądźb)
uchyla je w całości lub w części, wydając nowe orzeczenie albo przekazując sprawę komu należy.Władza odwoławcza nie może:
a)
zwiększyć oskarżonemu kary wymierzonej przez I instancję,b)
przekroczyć granic odwołania z wyjątkiem wypadków wskazanych w art. 302.§ 1.
Władza odwoławcza z urzędu, niezależnie od granic odwołania:a)
uniewinnia oskarżonego, jeżeli w czynie mu przypisanym nie ma znamion przestępstwa,b)
poprawia przyjętą w orzeczeniu I instancji błędną kwalifikację czynu,c)
uchyla orzeczenie na korzyść współoskarżonych, odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, choćby nie odwołali się, jeżeli uchyliła je na korzyść jednej ze stron, która założyła odwołanie, a te same względy przemawiają za uchyleniem orzeczenia na rzecz tamtych,d)
umarza postępowanie w przypadkach, przewidzianych w art. 270 § 1 lit. b).§ 2.
Władza odwoławcza uznaje zaskarżone orzeczenie za nieważne w całości lub w części:a)
jeżeli zapadło ono z naruszeniem właściwości rzeczowej lub względem osoby, która w danej sprawie nie podlega orzecznictwu władz skarbowych;b)
jeżeli sprawa była już prawomocnie rozstrzygnięta lub jeżeli w tej samej sprawie toczy się ważne postępowanie wcześniej wszczęte;c)
jeżeli w rozstrzygnięciu sprawy brał udział urzędnik wyłączony z mocy ustawy;d)
jeżeli strona była całkowicie pozbawiona możności obrony swych praw;e)
jeżeli oskarżonego skazano na karę w ogóle nic przewidzianą za dane przestępstwo.Uchylając orzeczenie z powodu istotnych wadliwości postępowania innych niż wskazane w art. 302, władza odwoławcza może albo przekazać sprawę władzy I instancji do ponownego rozpatrzenia albo rozstrzygnąć ją sama po usunięciu uchybień.