Rozdział 4 - Inwalidztwo. - Powszechne zaopatrzenie emerytalne pracowników i ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.3.6

Akt utracił moc

Wersja od: 9 marca 1982 r.

Rozdział  4.

Inwalidztwo.

Art.  12.

1. Inwalidą w rozumieniu ustawy jest osoba częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu.

2. Ustala się trzy grupy inwalidów w zależności od stopnia niezdolności do wykonywania zatrudnienia i do zarobkowania.

3. Do III grupy inwalidów zalicza się osobę, której zdolność do zarobkowania została ograniczona w sposób istotny wskutek:

1) częściowej niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia albo

2) pełnej utraty zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, jeśli jest zdolna do wykonywania innego niżej kwalifikowanego zatrudnienia,

przy wykorzystaniu pozostałej zdolności do pracy, posiadanych kwalifikacji ogólnych oraz przygotowania zawodowego.

4. Do II grupy inwalidów zalicza się osobę, która jest niezdolna do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia.

5. Do I grupy inwalidów zalicza się osobę, która jest niezdolna do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia i która ponadto wymaga opieki innej osoby.

6. Nie stanowi przeszkody do zaliczenia:

1) do I lub II grupy inwalidów osoby, która zdolna jest do wykonywania zatrudnienia i zarobkowania w specjalnie stworzonych dla niej warunkach lub na specjalnych stanowiskach pracy,

2) do III grupy inwalidów osoby, która zachowała dotychczasową zdolność do zarobkowania, w przypadkach szczególnych naruszeń sprawności organizmu, określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 7.

7. Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej i z Prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określa w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady wykonywania przepisów ust. 3-6 oraz szczególne rodzaje naruszeń sprawności organizmu powodujących zaliczenie do jednej z grup inwalidów. Rozporządzenie to określa również zasady zaliczania do grup inwalidów osób nie będących pracownikami.

Art.  13.

1. Stwierdzanie utraty zdolności do wykonywania zatrudnienia i zarobkowania, określanie grupy inwalidów, ustalanie daty powstania inwalidztwa, związku przyczynowego inwalidztwa lub śmierci z wypadkiem w zatrudnieniu lub chorobą zawodową oraz ustalanie wskazań i przeciwwskazań dotyczących leczenia, przeszkolenia zawodowego i zatrudnienia inwalidów należy do komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, zwanych dalej "komisjami lekarskimi".

2. Komisja lekarska ustala datę powstania inwalidztwa w przypadkach, gdy od tego zależy powstanie prawa do świadczeń. Za datę powstania inwalidztwa przyjmuje się datę ustaloną przez komisję lekarską. Jeżeli komisja lekarska nie mogąc ustalić daty powstania inwalidztwa, ustaliła okres czasu, w którym inwalidztwo powstało, za datę powstania inwalidztwa przyjmuje się datę końcową tego okresu. Jeżeli komisja lekarska nie mogła ustalić ani daty, ani okresu powstania inwalidztwa, za datę powstania inwalidztwa przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie lub datę wcześniejszego orzeczenia komisji lekarskiej.

3. Ustrój, zakres działania komisji lekarskich, tryb odwoławczy oraz sposób i zakres sprawowania nadzoru nad działalnością tych komisji określa Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

4. Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz z Prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określa w drodze rozporządzenia skład komisji lekarskich, szczegółowe ich zadania, tryb postępowania, tryb kierowania na badania przez te komisje oraz sposób powoływania i zasady wynagradzania członków komisji lekarskich i lekarzy działających w zakresie orzecznictwa lekarskiego.

5. Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz z Prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może w drodze rozporządzenia powierzyć komisjom lekarskim przeprowadzanie badań dla celów innych niż rentowe.