Art. 2. - Planowe rozmieszczenie lekarzy weterynaryjnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.25.178

Akt utracił moc

Wersja od: 29 kwietnia 1949 r.

Art.  2.

1. W rejonach, obsadzonych przez lekarzy weterynaryjnych w liczbie, odpowiadającej ustalonej normie, podejmowanie praktyki lekarskiej stałej lub czasowej przez innych lekarzy weterynaryjnych wymaga specjalnego zezwolenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych i może nastąpić jedynie dla celów dokształcania się lub z ważnych względów publicznych.

2. Jeżeli liczba lekarzy weterynaryjnych, wykonujących praktykę lekarską w danym rejonie, przekracza normę ilościową, przewidzianą dla tego rejonu, Minister Rolnictwa i Reform Rolnych może określonym lekarzom wyznaczyć do wykonywania praktyki lekarskiej inne rejony, w których liczba lekarzy nie dosięga normy ustalonej.

3. Ograniczeniom, przewidzianym w przepisach ust. 1 i 2, nie podlegają:

1) posłowie na Sejm;

2) osoby, pełniące czynną służbę wojskową;

3) profesorowie, zastępcy profesorów oraz kierownicy instytutów (zakładów) naukowo-badawczych;

4) docenci etatowi, pomocnicze siły naukowe szkół akademickich oraz pracownicy naukowi instytutów (zakładów) naukowo-badawczych, jeżeli ich władza służbowa wystąpi z zatwierdzonym przez właściwego ministra wnioskiem, stwierdzającym konieczność zatrudnienia tych osób na dotychczasowych stanowiskach;

5) pracownicy, wykonujący zadania państwowej służby weterynaryjnej w wojewódzkich władzach administracji ogólnej i we władzach naczelnych;

6) osoby, które przekroczyły 55 lat życia.

4. Minister Rolnictwa i Reform Rolnych przy wyznaczaniu lekarzom weterynaryjnym rejonów do wykonywania praktyki lekarskiej (ust. 2) winien w miarę możności brać pod uwagę dotychczasową ich pracę, kwalifikacje zawodowe, pracę społeczną, wiek, stosunki rodzinne i inne ważne okoliczności.