Planowe rozmieszczenie lekarzy weterynaryjnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.25.178

Akt utracił moc

Wersja od: 29 kwietnia 1949 r.

USTAWA

z dnia 7 kwietnia 1949 r.

o planowym rozmieszczeniu lekarzy weterynaryjnych.

Art.  1.

1. W celu wykonania zadań w zakresie podniesienia hodowli zwierząt w ramach Narodowego Planu Gospodarczego, a w szczególności w celu zapewnienia w całym kraju należytej opieki lekarsko-weterynaryjnej nad zwierzętami gospodarskimi dzieli się obszar Państwa na rejony weterynaryjne o określonych normach ilościowych lekarzy weterynaryjnych.

2. Podział obszaru Państwa na rejony weterynaryjne, jak również liczbę lekarzy weterynaryjnych, dopuszczonych do wykonywania praktyki w tych rejonach, ustala Minister Rolnictwa i Reform Rolnych w drodze zarządzeń, ogłaszanych w Monitorze Polskim.

Art.  2.

1. W rejonach, obsadzonych przez lekarzy weterynaryjnych w liczbie, odpowiadającej ustalonej normie, podejmowanie praktyki lekarskiej stałej lub czasowej przez innych lekarzy weterynaryjnych wymaga specjalnego zezwolenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych i może nastąpić jedynie dla celów dokształcania się lub z ważnych względów publicznych.

2. Jeżeli liczba lekarzy weterynaryjnych, wykonujących praktykę lekarską w danym rejonie, przekracza normę ilościową, przewidzianą dla tego rejonu, Minister Rolnictwa i Reform Rolnych może określonym lekarzom wyznaczyć do wykonywania praktyki lekarskiej inne rejony, w których liczba lekarzy nie dosięga normy ustalonej.

3. Ograniczeniom, przewidzianym w przepisach ust. 1 i 2, nie podlegają:

1) posłowie na Sejm;

2) osoby, pełniące czynną służbę wojskową;

3) profesorowie, zastępcy profesorów oraz kierownicy instytutów (zakładów) naukowo-badawczych;

4) docenci etatowi, pomocnicze siły naukowe szkół akademickich oraz pracownicy naukowi instytutów (zakładów) naukowo-badawczych, jeżeli ich władza służbowa wystąpi z zatwierdzonym przez właściwego ministra wnioskiem, stwierdzającym konieczność zatrudnienia tych osób na dotychczasowych stanowiskach;

5) pracownicy, wykonujący zadania państwowej służby weterynaryjnej w wojewódzkich władzach administracji ogólnej i we władzach naczelnych;

6) osoby, które przekroczyły 55 lat życia.

4. Minister Rolnictwa i Reform Rolnych przy wyznaczaniu lekarzom weterynaryjnym rejonów do wykonywania praktyki lekarskiej (ust. 2) winien w miarę możności brać pod uwagę dotychczasową ich pracę, kwalifikacje zawodowe, pracę społeczną, wiek, stosunki rodzinne i inne ważne okoliczności.

Art.  3.

Przed wyznaczeniem lekarzowi weterynaryjnemu rejonu (art. 2 ust. 2) należy udzielić mu co najmniej dwumiesięcznego terminu w celu wskazania, które z rejonów o nie wypełnionych normach ilościowych najbardziej mu odpowiadają, przy czym należy umożliwić mu przejrzenie wykazu rejonów o nie wypełnionych normach ilościowych.

Art.  4.

Lekarz weterynaryjny po upływie dwóch miesięcy od dnia doręczenia mu zarządzenia o wyznaczeniu rejonu traci prawo do wykonywania praktyki lekarskiej poza tym rejonem.

Art.  5.

W miastach i osiedlach, w których wprowadzono publiczną gospodarkę lokalami, władze kwaterunkowe obowiązane są przydzielić lekarzowi weterynaryjnemu - przesiedlającemu się na skutek wyznaczenia mu rejonu - mieszkanie, odpowiadające jego potrzebom zawodowym i warunkom rodzinnym.

Art.  6.

Minister Rolnictwa i Reform Rolnych udziela przesiedlającemu się do wyznaczonego rejonu lekarzowi weterynaryjnemu zasiłku na koszty przesiedlenia się i urządzenia. Wysokość i warunki wypłaty zasiłku ustala Minister Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

Art.  7.

1. Lekarze weterynaryjni obowiązani są w miarę potrzeby do pracy weterynaryjnej w administracji państwowej i w związkach samorządu terytorialnego w rejonach, w których wykonują swój zawód. Podjęcie takiej pracy przez lekarza weterynaryjnego, odbywającego czynną służbę wojskową, wymaga zgody władzy wojskowej.

2. Minister Rolnictwa i Reform Rolnych w drodze rozporządzenia, wydanego w porozumieniu z Ministrami: Administracji Publicznej, Pracy i Opieki Społecznej oraz Skarbu - po zasięgnięciu opinii Komisji Centralnej Związków Zawodowych - ustali, ile godzin w ciągu dnia bądź w ciągu innego okresu czasu lekarze weterynaryjni obowiązani są do oznaczonej w ust. 1 pracy, jak również określi sposób powoływania do tej pracy, zasady ustalania wysokości wynagrodzenia i warunki tej pracy oraz przypadki zwolnień od obowiązku jej wykonywania.

Art.  8.

Lekarz weterynaryjny, który uchyla się od obowiązku pracy weterynaryjnej w administracji państwowej lub samorządzie terytorialnym, zostaje zawieszony przez wojewódzką władzę administracji ogólnej w prawie wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej.

Art.  9.

1. Lekarz weterynaryjny, który wykonuje praktykę wbrew przepisom niniejszej ustawy, podlega karze aresztu do jednego miesiąca i grzywny do 50.000 złotych lub jednej z tych kar.

2. Do orzekania powołana jest powiatowa władza administracji ogólnej.

Art.  10.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z Ministrami: Pracy i Opieki Społecznej, Skarbu oraz Administracji Publicznej.

Art.  11.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.