Część 1 - PRZEPISY OGÓLNE. - Opłaty za czynności urzędów miar.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.76.677

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1932 r.

CZĘŚĆ  I.

PRZEPISY OGÓLNE.

§ 1. Opłaty zasadnicze, wyszczególnione w Części II niniejszego rozporządzenia, pobiera się za sprawdzanie narzędzi mierniczych, zgłaszanych do legalizowania, bez względu na to, czy przedmiot okazał się godnym cechowania lub nie, t. j. zarówno w wypadku zalegalizowania, jak i zbrakowania narzędzi mierniczych, z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w § 2-im niniejszego rozporządzenia.

§  2.

1. Jeżeli już przy oględzinach powierzchownych okaże się, że zgłoszone narzędzie miernicze jest nielegalne, to opłat, wyszczególnionych w Części II niniejszego rozporządzenia, nie pobiera się nawet wówczas, jeżeli istniejąca na narzędziu mierniczem cecha zostanie skasowana.

2. W wypadkach zbrakowania przy legalizacji głównej narzędzi mierniczych tych rodzajów, których sprawdzanie zgodnie z instrukcją składa się ze sprawdzania wstępnego i sprawdzania ostatecznego, udziela się zniżki opłat, wynoszącej 50% opłaty zasadniczej, gdy zbrakowanie nastąpi już w wyniku sprawdzania wstępnego.

3. W wypadkach zbrakowania przy legalizacji wtórnej przymiarów bławatnych, suwaków mierniczych zwyczajnych, pojemników i menzur zwyczajnych, przyrządów od odmierzania płynów, odważników użytkowych zwyczajnych i wag handlowych zwyczajnych nośności do 3.000 kg. włącznie udziela się zniżki opłat, wynoszącej 50% opłaty zasadniczej.

§  3.

1. Jeżeli sprawdzanie narzędzi mierniczych odbywa się poza miejscem urzędowem, to, przy uwzględnieniu punktów 2, 3 i 4 niniejszego §-u, pobiera się opłatę dodatkową, wynoszącą 20% opłaty zasadniczej. Opłata dodatkowa nie może wynosić mniej, jak 8 złotych od każdego zgłoszenia.

2. Gdy wtórna legalizacja przyrządów do odmierzania płynów odbywa się na miejscu ich stałego użycia, to opłatę dodatkową pobiera się w rzeczywistej wysokości 20% opłaty zasadniczej bez stosowania minimum opłaty dodatkowej, wymienionego w ustępie pierwszym niniejszego §-u.

3. Opłaty dodatkowej nie pobiera się przy sprawdzaniu na prywatnych punktach legalizacyjnych wzorców objętości niewłaściwych do płynów (Cz. II § 28 p. 1 - 4) i przepływomierzy wodociągowych (wodomierzy).

4. 1 Jeżeli sprawdzanie liczników energji elektrycznej dokonywane jest przez urząd miar na prywatnym punkcie legalizacyjnym, to opłaty dodatkowej nie pobiera się i ponadto udziela się zniżki opłat, wynoszącej 50% opłaty zasadniczej.

§ 4. Jeżeli urzędnik, delegowany do czynności poza miejscem urzędowem, nie mógł przystąpić do sprawdzania z powodu, że wszystkie zgłoszone narzędzia miernicze już przy oględzinach powierzchownych okazały się nieodpowiednio przygotowanemi lub oczyszczonemi, albo nielegalnemi, jak również z powodu, że nie zostały dostarczone do dyspozycji potrzebne środki i pomoc, czy też wskutek innych okoliczności, spowodowanych przez zgłaszającego, to pobiera się opłatę w wysokości 8 złotych. Jeżeli urzędnik nie mógł przystąpić do sprawdzania na więcej niż jednym prywatnym punkcie legalizacyjnym lub punkcie czynności na miejscu, to opłatę 8 złotych pobiera się od każdego z tych punktów zosobna.

§ 5. Niezależnie od opłat powyższych, przy czynnościach poza miejscem urzędowem każdy zgłaszający opłaca 5 złotych wynagrodzenia dla urzędnika za każde rozpoczęte 3 godziny czynności w siedzibie urzędu lub za każdy rozpoczęty dzień czynności urzędnika poza siedzibą urzędu. Za czas czynności uważa się czas, który urzędnik przebył na prywatnym punkcie legalizacyjnym lub punkcie czynności na miejscu. Za czas czynności urzędnika w siedzibie urzędu ponad pełne trzygodzinne okresy nie pobiera się opłaty, gdy czas ten wynosi mniej niż pół godziny.

Wypłaty z funduszu, pochodzącego z opłat, wymienionych w paragrafie niniejszym, uskutecznia się według zasad, ustanowionych osobnem zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu.

§ 6. 2

1. O ile miejsce sprawdzania znajduje się w odległości większej niż 2 kilometry od miejsca urzędowego, zgłaszający obowiązany jest do zwrotu rzeczywistych kosztów przejazdu wydelegowanego urzędnika do miejsca sprawdzania i zpowrotem z tem jednak, że przy podróżach koleją liczy się koszt przejazdu II klasą a przy podróżach statkiem - koszt przejazdu I klasą. Jeżeli podczas legalizacji objazdowych urzędnik korzysta z własnych środków lokomocji pomiędzy czasową siedzibą urzędu lotnego a miejscem sprawdzania, to zgłaszający uiszcza opłatę kilometrową w wysokości 40 groszy za każdy rozpoczęty kilometr odległości, przebytej w ten sposób przez urzędnika.

Przy sprawdzaniach poza siedzibą urzędu obciążają zgłaszającego diety urzędnika w wysokości 14 złotych dziennie; ponadto zgłaszający ponosi koszty noclegów urzędnika albo obowiązany jest dostarczyć urzędnikowi dla noclegu oddzielny pokój z czystą pościelą. Diety urzędnika nie są pobierane w tych wypadkach, kiedy cała delegacja (sprawdzanie poza siedzibą urzędu miar wraz z podróżą) trwała mniej niż 6 godzin.

2. Jeżeli na prośbę zgłaszającego sprawdzanie narzędzi mierniczych poza miejscem urzędowem odbywa się częściowo lub całkowicie w czasie poza normalnemi godzinami urzędowania, to przy czynnościach zarówno w siedzibie jak i poza siedzibą urzędu zgłaszający uiszcza opłatę dodatkową na rzecz urzędnika według zasad następujących:

a) normalnemi godzinami urzędowania poza miejscem urzędowem, lecz w siedzibie urzędu, są zwykłe godziny urzędowe urzędu miar;

b) przy czynnościach poza siedzibą urzędu normalne urzędowanie trwa nie dłużej niż 7 godzin w czasie od godziny 8-ej do godziny 18-ej w dnie powszednie; jeżeli podróż do miejsca czynności odbywała się w porze pomiędzy godziną 24-tą a 6-tą, to bezpośrednio po przyjeździe urzędnik ma prawo do 2-godzinnego odpoczynku, który się zalicza na poczet godzin normalnego urzędowania; i

c) za czas pracy urzędnika poza wyżej wymienionemi normalnemi godzinami urzędowania, t. j. przy czynnościach w siedzibie urzędu za godziny poza zwykłemi godzinami urzędowemi (p. a), a poza siedzibą urzędu za godziny ponad określoną w p. b) normalną ilość godzin w granicach od godziny 8-ej do 18-ej i za czas pracy poza temi granicami oraz za czas pracy w niedziele i dnie świąteczne zgłaszający opłaca 3 złote za każdą pełną nadnormalną godzinę pracy w czasie od godziny 6-ej do 24-ej i po 6 złotych za każdą pełną godzinę pracy w czasie od godziny 24-ej do 6-ej.

3. Diety i koszty podróży funkcjonarjuszów niższych zgłaszający opłaca według przepisów ogólnych o należnościach za podróże służbowe funkcjonarjuszów państwowych.

Przepisy niniejszego §-u mają zastosowanie także do delegacyj, odbywanych z kraju na obszar w. m. Gdańska, z tą różnicą, że należności, wyrażone w złotych, przelicza się na guldeny gdańskie w stosunku 1 złoty równa się 1 guldenowi gdańskiemu.

§ 7. W razie, jeżeli zgłaszający narzędzie miernicze do sprawdzania poza miejscem urzędowem nie posiada narzędzi normalnych lub środków pomocniczych i przedmioty te zostaną mu wypożyczone przez urząd, zgłaszający ponosi wszelkie koszty przewozu tam i zpowrotem tych przedmiotów i opłaca za ich wypożyczenie według taryfy, ustanawianej przez Dyrektora Głównego Urzędu Miar. Prócz tego zgłaszający wpłaca kaucję w wysokości, oznaczonej przez kierownika właściwego urzędu miar, oraz przyjmuje na siebie odpowiedzialność za całość wypożyczonych narzędzi mierniczych i zobowiązuje się do zwrotu kosztów naprawy tychże narzędzi na wypadek ich uszkodzenia. W razie niezwrócenia do urzędu tych narzędzi w terminie umówionym, wypożyczający ponosi opłatę za przetrzymanie w wysokości 20 zł. za dobę.

§ 8. W wypadkach, kiedy urzędnik, delegowany do sprawdzania poza siedzibą urzędu, sprawdza narzędzia miernicze, zgłoszone przez kilku oddzielnych zgłaszających w jednej miejscowości, opłaty, wymienione w §§ 6 i 7, pobiera się jak od jednego zgłoszenia. W uiszczeniu tych opłat zgłaszający uczestniczą w równych częściach.

§ 9. W wypadku, kiedy za zgodą kierownika urzędu sprawdzanie poza miejscem urzędowem odbywa się przy pomocy mniejszej od normalnej ilości narzędzi do sprawdzania lub środków pomocniczych, pobiera się dodatkową opłatę według taryfy, ustanawianej przez Dyrektora Głównego Urzędu Miar.

§ 10. Za poprawki, których dokonywanie przez urzędy miar jest dozwolone przez Główny Urząd Miar, pobiera się dodatkową opłatę, której wysokość określi Dyrektor Głównego Urzędu Miar.

§ 11. Za poprawki, dokonywane przez zgłaszającego w czasie sprawdzania poza miejscem urzędowem w celu doprowadzenia zgłoszonego narzędzia do stanu godnego cechowania, pobiera się opłatę dodatkową, wynoszącą 20% opłaty zasadniczej za sprawdzanie. Poprawki te jednak mogą być tylko nieznaczne, nie wymagające dużej straty czasu dla urzędnika legalizacyjnego i mogą być wykonane jedynie za jego zgodą. Opłatę dodatkową pobiera się za każde dokonane przez urzędnika sprawdzenie poprawionego narzędzia mierniczego i oblicza się za każdym razem od sumy wszystkich opłat zasadniczych, należnych za całą przepisaną czynność sprawdzenia narzędzia mierniczego.

§ 11-a. 3 Za asystę urzędnika przy dokonywaniu czynności, związanych z konserwacją względnie drobną naprawą narzędzia mierniczego, jeżeli ich dokonanie nie powoduje konieczności ponownego sprawdzenia narzędzia mierniczego, a tylko wymaga usunięcia niewygasłej cechy legalizacyjnej, znajdującej się na tem narzędziu, i ponownego jej nałożenia, oraz za czynność legalizacyjną urzędnika, ograniczającą się jedynie do nałożenia cechy zabezpieczającej, pobiera się opłatę w wysokości 20% opłaty zasadniczej, jaka należałaby się za sprawdzenie tego narzędzia. Opłata ta nie może wynosić mniej jak 8 złotych od każdego zgłoszenia, o ile wymienione czynności urzędnika odbywają się poza miejscem urzędowem

Przy delegacjach urzędników celem dokonania wyżej wspomnianych czynności mają także zastosowanie §§ 5 i 6 niniejszych przepisów.

§ 12. Za wykonanie przepisanego oznaczenia pobiera się opłatę w wysokości 20 groszy od każdego oznaczenia lub jego części. Za wykonanie oznaczeń na beczkach nie pobiera się opłaty.

§ 13. Za sprawdzanie przy ekspertyzach, przy których nie określa się liczbowo stopnia niedokładności lub nierzetelności narzędzia mierniczego, pobiera się opłaty zasadnicze, wyszczególnione w części II niniejszego rozporządzenia.

Za sprawdzanie przy ekspertyzach, przy których stopień niedokładności lub nierzetelności narzędzia mierniczego określa się liczbowo, pobiera się oprócz opłat zasadniczych opłatę dodatkową, wynoszącą 20% tychże opłat zasadniczych. Opłatę dodatkową pobiera się przy wszelkich ekspertyzach, dokonywanych w sprawach karnych, bez względu na to, czy ekspertyza polega na liczbowem określeniu stopnia nierzetelności narzędzia mierniczego czy też nie.

Za wydanie świadectwa o wynikach wykonania jakiejkolwiek czynności legalizacyjnej lub rzeczoznawczej pobiera się dodatkowo 50 groszy.

Przy dokonywaniu ekspertyz mają zastosowanie §§ 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 niniejszych przepisów.

Za dokonanie ekspertyzy narzędzi mierniczych posiadających niewygasłą cechę legalizacyjną, zatrzymanych u ich posiadaczy, które po sprawdzeniu okazały się rzetelnemi, nie pobiera się żadnej opłaty.

Jeżeli sprawdzanie odbywa się na skutek odwołania zgłaszającego od decyzji, orzekającej zbrakowanie narzędzia mierniczego, zgłoszonego do legalizacji, i narzędzie miernicze okaże się godnem cechowania, to za czynność powtórnego sprawdzenia nie pobiera się żadnej opłaty.

§ 14. Od opłat za sprawdzanie bez cechowania narzędzi mierniczych legalizowanych (posiadających niewygasłą cechę), dostarczonych do urzędu miar w celu ustalenia rzetelności narzędzia, udziela się zniżki, wynoszącej 90% odnośnych opłat zasadniczych, wyszczególnionych w Części II niniejszego rozporządzenia. Zniżka ta nie stosuje się w wypadku, kiedy zgłaszający żąda piśmiennego stwierdzenia (świadectwa ekspertyzy) dokładności względnie rzetelności narzędzia mierniczego z przytoczeniem jego cech charakterystycznych.

Postanowienia niniejszego paragrafu nie dotyczą wodomierzy, gazomierzy i liczników energji elektrycznej.

§ 15. Od opłat za sprawdzanie narzędzi mierniczych, zgłoszonych przez instytucje dobroczynne i kulturalno-społeczne, i w innych wypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, może być udzielona zniżka nie przewyższająca 50% odnośnych opłat zasadniczych, wyszczególnionych w Części II niniejszego rozporządzenia. O udzieleniu zniżki każdorazowo decyduje Dyrektor Głównego Urzędu Miar.

§ 16. Od opłat za sprawdzanie narzędzi mierniczych przy ponawianiu legalizacji udziela się zniżki, wynoszącej 80% odnośnych opłat zasadniczych, wyszczególnionych w Części II niniejszego rozporządzenia.

§ 17. Opłaty za czynności sprawdzania i uwierzytelniania, oprócz wypadków, przewidzianych w Części II niniejszego rozporządzenia, opłaty za specjalne prace Głównego Urzędu Miar, jako też opłaty za legalizowanie narzędzi mierniczych, dopuszczonych w drodze wyjątku lub tytułem próby do obrotu publicznego, ustanawia Dyrektor Głównego Urzędu Miar.

§ 18. Jeżeli na prośbę zgłaszającego sprawdzanie narzędzi mierniczych całkowicie lub w większej swej części pod względem zużytego czasu odbyło się w godzinach poza normalnemi godzinami urzędowania (§ 6), to oprócz opłat zasadniczych pobiera się opłatę dodatkową w wysokości 50% tychże opłat zasadniczych od narzędzi mierniczych przenośnych i 100% - od narzędzi mierniczych ustawionych na stałe na fundamencie.

§ 19. Jeżeli czynność urzędowa na wezwanie zgłaszającego ma odbywać się poza miejscem urzędowem, to urząd miar może zażądać od zgłaszającego wpłacenia zaliczki do wysokości całkowitej przewidywanej należności, wynikającej ze zgłoszenia.

¹ § 3 ust. 4:

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 17 marca 1931 r. (Dz.U.31.29.198) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 kwietnia 1931 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 14 września 1931 r. (Dz.U.31.86.676) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1932 r.

² § 6 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 17 marca 1931 r. (Dz.U.31.29.198) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 kwietnia 1931 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na swoją bezprzedmiotowość.

³ § 11-a:

- dodany przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 17 marca 1931 r. (Dz.U.31.29.198) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 kwietnia 1931 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 14 września 1931 r. (Dz.U.31.86.676) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 października 1931 r.