Oddział B - Na obszarach Ziemi Wileńskiej i województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego. - Normowanie prowizoryczne przepisów o sprzedaży wyrobów tytoniowych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (Instrukcja dla sprzedawców wyrobów tytoniowych tudzież dla władz i organów nadzorczych).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.42.285

Akt utracił moc

Wersja od: 20 marca 1925 r.

B.

Na obszarach Ziemi Wileńskiej i województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego.

§ 24. Na obszarze Ziemi Wileńskiej i województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego istnieją koncesjonowane przedsiębiorstwa sprzedaży wyrobów tytoniowych narazie jeszcze bez podziału na hurtownie i sklepy detaliczne. Za hurtownie tytoniowe uważane tem będą narazie wszystkie te przedsiębiorstwa, która otrzymały stosowną adnotacją na duplikatach zgłoszeń po myśli § 20 punktu 3 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o monopolu tytoniowym z dnia 29 października 1922 r. (Dz. U. R. P. № 100, poz. 916). Mogą one nabywać wyroby tytoniowe za opustem ustalonej przez Ministra Skarbu prowizji hurtowej i detalicznej w jakiejkolwiek fabryce wyrobów tytoniowych, położonej na obszarze Państwa i to bez żadnych ograniczeń. O ile chodzi o wyroby tytoniowe z fabryk rządowych winny zwracać się bezpośrednio do Generalnej Dyrekcji Monopolu Tytoniowego. Nadto wolno im wyroby tytoniowe narazie nabywać także u kupców wymienionych w § 20 ustęp 2.

Nabyte wyroby tytoniowe mogą sprzedawać częściowo detalicznie we własnych sklepach detalicznych-o ile je już obecnie posiadają-konsumentom po cenach taryfowych, resztę zaś, pozbywać za opustem ustalonym przez Ministra Skarbu prowizji detalicznej innym sprzedawcom detalicznym (sklepom tytoniowym) na obszarze tego samego b. zaboru. Narazie wolno im też odstępywać wyroby nabyte w powyżej podany sposób innym hurtownikom tego samego zaboru.

Hurtownicy nietylko są uprawnieni ale i obowiązani do stałego prowadzenia swych przedsiębiorstw.

Detaliści (sklepy tytoniowe) wykupują wyroby tytoniowe od hurtownika za prowizją detaliczną lub wprost z fabryk położonych na obszarze Państwa, jednak tylko w ilościach ponad 100.000 szt. cygar, lub 500.000 sztuk papierosów, względnie 500 kg. tytoniu, w których to wypadkach otrzymują prowizję hurtową. Fabryki na obszarze tego terytorjum winne wyroby swe sprzedawać tak jak fabryki na pozostałych obszarach Państwa w pierwszej linji hurtowni kom według kolejności zgłoszeń a dopiero po nich w miarę zapasu, detalistom. Tak hurtowników, jak detalistów, obowiązują ponadto ogólne przepisy, wydane dla sprzedawców na obszarach m. stół. Warszawy i województw: warszawskiego, białostockiego, łódzkiego, lubelskiego i kieleckiego (obowiązek prowadzenia ksiąg i t. p.) z tą różnicą, że nad przedsiębiorstwem sprzedaży winni wywiesić w ciągu miesiąca od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia godło państwowe z napisem "Sprzedaż wyrobów tytoniowych" bez względu na to, czy sprzedaż ma charakter hurtowy czy detaliczny.

§ 25. Izby skarbowe na obszarze Ziemi Wileńskiej i województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego przedłożą Generalnej Dyrekcji Monopolu Tytoniowego do końca czerwca 1923 r. w 2 egzemplarzach sprawozdanie tabelaryczne (zał. 2 wzór 3). W sprawozdaniu tem przedstawią w formie tabelarycznej plan, w jaki sposób należałoby podległe im terytorjum podzielić na rejony hurtowni i w jakich miejscowościach ustanowić siedzibą hurtowni rejonowych. Mieć przytem należy na względzie, by rejon jednej hurtowni nie obejmował terytorjum większego jak jednego powiatu.

Przeciwnie wobec wysokości kapitału, potrzebnego do prowadzenia takiego przedsiębiorstwa - wskazanym będzie podział bardziej zaludnionych lub uprzemysłowionych powiatów na dwa lub trzy ewentualnie więcej rejonów hurtowni.

W osobnych rubrykach wykazać należy, ile samoistnych, a ile niesamoistnych sklepów tytoniowych będzie przydzielonych do odnośnej hurtowni, wreszcie podać, kto z ubiegających się o nadanie każdego z tych przedsiębiorstw powinien być na czas prowizoryczny uwzględniony. Nowe przedsiębiorstwa te rejonowe będą bowiem obsadzane tylko na próbę prowizorycznie. Przy wyborze kandydatów pierwszeństwo mieć będą, zgodnie z postanowieniami art. 52 i 53 ustawy inwalidzkiej z dn. 18 marca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 32 poz. 195) spółki inwalidów wojennych, inwalidzi wojenni i narówni z nimi wdowy i sieroty po poległych i inwalidach wojennych, jak również Stowarzyszenia spożywcze, Kółka rolnicze i t. p., wdowy i sieroty po oficerach i żołnierzach wojsk polskich, wdowy i sierocy po urzędnikach państwowych, samorządowych, w końcu zdemobilizowani oficerowie i żołnierze wojska polskiego, oraz emerytowani urzędnicy państwowi i oficerowie w stanie spoczynku.

Zasadniczym warunkiem będzie, by kandydat na hurtownika dysponował stosownym lokalem i kapitałem lub kredytem (ewentualnie bankowym) takim by mógł stale zakupywać odpowiednią ilość wyrobów tytoniowych i zaopatrywać w nie dostatecznie wszystkie sklepy tytoniowe swego rejonu. W osobnej rubryce tabelarycznego sprawozdania oświadczą się też w tym względzie izby skarbowa odnośnie do każdego z proponowanych hurtowników z osobna.

Również do końca czerwca 1923 r. przedłożą Generalnej Dyrekcji Monopolu Tytoniowego izby skarbowe na tych ziemiach tabelaryczne wykazy w 2 egzemplarzach wszystkich dotychczasowych sprzedawców, którzy odpowiadają warunkom art. 59 ust. 2 ustawy o monopolu tytoniowym (zał. 2 wzór D) i osobne wykazy w dwóch egzemplarzach wszystkich tych detalicznych sprzedawców wyrobów tytoniowych,- którym wprawdzie narazie prowizorycznie koncesji wzgl. klauzul na duplikacie zgłoszenia udzielono, którzy jednak tych warunków nie posiadają (zał. 2 wzór E).

W końcowej rubryce tego ostatniego wykazu przedstawi izba skarbowa wniosek, czy odnośnemu sprzedawcy należy koncesję cofnąć, czy też pozostawić i uzasadni ten wniosek podając, czy dotychczasowe prowadzenie przedsiębiorstwa było prawidłowem, czy jego dalsze istnienie jest dla wygody konsumentów potrzeb nem i z innych względów wskazanem, jaką jest jego odległość od sąsiednich sklepów tytoniowych i czy ogólna ilość sklepów tytoniowych jest w danej miejscowości dostateczną wzgl. za małą. Mieć przytem należy na względzie, że zwłaszcza w większych miastach sklepy tytoniowe nie powinny mieścić się we wspólnych lokalach z przedsiębiorstwami, przechowującemu towary, wydające woń, mogącą wyrobom tytoniowym szkodzić jak np. dziegieć, lakiery, śledzie, mydło, owoce i t. p.

§ 26. Wydawanie wszelkich nowych koncesji- oprócz wymienionych w §§ 5 i 6 - jest dopuszczalne tylko w całkiem wyjątkowych wypadkach i jest zastrzeżone Generalnej Dyrekcji Monopolu Tytoniowego, przyczem prawo bezwględnego pierwszeństwa będą mieć osoby i instytucje wymienione w § 23 ustęp 1.

§ 27. 3 Sprzedaż tytoniu krajanego i papierosów na obszarze Ziemi Wileńskiej i województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego odbywać się, może wyłącznie w opakowaniach zamkniętych, zaopatrzonych znakiem monopolowym wzgl. etykietą wskazującą pochodzenie z fabryk rządowych.

Odnośnie do sposobu sprzedaży cygar na powyższych obszarach obowiązywać będą wydawane każdocześnie przez Ministra Skarbu zarządzenia.

³ Aż do dalszego odwołania zezwala się koncesjonowanym sprzedawcom wyrobów tytoniowych na sprzedaż na sztuki papierosów produkcji rządowych fabryk. W sprzedaży otwarte być może jedynie jedno opakowanie każdego gatunku powyższych papierosów. Wobec ninejszego postanowienia ulega odpowiedniej częściowej zmianie brzmienie § 27 nin. rozporządzenia, zgodnie z § 1 rozporządzenia z dnia 17 maja 1923 r. w sprawie sprzedaży wyrobów tytoniowych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.23.68.531) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 lipca 1923 r.