Rozdział 10 - Polityka przestrzennego zagospodarowania kraju i rozwoju regionalnego. - Narodowy plan społeczno-gospodarczy na lata 1986-1990.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1986.45.224

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1990 r.

Rozdział  10

Polityka przestrzennego zagospodarowania kraju i rozwoju regionalnego.

Lata 1986-1990 będą stanowić pierwszy etap realizacji polityki przestrzennej państwa sformułowanej w założeniach planu przestrzennego zagospodarowania kraju. Generalnym celem tej polityki jest osiągnięcie i utrzymanie ładu przestrzennego poprzez takie zmiany w przestrzennym zagospodarowaniu kraju, które uwzględniając społeczne, ekonomiczne i ekologiczne aspekty rozwoju, będą sprzyjały podwyższeniu efektywności gospodarowania oraz poziomu życia ludności. Zgodnie z wynikami prac diagnostycznych przyjmuje się przy tym, że cel ten może być osiągnięty w drodze modyfikacji i korektur istniejącej struktury funkcjonalno-przestrzennej kraju, bez konieczności jej radykalnej przebudowy. Działania na rzecz poprawy ładu przestrzennego będą koncentrować się w skalach regionalnej i lokalnej oraz będą zmierzać do poprawy funkcjonowania istniejących już struktur i układów osadniczych. Pierwszoplanowa rola realizacji tak ujętych celów polityki przestrzennej będzie przypadać terytorialnym organom władzy i administracji państwowej, których działania będą wspierane przez organy centralne środkami ekonomicznymi i prawno-administracyjnymi.

Pierwszoplanowym zadaniem polityki przestrzennej państwa w latach 1986-1990 jest osiągnięcie poprawy funkcjonowania gospodarki i warunków życia ludności na obszarach największej koncentracji sił wytwórczych, tj. w aglomeracjach miejskich i okręgach wydobywczo-przetwórczych, gdzie występują obecnie największe dysproporcje, przejawiające się generalnie w niedorozwoju infrastruktury technicznej i społecznej w stosunku do produkcyjnych elementów zagospodarowania. Efektywność przedsięwzięć zmierzających do stopniowego niwelowania tych dysproporcji, w tym efektywność inwestycji rozpoczętych w poprzednich latach, będzie zależeć jednak od równoczesnego zwolnienia tempa wzrostu miejsc pracy i liczby mieszkańców w tych aglomeracjach. W związku z tym w aglomeracjach gdańskiej, katowickiej, krakowskiej, łódzkiej i warszawskiej będą utrzymane ograniczenia możliwości budowy nowych i rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych, powodujących istotniejszy wzrost zatrudnienia.

W aglomeracji łódzkiej i warszawskiej, gdzie występować będzie szczególnie ostry deficyt siły roboczej, zakłada się możliwość zastosowania dodatkowych narzędzi ekonomicznych dla poprawy efektywności wykorzystania tych zasobów i szerszej substytucji pracy żywej przez wysokowydajne maszyny i urządzenia.

Ochrona użytków rolnych o najwyższych wskaźnikach bonitacji gleb przejawiać się będzie m.in. w ograniczeniach rozwoju przestrzennego oraz funkcji nie związanych z obsługą rolnictwa i ludności wiejskiej w miastach, położonych na kompleksach gleb dobrych i najlepszych.

W celu poprawy funkcjonowania gospodarki oraz warunków życia ludności na terenie woj. katowickiego prowadzone będą inwestycje centralne służące zmniejszeniu występującej tam luki infrastrukturalnej, zwłaszcza dotyczącej ochrony środowiska.

W celu stworzenia alternatywy wobec dalszej koncentracji sił wytwórczych w największych aglomeracjach wprowadzone zostaną w planie przestrzennego zagospodarowania kraju preferencje dla lokalizacji nowych i rozbudowy istniejących zakładów produkcyjnych w wybranych miastach średniej wielkości o dogodnych warunkach rozwoju, położonych przede wszystkim w północnej i we wschodniej części kraju, przy spełnieniu wszystkich wymagań związanych z zagwarantowaniem ochrony unikalnych walorów środowiska.

Wprowadza się preferencje dla miast małych, położonych poza zasięgiem oddziaływania aglomeracji, w zakresie rozwoju usług i drobnej wytwórczości związanych przede wszystkim z obsługą rolnictwa i ludności wiejskiej.

Dla złagodzenia międzyregionalnych dysproporcji w poziomie i warunkach życia ludności zostanie przyspieszony rozwój niektórych regionów kraju. Wyrazem polityki wyrównywania rozpiętości regionalnych w sferze infrastruktury technicznej i społecznej będą preferencje w zakresie dotacji z budżetu centralnego na inwestycje rad narodowych dla województw północno-wschodniej i środkowo-wschodniej części kraju, a także dla województw: jeleniogórskiego i wałbrzyskiego, gdzie proces dekapitalizacji majątku trwałego jest najbardziej zaawansowany.

W polityce lokalizacji będą stosowane preferencje i ograniczenia związane z cechami układu przyrodniczego kraju. Zakłady wodochłonne będą lokalizowane przede wszystkim w rejonach dolnych odcinków Wisły, Odry i Warty. Będzie utrzymany zakaz lokalizowania zakładów o wysokiej uciążliwości w rejonach koncentracji ludności, przede wszystkim zaś - na obszarach ekologicznego zagrożenia. Obszary składające się na potencjalny pasmowy system osłony ekologicznej kraju będą chronione przed takimi formami zagospodarowania, które powodowałyby degradację ich walorów przyrodniczych.