Rozdział 2 - O należnościach za przechowanie rzeczy. - Należności za konwojowanie osób i rzeczy oraz za przechowanie rzeczy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.47.390

Akt utracił moc

Wersja od: 25 marca 1947 r.

Rozdział  II.

O należnościach za przechowanie rzeczy.

§ 10. Jeżeli zwierzę oddano na przechowanie osobie godnej zaufania (art. 163 § 1 k. p. k.), natenczas pożytki otrzymywane ze zwierzęcia stanowią w zasadzie wynagrodzenie za jego przechowanie.

Jeśliby ze zwierzęcia nie można było otrzymywać pożytków lub też jeśliby wartość ich nie pokrywała kosztów utrzymania zwierzęcia, natenczas przyznać należy wynagrodzenie za utrzymanie według zwykłych cen miejscowych.

§ 11. Jeżeliby koszta utrzymania zwierzęcia, przyznawane według § 10 ust. 2, przewyższały jego wartość, natenczas należy zarządzić sprzedaż zwierzęcia według przepisu art. 163 § 2 k. p. k.

§ 12. Jeżeli rzeczy oddano na przechowanie do magazynów pozostających w zarządzie państwowym lub samorządowym albo w zarządzie przedsiębiorstwa państwowego lub samorządowego albo też osobom trudniącym się zawodowo przechowywaniem rzeczy (domy składowe), natenczas za przechowanie rzeczy opłaca się należność według obowiązujących taryf, a w ich braku - według zwykłych cen miejscowych.

§ 13. 2 Należność za sądowe przechowanie rzeczy lub za przechowanie rzeczy u godnych zaufania osób innych, niż wymienione w § 12, ustala się w braku szczególnych taryf za jednomiesięczne przechowywanie poszczególnego przedmiotu w wysokości do 200 zł., stosownie do objętości, jakości i wartości przedmiotu oraz ryzyka połączonego z przechowaniem. Część miesiąca powyżej dni 45 liczy się za cały miesiąc, część miesiąca poniżej dni 15 za pół miesiąca; atoli czasu, krótszego, niż 15 dni nie uwzględnia się, jeśli przechowanie trwało przez okres dłuższy, niż miesiąc.

W wypadkach szczególnych sąd może przyznać należność w wysokości stosownej lub odpowiadającej zwyczajowi miejscowemu, zgodnie z umową zawartą przez kierownika sądu.

§ 14. 3 Przepisy §§ 38 - 40 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 339) stosuje się odpowiednio.

§ 15. 4 Przepisy niniejszego rozdziału mają odpowiednie zastosowanie, gdy rzecz przechowana pozostaje w rozporządzeniu prokuratora. Do wypłaty należności ma odpowiednie zastosowanie przepis § 43 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 389).

§ 16. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1929 r.

² § 13 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1947 r. (Dz.U.47.28.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 25 marca 1947 r.

³ Z dniem 27 listopada 1929 r. zamiast rozporządzenia wymienionego w nin. paragrafie stosuje się rozporządzenie z dnia 10 listopada 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów w sprawach karnych (Dz.U.29.77.580), zgodnie z § 44 tego rozporządzenia.

⁴ Z dniem 27 listopada 1929 r. zamiast rozporządzenia wymienionego w nin. paragrafie stosuje się rozporządzenie z dnia 10 listopada 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów w sprawach karnych (Dz.U.29.77.580), zgodnie z § 44 tego rozporządzenia.